Και εδώ το “μέγεθος” είναι που κάνει την διαφορά ....

Στις αγορές αφού πρώτα μάθει κανείς όλα τα απαραίτητα, δηλαδή αυτά που μαθαίνουν όλοι οι υπόλοιποι, όπως την θεμελιώδη, την τεχνική ανάλυση, τους οικονομικούς κύκλους κτλ, το τελευταίο πράγμα που του μένει να μάθει αν θέλει να μην βρίσκεται μόνιμα στο στρατόπεδο των χαμένων, είναι κατά την γνώμη μου το πώς παίζουν στα χρηματιστήρια τα “δυνατά χέρια”, δηλαδή οι θεσμικοί επενδυτές.

Και αυτό επειδή οι θεσμικοί επενδυτές, είναι αυτοί που κατά γενική ομολογία με τις αγορές τους και τις πωλήσεις τους δημιουργούν μια τάση από την αρχή της, με την μαρίδα και το πόπολο να την ακολουθεί σχεδόν πάντα τελευταίο και “καταϊδρωμένο” και τις περισσότερες φορές όταν είναι από αργά έως πολύ αργά.

Μπορεί όμως οι θεσμικοί να είναι αυτοί που λόγω μεγέθους διαθέτουν ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των απλών επενδυτών και να μπορούν με τα χρήματά τους και τα χαρτιά τους να καθορίσουν μια τάση, αλλά ταυτόχρονα έχουν και ένα σημαντικό μειονέκτημα: Ξανά αυτό το “καταραμένο” μέγεθός τους.

Και αυτό για να μπορέσει να το συνειδητοποιήσει ο καθένας μας, θα πρέπει απλά να σκεφτεί την περίπτωση κατά την οποία αυτός δεν θα διαθέτει χίλιες ή δύο χιλιάδες μετοχές μιας συγκεκριμένης εταιρίας, αλλά ένα εκατομμύριο ή δέκα εκατομμύρια.

Άραγε σε μια τέτοια περίπτωση έχει αναρωτηθεί ο καθένας μας τι θα έπρεπε να κάνει, αν ήθελε να πουλήσει μια τέτοια σημαντική ποσότητα μετοχών;

Θα έβγαινε για παράδειγμα να πουλάει Market και σε όποια τιμή αγοράζουν οι άλλοι, μη λαμβάνοντας υπόψιν του ότι τώρα δεν διαθέτει χίλιες αλλά ένα εκατομμύριο μετοχές, μηδενίζοντας έτσι ουσιαστικά την τιμή της μετοχής και κάνοντας τους πάντες να “χεστούν” επάνω τους στην κυριολεξία, με τελικό αποτέλεσμα να μην αγοράζει πια κανείς στο τέλος;

Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση στην οποία θα ήθελε κανείς να “σηκώσει” από την αγορά όχι χίλιες, αλλά ένα εκατομμύριο μετοχές μιας συγκεκριμένης μετοχής, θα έβγαινε να τις αγοράζει στο “φτερό” και στο +10%, στέλνοντας τις τιμές στην “στρατόσφαιρα” πριν καν προλάβει να μαζέψει ούτε καν τις μισές μετοχές;

Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνει κανείς είναι κατά την γνώμη μου αυτό που κάποτε ο Jesse Livermore είχε αποκαλέσει ως “διαμόρφωση της αγοράς”, με σκοπό να την φέρει στα μέτρα του.

Στην ουσία λοιπόν αυτό που πρέπει να κάνει κανείς πριν προσπαθήσει να αγοράσει ή να πουλήσει ένα σημαντικό αριθμό μετοχών, είναι να κάνει την συγκεκριμένη μετοχή απλά να “κράζει" περί του αντιθέτου.

Για παράδειγμα αν θέλει κανείς να ξεφορτώσει τα χαρτιά του, αυτό που θα πρέπει από πριν να κάνει είναι να αρχίσει να αγοράζει την μετοχή σαν "τρελός" καθημερινά στο +4% και πάνω, για να την προσέξουν με αυτόν τον τρόπο ακόμη και οι “στραβοί” που λέει ο λόγος επενδυτές.

Και αυτό γιατί μόνο έτσι θα "μαζευτούν" στην συγκεκριμένη μετοχή όλοι οι επενδυτές και κερδοσκόποι της “πιάτσας”, ακριβώς όπως μαζεύονται οι μύγες και τα κουνούπια γύρω από το φως μιας λάμπας.

Αυτό φυσικά είναι καλό να συνδυαστεί και με την παραγωγή και εκμετάλλευση ανάλογων ειδήσεων για την συγκεκριμένη μετοχή ή μια αγορά.

Για παράδειγμα αν παρουσιαστεί μια ευκαιρία με μια καλή είδηση για την εταιρία, σηκώνουμε την ίδια ημέρα την τιμή της μετοχής της τόσο ώστε αυτή να προκαλέσει εντύπωση.

Αλλά και να μην παρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία, δεν “τρέχει και τίποτε βρε αδερφέ”. Φτιάχνουμε εμείς μια είδηση με την βοήθεια των γνωστών μας ιδιοκτητών της εταιρίας, οι οποίοι και επιβάλλεται να είναι και αυτοί στο "κόλπο" αν θέλουμε να πετύχουμε τον σκοπό μας, και αυτό γιατί επιβάλλεται να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο να μας ξεφορτώσουν κάποια στιγμή τα χαρτιά τους στην “μούρη” μας.

Ακόμη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για αυτό το σκοπό και τους “κολλητούς” μας τους δημοσιογράφους, πάντα για το καλό και την ενημέρωση του επενδυτικού κοινού βρε “αδερφέ”, για να δημιουργήσουμε έτσι το ανάλογο αγοραστικό ενδιαφέρον και να καταφέρουμε να “σπρώξουμε” τα χαρτιά μας πιο εύκολα.

Αλλά και όταν θέλουμε να “μαζέψουμε” ένα χαρτί, πάντα είναι καλό να εκμεταλλευόμαστε τις υποτιθέμενα κακές ειδήσεις για την εταιρία ή για την χώρα και την οικονομία της γενικότερα, σπρώχνοντας την μετοχή κάτω απότομα και έντονα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο τον κατάλληλο πανικό για να μαζέψουμε τα χαρτιά πιο εύκολα και σε καλύτερες τιμές.

Με αυτές τις τεχνικές τα “δυνατά χέρια” απλά προσπαθούν να “κεντρίσουν” την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο φόβο όταν θέλουν να μαζέψουν τα χαρτιά και την ανθρώπινη απληστία όταν θέλουν να τα σπρώξουν, τον αντίθετο δηλαδή φόβο ότι δηλαδή οι άλλοι θα κερδίζουν και εμείς θα είμαστε στην “απέξω”.

Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα στα οποία έχω παρατηρήσει ότι πέφτουν ακόμη και οι θεωρητικά έμπειροι κερδοσκόποι, είναι το ότι βλέποντας συχνά κάποιες κατά γενική ομολογία κακές ειδήσεις για μια μετοχή ή για ένα χρηματιστήριο, στις οποίες όμως επειδή το χρηματιστήριο αυτό ή η συγκεκριμένη μετοχή μπορεί βραχυπρόθεσμα να αντιδράσουν θετικά ή τουλάχιστον όχι τόσο αρνητικά, αυτοί σχεδόν πάντα νομίζουν ότι η είδηση αυτή έχει ουσιαστικά προεξοφληθεί από την αγορά.

Στην πραγματικότητα όμως όχι μόνο δεν έχει προεξοφληθεί, αλλά είναι απλά οι θεσμικοί που έχοντας αποφασίσει να ξεφορτώσουν τις μετοχές τους “φτιάχνουν την αγορά στα μέτρα τους” προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να “σβήσουν” από την μνήμη των επενδυτών την κακή αυτή είδηση και να σπρώξουν έτσι ευκολότερα την “πραμάτεια” τους αργότερα.

Αυτό όμως προϋποθέτει να έχει κανείς όχι απλώς άποψη, αλλά συγκεκριμένα την σωστή άποψη για το που θα πάνε τα πράγματα στο μέλλον χρηματιστηριακά και όχι μόνο.

Για την ακρίβεια, σπάνια οι θεσμικοί και τα “δυνατά χέρια” αιφνιδιάζονται από μια κακή είδηση, πετώντας με πανικό τα χαρτιά τους και σε οποιαδήποτε τιμή, βγάζοντας έτσι τα ίδια τα χέρια τους τα "μάτια" τους.

Ένα άλλο σημάδι στο οποίο πρέπει κανείς να δώσει την δέουσα προσοχή για το πώς σπρώχνονται τα χαρτιά όμορφα και ωραία στο χρηματιστήριο, είναι τα πακέτα μετοχών και ειδικά αυτά αυτά προς τους θεσμικούς.

Για παράδειγμα όταν ακούει κανείς για πακέτα προς θεσμικούς επενδυτές τις περισσότερες φορές αυτά αφορούν στην πραγματικότητα μετοχές προς ξεφόρτωμα, τις οποίες λόγου μεγάλου όγκου αλλά και λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν μπορεί να τις σπρώξει σωστά αυτός που τις κατέχει αρχικά και για το λόγο αυτό απλά αναθέτει την δουλειά αυτή σε ειδικούς "διανεμητές", που σχεδόν πάντα τους χαρακτηρίζουν για “ξεκάρφωμα” ως θεσμικούς επενδυτές.

Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς διακρίνοντας μια σημαντική άνοδο της μετοχής την ημέρα που πραγματοποιείται το πακέτο καθώς και κάποιες από τις επόμενες, ακολουθούμενο όμως σχεδόν πάντα από τα καθιερωμένα σημάδια “αδυναμίας” της μετοχής, όταν με το καλό αρχίσει το ξεφόρτωμα στους αδαείς.

Και αν όλα τα παραπάνω συνοδευτούν και με ένα δελτίο τύπου για το πόσο “καλά” πάει η συγκεκριμένη εταιρία και το τι “μεγαλόπνοα” σχέδια έχει αυτή, τόσο το καλύτερο για αυτούς που πρόκειται να διανέμουν τα χαρτιά.

Όλα αυτά όμως μπορεί να τα διακρίνει κανείς εύκολα επάνω στο διάγραμμα της μετοχής, διότι σχεδόν πάντα οι θεσμικοί στην βιασύνη τους να “φτιάξουν την αγορά” αφήνουν πάντα σημάδια, όπως ακριβώς αφήνουν σημάδια και οι δολοφόνοι στον τόπο του εγκλήματος.

Έτσι όταν διακρίνει κανείς μια μεγάλη, έντονη διακύμανση και μεταβλητότητα σε μια μετοχή, με τις βάσεις συσσώρευσης να έχουν διακύμανση πάνω από 30% από το χαμηλό στο υψηλό τους, τις περισσότερες αυτό σημαίνει διανομή.

Ακόμη όταν η διάρκεια μιας συσσώρευσης είναι σχετικά μικρή πχ μικρότερη του ενός μηνός και όχι δηλαδή η ενδεδειγμένη με εύρος από 5 έως 7 με 8 εβδομάδες και επάνω, αυτό δεν σημαίνει μάζεμα αλλά “καζούρα” σε όλους αυτούς που λαμβάνουν τις επενδυτικές τους αποφάσεις με βάση την τεχνική ανάλυση, με σκοπό φυσικά τα “δυνατά χέρια” να τους χρησιμοποιήσουν για να σπρώξουν ευκολότερα τα χαρτιά τους.


Ένα ακόμη σημάδι αδυναμίας και "διαμόρφωσης αγοράς" είναι η άνοδος και ειδικά η επίτευξη νέων υψηλών αλλά με μειωμένους όγκους.

Διότι όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τις αγορές, έχω μάθει πια και από την “καλή και από την ανάποδη”, ότι τα δυνατά χέρια προκειμένου να σε πείσουν να αγοράσεις ή να πουλήσεις τα χαρτιά σου, μπορούν να σου ζωγραφίσουν στο γράφημα μιας μετοχής ακόμη και την Joconda!

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τελικά όλοι μας από κάτι “νομίζουμε”.....

Κύριο χαρακτηριστικό των κρίσιμων περιόδων της ιστορίας, όπως αυτή που κατά την γνώμη μου βιώνουμε τώρα, αποτελεί η σύγχυση που επικρατεί τόσο σε εμάς τους πολίτες, όσο και στους πολιτικούς που μας κυβερνούν.

Γιαυτό και σχεδόν όλοι μας έχουμε κατ' ουσίαν βγει τώρα παγανιά και διαλαλούμε αριστερά και δεξιά αυτό που κατά την δική μας γνώμη “κρύβεται” πίσω από όλα αυτά που τώρα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας.

Το κακό όμως είναι ότι τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι να περιγράφουμε απλά μια θεωρία συνωμοσίας ή μη, αυτό δηλαδή που ο καθένας μας “νομίζει” ως την κύρια αιτία του προβλήματος.

Έτσι λοιπόν τώρα, κάποιοι νομίζουν ότι αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, δεν είναι παρά ένα καλοστημένο σχέδιο των Αμερικανών, της Μέρκελ, του “προδότη” του Παπανδρέου που μας έριξε στο μνημόνιο, του “αλήτη” του Σαμαρά που το υπερψήφισε και των απανταχού μασονικών στοών της Ευρώπης και της Αμερικής και όλοι αυτοί με σκοπό να εκμεταλλευτούν την φτωχή πλην τίμια πατρίδα μας, για να μας υποδουλώσουν, να μας “πιουν το αίμα”, ή ακόμη και να μας “σβήσουν” από τον παγκόσμιο χάρτη.

Άλλοι πάλι (όπως ένας γνωστός μου), απλά νομίζουν ότι μας την έχουν “πέσει” εξωγήινα όντα, ή ότι μας έχουν ψεκάσει με αέρια “ανοησίας” για να μας κοιμίσουν και να μας την φέρουνε, όπως μας έχει καταγγείλει και ένας γνωστός βουλευτής.

Εγώ πάλι νομίζω, ότι αν είναι κάτι που έχει “συνωμοτήσει” εναντίον μας, αυτό είναι η ίδια η ιστορία και ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα αποτελούν απλά μια φυσιολογική εξέλιξη του κύκλου ενός λαού και της ιστορίας του και οφείλονται κυρίως στην ανθρώπινη φύση.

Έτσι νομίζω απλά, ότι ένας οποιοσδήποτε λαός ξεκινά έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, πεινασμένος και με “μηδενισμένη” την νοοτροπία του, συνήθως μετά από κάποιο πόλεμο, για να καταλήξει μετά από πολλά χρόνια σε μια πάλι “κατεστραμμένη” αλλά εντελώς αντίθετη αυτή τη φορά νοοτροπία, πιθανόν από τον πολύ πλούτο και τα δανεικά, για να φτάσει τελικά σε έναν νέο πόλεμο και να “μηδενίσει” ξανά την νοοτροπία του και πεινασμένος και κατεστραμμένος πάλι να ξεκινήσει έναν καινούργιο κύκλο ανάπτυξης.

Τώρα λοιπόν κάποιοι νομίζουν ότι είναι ο κακός καπιταλισμός ή ο ανάλγητος νεοφιλελευθερισμός που καταρρέοντας θέλει λεέι να μας μειώσει τους μισθούς και το βιοτικό μας επίπεδο και μας κάνουν Νέο Δελχί, Μπαγκλαντές, Βουλγαρία ή Αλβανία.

Εγώ πάλι νομίζω ότι αυτό που έχει συμβεί στην πραγματικότητα είναι ότι μας την έχουν “φέρει” οι Ασιάτες, γιατί απλά μας πήραν την παραγωγή και τώρα η Δύση είναι πια καταδικασμένη να “βράζει στο ζουμί” της, με την τάση στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών της να παραμένει πτωτική για πολλές δεκαετίες, τόσες όσες θα χρειαστεί για να αναδιοργανωθεί ξανά η οικονομία της και να ξαναπάρει πίσω την παραγωγή.

Ότι δηλαδή νομίζω ότι συμβαίνει αρκετά “συχνά” στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, για την ακρίβεια κάθε 200 με 300 χρόνια.

Έτσι τώρα λοιπόν, κάποιοι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή ένωση, νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν την Ελλάδα, και ότι μόνο η Ελλάδα είναι τελικά το πρόβλημα, με την μη ανταγωνιστική οικονομία της.

Εγώ πάλι νομίζω ότι όχι μόνο η Ελλάδα δεν σώζεται, αλλά ούτε και οι περισσότερες από τις χρεοκοπημένες χώρες του νότου και πως η Ευρωπαϊκή νομισματική ένωση στην σημερινή της μορφή σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει, γιατί απλά ήταν ελαττωματική εν τη γενέσει της.

Κάποιοι τώρα και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού νομίζουν ότι απλά και μόνο κόβοντας χρήμα και καλύπτοντας συνεχώς τους χρεοκοπημένους, είτε είναι τράπεζες είτε είναι κράτη, θα την γλιτώσουν και ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά και πως δεν θα έχουμε στο τέλος υπερπληθωρισμό αλλά ούτε καν πληθωρισμό.

Εγώ πάλι νομίζω ότι αυτό που βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, αποτελεί απλά μια φυσιολογική εξέλιξη για το τέλος των fiat χαρτονομισμάτων και του soft money, παρόμοιου με το τέλος του “έργου” που έχει ξαναπαιχτεί κατ' επανάληψη στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.

Έτσι αυτό που εγώ νομίζω είναι ότι σε λίγο απλά θα μας μοιράζουν χαρτονομίσματα στον δρόμο, σε εμάς τις δραχμές μας και στους άλλους τα δολάρια και τα ευρώ.

Κάποιοι τώρα λοιπόν στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, νομίζουν ότι μπορούν μέσα σε ένα ή δύο χρόνια να αλλάξουν την νοοτροπία ενός λαού και να ανοικοδομήσουν μια παραγωγική βάση σε μια διαλυμένη οικονομία που χρειάστηκε σχεδόν 30 χρόνια για να καταστραφεί και ότι όλα αυτά θα τα καταφέρουν απλά αυξάνοντας την φορολογία.

Εγώ πάλι νομίζω ότι για να αλλάξει μια κατεστραμμένη νοοτροπία και να φτιαχτεί μια παραγωγική βάση, χρειάζονται όχι χρόνια αλλά δεκαετίες και ότι για να συμβεί αυτό απαιτούνται θεραπείες τύπου “σοκ” και “δέους” και φυσικά όχι αύξηση της φορολογίας.

Έτσι τώρα λοιπόν κάποιοι νομίζουν ότι αν γυρίσουμε λέει στην δραχμή θα καταστραφούμε, ενώ αν μείνουμε στο Ευρώ θα σωθούμε.

Εγώ πάλι νομίζω νομίζω ότι δεν μπορεί να μας σώσει το νόμισμα, αλλά μόνο η αλλαγή νοοτροπίας και ότι οι οπαδοί των διάφορων νομισμάτων σε αυτό που διαφωνούν είναι απλά στο είδος του θανάτου, με τους μεν να είναι υπέρ του ξαφνικού και τους δε να είναι υπέρ του αργού.

Έτσι τώρα κάποιοι νομίζουν ότι με την δραχμή λέει θα χάσουμε πχ ένα 80% σε βιοτικό επίπεδο, ενώ με το Ευρώ θα καταφέρουμε να περισώσουμε τουλάχιστον το μισό.

Εγώ πάλι νομίζω ότι και με το ευρώ πάλι ένα 80% θα χάσουμε σε βιοτικό επίπεδο, διότι στο τέλος πάλι στην δραχμή θα καταλήξουμε και αυτό γιατί όταν θα φτωχύνουμε δια του Ευρώ, το περισσότερο από το 80% του Ελληνικού λαού θα επιθυμεί πλέον ξανά την δραχμή και όχι το Ευρώ και τότε δεν θα μας έχει μείνει τίποτε άλλο παρά να την πάρουμε επιτέλους στα χέρια μας, γιατί απλά αυτή “αξίζουμε” και τίποτε άλλο.

Κάποιοι τώρα λοιπόν νομίζουν ότι όπου νάνε θα τελειώσει η κρίση στην Ελλάδα και ότι σε λίγο θα έχουμε και ανάπτυξη.

Εγώ πάλι νομίζω ότι σε λίγο θα έχουμε διακοπές ρεύματος και ότι η Ελλάδα τώρα βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας της και ότι τέτοιες κρίσεις τελειώνουν μόνο με πολέμους ή με συνθήκες πολέμου.

Κάποιοι λοιπόν τώρα νομίζουν ότι "οχυρωμένοι" πίσω από τα Μπερλουσκόνια μεγάλα “οπίσθια” της κ Μέρκελ, μπορούν να απειλούν κιόλας τις αγορές και το ακόμη χειρότερο να νομίζουν ότι τελικά θα καταφέρουν να σωθούν από την μήνη των αγορών.

Εγώ πάλι νομίζω ότι σε λίγο ούτε η κυρία Μέρκελ δεν θα μπορεί να σώσει τα δικά της “μεγάλα οπίσθια” και πως η τιμωρία που θα μας επιβάλουν στο τέλος οι αγορές για το θράσος μας αυτό, θα είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε για αρκετά χρόνια να ζούμε με αυτά τα ολίγα που παράγουμε.

Ακόμη κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι η ιστορία δεν είναι παρά παραμυθάκια για μικρά παιδιά και πως ο παππούς τους ήταν άτυχος που έπεσε πάνω στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στις μέρες μας αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, γιατί απλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Εγώ πάλι νομίζω ότι μετά από δύο-τρεις χιλιετηρίδες καταγεγραμμένης ιστορίας, μόνο οι πρωταγωνιστές αλλάζουν και ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο για να ζήσουμε και το ακόμη χειρότερο είναι πως νομίζω ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και πως όλοι αυτοί που τώρα γελάνε θα πρέπει καλού κακού να αρχίσουν να αγοράζουν και καμιά κονσέρβα, αν δεν θέλουν να πεθάνουν στην κυριολεξία από την πείνα και να καταγραφούν στην ιστορία ως τα θύματα αυτού του πολέμου.

Πολλοί τώρα λοιπόν νομίζουν ότι όσοι ψήφισαν υπέρ του μνημονίου ΙΙ, ήταν λέει κάτι σαν “ήρωες” και πως έτσι έσωσαν την πατρίδα από το χάος και την καταστροφή.

Εγώ πάλι νομίζω ότι όλοι αυτοί μάλλον δεν διέθεταν την απαιτούμενη οξυδέρκεια αλλά και το κατάλληλο ψυχικό σθένος, απλά για να “τραβήξουν τα καλώδια” και να λυτρώσουν έτσι έναν “μελλοθάνατο” καρκινοπαθή, ο οποίος συνεχίζει να “τυραννιέται” και να χάνει πολύτιμο χρόνο.

Έτσι τώρα κάποιοι νομίζουν ότι γλυτώσαμε λέει παίρνοντας την δόση μας και πως με τον ίδιο τρόπο θα πάρουμε και τις υπόλοιπες.

Εγώ πάλι νομίζω ότι αν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή να παίρνουμε νέα επώδυνα μέτρα για να παίρνουμε τις επόμενες δόσεις, όχι τον Κουβέλη θα δούμε πρωθυπουργό αλλά την ίδια την Παπαρήγα, με αξιωματική αντιπολίτευση την χρυσή αυγή.

Ακόμη και τώρα λοιπόν κάποιοι νομίζουν ότι η λύση στο πρόβλημά μας είναι λέει μια αριστερή κυβέρνηση καθώς και ακόμη περισσότερο κράτος και πως θα σωθούμε λεέι με ταρίφες, εμπάργκο σε εισαγόμενα προϊόντα, καθώς και με την υπερφορολόγηση των πολυεθνικών.

Εγώ πάλι πιστεύω ότι η λύση στο πρόβλημά μας είναι το λιγότερο κράτος και η λιγότερη φορολογία και πως όλα αυτά αποτελούν απλά σημάδια ότι κάποιος κανονικός πόλεμος και όχι μόνο οικονομικός πλησιάζει.

Κάποιοι τώρα πιστεύουν ότι η παγκόσμια οικονομία με το πετρέλαιο πάνω από τα 100 δολάρια θα πάει καλά και πως αν δεν πάει καλά δεν “τρέχει και τίποτε βρε αδελφέ” γιατί ο Θείος Ben θα βγει ξανά και θα καθαρίσει για μια ακόμη φορά, τυπώνοντας και μοιράζοντας πάλι απλόχερα τις φωτοτυπίες του George Washington.

Εγώ πάλι λέω ότι αν οι παγκόσμια οικονομία θα πάει καλά με τα 100 δολάρια το βαρέλι, να δεις πόσο καλά θα πάει με το πετρέλαιο στα 200 δολάρια το βαρέλι και ειδικά όταν ξεσπάσει ο πόλεμος και με το Ιράν το σίγουρο είναι ότι θα πάει ακόμη καλύτερα.

Κάποιοι τώρα νομίζουν ότι στο Ελληνικό χρηματιστήριο έχει γίνει ήδη αντιστροφή τάσης και ότι ο νέος ανοδικός κύκλος ειδικά στις τράπεζες έχει ήδη αρχίσει.

Εγώ πάλι νομίζω ότι τα “δυνατά χέρια” αφού προεξόφλησαν με τις 666 μονάδες την καταστροφή και το χάος της χώρας, είδαν ότι αυτή μάλλον πρόκειται να αργήσει λίγο και είπαν να ρίξουν καμιά τελευταία “ζαριά” μπας και μας πάρουν και τα “ρέστα”, φυσικά στα λεφτά και όχι στα χαρτιά.

Εκτός και αν ξαναζηλέψει τον Ben ο Ντράγκι και δώσει κανένα πιεστήριο με Ευρώ στους Έλληνες τραπεζίτες, οπότε σε αυτή την περίπτωση αυτό που νομίζω είναι ότι θα ξαναδούμε σύντομα όχι τις 1000 μονάδες, αλλά τις 6500.

Κάποιοι νομίζουν ότι το Ελληνικό χρηματιστήριο θα πάει καλά στο άμεσο μέλλον.

Εγώ πάλι νομίζω ότι με τον Κουβέλη πρωθυπουργό φυσικά και θα πάει καλά, ενώ με την Παπαρήγα θα πάει ακόμη καλύτερα, ειδικά αν αυτή υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για 1500 ευρώ κατώτατο μισθό και όχι μόνο διότι τότε θα γίνουμε όλοι πλούσιοι και θα ψάχνουμε να βρούμε χρηματιστήριο για να επενδύσουμε τα χρήματά μας.

Τώρα κάποιοι νομίζουν πως το χειρότερο που μπορούμε λέει να πάθουμε, είναι μια εθνική ταπείνωση μέσω του διορισμού κάποιου Ευρωπαίου επιτρόπου.

Εγώ πάλι νομίζω ότι το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε ως έθνος, είναι μια εθνική ταπείνωση μέσω ενός εμφυλίου ή μιας εθνικής τραγωδίας και μιας βίαιης αλλαγής των συνόρων μας, έτσι δηλαδή όπως τελείωσαν για εμάς οι ανάλογοι με αυτόν που νομίζω ότι διανύουμε κύκλοι του παρελθόντος.

Όμως τελικά νομίζω πως ότι και να νομίζομαι όλοι μας, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε ιδιαίτερα και αυτό γιατί ο Αντώνης ο οικονομολόγος μας ξεκαθάρισε ότι αυτός δεν μπορεί να επιτρέψει τα άδεια ράφια στην Ελλάδα.

Το κακό όμως για όλους εμάς, είναι ότι τελικά και αυτός απλά:

“Νομίζει”.....

Ο ”Καθηγητής Λυκείου”

Δεν είναι ο καπιταλισμός που καταρρέει “Goddamn you”...

Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τον περασμένο αιώνα, θα διαπιστώσει κατά την γνώμη μου ότι αυτός ήταν ο “χρυσός” αιώνας του κρατισμού.

Αυτό γιατί κατά την διάρκειά του, επινοήθηκαν και εφαρμόστηκαν στα περισσότερα μέρη του πλανήτη πολιτικά συστήματα όπως ο κομουνισμός, ο ναζισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός, ή ο φασισμός, τα οποία είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό τους τον ενισχυμένο και κυριαρχικό ρόλο του κράτους και των διοικούντων τους, έναντι των πολιτών.

Ένα ρόλο που σε πολύ μεγάλο βαθμό περιόριζε την ελευθερία του ατόμου όσον αφορά τις ενέργειες του, αλλά και την ελεύθερη έκφραση αυτού μέσω της ανεπηρέαστης λειτουργίας των ίδιων των αγορών.

Όμως αν και τα περισσότερα από τα παραπάνω αυτά συστήματα “έλαμψαν” τελικά δια της κατάρρευσης τους και έμειναν στην ιστορία απλώς και μόνο για την δυστυχία και τον πόνο που “προσέφεραν” απλόχερα στους πολίτες τους (και πάντα για το καλό τους), τα τελευταία χαρακτηριστικά δείγματα αυτού του κρατικού προστατευτισμού και παρεμβατισμού, τα οποία έχουν απομείνει ακόμη και τώρα για να εναλλάσσονται στην εξουσία των περισσότερων κρατών του πλανήτη, είναι κατά την γνώμη μου αυτά του Σοσιαλισμού και του Κευνσαισμού.

Και τα δύο αυτά τα παραπάνω συστήματα, αν και δεν έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους την άμεση καταπίεση και την έλλειψη ελευθερίας των πολιτών, παρόλα αυτά έχουν όμως ως κοινό χαρακτηριστικό τους τον έντονο και στοχευμένο κρατικό παρεμβατισμό, ειδικά έναντι των ελεύθερων αγορών.

Βέβαια εμείς στην Ελλάδα είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να διαθέτουμε ένα δικό μας ειδικό πολίτευμα τον “ Συνδικαλισμό”. Έτσι τα τελευταία χρόνια κατ' ουσίαν στο Ελληνικό κράτος εναλλάσσονταν στην εξουσία δύο μόνον κόμματα: Ο "Σοσιαλιστικός Συνδικαλισμός" και ο "Συνδικαλισμός της Δεξιάς".

Και όμως ακόμη και τώρα οι περισσότεροι στην Ελλάδα φωνάζουν ότι αυτό που κατέρρευσε λέει, ήταν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.

Κατά την γνώμη μου αυτό που κατέρρευσε στην Ελλάδα έχει τόση σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό, όση σχέση έχει η Τζούλια με την πυρηνική φυσική (προσοχή εννοώ την ατομική επιστήμη και όχι την επιστήμη των παντός είδους μορίων).

Όμως δεν είναι μόνο οι Έλληνες που έχουν κατά την γνώμη μου μπερδέψει στα πολιτικοοικονομικά συστήματα τους “ναύτες” με τους “καντηλανάφτες” και τις “βούρτσες” με τις ... “οδοντόβουρτσες” .

Είναι και οι περισσότεροι ξένοι οικονομολόγοι και μη, οι οποίοι εμφανιζόμενοι τώρα τελευταία συχνά πυκνά στα ΜΜΕ, δίνουν συνεντεύξεις και υποστηρίζουν ότι πρέπει λέει να αλλάξει ο καπιταλισμός και να διορθωθεί, διότι αλλιώς θα καταρρεύσει.

Αν αυτό το οικονομικό σύστημα που έχουν τώρα στα περισσότερα κράτη του πλανήτη είναι καπιταλισμός, τότε εγώ είμαι η μετεμψύχωση του Adam Smith.

Και αυτό γιατί ακόμη και ένα μικρό παιδί που λέει ο λόγος, γνωρίζει καλά ότι ο καπιταλισμός έχει σαν θεμέλιο λίθο του το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως το οποίο παράγεται από την εργασία και την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών και το οποίο έχει δώσει στο σύστημα πολύτιμους πόρους, σε αντίθεση με το κεφάλαιο που έχει παραχθεί μέσω της απλής εκτύπωσης φωτοτυπιών, το οποίο έχει προσθέσει στο σύστημα απλά "αέρα κοπανιστό”.

Μια “εκτύπωση” δηλαδή που δημιουργώντας απλά πληθωρισμό, αποτελεί ουσιαστικά τον αργό θάνατο του ίδιου του κεφαλαίου και το οποίο φυσικά μόνο καπιταλισμός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Επιπλέον ο καπιταλισμός είναι ο κατ΄ εξοχήν “υπέρμαχος” των ελευθέρων αγορών και του καθορισμού των τιμών από τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, όχι μόνο στα εμπορεύματα αλλά και στο ίδιο το χρήμα και τα επιτόκια αυτού.

Τώρα τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός που η προσφορά του χρήματος και το ύψος των επιτοκίων καθορίζεται από μια κεντρική τράπεζα, θα σας γελάσω.

Μάλλον θα πρόκειται για μια μορφή “Κομουνιστικού Καπιταλισμού” μια και τα ίδια έκαναν και τα κομουνιστικά κράτη την εποχή που ζούσε ακόμη ο "μακαρίτης" ο κομμουνισμός.

Ένας κομουνισμός ο οποίος κατέρρευσε απλά διότι είχε καταργήσει τις ελεύθερες αγορές.

Αυτό γιατί το σύστημα των ελευθέρων αγορών βοηθά στην σωστή λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, γιατί κατά κύριο λόγο μέσω της μεταβολής των τιμών μεταφέρει σημαντικές πληροφορίες στους παραγωγούς.

Για παράδειγμα όταν ανεβαίνει η τιμή του σιταριού, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στην παραγωγή του, με αποτέλεσμα αυτή να μην είναι ικανή για να καλύψει την ζήτηση.

Το μήνυμα όμως αυτό το “λαμβάνει” ο αγρότης, ο οποίος έχοντας σαν αποκλειστικό του σκοπό το προσωπικό κέρδος, φυτεύει την επόμενη χρονιά σιτάρι, αυξάνοντας έτσι την παραγωγή και κατεβάζοντας ταυτόχρονα τις τιμές των σιτηρών.

Στα κομουνιστικά κράτη όμως με το να έχουν καταργηθεί οι αγορές, ο αγρότης δεν είχε ούτε την κατάλληλη πληροφορία ούτε και το κίνητρο για να καλλιεργήσει συγκεκριμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα ο καθένας αγρότης (και όχι μόνο) να έχει “πιάσει” από ένα δέντρο και να αρμενίζει την θέα.

Έτσι δεν είναι να απορεί κανείς πώς έφτασαν όλοι οι κομουνιστικοί λαοί στην φτώχεια και στην πείνα και σε κάποιες περιόδους ακόμη και στον κανιβαλισμό για να καταφέρουν να επιβιώσουν.

Όμως και τα κατ' ευφημισμόν καπιταλιστικά κράτη, δεν πάνε πίσω στον επηρεασμό των τιμών των αγροτικών προϊόντων, ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις αγροτικές επιδοτήσεις της.

Κατόπιν αναφέρει πουθενά ο καπιταλισμός για bailouts και δεν το διάβασα; Ο καπιταλισμός αγαπητοί μου αναφέρει ρητά ότι πρέπει να αφήνει κανείς αυτόν που υπερέβαλε και απέτυχε στο επιχειρείν να χρεοκοπήσει και τα περιουσιακά του στοιχεία να ρευστοποιηθούν και να τα πάρουν τα "ικανά" χέρια των ανταγωνιστών του, που επιβίωσαν ακριβώς επειδή αυτοί δεν υπερέβαλαν.

Αλήθεια μήπως αναφέρει τίποτε ο καπιταλισμός για regulations από αυτά που θεσπίζει “απλόχερα” στις Αμερικάνικες αγορές αυτός ο “υπέρμαχος” του καπιταλισμού Barack Obama;

Για ποιόν καπιταλισμό μιλάμε κύριοι, όταν στους περισσότερους πολιτικούς και τους διοικούντες στην περίπτωση που δεν τους αρέσει κάποια τιμή των αγορών, αυτοί αρχίζουν και φωνάζουν για δήθεν “κακούς” κερδοσκόπους που θα τους κόψουμε τα δάχτυλα, θα τους κάψουμε, θα τους τσουρουφλίσουμε και θα τους πάρουμε τα σώβρακα και τα πουκάμισα;

Και φυσικά κατόπιν βρίσκουμε πάντοτε την δικαιολογία και την ευκαιρία για να παρέμβουμε στην αγορά, τυπώνοντας χρήμα και μεταβάλλοντας τις τιμές κατά βούληση, όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια στην Αμερική με τα κρατικά ομόλογα τους, αλλά και τελευταία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που “ζηλεύοντας” και αυτή με την σειρά της άρχισε να  μοιράζει τόνους χαρτιού στους “κολλητούς” της τους τραπεζίτες, με εντολή φυσικά να αγοράζουν τα ομόλογα των κρατών του χρεοκοπημένου νότου, μπας και αποφύγει η Ευρωπαϊκή Ένωση την κατάρρευση.

Αυτό που μάλλον δεν έχουν καταλάβει κατά την γνώμη μου όλοι αυτοί οι ανόητοι, είναι πως όσο περισσότερο παρεμβαίνει κανείς στις αγορές, τόσο μεγαλύτερο “λάκκο” σκάβει για να πέσει μέσα όχι μόνο αυτός, αλλά όλοι μας.

Ο καπιταλισμός έχει αποδειχθεί με τα χρόνια ότι διαθέτει από μόνος του τις κατάλληλες ασφαλιστικές δικλίδες και την ικανότητα να διορθώνει σχετικά γρήγορα τις κρίσεις του συστήματος, οι οποίες τις πιο πολλές φορές οφείλονται στην ίδια την ανθρώπινη φύση και την υπερβολή στην συμπεριφορά των ανθρώπων, εξαλείφοντας σχετικά γρήγορα τις σχετικές ανισορροπίες.

Ανισορροπίες όμως που τις περισσότερες φορές δεν τις προκαλεί από μόνη της η ανθρώπινη φύση, αλλά και ο συνδυασμός της με τις παρεμβάσεις του ίδιου του κράτους, μέσω νόμων και διαταγμάτων που αποκλειστικό σκοπό έχουν στο να διαμορφώσουν τις αγορές προς όφελος κάποιας συγκεκριμένης ομάδας.

Στον καπιταλισμό λοιπόν τα “καρκινώματα” αφαιρούνται έγκαιρα από το σύστημα, ίσως σχεδόν και εν την γέννεση τους και δεν διατηρούνται προστατευόμενα με bailouts που υποτίθεται ότι σώζουν το σύστημα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να αλλοιώνουν τον υγιή ανταγωνισμό.

Το αστείο της υπόθεσης βέβαια είναι πως τώρα ακόμη και οι “γιαλαντζί” καπιταλιστές της “νέας” οικονομίας, αρχίζουν να βλέπουν πια πως αυτό που έφτιαξαν τόσο καιρό, είναι απλά ένα "τέρας" με τρία βυζιά και πέντε ... άντε να μην πω.

Αλλά το πιο αστείο όμως, είναι πως ακόμη και τώρα δεν παραδέχονται το λάθος τους, αλλά λένε πως για αυτά τα τρία βυζιά δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι γυναίκες που έχουν μόνο δύο.

Αυτό λοιπόν που εκτιμώ εγώ, είναι ότι όπως και όλα τα άλλα συστήματα του κρατισμού που κατέρρευσαν, έτσι και τώρα αυτό το τελευταίο οικονομικό “έκτρωμα” της νέας οικονομίας, πρόκειται να καταρρεύσει και αυτό σύντομα.

Και αυτό που προβλέπω, είναι πως τότε οι περισσότεροι από αυτούς τους οπαδούς της “νέας” αυτής οικονομίας, θα γυρίζουν από εδώ και από εκεί σαν τους Έλληνες κομουνιστές και θα ισχυρίζονται και αυτοί με την σειρά τους πως δεν έφταιγαν αυτοί και το σύστημά τους για την κατάρρευση, αλλά ή ίδια η πραγματικότητα.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Οι οικονομολόγοι της “συμφοράς” ...

Ομολογώ πως μου πήρε αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσω ότι τα περισσότερα πράγματα στην ζωή αλλά και στην οικονομία, είναι απλά θέμα αντίληψης και κοινής λογικής.

Για την ακρίβεια η οικονομία είναι κατά την γνώμη μου απλά κοινή λογική.

Αντίθετα οι εκπρόσωποι της “νέας οικονομίας” είναι αυτοί που προσπαθούν μάταια να μας πείσουν ότι η οικονομία είναι κάτι που προσεγγίζεται με μαθηματικά μοντέλα και πολύπλοκες εξισώσεις, κάτι σαν την πυρηνική φυσική ας πούμε.

Και αυτό μάλλον το κάνουν στην προσπάθειά τους για να “θολώσουν τα νερά” και να μπορέσουν να μας παρουσιάσουν το άσπρο για μαύρο και να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι το παράλογο έγινε στις μέρες πια λογικό.

Έτσι δεν είναι τυχαίο που το μεγαλύτερο κατά την γνώμη μου πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας είναι ότι οι περισσότεροι εκ των σημερινών οικονομολόγων, έχουν πάρει στην πραγματικότητα “διαζύγιο” με την κοινή λογική και ότι η αντίληψη τους έχει παραμορφωθεί και ελαττωθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχουν φτάσει σε σημείο να παραβλέπουν τα λογικά και τα αυτονόητα και να προσπαθούν να εφαρμόσουν τα παράλογα και τα λανθασμένα.

Και για να αποδείξω όλα τα παραπάνω, δεν θα πάρω ως παράδειγμα τους γνωστούς και μη εξαιρετέους κατ' εμέ Αμερικανούς οικονομολόγους, αλλά τους συναδέλφους τους Ευρωπαίους και ειδικά αυτούς της τρόικας που μας έστειλαν εδώ οι απανταχού "ειδικοί" περί των οικονομικών από Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα, ΔΝΤ και δεν συμμαζεύεται.

Το πρόβλημα λοιπόν με όλους αυτούς που υποστήριζαν και υποστηρίζουν την τρόικα ως την μοναδική λύση για να βγει η Ελλάδα από αυτή την κρίση, είναι ότι δυστυχώς για αυτούς αποδείχθηκε πια περίτρανα πως οι συγκεκριμένοι οικονομολόγοι είναι όχι μόνον άσχετοι περί της οικονομικής αλήθειας, αλλά ότι στην πραγματικότητα και μειωμένη αντίληψη διαθέτουν και “διαζύγιο” με την κοινή λογική έχουν πάρει, μάλλον εδώ και καιρό.

Και αυτό το υποστηρίζω, παρ' όλο που ακόμη και τώρα μετά από το αποδεδειγμένο “ναυάγιο” της συνταγής τους, κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι δεν ευθύνονται λέει οι οικονομολόγοι της τρόικας για αυτό, αλλά οι πολιτικοί μας που την συνέταξαν.

Και αυτό να συμβαίνει, είναι κατά την γνώμη μου σαν να λέμε ότι ένας μηχανικός υπογράφει και επιβλέπει μια ελαττωματική κατασκευή που έχει εκπονήσει κάποιος άλλος και μετά όταν αυτή καταρρέει, να ισχυρίζεται ότι αυτός δεν φταίει καθόλου και να ρίχνει αποκλειστικά το βάρος σε αυτόν που την σχεδίασε από την αρχή.

Δεν ξέρω τι λένε στο χωριό αυτών που τα ισχυρίζονται αυτά, αλλά στο δικό μου χωριό λένε: “Την υπογραφή σου.... (και όχι μόνο) πρόσεχε που την βάζεις..”

Οι ίδιοι πάλι της τρόικας με την σειρά τους, ισχυρίζονται πως δεν φταίει το μνημόνιο λέει, αλλά το ότι αυτό δεν εφαρμόστηκε σωστά την πράξη από τους Έλληνες.

Συγνώμη αλλά αυτό που ξέρω εγώ που δεν είμαι καν οικονομολόγος, είναι ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να διαθέτει ένας οικονομολόγος που νομοθετεί και προσπαθεί να θεσπίσει κανόνες, είναι η απαραίτητη αντίληψη για να καταλάβει το αν νομοθετεί για πολίτες με νοοτροπία Ελβετών, ή για πολίτες με νοοτροπία πχ Αφρικανών.

Και αυτό γιατί ένας καλός οικονομολόγος κατά την γνώμη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει είναι πως η οικονομία είναι πρωτίστως και πάνω από όλα ανθρώπινη συμπεριφορά.

Σημειώνουμε λοιπόν ένα μηδενικό στην αντίληψη και πάμε παρακάτω.

Κατόπιν έχει αποδειχθεί κυρίως ιστορικά και στην πράξη, ότι όσο αυξάνεις την φορολογία πάνω από ένα όριο, τόσα λιγότερα έσοδα λαμβάνει το κράτος από αυτήν.

Ειδικά όμως σε ένα κράτος που έχει ήδη μεγάλη φοροδιαφυγή και που διαθέτει έναν αναποτελεσματικό ελεγκτικό μηχανισμό, είναι απλά θέμα κοινής λογικής για να καταλάβει κανείς ότι όσο περισσότερο αυξάνεις την φορολογία, τόσο περισσότερο θα κλέβει ο πολίτης το αδύναμο και αναποτελεσματικό κράτος, πόσο μάλλον όταν εκ των προτέρων το θεωρεί και ως άδικο.

Σημειώνουμε λοιπόν ένα μηδενικό στην κοινή λογική και πάμε παρακάτω.

Μένει λοιπόν να αποδειχθεί η ασχετοσύνη της τρόικας περί της οικονομικής θεωρίας.

Έχω εδώ και καιρό αναφέρει ότι το πρόβλημα με την Ελληνική “θεραπεία” της τρόικας ήταν από την αρχή όχι απλώς λάθος αλλά ένα τεράστιο σύλαθος και ότι στην πραγματικότητα ήταν σαν να είχε ένας ασθενής γάγγραινα στο αριστερό του πόδι και οι γιατροί να του έκοβαν το δεξιό.

Ή σε έναν καρκινοπαθή οι γιατροί του, να έκοβαν το οξυγόνο από τα υγιή του κύτταρα και να το έδιναν στα καρκινογόνα.

Και για να γίνω πιο κατανοητός, ακόμη και ένας άνευ πτυχίου οικονομολόγος γνωρίζει καλά πως αυτό που πρέπει να γίνει σε μια κοινωνία για να ευημερήσει είναι να παραχθεί αρκετός πλούτος.

Ο πλούτος όμως μπορεί να παραχθεί μόνο από τον ιδιωτικό τομέα, μια που έχει αποδειχθεί περίτρανα δια της πραγματικότητας, αλλά και της ίδιας της ιστορίας (βλέπε κατάρρευση του κομμουνισμού), ότι το κράτος δεν μπορεί να παράγει πλούτο παρά μόνο να τον καταναλώσει και να τον αναδιανείμει, τις περισσότερες φορές άδικα.

Όμως τόσο καιρό οι παικταράδες οι πολιτικοί μας, παίρνουν συνεχώς μέτρα τα οποία φυσικά προσυπογράφουν και αυτοί οι ανόητοι και χωρίς αντίληψη οικονομολόγοι της τρόικας, με τα οποία κατ' ουσίαν “φεσώνουν” και στερούν χρήμα από τον υγιή ιδιωτικό τομέα που παράγει τον πλούτο, για να τον δίνουν στον καρκινογόνο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, πληρώνοντας μισθούς και συντάξεις που στην ουσία δεν αντέχει η ήδη χρεοκοπημένη μας οικονομία.

Έτσι το μόνο σίγουρο που κατά την γνώμη μου θα συμβεί στο τέλος, είναι πως για να σώσουν τον δημόσιο τομέα, θα οδηγήσουν τις περισσότερες ιδιωτικές εταιρείες και όχι μόνο στην χρεοκοπία και μετά φυσικά θα χρεοκοπήσουν και το ίδιο το κράτος.

Και καλά οι πολιτικοί μας που όλοι ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, αλλά αυτοί οι οικονομολόγοι της τρόικας που ήταν για πολλούς και η μοναδική μας ελπίδα για να βγούμε από αυτήν την κρίση, αποδείχθηκαν τελικά τόσο ανόητοι και άσχετοι που πιστεύω ότι αν ήταν γιατροί και όχι κατ' ευφημισμόν οικονομολόγοι, σε ένα οποιοδήποτε σοβαρό κράτος θα τους είχαν ήδη πάρει τα πτυχία και θα τους είχαν βάλει και φυλακή από πάνω για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως ή εκ βλακείας (ας κρατήσει όποιο από τα δύο θέλει κανείς), ενώ σε ένα μη ανεπτυγμένο κράτος μπορεί ακόμη να τους είχαν κρεμάσει στην κυριολεξία σε καμιά πλατεία.

Επειδή όμως μπορεί να “αμολάω” συνεχώς απόψεις, αλλά ταυτόχρονα δεν μου αρέσουν και τα λόγια του "αέρα", γι' αυτό θα εξετάσω μόνο ένα οικονομικό ζήτημα, αυτό του κατώτατου μισθού φυσικά για λόγους οικονομίας, γιατί πιστέψτε με μπορώ να "πληθωρίσω" άνετα, τυπώνοντας καμιά δεκαριά σελίδες με οικονομικά επιχειρήματα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι Χ είναι η σωστή και δίκαια από οικονομικής άποψης τιμή, για τον κατώτατο μισθό σε μια συγκεκριμένη οικονομία και κοινωνία.

Τότε αλήθεια ποιος γνωρίζει ποια είναι είναι αυτή η σωστή και δίκαια τιμή του κατώτατου μισθού;

Μήπως ένας γραφειοκράτης δημόσιος υπάλληλος; Μήπως ο Αντώνης που είναι και οικονομολόγος, μήπως οι "παιχταράδες" οι τροικανοί, μήπως ο Μπένι, ή μήπως το ΠΑΜΕ σε συνεργασία με τον Αλέξη και την Αλέκα.

Και ας υποθέσουμε ότι σήμερα κάποιος από όλους αυτούς την γνωρίζει (προσοχή είναι παγίδα!) αυτή τη δίκαια και σωστή τιμή.

Αύριο η τιμή αυτή θα είναι η ίδια ή μήπως αυτή αλλάζει συνεχώς και δυναμικά ανάλογα με τα διαμορφούμενα δεδομένα της οικονομίας και της κοινωνίας;

Αλήθεια ακόμη ποιος θεωρεί ότι είναι σωστό και δίκαιο αυτή η τιμή να είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την όρεξή τους για δουλειά και τις ικανότητές τους, αλλά ακόμη η ίδια και για όλες τις δουλειές;

Κατά την γνώμη λοιπόν η οικονομική αλήθεια και η κοινή λογική επιτάσσει ο κατώτατος μισθός να είναι ελεύθερος και όχι από πριν προκαθορισμένος και ότι για αυτόν θα πρέπει να αποφασίζει όχι κάποιος γραφειοκράτης αλλά η ίδια η αγορά και για την ακρίβεια ο μισθός αυτός να είναι “προϊόν” διαπραγμάτευσης μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων, δηλαδή μεταξύ του εργοδότη και του ίδιου του εργαζόμενου.

Και για αυτούς που σίγουρα θα ισχυριστούν ότι αν αφήσει κανείς τον εργοδότη να αποφασίσει για την αμοιβή, αυτός τελικά δεν θα δώσει πάνω από 1, άντε 2 ευρώ το μήνα ή την ώρα, αυτό που έχω να του πω εγώ είναι πως δεν είμαστε ακόμη στον μεσαίωνα που ένας επιχειρηματίας έψαχνε απλά για σκλάβους και πως τώρα η οποιαδήποτε παραγωγή απαιτεί πια εξειδικευμένο προσωπικό.

Ακόμη θα ήθελα σε αυτό να προσθέσω πως ένας σωστός εργοδότης γνωρίζει καλά πως θα πρέπει να νοιάζεται περισσότερο από τον μισθό για το αν ο εργαζόμενος του κάνει σωστά την δουλειά του και να θέλει πάντα να έχει τους καλύτερους και πιο αποδοτικούς εργαζομένους για να πετυχαίνει έτσι το καλύτερο αποτέλεσμα, επιβιώνοντας του ανταγωνισμού της πιάτσας αν θέλει αύριο να μην βαρέσει κανέναν "κανόνι".

Αλήθεια αν έμεινε κανείς που να υποστηρίζει ακόμη τον ορισμό της κατώτατης αμοιβής, έχω να τον ρωτήσω πως θα του φαίνονταν σε αυτόν εάν του προκαθόριζαν από πριν μια κατώτατη αμοιβή στην πρόσληψη ενός μάστορα που χρειάζεται για το σπίτι του και αυτή φυσικά να ήταν ανεξάρτητη της εργασίας που αυτός έχει ανάγκη.

Αλλά τις περισσότερες φορές αυτό που συμβαίνει είναι να επιθυμούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τον καθορισμό τις κατώτατων αμοιβών όταν αυτές μας συμφέρουν, αλλά να τις καταγγέλλουμε ως άδικες και ως ληστεία όταν αυτές δεν ωφελούν εμάς αλλά τους άλλους.

Αλλά εγώ να δεχθώ ότι πρέπει τελικά να ορίζεται κατώτατος μισθός. Είναι εύκολο κανείς να υποχρεώσει έναν επιχειρηματία να τον καταβάλει, ειδικά στην Ελλάδα που οι περισσότεροι νόμοι αποτελούν στην πράξη απλά κουρελόχαρτα;

Ο καθορισμός κατώτατου μισθού σε μια οικονομία και ειδικά σε μια οικονομία με ύφεση έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι τελικά αυξάνει την ανεργία. Και αυτό γιατί δημιουργεί περιορισμούς με αποτέλεσμα όταν εφαρμόζεται δεν διευκολύνει στην επίτευξη εταιρικών κερδών, με αποτέλεσμα να οδηγεί όλο και περισσότερες εταιρείες στην χρεοκοπία και την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση.

Ακόμη και με την κοινή λογική να το εξετάσει κανείς, ο ορισμός κατώτατης αμοιβής δια νόμου ουσιαστικά προστατεύει τον ήδη εργαζόμενο εις βάρος ενός άνεργου με τα ίδια προσόντα, που συνεχίζει να παραμένει άνεργος γιατί δεν έχει την δυνατότητα να βρει δουλειά δεχόμενος ακόμη και μικρότερη αμοιβή.

Μακάρι η λύση λοιπόν για να παραχθεί πλούτος και να ευημερήσουμε όλοι μας, να ήταν ο καθορισμός ενός υψηλού κατώτατου μισθού πχ 1500 ευρώ όπως λέει και το ΚΚΕ και να λύσουμε έτσι περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα δημιουργήσουμε.

Και καλά οι άσχετοι περί της οικονομικής θεωρίας πολιτικοί μας, αλλά αν είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι υποτιθέμενοι γνώστες της οικονομικής αλήθειας Ευρωπαίοι οικονομολόγοι της "συμφοράς", κάθονται τώρα και τσακώνονται (τρόπος του λέγειν) με το ΠΑΜΕ και Αντώνη, για το αν λέει ο κατώτατος μισθός πρέπει να είναι 1000, 700 ή 666 ευρώ.

Αφού καμιά φορά αναρωτιέμαι ότι αυτοί οι τροικανοί δεν μπορεί να είναι τόσο άσχετοι, μάλλον κάποιο άλλο σχέδιο θα έχουν στο μυαλό τους.

Δυστυχώς όμως για εμάς, είτε η απάντηση είναι ότι όντως είναι τόσο άσχετοι ή ότι έχουν κάποιο πονηρό και υποχθόνιο για εμάς σχέδιο με σκοπό να μας καταστρέψουν, η Ελληνική περίπτωση έχει καταλήξει κατά την γνώμη μου πια να είναι μια παρτίδα χαμένη από “χέρι” , από αυτές που δεν τις παίζουν ούτε καν οι “ταβλαδόροι” φυλακισμένοι στα κελιά τους.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”