Νίκησε τον “κακό” σου εαυτό...

Στο χρηματιστήριο και στις αγορές, όλοι προσέρχονται για να κερδίσουν χρήματα. Προσωπικά δεν έχω δει κανέναν να έρχεται για να χάσει.

Πώς γίνεται όμως οι πιο πολλοί, όπως άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχονται, να είναι διαχρονικά χαμένοι;

Μετά από αρκετά χρόνια ενασχόλησης με τις αγορές, έχω αρχίσει και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι από αυτούς, συνεχίζουν να παραμένουν προσκολλημένοι σε αυτόν τον στόχο, έχοντας δηλαδή συνεχώς το χρήμα ως αποκλειστικό αυτοσκοπό.

Όμως επειδή όπως είναι γνωστό, η αγορά θα κάνει πάντα ότι περνά από το χέρι της για να χάσουν οι περισσότεροι τα περισσότερα χρήματα, γι' αυτό και οι περισσότεροι από αυτούς στο τέλος καταλήγουν χωρίς χρήματα, αποχωρώντας τελικά “αηδιασμένοι” και κατηγορώντας για αυτό τους απανταχού απατεώνες και κακούς κερδοσκόπους.

Και όλα αυτά μάλλον επειδή νόμισαν ότι μπορούν να βγάλουν εύκολα χρήματα από ένα ομολογουμένως εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, απλά και μόνο αναζητώντας συμβουλές και πληροφορίες αριστερά και δεξιά, χωρίς όμως να είναι διατεθειμένοι να “ιδρώσουν” ανάλογα, ούτε καν το ίδιο τους το “αυτί”.

Γιατί όπως έχει πει και παλαιοτέρα ο Jesse Livermore, το να ζητά κανείς να βγάλει γρήγορα και εύκολα χρήματα από τις αγορές, είναι σαν να ζητά από ένα χειρούργο να του δείξει πώς βγάζουν εύκολα και γρήγορα χρήματα από την χειρουργική.

Όμως όλοι αυτοί που συνεχίζουν σε αυτόν τον “μαραθώνιο” των αγορών, χωρίς να τα παρατούν μετά το πρώτο στραπάτσο, μοιραία κάποια στιγμή μαθαίνουν τελικά ότι οι αγορές είναι μια εξαιρετικά δύσκολη τέχνη, στην οποία για να βγάλει κανείς χρήματα το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να διαθέτει είναι αγάπη για την ίδια την γνώση.

Καταλαβαίνουν κάποια στιγμή λοιπόν, ότι για να επιτύχουν στον σκοπό τους είναι αναγκαίο να μελετήσουν εντατικά και να αποκτήσουν γνώσεις όχι μόνο χρηματιστηριακές και οικονομικές, αλλά και από άλλες επιστήμες όπως η ιστορία και η ψυχολογία.

Και όταν με την πάροδο των χρόνων αποκτήσει κανείς όλες αυτές τις απαραίτητες γνώσεις, αυτό που συνειδητοποιεί στο τέλος είναι ότι τελικά, έχει ανακαλύψει στην πραγματικότητα την ίδια τη ζωή.

Διότι πιστεύω πια ακράδαντα, ότι όποιος καταφέρνει και αποκρυπτογραφήσει με ακρίβεια την λειτουργία των αγορών, αυτό που έχει καταφέρει στην πραγματικότητα, είναι να αποκρυπτογραφήσει την λειτουργία της ίδιας της ζωής.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι διάσημοι γκουρού των αγορών, στο τέλος κατέληξαν να γράφουν βιβλία ως φιλόσοφοι της ίδιας της ζωής.

Και αυτό μάλλον, γιατί όλοι αυτοί κάποια στιγμή ανακάλυψαν στην προσπάθειά τους να γίνουν πλούσιοι διάμεσου των αγορών, ότι για να το καταφέρουν θα πρέπει από την μια πλευρά να καταπολεμήσουν βασικά ελαττώματα του χαρακτήρα τους, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να αποκτήσουν σπάνια προτερήματα και αρετές οι οποίες είναι όμως χρήσιμες και για την ίδια την ζωή.

Όλοι αυτοί λοιπόν συνειδητοποίησαν κάποια στιγμή ότι κερδισμένος βγαίνει αυτός που μπορεί να παραδεχθεί και ταυτόχρονα να καταπολεμήσει ελαττώματα του χαρακτήρα του, όπως η απληστία, ο φόβος, οι προκαταλήψεις, οι εγωισμοί, η ημιμάθεια, η επιπολαιότητα η ανυπακοή στους κανόνες, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να αναπτύξει αρετές όπως η αυτογνωσία, η επιμονή, η υπομονή, η διορατικότητα,η κοινή λογική, η σωστή κρίση, η σωστή αντίληψη της πραγματικότητας, η οξυδέρκεια, η πειθαρχία και τόσα άλλα.

Κατάλαβαν κάποια στιγμή ότι όλα τα παραπάνω ελαττώματα είναι αυτά που ευθύνονται στην πραγματικότητα για την χασούρα τους και όχι οι κακοί κερδοσκόποι, η ατυχία και οι απατεώνες των αγορών.

Γιατί τελικά η βελτίωση του χαρακτήρα και όχι το χρήμα πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό, και ότι όλοι οι άλλοι δρόμοι οδηγούν τελικά μόνο σε ένα μόνο σημείο: στην χασούρα.

Η τραγική ειρωνεία βέβαια είναι ότι τα χρήματα έρχονται όταν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι το ίδιο το χρήμα δεν αποτελεί γι' αυτόν αυτοσκοπό πια, αλλά κάτι το δευτερεύων στην όλη διαδικασία.

Ότι τελικά ο πλούτος δεν αποτελεί πλέον την βασική προτεραιότητα του, αλλά μια επιβράβευση για το ότι κατάφερε να φτάσει στην επιτυχία, όχι την οικονομική αλλά την προσωπική. Να γίνει τελικά καλύτερος άνθρωπος. Και τότε τα χρήματα έρχονται γιατί απλά τα αξίζει πραγματικά.

Γιατί στο τέλος αυτό που συνειδητοποιεί κανείς είναι ότι αρχίζει να “ζει στο μέλλον” και όχι στο παρόν και ότι το χρηματιστήριο είναι στην πραγματικότητα μια "γυάλινη σφαίρα", που αν την "τρίψει" κανείς σωστά θα του αποκαλύψει το άμεσο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και ένα τεράστιο ψυχαναλυτικό “ντιβάνι”, στο οποίο αν ξαπλώσει χωρίς φόβο και προκατάληψη αλλά με σεβασμό και όρεξη, θα καταφέρει στο τέλος να σηκωθεί “απαλλαγμένος” από τα ελαττώματα που "τυραννούν" αυτόν αλλά και τους γύρω του.

Αυτό είναι τελικά το μεγαλύτερο “κέρδος” που κατά την γνώμη μου μπορεί να αποκομίσει κανείς από τις αγορές.

Και το καταλαβαίνει κανείς όταν έχει ήδη “νικήσει” τον κακό του εαυτό.

Διότι αυτό που έχω μάθει εγώ όλα αυτά τα χρόνια από τις αγορές είναι, ότι πλούσιος τελικά δεν είναι αυτός που κατέχει πολλά χρήματα.

Πλούσιος είναι κατά την γνώμη μου αυτός, που κατέχει την αλήθεια για την ίδια την ζωή.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Η αρχή για το τέλος του παγκόσμιου “χαρτοπόλεμου”....

Έχω την άποψη πως στην ζωή όπως άλλωστε και στο χρηματιστήριο, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει το τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον. Αρκεί να είναι σε θέση να καταλάβει το τι συμβαίνει ακριβώς τώρα.

Αυτό που απορώ, είναι πως οι πιο πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη το τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος και ελπίζουν ότι αυτή η κρίση τους χρέους έχει ακόμη ελπίδες για να επιλυθεί, πριν οδηγήσει το υπάρχον Κευνσαικό Δυτικό σύστημα στην ολοκληρωτική κατάρρευση.

Και αυτό, όταν ακόμη και η κοινή λογική αποδεικνύει καθημερινά, πως αν το πρόβλημα του χρέους μπορούσε να αντιμετωπιστεί εύκολα και δεν αποτελούσε στην πραγματικότητα μια αρρώστια-καρκίνο για το υπάρχον παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, θα είχαν ήδη βρει την κατάλληλη θεραπεία και η κρίση θα είχε τελειώσει.

Αρκεί λοιπόν κανείς απλά να διαθέτει κατά την γνώμη μου τις στοιχειώδεις οικονομικές και ιστορικές γνώσεις, για να συνειδητοποιήσει αμέσως το πού βρισκόμαστε, αλλά κυρίως το προς τα που πάμε.

Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι αυτό που βλέπουμε τώρα να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, είναι απλά η αρχή του τέλους του συστήματος των fiat χαρτονομισμάτων.

Η αρχή ήδη γίνεται με το Ευρώ, το οποίο είτε θα εξαφανιστεί άμεσα, είτε θα ευτελισθεί πρώτα δια της άκρατης εκτύπωσης και θα εξαφανιστεί λίγο αργότερα αφού πρώτα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας του και θα ολοκληρωθεί κατά την γνώμη μου με το Αμερικάνικο δολάριο.

Ενός δολαρίου, η αξία του οποίου αφού ίσως πρώτα αυξηθεί προσωρινά λόγω της μεταφοράς κεφαλαίων από το Ευρώ (κάτι σαν επιθανάτιο σπασμό), εκτιμώ ότι θα “σβήσει” κατόπιν σταθερά μέσα σε ένα υπερπληθωριστικό σπιράλ, που θα ενεργοποιηθεί από μια περαιτέρω χαλάρωση της ήδη “πλαδαρής” Αμερικανικής νομισματικής πολιτικής .

Για την ακρίβεια αυτό που μου κάνει εντύπωση εμένα προσωπικά, είναι πώς το υπάρχον οικονομικό σύστημα δεν έχει καταρρεύσει ακόμη.

Διότι έτσι όπως είναι αυτό φτιαγμένο, βασίζεται απλά και μόνο στην εμπιστοσύνη των πολιτών.

Και η εμπιστοσύνη πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχε χαθεί προ πολλού, ειδικά στην Ευρώπη, με τον έναν να διαλαλεί ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που θα φύγει πρώτη από το Ευρώ, τον άλλον να λέει ότι το Ευρώ θα πάψει να υπάρχει όταν η Ιταλία θα το εγκαταλείψει πρώτη και κάποιους “κινδυνολόγους” σαν εμένα να υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που θα τραβήξουν τελικά τα “καλώδια” του κλινικά νεκρού ασθενούς.

Όσο για την εμπιστοσύνη στο δολάριο, εκτιμώ ότι όταν οι Κινέζοι καταλάβουν ότι τα έχασαν τα χρήματά τους, και ότι αυτά που στην πραγματικότητα έχουν τώρα στην κατοχή τους, είναι ένα μάτσο από φωτοτυπίες με την φωτογραφία του George Washington, τότε πιστεύω ότι θα αρχίσουν να ξεφορτώνονται επιθετικά τα Αμερικανικά assets, κηρύσσοντας με αυτόν τον τρόπο την έναρξη στο πληθωριστικό σπιράλ που θα οδηγήσει τελικά και στην κατάρρευση του ίδιου του δολαρίου.

Δυστυχώς λοιπόν για όλους αυτούς που ελπίζουν ακόμη και τώρα ότι η κρίση αυτή δεν θα οδηγήσει τελικά στην κατάρρευση, είναι ότι όλα τα μοντέλα  από το ιστορικό έως το οικονομικό συγκλίνουν σε αυτό.

Κατ' αρχάς το ιστορικό μοντέλο, το οποίο εκτιμώ ότι δείχνει πως βρισκόμαστε στην αρχή ενός παγκόσμιου πολέμου. Και όπως είναι γνωστό από την ιστορία οι παγκόσμιοι πόλεμοι σηματοδοτούν συνήθως μεγάλες και ιστορικές αλλαγές στο παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό στερέωμα, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη.

Πριν από εκατό χρόνια λοιπόν ήταν ο 1ος παγκόσμιος παγκόσμιος πόλεμος αυτός που σηματοδότησε την αρχή αυτής της αλλαγής, ενώ τώρα θεωρώ ότι θα είναι ο τρίτος παγκόσμιος.

Τότε ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο που παρέδωσε την “σκυτάλη” στις ΗΠΑ. Τώρα είναι οι ΗΠΑ που σύντομα θα την παραδώσουν στην Κίνα.

Γιαυτό και θα πρέπει κατά την γνώμη μου να προετοιμαστούμε ότι από το 2011 έως το 2015, πως θα δούμε “πράγματα και θαύματα”, δηλαδή ιστορικά γεγονότα τα οποία συνήθως ερευνούν και στα οποία αναφέρονται συχνά οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Κατόπιν το επενδυτικό μοντέλο.

Έχω κατ' επανάληψη τονίσει πως θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μακροχρόνια ανοδικό κύκλο για τα commodities, ο οποίος έχει ξεκινήσει περίπου από το 1999. Με δεδομένο λοιπόν ότι οι κύκλοι αυτοί διαρκούν τουλάχιστον για 15 χρόνια, θεωρώ ότι έχουμε ακόμη μπροστά μας τουλάχιστον άλλα πέντε χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί αυτός ο συγκεκριμένος κύκλος.

Και επειδή οι κύκλοι αυτοί, είτε είναι μετοχών είτε είναι εμπορευμάτων συνήθως ολοκληρώνονται με δημιουργία φούσκας, εκτιμώ ότι στο τέλος του κύκλου αυτού θα πρέπει να περιμένουμε μια τεράστια υπερβολή η οποία και θα συνδυαστεί κατά την γνώμη μου με ελλείψεις προϊόντων και υλικών και με τις τιμές των προϊόντων να έχουν εκτοξευθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, με τον υπερπληθωρισμό να έχει κάνει τα χαρτονομίσματα "χαρτοπετσέτες" και τον χρυσό επίσημο νόμισμα συναλλαγών μεταξύ των πολιτών σε πολλές χώρες.


Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι όλοι οι μεγάλοι κύκλοι των commodities (1900-1921, 1930-1949, 1966-1982) τελείωσαν με έναν εξαιρετικά μεγάλο πληθωρισμό. 

Και τότε θα είναι πιστεύω η στιγμή, που όλοι αυτοί που τώρα μιλάνε για φούσκα στον χρυσό, μάλλον θα "καταπιούν την γλώσσα τους" γιατί θα διαπιστώσουν ότι η φούσκα τελικά δεν ήταν στον χρυσό, αλλά στα ίδια τα χαρτονομίσματα.

Ακόμη όμως και το οικονομικό μοντέλο συγκλίνει σε αυτήν την νομισματική κατάρρευση.

Στην οικονομία όσο πιο μεγάλος είναι ο κύκλος που κλείνει, τόσο πιο μεγάλες είναι οι αλλαγές που αυτός αποφέρει.

Και για να καταλάβει κανείς πόσο μεγάλος είναι ο οικονομικός κύκλος που κλείνει, πρέπει κατά την γνώμη μου να κατανοήσει την αιτία του προβλήματος που δημιούργησε ο κύκλος αυτός. Και είναι προφανές σε όλους τώρα πια ότι η αιτία του προβλήματος για αυτόν τον κύκλο είναι το υπέρογκο χρέος των κρατών.

Ένα χρέος, την δημιουργία του οποίου επέτρεψε η κατάργηση του κανόνα του χρυσού, η οποία άρχισε από τα κράτη κατά την διάρκεια 1ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτή η κατάργηση ήταν που επέτρεψε τελικά στα κράτη να δημιουργούν τεράστια χρέη και να διατηρούν επί μακρόν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις συναλλαγές τους και έδωσε ταυτόχρονα στο τραπεζικό σύστημα την ευκαιρία να πολλαπλασιάζει το παραγόμενο από τα κράτη χρήμα και να δανείζει με αυτό υπέρογκα τους πολίτες.

Γιατί όπως σωστά έχει πει και ο Von Mises πολλά χρόνια πριν: “Δεν υπάρχει τρόπος για να αποτραπεί η κατάρρευση ενός συστήματος το οποίο βασίζεται στην πιστωτική επέκταση και στον άκρατο δανεισμό. Το θέμα είναι αν αυτή θα έρθει μετά από μια οικειοθελή απόσυρση των μέτρων επέκτασης ή με την τελική και ολοκληρωτική κατάρρευση του ίδιου του εμπλεκόμενου νομισματικού συστήματος."

Διότι το μόνο σίγουρο για εμένα τώρα πια είναι τελικά ότι η ιστορία ομοιοκαταληκτεί, απλά και μόνο διότι μπορεί μεν όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια αιώνες τώρα.

Έτσι κάθε φορά που οι άλλοι θα γελάνε μαζί μας και θα μας λένε ότι: “Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”, εμείς θα τους υπενθυμίζουμε ότι:

“Κάθε 100 χρόνια τα ίδια πράγματα γίνονται.

Οι πρωταγωνιστές είναι που αλλάζουν.”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Είναι ο “καλός” αποπληθωρισμός stupid...

Μια τραγική πλάνη η οποία έχει κυριαρχήσει στην παγκόσμια οικονομική αντίληψη στις μέρες μας, είναι ότι ο αποπληθωρισμός είναι κάτι το πολύ κακό και καταστροφικό για την οικονομία.

Αυτό το ενστερνίζονται κατά κύριο οι Αμερικανοθρεμένοι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας, φέρνοντας σχεδόν πάντα σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα την μεγάλη ύφεση της Αμερικής την δεκαετία του '30.

Και φυσικά αυτή η λαθεμένη αντίληψη έχει ενισχυθεί τα μέγιστα και από τους ίδιους τους πολιτικούς, διότι όπως ήδη έχω αναφέρει, το σύστημα που βολεύει τους απανταχού διοικούντες δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο αποπληθωρισμός, αλλά ο πληθωρισμός.

Αυτό διότι οι πολιτικοί, μόνο σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον το οποίο συντελείται με την κοπή νέου χρήματος από τις "υποτίθεται" ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, μπορούν να έχουν στην κατοχή τους το “μαχαίρι” αλλά και το “πεπόνι” και ως εκ τούτου είναι σε θέση να διανέμουν τον “κάλπικο” αυτό πληθωριστικό πλούτο, όπου και όπως αυτοί επιθυμούν.

Όμως αυτό που φαίνεται να διαφεύγει, σκόπιμα ή μη από τους περισσότερους εκπροσώπους της νέας οικονομίας, είναι ότι στην πράξη υπάρχουν δύο είδη αποπληθωρισμού.

Ο αποπληθωρισμός ο οποίος “έρχεται” για να μειώσει τις τιμές μετά από το σκάσιμο μιας φούσκας, που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της μεγάλης αύξησης στην παροχή του χρήματος και της πίστωσης μέσα σε ένα περιβάλλον χαμηλών επιτοκίων και αυτός ο οποίος οδηγεί στην μείωση των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών, λόγω της αύξησης της παραγωγικότητας.

Έτσι ο αποπληθωρισμός της δεκαετίας του 30 στην Αμερική, άνηκε κατά βάση στην πρώτη κατηγορία και είχε έρθει στην πραγματικότητα για να μειώσει τις υψηλές τιμές που είχε δημιουργήσει η φούσκα των μετοχών και κατ' επέκταση αυτή της Αμερικανικής οικονομίας.

Μια φούσκα όμως, που στην πραγματικότητα είχαν κατασκευάσει οι ίδιοι οι Αμερικάνοι διοικούντες κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '20, κρατώντας χαμηλά τα επιτόκια για μεγάλο χρονικό διάστημα και επιτρέποντας στις τράπεζες τους να δημιουργήσουν χρήμα από το πουθενά μέσω μόχλευσης.

Αλήθεια μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Όμως το είδος του αποπληθωρισμού που επιτυγχάνεται μέσω της αύξησης της παραγωγής, είναι εξαιρετικά ευεργετικό για την οικονομία και την ίδια την κοινωνία και στην πράξη βοηθά τα μέγιστα στην ανάπτυξη, καθώς και στον σωστότερο καταμερισμό του πλούτου.

Αυτό γιατί σε ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο οι τιμές πέφτουν μέσω της παραγωγικότητας, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες γίνονται όλο και πιο φθηνά και κατά συνέπεια πιο προσιτά, ιδίως για τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, τα οποία και μπορούν να αποκτούν αγαθά και υπηρεσίες που δεν θα ήταν σε θέση να αποκτήσουν σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον, με τις υψηλές τιμές που αυτό δημιουργεί.

Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί πρέπει ένα πολύ καλό σπίτι να κοστίζει για παράδειγμα 1 εκατομμύριο και όχι 100 χιλιάδες, σε οποιοδήποτε νόμισμα;

Η απάντηση είναι, ότι αυτός που έχει συμφέρον για να κοστίζει ένα σπίτι ακριβότερα κάθε φορά, είναι αυτός που το κατέχει ήδη και θέλει να το πουλήσει. Μα άλλα λόγια ο πλούσιος που θέλει να γίνει πλουσιότερος ή κάποιος που το αγόρασε απλά για να κερδοσκοπήσει δηλαδή πάλι ένας έχων και κατέχων.

Άλλη μια πλάνη η οποία έχει κυριαρχήσει στις μέρες μας είναι ότι οι τιμές δεν πρέπει να μειώνονται λέει, διότι σε αυτή περίπτωση κανείς δεν θα αγοράζει γιατί θα περιμένει διαρκώς να πέσουν και άλλο οι τιμές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε “αποπληθωριστικό σπιράλ”.

ούτε αυτό όμως είναι κατά την γνώμη μου σωστό, διότι οι ανθρώπινες ανάγκες είναι δεδομένες και κατά συνέπεια ένας ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναβάλει συνεχώς τις αγορές του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κινητά τηλέφωνα. Αλήθεια ποιος δεν έχει αγοράσει ποτέ του κινητό τηλέφωνο, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι σε λίγο καιρό θα έχει κυκλοφορήσει ένα άλλο καλύτερο και φθηνότερο;

Μια άλλη σφαλερότητα των σύγχρονων οικονομολόγων, είναι η πεποίθηση ότι σε ένα περιβάλλον αποπληθωρισμού δεν είναι δυνατή η επίτευξη εταιρικών κερδών λόγω τις πτώσης των τιμώντων προϊόντων και ως εκ τούτου με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η απλά παρατείνεται η οικονομική ύφεση.

Και αυτό όμως πιστεύω ότι είναι ένα μεγάλο λάθος, διότι τα εταιρικά κέρδη βασίζονται κυρίως στον κύκλο εργασιών καθώς και στο περιθώριο κέρδους.

Επειδή λοιπόν όπως όλοι ίσως γνωρίζουμε ισχύει ότι “η φθήνια τρώει τον παρά”, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι όταν οι τιμές είναι χαμηλές, τότε ο κόσμος αγοράζει περισσότερο και κατά συνέπεια ο τζίρος των εταιριών αυξάνεται.

Αν τελικά ίσχυε, αυτό που πιστεύουν οι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας, τότε οι εταιρείες κατασκευής υπολογιστών οι οποίες εδώ και πάνω από 40 χρόνια αναπτύσσονται μέσα σε ένα έντονα αποπληθωριστικό περιβάλλον, θα είχαν “βαρέσει κανόνι” προ πολλού και τώρα δεν θα υπήρχαν πουθενά υπολογιστές.

Αλήθεια αν ο ένας υπολογιστής σήμερα δεν κόστιζε 500 ευρώ αλλά 5.000, πόσους από δαύτους θα είχε αγοράσει ο καθένας μας στην ζωή του, ή πόσοι από εμάς θα είχαμε πάνω από έναν τώρα στο σπίτι μας;

Επειδή όμως είναι όντως δύσκολο να επιτευχθεί ανάπτυξη και αύξηση της παραγωγής μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς, παρόμοια με αυτήν που συντελέστηκε στους υπολογιστές και στα κινητά τηλέφωνα τα τελευταία χρόνια, ίσως ο μοναδικός τρόπος για την μείωση των τιμών να είναι μέσω της σταδιακής αύξησης των παραγόμενων υλικών και προϊόντων και την ταυτόχρονη διακοπή της εκτύπωσης του χρήματος από το “πουθενά”.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί ένας ελαφρύς και εξαιρετικά ευεργετικός αποπληθωρισμός, ο οποίος θα μειώσει τις τιμές και με αυτόν τον τρόπο θα πάψουν πια να δημιουργούνται φούσκες από εδώ και από εκεί.

Το κυριότερο όμως είναι, ότι έτσι θα πάψουν οι φούσκες αυτές και να σκάνε κάθε λίγο και λιγάκι, αφήνοντας πίσω τους χρεοκοπημένους, συντρίμμια και χάος.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της μεγάλης ανάπτυξης που είναι δυνατόν να επιτευχθεί δια μέσου ενός αποπληθωριστικού περιβάλλοντος, αποτελεί η ανάπτυξη που συντελέστηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα στην Δύση και η οποία οδήγησε στην λεγόμενη βιομηχανική επανάσταση.

Όλα αυτά όμως ίσως να ακούγονται σαν “κινέζικα” και γραφικά όταν έχει κανείς ζήσει για πάνω από 70 χρόνια μέσα σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον, θεωρώντας λανθασμένα ότι αυτό είναι το μόνο οικονομικό σύστημα, το οποίο μπορεί να οδηγήσει τους πολίτες στην ευημερία.

Μια ευημερία, που σύντομα η ίδια η πραγματικότητα θα αποδείξει σε όλη το Δυτικό κόσμο, το πόσο πλασματική ήταν τελικά. 

Κατά συνέπεια, πιστεύω ότι σε λίγο πρόκειται όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε με τον πλέον σκληρό και βάναυσο τρόπο, ότι το πιο σημαντικό στη ζωή δεν είναι το πόσα χρήματα έχει κανείς μέσα στο πορτοφόλι του, αλλά το τι προϊόντα και υπηρεσίες μπορεί να αγοράσει με αυτά.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Το Ευρώ είναι κλινικά “νεκρό”...

Παλαιότερα ήμουν απλά απαισιόδοξος.

Τώρα απλά είμαι βέβαιος.

Η Ελλάδα ούτε με ένα θαύμα δεν μπορεί να γλυτώσει πλέον.

Εκτιμώ λοιπόν ότι σύντομα θα ανακαλύψουμε όλοι μας, τι χρώμα θα έχουν τελικά τα χαρτονομίσματα της νέας δραχμής .

Το ερώτημα για εμένα λοιπόν είναι όχι τι θα γίνει, αλλά πότε θα γίνει.

Το ερώτημα δεν είναι πια αν το 1 + 1 θα κάνει πάλι 2, αλλά αν αυτό το 2 θα έρθει μέσω του 4-2, του 6-4, ή με ποιόν από όλους αυτούς τους άπειρους συνδυασμούς θα έρθει τελικά.

Αυτό γιατί πιστεύω ότι και η Ελλάδα να την γλυτώσει (που δεν θα την γλυτώσει), αυτό που δεν θα την γλυτώσει τελικά θα είναι το ίδιο το Ευρώ.

Γιατί η αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι δυστυχώς πως αν κάποιος κατέχει απλά και μόνο τις στοιχειώδεις γνώσεις των οικονομικών, καταλαβαίνει αμέσως ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα κατ' ουσίαν τραβεστί.

Αυτό διότι στην πραγματικότητα το Ευρώ φέρει επάνω του πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά πολλών και εντελώς διαφορετικών λαών και νοοτροπιών, με αποτέλεσμα η αξία του να μην αντικατοπτρίζει την διαφορετική αξιοπιστία όλων αυτών των κρατών που το χρησιμοποιούν.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το νόμισμα να μην μπορεί να υποτιμηθεί αν μια συγκεκριμένη χώρα χάσει την αξιοπιστία της, διότι η αξιοπιστία των άλλων χωρών παραμένει σε διαφορετικά επίπεδα.

Έτσι επιβάλλεται η μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της προβληματικής χώρας να γίνει “χειροκίνητα” με ονομαστική μείωση μισθών και συντάξεων και όχι αυτόματα δια της υποτίμησης του νομίσματος, κάτι που φαίνεται πως έχει διαφύγει από τους ακριβοπληρωμένους οικονομολόγους της τρόικας.

Και επειδή οι πολιτικοί είναι οι κατ' εξοχήν αναρμόδιοι για να το πράξουν αυτό, ο "όγκος" συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον "ασθενή" μέχρι τελικής πτώσεως. 

Και όλα αυτά συμβαίνουν διότι απλά το Ευρώ δεν είναι καν νόμισμα. Είναι μια πολιτική απόφαση. Πρόκειται απλά για άλλη μια προσπάθεια των πολιτικών να επέμβουν στην οικονομική φύση.

Έτσι, όπως όλες οι ελαττωματικές βάσεις είναι καταδικασμένες κάποια στιγμή να καταρρεύσουν, κατά τον ίδιο τρόπο εκτιμώ ότι πλησιάζει ή ώρα που το Ευρώ θα πέσει και αυτό θύμα του 3ου παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού πόλεμου που ήδη βιώνουμε στις μέρες μας, μια που όπως πιστεύω το στρατόπεδο των πολιτικών θα είναι αυτό που στο τέλος θα ηττηθεί “κατά κράτος”, με ή και χωρίς εισαγωγικά.

Αυτό γιατί όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, η κρίση χρέους των Ευρωπαϊκών κρατών δεν είναι ένα απλό κρυολόγημα του συστήματος το οποίο μπορεί σχετικά εύκολα να αντιμετωπιστεί, αλλά ένας πραγματικός καρκίνος, ο οποίος αφού πρώτα χτύπησε την Ελλάδα και κατόπιν έκανε μετάσταση στην Πορτογαλία, τώρα ετοιμάζεται να χτυπήσει και την Ιταλία.

Κατόπιν τούτου λοιπόν εκτιμώ ότι αν και οι λύσεις τύπου “χημειοθεραπείας” μπορούν προσωρινά να καθυστερήσουν την μετάσταση, κάποια στιγμή θα πάρουν σειρά η Ισπανία, η Γαλλία, η Αγγλία κτλ μέχρις ότου ο Ευρωπαίος "ασθενής" να καταρρεύσει εντελώς.

Και όταν ο “καρκίνος του χρέους” γονατίσει στην κυριολεξία την Ευρώπη, θα κάνει κατά την γνώμη μου και την τελευταία μετάσταση του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να “τελειώσει” και την ήδη χρεοκοπημένη Αμερική, ολοκληρώνοντας έτσι τον οικονομικό “θάνατο” σχεδόν όλης της άλλοτε κραταιάς δύσης και κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον εκατονταετή κύκλο, ο οποίος ξεκίνησε με την κατάργηση του χρυσού κανόνα κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, από την τότε παγκόσμια δύναμη την Μεγάλη Βρετανία.

Διότι δυστυχώς αυτή η λάθος κίνηση η οποία υιοθετήθηκε από όλα τα κράτη τα τελευταία εκατό χρόνια, άνοιξε κατά την γνώμη μου τον “ασκό των χρεών” και φτάσαμε σήμερα εδώ που φτάσαμε.

Και επειδή το χρέος είναι κατ' ουσίαν ναρκωτικό, κόβεται πολύ δύσκολα και σε κάθε περίπτωση το σύνδρομο της στέρησης είναι πολύ οδυνηρό. Γι' αυτό και αυτή η ασθένεια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα, ακόμη και από αυτούς που έχουν πάρει ήδη την απόφαση να “αποτοξινωθούν”.

Και το τέλος θα έρθει κατά την γνώμη μου σχετικά σύντομα, διότι οι Ευρωπαίοι διοικούντες έκαναν το μοιραίο λάθος να “φορτώσουν” το χρέος του χρεοκοπημένου Ευρωπαϊκού νότου στους Ευρωπαίους φορολογουμένους του βορά.

Όταν λοιπόν καταλάβουν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας απλά πετάνε λεφτά σε μια “μαύρη τρύπα” και ότι θα πρέπει να “κουρέψουν” και τους ψηφοφόρους τους, τότε βλέπω σαν πιο πιθανό να “κουρεύουν” την ίδια την Μέρκελ και να την “γυρίζουν” μέσω των ιστορικών συγγραμμάτων από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, όπως έκαναν παλαιά στην Ελλάδα με τους τεντιμπόηδες, για να δείξουν στους απανταχού φοιτητές των πολιτικών επιστημών, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να διαθέτει ένα επιτυχημένος πολιτικός είναι η κοινή λογική και η οξεία αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας.

Όταν λοιπόν κάποια στιγμή καταλάβουν ότι τους τα φάγαμε τα λεφτά, αυτό που βλέπω ως πιο πιθανό είναι πως ότι αντί να αυξηθεί το αίσθημα για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση, θα αρχίσει να αυξάνεται το αίσθημα του να γίνουμε από δυο “χωριά χωριάτες”.

Και τα χρήματα δεν θα τους τα επιστρέψουμε, γιατί απλά είμαστε μια χώρα στην οποία δεν υπάρχει πια κράτος.

Μένει λοιπόν τώρα αυτό να το καταλάβουν και οι "κουτόφραγκοι", ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν μια χώρα να ισοσκελίσει έναν προϋπολογισμό με μεγάλο έλλειμμα και το ακόμη χειρότερο να παράγει συνεχώς μεγάλα πλεονάσματα για να αποπληρώσει το χρέος της, όταν ουσιαστικά σε αυτήν δεν υπάρχει κράτος.

Πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή και σύντομα να μην υπάρχει καν η Ελλάδα σαν χώρα.

Το ερώτημα λοιπόν στην Ελλάδα δεν πρέπει κατά την γνώμη μου να είναι Ευρώ ή δραχμή, αλλά έτσι όπως είμαστε ως κράτος, αν αξίζουμε το Ευρώ ή την Νέα δραχμή.

Γιατί κατά την γνώμη μου έτσι όπως είναι τώρα η χώρα μας, όσοι επιθυμούν το Ευρώ απλά επιλέγουν τον αργό θάνατο, ενώ αυτοί της δραχμής τον ξαφνικό.

Λυπάμαι αλλά η γνώμη μου τώρα πια είναι ότι δεν μας αξίζει ούτε η παλαιά Δραχμή, διότι αυτό αποτελεί ευθεία προσβολή της προσωπικότητας και των αρετών που διέθεταν οι πρόγονοί μας. Γι' αυτό και προτείνω να βρουν άλλο όνομα για το νόμισμά μας, για να μην γίνουμε και εδώ από “Πανιώνιος” ένας “Νέος Πανιώνιος”.

Μπορεί βέβαια οι Ευρωπαίοι να υιοθετήσουν τελικά όποια λύση θέλουν, ακόμη και την λύση “μπαζούκας”, που τους προτείνουν οι Κευνσαϊστές Αμερικανοθρεμένοι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας.

Το μόνο όμως που θα καταφέρουν και με αυτή τη λύση είναι, να κρύψουν ξανά και προσωρινά το πρόβλημα, σπρώχνοντας το για μια ακόμη φορά κάτω από το “χαλί”.

Γιατί αυτό που φαίνεται πως αγνοούν όλοι οι Κευνσαιστές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι, πως με τόσο χρήμα που έχει δημιουργήσει το Κευνσαϊκό οικονομικό μοντέλο όλα αυτά τα χρόνια, έχει προσφέρει στις αγορές όχι μπαζούκας αλλά ατομική βόμβα και ως εκ τούτου πλέον οι αγορές διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη και από τα ίδια τα κράτη.

Έτσι εκτιμώ ότι έχει έρθει η ώρα, τα “τέρατα” που δημιούργησαν οι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας όλο αυτό τον καιρό, να τους κατασπαράξουν.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, θεωρώ ότι ο Ευρώ είναι πια “κλινικά” νεκρό.

Αυτό που απομένει κατά την γνώμη μου είναι, να βρεθεί ένας “συγγενής” ή ένας νέος "Κορμπατσόφ" που να διαθέτει το απαιτούμενο ψυχικό σθένος, απλά για να “τραβήξει τα καλώδια”.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”