Το παιδί του “λαού” και της “νέας” οικονομίας..

Ο Αντώνης αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Αμερικανοθρεμένου εκπρόσωπου της “Νέας” Οικονομίας.

Αυτό γιατί όπου σταθεί και όπου βρεθεί, δεν διστάζει να επαναλαμβάνει πως το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι η έλλειψη ρευστότητας και πως πρέπει με κάθε τρόπο να τονωθεί η κατανάλωση.

Αυτό που δεν μας λέει όμως ο Αντωνάκης, είναι το τι να καταναλώσουμε. Μήπως Κινέζικα προϊόντα, Γερμανικά αυτοκίνητα ή μπριζόλες και λουκάνικα;

Γιατί αν καταναλώσουμε Κινέζικα προϊόντα και Γερμανικά αυτοκίνητα αυτό που θα γίνει στην πραγματικότητα είναι να τονωθούν οι οικονομίες των Κινέζων και των Γερμανών, ενώ αν καταναλώσουμε μπριζόλες και λουκάνικα, το πιο πιθανό είναι πως στο τέλος όλοι εμείς θα “πάμε” από παχυσαρκία, χοληστερίνη και τριγλεκερίδια, ενώ η Ελληνική οικονομία από έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.

Ή μήπως να καταναλώσουμε υπηρεσίες και να πάμε πχ όλοι εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι που κουραζόμαστε και πιο πολύ διακοπές και τον χειμώνα, για να τονώσουμε έτσι τον Ελληνικό τουρισμό όλους τους μήνες του χρόνου, αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο τα κρατικά έσοδα;

Και αν όπως λέει ο Αντώνης το πραγματικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι η ρευστότητα, τότε αυτό που έχω εγώ να του προτείνω, είναι να γυρίσουμε άμεσα στην δραχμή, να τυπώσουμε 1^Ε2.000.000 τρις δραχμές και να δώσουμε στον καθένα μας πχ από 100 εκατομμύρια δραχμές να έχουμε να ξοδεύουμε, για να τονώσουμε έτσι την κατανάλωση και να σώσουμε με αυτόν τον τρόπο τα κρατικά έσοδα.

Αλλά μάλλον ο Αντώνης θα εννοεί να μας δώσουν να ξοδέψουμε από το άλλο το νόμισμα, αυτό που η αγοραστική του δύναμη βασίζεται στους άλλους, τους Βοριο-Ευρωπαίους.

Όλα αυτά ο Αντωνάκης μάλλον θα τα έμαθε κατά την διάρκεια των σπουδών του ως οικονομολόγος στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια.

Τελικά οφείλω να ομολογήσω ότι εκτός από το έξυπνο κόλπο με το δολάριο, αυτοί οι Αμερικανοί έχουν στήσει ένα πολύ έξυπνο κόλπο και στο εκπαιδευτικό τους σύστημα.

Σύμφωνα λοιπόν με το σύστημα αυτό, τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια δέχονται ως φοιτητές τα τέκνα των περισσότερων πρωθυπουργών των κρατών της γης, όπως τον γιο του Καντάφι, του Παπανδρέου κτλ καθώς και τα περισσότερα παιδιά των απανταχού πλουσίων, τους παίρνουν ένα “σκασμό” δίδακτρα και με αυτά χορηγούν υποτροφίες σε όλα τα “κοφτερά” αλλά κυρίως χωρίς λεφτά "μυαλά" όλου του πλανήτη, που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν την δυνατότητα να δουν το Yale, το MIT και το Harvard ούτε από φωτογραφία.

Κατόπιν κρατάνε τα “μυαλά” για τις εταιρίες τους και μας επιστρέφουν τους “άμυαλους” και τα ψώνια, για να τους κάνουμε εμείς πρωθυπουργούς στις χώρες μας.

Μετά από όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς γιατί αυτοί παραμένουν τόσα χρόνια πρώτη οικονομική δύναμη και εμείς πάμε από τον “κακό” στον “χειρότερο”.

Ο Αντώνης λοιπόν μιλάει διαρκώς για την ανάγκη επανεκκίνησης της Ελληνικής οικονομίας.

Αυτό που δεν έχει καταλάβει ακόμη κατά την γνώμη μου, είναι πως τώρα πια στο “όχημα” της Ελληνικής οικονομίας δεν έχει μείνει πια όχι “μίζα” για να την επανακινήσουμε, αλλά ούτε καν μανιβέλα, και πως για την ακρίβεια δεν υπάρχουν πια ούτε καν ρόδες και μηχανή στο “όχημα”, γιατί απλά όλα αυτά ήταν “δανεικά”.

Επιπλέον αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει μάλλον ακόμη, είναι πως εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαθέτουμε ένα νόμισμα το οποίο να αποτελεί ταυτόχρονα και παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα όπως οι Αμερικανοί και έτσι να μπορούμε να το φωτοτυπούμε κατά βούληση, κοροϊδεύοντας με αυτό τον τρόπο τον υπόλοιπο κόσμο.

Εκεί είναι μάλλον που έχει μπερδευτεί λίγο κατά την γνώμη μου ο Αντωνάκης.

Όμως ο Αντώνης εκτός από εκπρόσωπος της Νέας οικονομίας, είναι κατά την γνώμη μου και ένα γνήσιο “παιδί” του λαού.

Αυτό γιατί υποστηρίζει συνεχώς πως δεν πρέπει να μειώσουμε λέει τους μισθούς και τις συντάξεις, γιατί αυτοί είναι ήδη χαμηλά και πως αυτό θα μειώσει την κατανάλωση και θα φέρει και άλλη ύφεση.

Όμως μάλλον ο Αντώνης δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μπορεί αυτή η τακτική με το τυπώνω, αυξάνω μισθούς, ξοδεύω και κοροϊδεύω να δουλεύει στο “Αμέρικα”, αλλά εδώ τα λεφτά είναι με δανεικά και εμείς ως ήδη χρεοκοπημένοι δεν έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε πχ 100 ευρώ στο αντιπαραγωγικό δημόσιο, για να μαζεύουμε μετά από καταναλωτικούς φόρους τα 30 με 40 και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν στους Κινέζους και τους Ινδούς.

Ακόμη όπως είναι φυσικό, ο Αντώνης ως γνήσιος εκπρόσωπος της “νέας” οικονομίας, είναι και φανατικός οπαδός των bailouts μέσω των Ευρωομόλογων, διότι μάλλον εκεί στην Αμερική σκόπιμα δεν θα του ανέφεραν τίποτε για το πρόβλημα του πληθωρισμού, καθώς και για τον “ηθικό κίνδυνο” των διασώσεων.

Αλλά το ακόμη χειρότερο είναι πως εκεί στο “Αμέρικα”, σίγουρα δεν θα του έμαθαν πως η σωστή οικονομία βασίζεται στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση και πως η Ελληνική οικονομία για να μπορέσει να επανακινηθεί σωστά, θα πρέπει να αρχίσει να παράγει εκτός από οικονομολόγους και πρωθυπουργούς της “κακιάς ώρας” και τίποτε προϊόντα της προκοπής σε ανταγωνιστικές τιμές.

Έτσι ο Αντωνάκης φαίνεται πως μάλλον αγνοεί ότι το πρόβλημα με την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας δεν βρίσκεται μόνο στην υψηλή φορολογία, αλλά και στην καταπάτηση των νόμων, την ατιμωρησία, την γραφειοκρατία, την δαιμονοποίηση του επιχειρείν και του εταιρικού κέρδους και πως αν θέλει να φτιάξει ένα φιλόξενο επιχειρηματικό περιβάλλον από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κανείς και όχι μόνο από την φορολογία.

Και πως μπορεί ο Ρήγκαν όταν εκλέχθηκε να μείωσε την φορολογία και να πέτυχε ανάπτυξη, αλλά τότε η Αμερική δεν είχε μεγάλο χρέος και έτσι είχε τα χρονικά περιθώρια για να αυξήσει το χρέος προσωρινά (υποτίθεται), μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, διότι στο τέλος εκτός από ανάπτυξη κατάφερε τελικά να αυξήσει σημαντικά και το ίδιο το χρέος.

Τέλος εκεί στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, μάλλον δεν θα του έμαθαν του Αντώνη πως πολιτικός και οικονομολόγος είναι κατ' ουσίαν δύο έννοιες ασυμβίβαστες.

Αυτό διότι η ίδια η ιστορία και η πραγματικότητα, έχουν αποδείξει περίτρανα πως ο επιτυχημένος πολιτικός είναι τελικά αυτός που ξέρει να “χαϊδεύει” όλα τα αυτιά, ενώ ο επιτυχημένος οικονομολόγος είναι αυτός που ξέρει να τραβάει τα σωστά “αυτιά”.

Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που μας λέει ο Αντώνης, είναι πως είναι σε θέση να μειώσει το χρέος έγκαιρα και όχι πχ σε 10 χρόνια, μειώνοντας μεν την φορολογία, αλλά χωρίς ταυτόχρονα να πειράξει τους μισθούς και συντάξεις.

Συγνώμη αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να το κάνει όχι μόνο ο Αντώνης, αλλά ούτε ο Γιούρι Γκέλερ παρέα με τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ.

Όμως τελικά σε αυτό που οφείλω να ομολογήσω ότι έχει δίκιο ο Αντώνάκης, είναι πως η αυξημένη φορολογία φέρνει τελικά λιγότερα έσοδα για το κράτος, από την χαμηλή φορολογία.

Κατά συνέπεια το μόνο θετικό που μπορώ να βρω εγώ προσωπικά για τον Αντώνη, είναι πως αυτοί οι οικονομολόγοι της τρόικας είναι πολύ πιο άσχετοι ακόμη και από αυτόν, διότι μάλλον πίστεψαν βλακωδώς από την αρχή πως μπορούσαν να μειώσουν το Ελληνικό έλλειμμα δια μέσου της φορολογίας.

Τελικά αρχίζω και πιστεύω πως καλά κάνουν οι πολιτικοί μας και τους κοροϊδεύουν αυτούς τους κουτόφραγκους τους Ευρωπαίους, παίρνοντάς τους συνεχώς τις δόσεις του δανείου, χωρίς όμως ουσιαστικά να κάνουν σχεδόν τίποτε από αυτά που πρέπει.

Έτσι σκέφτομαι στα σοβαρά, στις επόμενες εκλογές να τον ψηφίσω τελικά τον Αντωνάκη.

Και αυτό γιατί θεωρώ πως έτσι και αλλιώς δεν έχει σημασία αν η φορολογία αυξηθεί ή μειωθεί τελικά, γιατί απλά θεωρώ πως τα έχουν χάσει ήδη τα λεφτά τους οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και πως τελικά δεν “τρέχει” και τίποτε να χάσουν και άλλα, με τέτοιους ανόητους πολιτικούς που έχουν και αυτοί.

Έτσι αν τελικά κάτσει καμιά “στραβή” και γίνει ο Αντωνάκης πρωθυπουργός, ποιος ξέρει μπορεί και να πάρουμε καμιά αύξηση και εμείς οι “καημένοι” οι δημόσιοι υπάλληλοι, δια της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της μείωσης της φορολογίας, που μόνο αυτός ο "Μέγας" πολιτικός και οικονομολόγος μπορεί να πετύχει.

Λέω λοιπόν να ψηφίσω και εγώ μια φορά κοιτώντας το προσωπικό μου συμφέρον βρε αδελφέ.

Ίσως λοιπόν τελικά και να μην είχε άδικο ο Τσόρτσιλ που κάποτε είχε πει πως :

“Το μεγαλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι:

Μια πεντάλεπτη συζήτηση με τον μέσο ψηφοφόρο.”


Και των επιλογών "Το μη χείρον βέλτιστον" τύπου Αντωνάκη, θα πρόσθετα εγώ.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Η “επικινδυνότητα” της αντιθετικής λογικής...

Ένα από τα πρώτα πράγματα που συνειδητοποιεί κάποιος με το που του παίρνουν και τα “σώβρακα” στο χρηματιστήριο, είναι πως αν θέλει κάποια στιγμή να βγει κερδισμένος, θα πρέπει τις πιο πολλές φορές να κινείται αντίθετα από το πλήθος και τον συρμό της εποχής, αγοράζοντας όταν οι “άλλοι” οι πολλοί πουλάνε και πουλώντας όταν οι άλλοι αγοράζουν.

Μια φορά στην Αμερική είχαν ρωτήσει μια από τις παλιές “καραβάνες” των χρηματιστηρίων πιο είναι τελικά το μυστικό του που τον έχει κάνει πλούσιο και αυτός απάντησε:

“Όχι και μυστικό. Απλά κάνω πάντα ότι με παρακαλάνε οι άλλοι να κάνω. Για παράδειγμα όταν με παρακαλάνε να τους πουλήσω τις μετοχές μου τις πουλάω, ενώ όταν με παρακαλάνε να τις αγοράσω, τις αγοράζω”.

Αν και για τις αγορές αυτή η λογική εμπεριέχει μια σημαντική δόση αλήθειας, τα πράγματα στην πράξη δεν είναι ούτε τόσο απλά, ούτε και τόσο εύκολα.

Για παράδειγμα αυτό που δεν ξέρει κανείς εκ των προτέρων, είναι αν αργότερα θα έρθουν και άλλοι “παρακαλεστοί”, ίσως ακόμη και περισσότεροι από τους αρχικούς για να μας παρακαλούν και αυτοί με την σειρά τους να αγοράσουμε τις μετοχές τους.

Και επειδή ως γνωστόν σχεδόν πάντα τα λεφτά είναι αυτά που τελειώνουν πρώτα και όχι τα χαρτιά, το πιο πιθανό είναι ότι με αυτή τη λογική κάποια στιγμή θα μας τελειώσουν τα χρήματα και ίσως να μην μπορέσουμε να αγοράσουμε σε πολύ καλύτερες τιμές, όταν κάποια στιγμή θα έρθουν και οι τελευταίοι από δαύτους και δεν θα παρακαλάνε απλά αλλά ίσως και να ικετεύουν κιόλας “γονατιστοί” πετώντας ταυτόχρονα πανικόβλητοι και τα χαρτιά τους.

Αλλά ακόμη ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι κάποια στιγμή δεν θα συνειδητοποιήσουμε και εμείς, πως όλοι αυτοί που τόσο καιρό μας “παρακαλούσαν” για να αγοράσουμε τα χαρτιά τους το έκαναν απλά γιατί γνώριζαν κάτι περισσότερο από εμάς και ότι όταν μια ημέρα των ημερών μάθουμε τελικά πιο ήταν αυτό το κακό νέο, δεν θα βγούμε και εμείς στην “ζητιανιά” για να παρακαλάμε με την σειρά μας και εμείς κάποιους άλλους για να μας τα αγοράσουν;

Ή ακόμη χειρότερα ότι μια μέρα δεν θα ανακαλύψουμε πως έχουμε “πέσει” πάνω σε μια “καραμπινάτη” χρεοκοπία και ότι έχουμε μείνει απλά με τον “μουτζούρη” στο χέρι;

Και φυσικά δεν θέλω να ακούω για σίγουρα χαρτιά, Blue Chips και άλλα τέτοια, γιατί και η Enron ήταν και αυτή κάποτε ένα μεγάλο blue chip και τώρα “βλέπει τα ραδίκια ανάποδα” αποτελώντας απλά μια “πικρή” ιστορία για όλους αυτούς που είδαν τότε την περίπτωση αντιθετικά.

Γενικά λοιπόν η αντιθετική στρατηγική εμπεριέχει κατά την γνώμη μου δύο βασικές “παγίδες”, για κάποιον ο οποίος επιδιώκει να την χρησιμοποιήσει ως βασικό “εργαλείο” λήψης αποφάσεων στις αγορές.

Πρώτον το ότι είναι σχεδόν αδύνατον να “μετρήσει” κανείς το πλήθος των ανθρώπων που ενστερνίζονται μια συγκεκριμένη άποψη για να διαπιστώσει το εάν είναι η καθολικώς επικρατούσα ή όχι.

Δεύτερον το ότι δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων το αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ πιο άσχημα στο μέλλον, καθώς και το εάν υπάρχουν ή όχι ακόμη μεγάλα περιθώρια οι απαισιόδοξοι να γίνουν ακόμη περισσότεροι στο μέλλον.

Φυσικά και τα ίδια ισχύουν και στην αντίθετη περίπτωση που τα τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται “χαζοχαρούμενα” αισιόδοξα και έτσι δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς εάν τελικά ο κουρέας, ο μανάβης ή ο καφετζής θα είναι αυτός που θα μπει τελευταίος στην φούσκα.

Βέβαια το χειρότερο από όλα είναι πως η αντιθετική στρατηγική μπορεί να αποβεί εντελώς καταστροφική αν έχει την ατυχία κανείς να “πέσει” επάνω σε περιπτώσεις χρεοκοπίες όχι απλά και μόνο εταιριών, αλλά και κρατών.

Και τέλος το ακόμη χειρότερο (γιατί σχεδόν πάντα υπάρχει πιθανότητα για το ακόμη χειρότερο) είναι, να είναι κανείς τόσο άτυχος και να συναντήσει κανέναν από αυτούς τους “μαύρους κύκνους” της ιστορίας, πέφτοντας δηλαδή πάνω σε μια κατάρρευση του ίδιου του συστήματος, κάτι που ιστορικά είναι δυνατόν να συμβεί μια φορά στα 60 με 100 χρόνια.

Έτσι λοιπόν εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να κέρδισε χρήματα εφαρμόζοντας αντιθετική στρατηγική στην περίπτωση της Κλωνατέξ, όταν ακόμη και οι “πέτρες” πίστευαν ότι αυτή θα χρεοκοπήσει όπως τελικά και έγινε.

Ούτε γνωρίζω κανέναν long στο Ελληνικό χρηματιστήριο που να κέρδισε χρήματα ποντάροντας αντιθετικά, όταν ακόμη και ο φούρναρης της γειτονιάς μου που λέει ο λόγος πίστευε πως στο τέλος θα χρεοκοπήσουμε.

Αντίθετα γνωρίζω πολύ καλά έναν πρώην υπουργό οικονομικών ο οποίος έχασε και την θέση του και τα “πουκάμισά” του ποντάροντας (στα λόγια βέβαια αφού πρόκειται για πολιτικό) αντιθετικά, πως αυτοί που θα ξεμείνουν στο τέλος από “πουκάμισα” θα είναι οι short των Ελληνικών ομολόγων.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως όταν εφαρμόζει κανείς αντιθετική στρατηγική με το “στανιό”, κινδυνεύει να γίνει αυτός ο ίδιος στο τέλος “ένα” με τον συρμό, γιατί απλά σχεδόν πάντα θεωρεί πως η άποψη που έχει αυτός είναι η σωστή, η αντιθετική, ενώ οι άλλοι που στην προκειμένη περίπτωση έχουν τελικά το δίκιο με το μέρος τους, είναι αυτοί που “μασάνε κουτόχορτο”.

Η καλύτερη στρατηγική λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω ότι είναι να “συμπλέει” κανείς με τον συρμό και την επικρατούσα άποψη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, γνωρίζοντας όμως ότι κάποτε αυτό θα αλλάξει και να έχει στο νου του να την κοπανήσει από το πλήθος έγκαιρα αλλάζοντας θέση και άποψη όταν κάποια στιγμή “αισθανθεί” τα σημάδια της αντιστροφής.

Και αυτό μπορεί να το καταφέρει κανείς κατά την γνώμη μου, μόνο όταν εκτός από την αντιθετική στρατηγική ξέρει να παρακολουθεί και να λαμβάνει υπόψιν αυτά που του “φωνάζει” το ίδιο ταμπλό του χρηματιστηρίου.

Για παράδειγμα αν μετά από μια πολύ μεγάλη μεταβολή των τιμών διαβάζει κανείς μεγάλους πρωτοσέλιδους και πομπώδεις τίτλους σε εφημερίδες(οι οποίες ως γνωστόν εκφράζουν τις περισσότερες φορές το κοινό αίσθημα) προς την πρότερη κατεύθυνση των τιμών, τότε θα πρέπει να προετοιμάζεται να εφαρμόσει αντιθετική στρατηγική με την προϋπόθεση βέβαια τα “πρωτοσέλιδα” στο χρηματιστηριακό ταμπλό να είναι διαφορετικά.

Ακόμη εφαρμόζοντας κανείς αντιθετική στρατηγική, είναι δυνατόν κατά την γνώμη μου να βρει ακόμη και τα βραχυπρόθεσμα γυρίσματα μιας αγοράς.

Για παράδειγμα σε μια περίπτωση κατά την οποία έχει ανακαλύψει κανείς μια τάση από την αρχή της όταν οι άλλοι “έβοσκαν” σε αντίθετη κατεύθυνση και έχει ήδη αξιοσημείωτα κέρδη, έχω διαπιστώσει ότι η καλύτερη στιγμή για να πουλήσει είναι όταν δει πώς και κάποιοι άλλοι που παλαιά τον κορόιδευαν για την επιλογή του τώρα τον ακολουθούν ή ακόμη χειρότερα του δίνουν και συγχαρητήρια.

Την αντιθετική στρατηγική λοιπόν θα πρέπει κατά την γνώμη μου να την χρησιμοποιεί κανείς μόνο όταν έχει την κατάλληλη εμπειρία και διαθέτει την κρίση και την λογική που διέθετε παλαιά ο Κοστολάνι, γνωρίζοντας όμως εκ των προτέρων ότι μπορεί και να είναι αυτός που έχει το λάθος, ευρισκόμενος έτσι πάντα σε κατάλληλη ετοιμότητα για να αλλάξει “ρότα” έγκαιρα και πριν χρεοκοπήσει.

Ως ένα τελευταίο παράδειγμα αντιθετικής στρατηγικής από τίτλους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα αναφέρω μια διαφήμιση που άκουσα τελευταία στην τηλεόραση, από μια εταιρία από τις πολλές που αγοράζει χρυσό στις μέρες μας και η οποία τέλειωνε με το παρακάτω σλόγκαν:

“Πουλήστε τώρα που οι τιμές είναι ακόμη ψηλά”.

Δεν ξέρω αν τελικά θα υπάρξουν και άλλοι αργότερα που θα έρθουν για να μας παρακαλέσουν να τους πουλήσουμε τον χρυσό μας σε ακόμη καλύτερες τιμές, αν και βέβαια το θεωρώ ως το πιο πιθανό.

Αυτό που ξέρω όμως στα σίγουρα, είναι πως οι “τύποι” της διαφήμισης δεν πιστεύουν στα αλήθεια πως οι τιμές του χρυσού είναι ήδη ψηλά, γιατί αλλιώς τώρα δεν θα αγόραζαν, αλλά θα πουλούσαν.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Οι επενδύσεις της “συμφοράς”...

Οι απόψεις των ανθρώπων μοιάζουν κατά την γνώμη μου πολύ με τις πορδές. Ο καθένας μας και ανά πάσα στιγμή μπορεί να “αμολήσει” και από μία.

Όμως αυτό που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια, είναι πως κάθε φορά που μπαίνει ένας νέος χρόνος, οι απόψεις του καθενός μετατρέπονται και σε προβλέψεις, επενδυτικές ή μη, με την μόνη διαφορά βέβαια που στην περίπτωση αυτή ο καθένας μας μπορεί πια να “αμολήσει” όχι μία, αλλά πολλές.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ να “αμολήσω” μερικές ...από αυτές τις “τζάμπα” επενδυτικές προβλέψεις.

Άλλωστε έτσι και αλλιώς αυτό δεν κάνω και κατά την διάρκεια όλου του υπόλοιπου χρόνου;

Το μεγάλο Bust...

Για μένα είναι πια ορατό και δια γυμνού οφθαλμού, πως η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται μπροστά σε ένα bust “επικών” διαστάσεων.

Και επειδή άνετα μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως απλά “αερίζομαι από όλες τις μπάντες” λέγοντας αερολογίες και ανοησίες που δεν στηρίζονται πουθενά, αυτό που έχω να σημειώσω είναι πως εκτός από τα δικά μου “λόγια του αέρα”, έχω να παραθέσω και κάποιες ενδιαφέρουσες ειδήσεις όπως η παρακάτω, οι οποίες όλο και πληθαίνουν τελευταία:

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1376757

Ειδήσεις από τις οποίες κατά την γνώμη μου εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς πως το “τσίρκο” της οικονομίας, το οποίο έχω αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο μου, έχει ήδη “φύγει από την πόλη” και πως τώρα το recession είναι προ των πυλών.

Βέβαια αυτό που προβλέπω τελικά είναι πως επειδή ο μεγάλος “Μέτρ” της οικονομικής επιστήμης Ben Bernake, έχει από πριν ξεκαθαρίσει πως αποπληθωρισμούς, υφέσεις και άλλα τέτοια πράγματα στην εποχή του δεν “σηκώνει”, το πιο πιθανό είναι πως στην περίπτωση αυτή θα ξαναβάλει μπροστά τις εκτυπωτικές του μηχανές και στο τέλος προβλέπω να βγει και αυτός ο ίδιος με το “ελικόπτερο” του και να “πετάει” χρήματα αριστερά και δεξιά, δίνοντας έτσι επιτέλους στο δολάριο την τελική αξία που του αρμόζει.

Διότι όπως ήδη έχω πει και παλαιότερα το έργο αυτό με τα fiat χαρτονομίσματα έχει ξαναπαιχτεί και παλαιότερα, και σχεδόν πάντοτε σε αυτού του είδους τα “έργα” ο βασικός “πρωταγωνιστής” (νόμισμα) στο τέλος “πεθαίνει” δια του υπερπληθωρισμού. 


Αυτό που μένει λοιπόν σε όλους εμάς, είναι να βρούμε το πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό το τέλος.

Διότι αν ήταν το άκρατο και αχαλίνωτο τύπωμα χαρτονομισμάτων να έφερνε την ανάπτυξη και τον πλούτο σε μια χώρα, τότε η Ζιμπάμπουε αυτή τη στιγμή θα ήταν τώρα η πλουσιότερη χώρα του κόσμου.

Το σκάσιμο λοιπόν της φούσκας της “νέας” οικονομίας και τον αποπληθωρισμό δεν τον γλιτώνουμε κατά την γνώμη μου.

Το θέμα λοιπόν είναι είναι αν πριν από τον αποπληθωρισμό θα έχουμε πληθωρισμό ή τελικά υπερπληθωρισμό και ένα “βίαιο” τέλος για τα fiat χαρτονομίσματα.

Commodities

Όπως και σε έναν κύκλο μετοχών δεν πρωταγωνιστούν όλες οι μετοχές και όλοι οι τομείς το ίδιο, έτσι και στον κύκλο των commodities που διανύουμε τώρα, θεωρώ πως δεν θα αποδώσουν όλα τα commodities το ίδιο και ταυτόχρονα από εδώ και πέρα.

Για την χρονική στιγμή λοιπόν που βρισκόμαστε, δεν προτείνω, μέταλλα όπως ο χαλκός το αλουμίνιο κτλ.

Αυτό γιατί στα πρώτα στάδια ενός bust, λόγω της αρχικής και απότομης μείωσης της ζήτησης, τα μέταλλα αυτού του είδους διορθώνουν αρκετά πριν ανακάμψουν.

Αλλά μετά είτε θα έρθει το “παλικάρι” ο Ben να “καθαρίσει” και με τον πληθωρισμό που θα δημιουργήσει με τα φρεσκοτυπωμένα του δολάρια αυξάνοντας ξανά τις τιμές, είτε το bust θα πάρει τον δρόμο του και η παροχή αυτών των υλικών θα μειωθεί τελικά κάποια στιγμή κάτω από το επίπεδο της ζήτησης, με τελικό αποτέλεσμα οι τιμές να ανέβουν ξανά αργότερα.

Τρόφιμα

Έχω πει εδώ και καιρό πως θεωρώ τα τρόφιμα ως την καλύτερη μορφή επένδυσης, τόσο σε αμοιβαία κεφάλαια ή προθεσμιακά συμβόλαια παράδοσης, όσο και σε κονσέρβες, ειδικά για εμάς τους Έλληνες.

Αυτό γιατί με τον πληθυσμό της γης να αυξάνεται και τους Ασιάτες να αναπτύσσονται έστω και λιγότερο και να τρώνε περισσότερο, θεωρώ ότι και ο Αρμαγεδδών να μην έρθει τελικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζήτηση για τροφές μόνο ανοδική μπορεί να είναι από εδώ και πέρα, ενώ η παροχή τους θα παραμείνει από σχεδόν σταθερή έως πολύ μειωμένη.

Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως ακόμη και στην περίπτωση μιας μεγάλης ύφεσης, το φαγητό είναι από τα τελευταία πράγματα που κόβει κανείς.

Το Πετρέλαιο.

Για το πετρέλαιο θεωρώ ότι όχι μόνο θα κάνει νέο υψηλό σε αυτόν τον κύκλο, αλλά ότι η τιμή του είναι πολύ πιθανόν να ξεπεράσει ακόμη και τα 200$ το βαρέλι.

Και αυτό το υποστηρίζω όχι μόνο εξαιτίας των διαφαινομένων γεωπολιτικών εντάσεων της περιόδου που διανύουμε, αλλά και του ότι θεωρώ πως οι πετρελαϊκές χώρες δεν είναι σε θέση να αυξήσουν κατά πολύ την παραγωγή τους, μια που τα υπάρχοντα κοιτάσματα είναι παλαιά και στερεύουν σιγά σιγά, ενώ τα νέα δεν είναι τόσο μεγάλα σε όγκο και θέλουν σχεδόν μια δεκαετία από την ανακάλυψή τους έως ότου να συμβάλλουν σημαντικά στην αύξηση της παραγωγής.

Έτσι θεωρώ πως έως ότου το πετρέλαιο αντικατασταθεί από άλλες μορφές ενέργειας, θα δούμε πολύ υψηλότερες τιμές για αυτό.


Τέλος νομίζω πως πρέπει να είναι κανείς "αφελείς" επενδυτικά για να θεωρεί πως η παγκόσμια οικονομία μπορεί να γλυτώσει την ύφεση με τιμές πάνω από τα 100$ το βαρέλι.

Ο Χρυσός

Ο χρυσός για μένα τώρα πια δεν είναι ένα απλό commodity. Είναι ένα νόμισμα. Για την ακρίβεια είναι όχι μόνο το νόμισμα του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος.

Αυτό λυπάμαι πραγματικά που το λέω, αλλά θεωρώ πως για αυτό δεν ευθύνομαι εγώ, αλλά οι οικονομικοί διοικούντες και πολιτικοί ανά τον κόσμο.

Και εκτιμώ πως με τις ανοησίες που κάνουν και κυρίως με αυτές που θα κάνουν τα επόμενα χρόνια οι πολιτικοί και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, ο χρυσός σύντομα όχι μόνο θα ξεπεράσει τα 2.000$ δολάρια η ουγκιά, αλλά στο τέλος του κύκλου των commodities που διανύουμε μπορεί ακόμη και να φτάσει σε τιμές πάνω και από τα 5.000$ η ουγκιά.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν και έτσι όπως πάνε τα πράγματα, εκτιμώ ότι στο τέλος αυτός που στα σίγουρα θα βγει κερδισμένος θα είναι ο χρυσός.

Το Αμερικανικό χρηματιστήριο.

Το να προσπαθεί κανείς αυτή τη στιγμή να κερδίσει χρήματα από το Αμερικανικό χρηματιστήριο, είναι κατά την γνώμη μου σαν να προσπαθεί να μαζέψει κέρματα μπροστά από έναν οδοστρωτήρα.

Αυτό γιατί έχω την αίσθηση πως οι Αμερικανικοί δείκτες έχουν μπει πια σε κατάσταση τελικής διανομής και είναι κατά την γνώμη μου ένα βήμα πριν να αρχίσει η μεγάλη πτώση.

Και αυτό το λέω διότι ενώ η Alcoa ανακοινώνει ζημίες αλλά κυρίως ανακοινώνει μείωση της παραγωγής της και κλείσιμο χυτηρίων στην Ευρώπη, αυτό οι Αμερικανικοί δείκτες το “γιορτάζουν” καταλλήλως και ανεβαίνουν “πανηγυρίζοντας”.

Αν αυτός είναι ένας λόγος για να χαίρεται και να πανηγυρίζει κανείς χρηματιστηριακά, τότε εγώ είμαι ένα πραγματικό “Αμερικανάκι” και εσείς απλώς “σπάτε πλάκα” τώρα μαζί μου.

Το Ελληνικό χρηματιστήριο.

Για την Ελλάδα κατά την γνώμη μου το πρόβλημα βρίσκεται στο νόμισμα. Ότι χειρότερο δηλαδή τόσο για μια χώρα, όσο για το χρηματιστήριο της.

Είχα πει και παλαιότερα όταν ο δείκτης ήταν περίπου στις 1500 μονάδες, πως όταν τα “δυνατά χέρια” πάρουν πρέφα ότι θα γυρίσουμε στην δραχμή, αυτό που προβλέπω είναι ότι θα στείλουν τον δείκτη στις 600 μονάδες για να γλιτώσουν την υποτίμηση.

Τότε με είχαν "ταράξει" στα μονάστερα.

Τώρα θεωρώ ότι αυτό το έχουν πάρει πρέφα ακόμα και οι “πέτρες”, ότι δηλαδή πάμε ντουγρού για υποτίμηση του νομίσματος μας είτε σε Ευρώ είτε σε δραχμές και ότι κατ' ουσίαν μόνο ένα θαύμα μπορεί να μας σώσει πια.

Όμως κατά γενική ομολογία η Εκκλησία είναι ο κατάλληλος τόπος για να προσεύχεται κανείς και να ζητά θαύματα και όχι οι αγορές και το χρηματιστήριο.

Το κακό λοιπόν με εμένα προσωπικά, είναι πως έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω στα θαύματα και το ακόμη χειρότερο από αυτό, είναι πως πιστεύω πως οι περισσότερες από τις μισές Ελληνικές εισηγμένες εταιρείες όταν θα ξεκινήσει ο νέος ανοδικός κύκλος των μετοχών και τις ανάπτυξης, απλά δεν θα υπάρχουν.

Τα Αμερικανικά ομόλογα...

Κατά την γνώμη μου η δεύτερη μετά τα subprime και μεγαλύτερη φούσκα του εικοστού πρώτου αιώνα που θα σκάσει, θα είναι αυτή των Αμερικανικών ομολόγων.

Οι ΗΠΑ είναι κατ' ουσίαν χρεοκοπημένοι και δανείζονται πχ με 2% ενώ έπρεπε να δανείζονται με 22%.

Το ότι η Αμερικανική αγορά ομολόγων είναι μια τεράστια φούσκα μπορεί να το καταλάβει κανείς εύκολα από το γεγονός ότι κατ' ουσίαν πρόκειται για μια ανοδική αγορά η οποία ανεβαίνει σχεδόν για 30 χρόνια.

Όμως πιστεύω ότι από την στιγμή που θα αρχίσει να γίνεται αισθητή η αύξηση του πληθωρισμού, η αγορά αυτή θα πάρει τον δρόμο που της αξίζει και το σκάσιμο της φούσκας θα είναι αναπόφευκτο.

Και ο πληθωρισμός όπως έχει παραδεχθεί και παλαιότερα ο μονεταριστής και Αμερικανοθρεμένος Milton Friedman, θέλει περίπου 4 χρόνια από την στιγμή μιας μεγάλης χρηματικής “ένεσης” για να γίνει αισθητός.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η τελευταία μεγάλη “ένεση” έγινε το 2008, καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι πιθανόν το 12 να είναι η χρονιά που ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ θα αρχίσει να βγαίνει σιγά σιγά από το “σωληνάριο” του.

Το γεγονός όμως ότι τελευταία η αμερικανική αγορά ομολόγων ανεβαίνει (μειώνεται το επιτόκιο δανεισμού) απότομα και πραγματοποιεί συνεχώς νέα ιστορικά υψηλά, σημαίνει για εμένα πως βρίσκεται στο τελικό ανοδικό στάδιο “οργασμού” της φούσκας, λίγο δηλαδή πριν αρχίσει η μεγάλη πτώση.

Διότι ως γνωστόν όλες οι φούσκες κάποια στιγμή σκάνε. Και όπως λένε και στην Αμερική : “The bigger the top … the bigger the drop”.

Το Ευρώ

Η πρόβλεψή μου είναι πως του χρόνου τέτοια μέρα εμείς και οι Γερμανοί δεν θα έχουμε το ίδιο νόμισμα.

Η μόνη περίπτωση που μπορώ να φανταστώ για να είμαστε του χρόνου τέτοιο καιρό εμείς και οι Γερμανοί στο ίδιο νόμισμα, είναι να συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε τώρα, χωρίς δηλαδή να μην έχει συμβεί κάτι συγκλονιστικό, αλλά βέβαια το ευρώ να έχει χάσει έτσι πάνω από το 50% της αξίας του και δια αυτού του τρόπου να συμβεί επιτέλους η υποτίμηση που θα μας φτωχύνει και που θα εκτονώσει την Ελληνική  κρίση.

Για αυτό που δεν είμαι σίγουρος ακόμη είναι εάν αυτό είναι διατεθειμένοι να το δεχθούν όχι μόνο οι Γερμανοί αλλά ακόμη και εμείς οι Έλληνες.

To Δολάριο.

Νομίζω πως μετά από όλα αυτά δεν έχει κανένα νόημα να κάνω κάποια πρόβλεψη για τις φωτοτυπίες του κατά τα άλλα αξιαγάπητου μακαρίτη George Washington.

Απλά ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, οι φωτοτυπίες του θα φτάσουν στην τιμή που τους αξίζει πραγματικά.

Έτσι λοιπόν τώρα αφού αμόλησα και εγώ αρκετές “τζάμπα” προβλέψεις, αυτό που έχω να προσθέσω ακόμη είναι πώς οι δικές μου ίσως να διαφέρουν από αυτές των “άλλων”, καταρχάς στο ότι δεν πρόκειται ποτέ να ισχυριστώ ότι δεν τις έχω “αμολήσει” εγώ, αλλά κάποιος άλλος.

Και αφετέρου εάν του χρόνου τέτοιον καιρό όλα αυτά αποδειχθούν απλά καθαρές “πορδές” από αυτές που μετά από έναν χρόνο τις ξεχνάμε για να κάνουμε καινούργιες έτσι για να “έχουμε να λέμε” και όχι επιτυχημένες προβλέψεις τουλάχιστον ως προς την διαμορφούμενη τάση, τότε εγώ θα κλείσω αυτό το blog και θα σταματήσω πια να "αραδιάζω" επενδυτικές προβλέψεις, τουλάχιστον δημόσια.

Και όλα αυτά φυσικά με τα υπάρχοντα δεδομένα. Διότι αν για παράδειγμα γίνει κάποιο “θαύμα” και βάλουν μυαλό ορισμένοι ή μάλλον οι περισσότεροι, τότε θα αλλάξω και εγώ τις προβλέψεις μου βγαίνοντας να το ανακοινώσω έγκαιρα και δημόσια, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Και αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι:

¨Ο έξυπνος επενδυτής αλλάζει γνώμη πολλές φορές ..

O ανόητος ποτέ..”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Το Δολάριο και οι προφήτες της “συμφοράς”.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, είχα πει ότι το 2011 θα είναι το έτος που οι ΗΠΑ θα έρθουν επιτέλους “αντιμέτωποι” με το τεράστιο χρέος τους.

Αυτό που θυμάμαι τότε, είναι πως κάποιος μου είχε απαντήσει με το : “Τρέμε Ομπάμα, ο Καθηγητής Λυκείου προβλέπει”.

Δεν ξέρω τελικά αν όντως μέσα στο 2011 άρχισε να “τρέμει το φυλλοκάρδι” του μίστερ Ομπάμα για το Αμερικανικό χρέος.

Αυτό που ξέρω όμως καλά, είναι πώς τα περισσότερα οικονομικά ρεπορτάζ του 11 για την απέναντι άκρη του Ατλαντικού άμεσα ή έμμεσα αναφέρονταν στο τεράστιο Αμερικανικό χρέος, αλλά κυρίως το ότι εκεί απέναντι τους έπιασε μια κάποια πρεμούρα για να αυξήσουν γρήγορα το ανώτατο όριο του χρέους τους, μην τυχών και “βρει στο νταβάνι” και προσγειωθεί απότομα η κατά τα άλλα ευημερούσα Αμερικανική οικονομία.

Τώρα πια νομίζω πως δεν χρειάζεται να κατέχει κανείς ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβει, πώς η όποια ανάπτυξη της Αμερικανικής οικονομίας στηρίζεται απλά και μόνο σε αυτήν την διαρκή αύξηση του κρατικού χρέους.

Ακόμη δεν χρειάζεται πιστεύω να είναι κανείς γιατρός για να συμπεράνει πως όπως και με την δόση ενός ναρκωτικού η οποία πρέπει συνεχώς να αυξάνεται για να έχει αποτέλεσμα σε έναν μακροχρόνιο χρήστη, έτσι και στην περίπτωση ενός τεχνητού οικονομικού boom το οποίο βασίζεται στην παροχή “κάλπικου” χρήματος, η κάθε μελλοντική δόση για να έχει οικονομικό αποτέλεσμα θα πρέπει απαραίτητα να είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη.

Το δολάριο...

Και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης της “συμφοράς” ή μη, για να καταλάβει πώς όταν "κόβεις" το ναρκωτικό σε έναν ναρκομανή, αυτός αρχίζει και το ζητάει σαν τρελός γιατί αλλιώς είναι σίγουρο πως θα καταρεύσει.

Αυτό που προβλέπω λοιπόν τώρα για το νέο έτος είναι, πως όση μειωμένη αντίληψη και να διαθέτει ο κ Μπερνάκε, κάποια στιγμή θα δει το επικείμενο bust στην Αμερικανική και όχι μόνο οικονομία και πως δεν χρειάζεται να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να προβλέψει το τι τελικά αυτός θα πράξει.

Μόνο πως αυτό που φαίνεται ότι μάλλον αγνοεί ο “διακεκριμένος” αυτός οικονομολόγος της εποχής μας, είναι πώς με την οικονομική επέκταση μέσω παροχής χρήματος από το "πουθενά", έρχεται μια στιγμή που το boom δεν μπορεί πια να μεγαλώσει περισσότερο όσα κάλπικα χρήματα και να ρίξει κανείς στην αγορά και πώς η κατάρρευση μέσω του υπερπληθωρισμού καθίσταται πια αναπόφευκτη.

Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα, απλά και μόνο εξετάζοντας την παγκόσμια οικονομική ιστορία, για να διαπιστώσει το τρόπο με τον οποίο κατέρρευσαν  ανάλογα fiat πειράματα του παρελθόντος.

Αλλά είπαμε: “Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Αυτό που απορώ εγώ είναι όχι γιατί οι εκπρόσωποι της “νέας” οικονομίας πιστεύουν πώς ο χρυσός κανόνας καταργήθηκε λέει γιατί ο διαθέσιμος χρυσός δεν ήταν λέει αρκετός για να υποστηρίξει την μεγάλη παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη των ημερών μας.

Αυτό τους είπαν οι πολιτικοί και οι “κολλητοί” τους οικονομολόγοι της “νέας” εποχής από την απέναντι άκρη του Ατλαντικού, αυτό λένε.

Για να καταπίνουν όμως τέτοιες ανοησίες “αμάσητες”, μάλλον δεν θα έχουν εξετάσει προσεκτικά την παγκόσμια οικονομική ιστορία, γιατί αλλιώς θα είχαν διαπιστώσει πως μια από τις μεγαλύτερες περιόδους ανάπτυξης που γνώρισε ποτέ η παγκόσμια ιστορία, αυτής της βιομηχανικής επανάστασης στα τέλη του 19ου αιώνα, έγινε κάτω από τον κανόνα του χρυσού για τις περισσότερες χώρες.

Δυστυχώς όμως αυτό που δεν σκέφτηκαν ακόμη να εξετάσουν όλοι αυτοί οι αφελείς της “νέας” οικονομίας, ήταν το ότι πριν εφαρμοστεί το σύστημα αυτό των fiat money που έχουμε τώρα, υπήρχε ο χρυσός κανόνας ή το ακόμη πιο σημαντικό, το τι σύστημα υπήρχε και πριν από τον κανόνα του χρυσού για πολλές από τις δυτικές και όχι μόνο χώρες.

Γιατί αν κάνανε τον κόπο να εξετάσουν την οικονομική ιστορία, θα έβλεπαν πως πριν από τον χρυσό κανόνα, υπήρχαν πάλι fiat συστήματα τα οποία όμως είτε καλύφθηκαν με χρυσό έγκαιρα πριν καταρρεύσουν όπως έγινε με τις ΗΠΑ μετά από τον εμφύλιο πόλεμο, είτε τελικά κατέρρευσαν με πάταγο μέσω ενός υπερπληθωριστικού σπιράλ, όπως έγινε στην Γαλλία και σε άλλες χώρες.

Αλλά είπαμε: “Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Έτσι τώρα κάποιοι όλα αυτά τα διαβάζουν σαν “Κινέζικα”. Όμως αν εξετάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο κατέρρευσαν όλα αυτά τα fiat συστήματα του παρελθόντος, θα διαπιστώσει πώς όλα έσβησαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο.

Με την απόσυρση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς αυτά.

Πάντα λοιπόν όπως και με την κατάρρευση στις φούσκες των μετοχών, την αρχή την κάνουν οι θεσμικοί δηλαδή τα “δυνατά χέρια” οι οποίοι ξεφορτώνονται επιθετικά τα μειωμένης αξίας στοιχεία και τελευταίο και καταϊδρωμένο ακολουθεί το πόπολο και η μαρίδα η οποία ανακαλύπτει ξαφνικά ένα πρωί δια της μεταβολής των τιμών όπως και με τις μετοχές, πως αυτό που κατέχει και νόμιζε όλο αυτό τον καιρό πως έφερε κάποια αξία, στην πραγματικότητα δεν αξίζει την τιμή μιας χαρτοπετσέτας.

Και έτσι αρχίζει επιθετικά να “πετάει” δεξιά και αριστερά τα “άχρηστα” αυτά περιουσιακά στοιχεία, είτε αυτά είναι μετοχές είτε είναι χαρτονομίσματα για να αγοράσει αγαθά και υπηρεσίες στην τελευταία περίπτωση.

Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να καταλάβει ότι ο κ Μπερνάκε μέσα σε όλο αυτό το χάος και το "ξεφόρτωμα", είναι δυνατόν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά και κάνει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Να συνεχίσει δηλαδή να ρίχνει και άλλο χρήμα στην αγορά, για να λύσει το πρόβλημα.

Βέβαια επειδή στην ζωή όπως και στις αγορές δεν πρέπει να είναι κανείς απόλυτος και να αποκλείει τις εκπλήξεις, μπορεί φυσικά και να συμβεί καμιά “επιφοίτηση από το Άγιο πνεύμα” και να κάνει ο κ Μπερνάκε μια φορά αυτό που πραγματικά χρειάζεται κατά την γνώμη μου αυτή τη στιγμή η Αμερικανική οικονομία.

Να αυξήσει δηλαδή τα επιτόκια και να οδηγήσει την Αμερικανική οικονομία σε ελεγχόμενη ύφεση, όπως ακριβώς έκανε και ο προκάτοχός του Paul Volker στο τέλος της δεκαετίας του 70 σώζοντας την κατά την γνώμη πολλών από μια βέβαιη κατάρρευση.

Πάντως εδώ που τα λέμε εγώ θεωρώ πιο πιθανό η Παπαρήγα να ασπαστεί τον καπιταλισμό, παρά ο Μπερνακε να αυξήσει τα επιτόκια.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Το Ευρώ και οι προφήτες της “συμφοράς”.....

Σχεδόν από την αρχή αυτής της Ευρωπαϊκής κρίσης του χρέους και με βάση αυτά που έλεγα, είχα χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο προφήτης της “συμφοράς”, με ή χωρίς εισαγωγικά.

Εγώ πάλι τότε απαντούσα, πως ο απαισιόδοξος είναι τις πιο πολλές φορές ένας ενημερωμένος πρώην αισιόδοξος.

Τώρα λοιπόν αυτό που έχω να πω σε όλους αυτούς, είναι πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να συμπεράνει τα λογικά και τα αυτονόητα.

Διότι κατά την γνώμη μου δεν είναι τόσο δύσκολο να προβλέψει κανείς το τι περίπου θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, αρκεί να μπορεί να χρησιμοποιήσει απλά και μόνο την κοινή του λογική και να μπορεί να εξετάσει αντικειμενικά αυτά που βλέπει να συμβαίνουν τώρα στο παρόν.

Το δύσκολο βέβαια είναι να βρει κανείς το πώς ακριβώς θα συμβούν αυτά και φυσικά το αδύνατο είναι να βρει το πότε ακριβώς θα συμβούν.

Για παράδειγμα ποιος θα έλεγε για έναν γιατρό πως αυτός παριστάνει τον “προφήτη”, όταν διαγιγνώσκει καρκίνο τελευταίου σταδίου σε έναν ασθενή του και του δίνει έως 12 μήνες ζωής;

Φυσικά και οι περισσότεροι γιατροί, εκεί που πέφτουν έξω τις πιο πολλές φορές σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι στον χρόνο του θανάτου του ασθενούς τους.

Βέβαια άνετα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς κάποιον ως “γιατρό της συμφοράς”, αν για παράδειγμα ο συγκεκριμένος ασθενής πεθάνει όχι μέσα σε 12 μήνες, αλλά πχ μετά από 12 χρόνια και από άλλη αιτία. 

Προφήτη της “συμφοράς” όμως ποτέ.

Το Ευρώ..

Αλλά για να μην θεωρητικολογούμε, ας πάρουμε για παράδειγμα την κρίση του Ευρώ.

Νομίζω ότι τώρα πια ακόμη και η πεθαμένη γιαγιά μου που λέει ο λόγος, έχει καταλάβει πια πως το Ευρώ με την μορφή που έχει σήμερα, είναι απλά ένα “ελαττωματικό” νόμισμα.

Ακόμη θεωρώ πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης, για να καταλάβει πως όταν κάτι είναι ελαττωματικό και δεν μπορεί να διορθωθεί εύκολα και έγκαιρα, το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να καταρρεύσει.

Έτσι λοιπόν αυτό που προβλέπω εγώ ο “προφήτης της συμφοράς” είναι, πως οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, όση μειωμένη αντίληψη και να διαθέτουν και όσο αισιόδοξα “χαζοχαρούμενοι” να είναι, θα καταλάβουν κάποια στιγμή πως στην περίπτωση της Ελλάδας απλά πετάνε λεφτά σε μια “μαύρη τρύπα” και πώς στην ουσία αυτό που έχουν κάνει είναι ότι έχουν "καταφέρει" και έχουν “κουρέψει” τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.

Αυτό που μένει λοιπόν είναι, κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να χρειαστεί επιτέλους να αντιμετωπίσουν την ίδια την πραγματικότητα και να καταλάβουν πως πρέπει να “κουρέψουν” το ίδιο το Ευρώ, πριν “κουρέψουν” αυτούς τους ίδιους οι ψηφοφόροι τους.

Επειδή όμως όπως έχει πει και ένας από τους Ρότσιλντ, “Με τους ανόητους πρέπει κανείς να σκέφτεται δύο φορές”, μπορεί πάλι κάποια στιγμή και να συνειδητοποιήσουν πως ο “καρκίνος” του χρέους της Ευρωζώνης είναι στην πραγματικότητα ένας “καρκίνος” μεταστατικού τύπου και πως ενώ αυτοί κοίταζαν πως να τον αντιμετωπίσουν ανεπιτυχώς στην αρχική του μορφή, αυτός τώρα πια έχει χτυπήσει και τα πιο “ζωτικά όργανα” και πως ο “θάνατος” είναι πλέον σχεδόν βέβαιος, μια που οι εφαρμοζόμενες έως τώρα θεραπείες το μόνο που καταφέρνουν είναι απλά και μόνο να καθυστερούν το μοιραίο και το αναπόφευκτο.

Ακόμη μπορεί κάποια στιγμή και να καταλάβουν, ιδίως οι Γερμανοί που θεωρούνται και ως ειδικοί στα αυτοκίνητα, πως δεν είναι δυνατόν κανείς να διορθώσει ένα παλαιό και ελαττωματικό zastava και να το κάνει Porsche και πως αν θέλει κανείς να φτιάξει μια πραγματική Porsche, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να την σχεδιάσει από την αρχή.

Έτσι κατά την γνώμη μου καλό θα είναι όλοι αυτοί στην Ευρωζώνη, αντί να κάνουν δηλώσεις και να είναι "χαζοχαρούμενα" αισιόδοξοι περιμένοντας απλά και μόνο ένα θαύμα που θα σώσει τον “ασθενή”, να αρχίσουν σιγά σιγά να αντιμετωπίζουν την ίδια την πραγματικότητα και να ασχοληθούν λίγο και με την μετά του θανάτου εποχή του “ασθενούς” και ειδικά με τα “κληρονομικά” του.

Και φυσικά όλα αυτά τα υποστηρίζω, διότι ακόμη και τώρα θεωρώ πως οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν έχουν καταλάβει πιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδος και ως εκ τούτου σαν Καθηγητής, ξέρω καλά πως όταν κάποιος δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα, είναι και αδύνατον για αυτόν το να το επιλύσει.

Έτσι ενώ στην αρχή οι Ευρωπαίοι ηγέτες πίστεψαν βλακωδώς πως οι αγορές ήταν αυτές που κάνανε λάθος και δεν μας δανέιζαν και ότι αυτοί μπορούσαν όχι απλά να μας δανείσουν, αλλά και να πάρουν από εμάς ακόμη και τόκο 5%, τώρα αφού παραδέχονται το λάθος του "κουρέματος" και της από την "πίσω πόρτας" χρεοκοπίας μας, άρχισαν να πιστεύουν ότι η λύση λέει βρίσκεται στην ψήφιση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών από το Ελληνικό κοινοβούλιο.

Το πρόβλημα όμως κατά την γνώμη μου στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ήταν ακριβώς αυτό.

Ότι δηλαδή κάθε χρόνο η βουλή ψήφιζε προϋπολογισμό με έλλειμμα πχ 3% και στο τέλος της χρονιάς με τις σπατάλες την κακοδιαχείριση και τις ρεμούλες, ο προϋπολογισμός τελείωνε με έλλειμμα 13% και το χρέος μεγάλωνε.

Και του χρόνου δώστου φτου και από την αρχή, έως ότου το έλλειμμα έφτασε εύκολα και γρήγορα πάνω από το 100% του ΑΕΠ.

Έτσι λοιπόν αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμη οι Ευρωπαίοι διοικούντες, είναι πως στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι στην ουσία πως όποιος νόμος και να ψηφιστεί, αν αυτός δεν συμφέρει αυτόν που είναι να τον εφαρμόσει στην πράξη, τότε απλά δεν εφαρμόζεται.

Και αυτό γιατί η νοοτροπία του Έλληνα είναι πια κατεστραμμένη, ο δημόσιος τομέας διαλυμένος και η παραγωγική βάση της οικονομίας πια ανύπαρκτη.

Και τώρα οι Γερμανοί αλλά και πολλοί Έλληνες αιθεροβάμονες, πιστεύουν πως μια νοοτροπία και μια οικονομία που στην Ελλάδα χρειάστηκαν πάνω από 30 χρόνια για να καταστραφούν, θα φτιαχτούν μέσα σε 12 μήνες!!

Αυτό κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να το καταφέρουν όχι μόνο οι τωρινοί πολιτικοί μας και το ευρώ, αλλά ούτε και  η νέα δραχμή μαζί και με την πείνα.

Δυστυχώς λοιπόν ή ίσως ευτυχώς για μας τους Έλληνες, πιστεύω ότι σε αυτό που μπορεί πια να ελπίζει κανείς πραγματικά μήπως και την "σκαπουλάρουμε" στο τέλος, είναι απλά και μόνο στην ανοησία των Ευρωπαίων διοικούντων και στο ότι αφελώς ακόμη αυτοί πιστεύουν πως σώζοντας εμάς θα σωθούν και αυτοί στο τέλος.

Άλλωστε κατά την γνώμη μου, ένας ακόμη τρόπος για να προβλέψει κανείς τα μελλούμενα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να εξετάσει τις μέχρι τώρα δηλώσεις και της ίδιας της κυρίας Μέρκελ, για να μπορέσει να καταλάβει το τι περίπου θα συμβεί στο μέλλον.

Έτσι ενώ στην αρχή αυτής της κρίσης η ίδια έλεγε πως: “Όσοι πιστεύουν στην διάσπαση του Ευρώ είναι είτε ανόητοι είτε τρελοί.”, κατόπιν άλλαξε την δήλωση της λέγοντας : “Το Ευρώ είναι ένα σταθερό νόμισμα και δεν απειλείται.”

Μετά πάλι η ίδια έλεγε ότι :“Το Ευρώ πρέπει να σωθεί πάση θυσία..”

Ε δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης, για να καταλάβει πως η επόμενη δήλωση της θα είναι του τύπου:

“Ο σώζων εαυτό σωθήτω”.

Έτσι τώρα το μόνο “σοβαρό” επιχείρημα που έχει μείνει στους "υπέρμαχους" της Ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, είναι ότι η διάλυση του Ευρώ δεν πρόκειται να συμβεί λέει ποτέ, διότι απλά δεν συμφέρει κανέναν.

Αυτό που φαίνεται να αγνοούν όμως όλοι αυτοί οι αφελείς υποστηρικτές αυτού του επιχειρήματος, είναι πως ιστορικά και πριν από κάθε πόλεμο, οι πιο πολλοί το ίδιο υποστήριζαν.

Ότι δηλαδή: “Δεν είναι δυνατόν να γίνει πόλεμος, γιατί απλά ο πόλεμος δεν συμφέρει κανέναν.”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”