“Βάστα” .... Μέρκελ...

Μια μεγάλη καταστροφή μπορεί κατά την γνώμη μου να συμβεί με δύο τρόπους. 

Είτε όταν κανείς δεν την περιμένει με αποτέλεσμα όλοι να αιφνιδιάζονται και να “πέφτουν από τα σύννεφα”, είτε όταν όλοι σχεδόν την περιμένουν για πολύ καιρό και ενώ αυτή δεν έχει συμβεί, οι περισσότεροι να αρχίζουν να λένε τα γνωστά: “ήμουν νιος και γέρασα...” ή το άλλο: “σιγά αυτά τα ακούμε εδώ και χρόνια”.

Έτσι όπως έχουν πάει τα πράγματα, η εκτίμηση μου είναι ότι με έναν παρόμοιο με τον δεύτερο τρόπο θα συμβεί και η “καταστροφή” της διάλυσης της ΕΕ στην σημερινή της μορφή και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έτσι όπως αυτή λειτουργεί σήμερα και με αυτά τα μέλη, πρόκειται απλά για κάτι το ελαττωματικό από κάθε άποψη και ως εκ τούτου για κάτι καταδικασμένο να καταρρεύσει κάποια στιγμή. 

Και όλα αυτά τα λέω φυσικά με “βαριά καρδιά”, γνωρίζοντας πολύ καλά πως ως δημόσιο υπάλληλο αλλά και σαν Έλληνα πολίτη, αυτό δεν με συμφέρει καθόλου και πως τις συνέπειες αυτής της διάλυσης, θα τις νιώσουμε όλοι μας στο “πετσί” μας για πολύ καιρό. 

Αλλά πιστεύω ότι αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, θα πρέπει πρωτίστως να μπορούμε να διαχωρίζουμε την αλήθεια και την πραγματικότητα, από αυτά που μας συμφέρουν. 

Το θέμα για μένα λοιπόν πια, είναι να μπορέσω να καθορίσω στο περίπου την ημερομηνία αυτής της διάλυσης και το αν αυτή θα συμβεί σε αυτήν την κρίση ή σε μια από τις επόμενες. 

Εξετάζοντας όμως κάθε φορά τα δεδομένα που έχουν ήδη διαμορφωθεί, σχεδόν πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό θα συμβεί σε αυτή την κρίση, διότι απλά όλα δείχνουν πως έχει έρθει η ώρα της. 

Ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι η ΕΕ δεν έχει διαλυθεί ακόμη, είναι διότι όπως και στον κομμουνισμό πρέπει κατ' αρχάς κάποιοι πολιτικοί απλά να παραδεχθούν την αποτυχία τους και να δεχθούν πως αυτό που έχουν φτιάξει στην πράξη είναι ελαττωματικό. 

Το κυριότερο όμως από όλα είναι ότι αυτοί οι ίδιοι υπογράφοντας την διάλυση της, θα πρέπει κατ' ουσίαν να “αυτοκαταργηθούν”, όπως ακριβώς έκαναν και οι κομμουνιστές στις αρχές της δεκαετίας του 90. 

Και φυσικά επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς και όχι με επιτυχημένους κερδοσκόπους οι οποίοι σε μια ανάλογη περίπτωση και διαβλέποντας έγκαιρα την διαμορφούμενη τάση θα είχαν ήδη εφαρμόσει το stop loss, πετώντας τα “χαρτιά τους” και παραδεχόμενοι με αυτό τον τρόπο έγκαιρα το σφάλμα τους, αυτοί συνεχίζουν να πατάνε συνεχώς “καλά λεφτά” πίσω από τα “πεταμένα” λεφτά, τόσο στην περίπτωση της Ελλάδας όσο και των άλλων χρεοκοπημένων κρατών του νότου. 

Γιατί πιστεύω ότι αν όλοι αυτοί ήταν κερδοσκόποι και όχι πολιτικοί, δεν θα κάθονταν να βλέπουν καθημερινά την αποτυχία τους, προσπαθώντας συνεχώς να επινοήσουν νέες αποτυχημένες στην πράξη λύσεις και ίσως έτσι να την γλίτωναν τελικά και μερικά από τα καημένα τα δέντρα. 

Αλλά εδώ που τα λέμε εδώ δεν πρόκειται ούτε καν για χάρτινα λεφτά, αλλά απλά για data entry σε υπολογιστή. 

Αφού είναι έτσι λοιπόν τα πράγματα, αυτό που έχω να προτείνω εγώ ως την καλύτερη λύση για την Ευρωπαϊκή κρίση είναι αντί να εφαρμόζουν αυτές τις άσκοπες και ανόητες λιτότητες οι οποίες απλά διαλύουν ότι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή των κρατών, θα ήταν καλύτερο κατά την γνώμη μου να τυπώσουν και να μας δώσουν στον καθέναν μας πχ από 20 χιλιάρικα, να πάρω και εγώ μια BMW που θέλω να φτιάξω ένα κοτέτσι κάτω από το σπίτι μου, μια που η αμόλυβδη έφτασε ήδη στα 2 ευρώ. 

Έτσι και εγώ θα έχω κότες και δεν θα πεινάσω και οι Γερμαναράδες θα ξεπουλήσουν τα προϊόντα τους και με αυτό τον τρόπο θα πάει καλά η οικονομία τους (You know όπως Αμερική..). 

Αλήθεια δεν ξέρω σε τι προσδοκούν οι Γερμανοί, αλλά έχω αρχίσει και πιστεύω  ότι νομίζουν πως αυτοί θα την “γλυτώσουν” την ύφεση και πως σύντομα θα αρχίσουν ξανά να πουλάνε τις Porse Kayenne και τις Mercendes τους σαν τον παλιό καλό καιρό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου. 

Ή ακόμη ότι μπορούν να συνεχίσουν να πουλάνε τα πολυτελή αυτοκίνητα τους των 2000 ή 3000 κ.ε. με το πετρέλαιο στα 200 δολάρια το βαρέλι και την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση. 

Ή πιθανόν να πιστεύουν ότι η μόνη οικονομία η οποία θα συνεχίσει να αναπτύσσεται θα είναι η Αμερικάνικη και πως σε λίγο οι μέτοχοι της Apple θα πουλάνε πχ μια μετοχή (άντε και δέκα πάνω, δέκα κάτω, στο τέλος δεν θα τα χαλάσουμε..) και θα αγοράζουν από μια Mercendes. 

Ή ακόμη να περιμένουν να μπει και το Facebook στο χρηματιστήριο και μετά να πουλάει κανείς ξανά μια ή δέκα ή και εκατό μετοχές και να αγοράζει πχ μια Porse Cayenne και έτσι να καταφέρουν να γίνουν όλοι πλούσιοι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Γερμανία, οι μεν πουλώντας μετοχές και οι δε πουλώντας αυτοκίνητα για τους πλούσιους Αμερικάνους. 

Ακόμη αυτό που μου αρέσει είναι πως κάποιοι θεωρούν ότι εφόσον η διάλυση της Ευρωζώνης δεν συμφέρει λέει κανέναν από τους εμπλεκόμενους, αυτή δεν μπορεί να συμβεί ποτέ. 

Μα και οι κομμουνιστές στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να διαλυθούν, αλλά αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων διότι εξαιτίας της ελαττωματικότητας και της αποτυχίας του συστήματός τους και από το πολύ κόψε-κόψε στα χαρτονομίσματα για να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις, το νόμισμα τους έγινε τελικά χαρτοπετσέτα και το κράτος τους χίλια κομμάτια. 

Γιατί η κοινή λογική λέει ότι είτε είναι κανείς κομουνιστής είτε “γιαλαντζί” καπιταλιστής, η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που κόβει χρήμα για να την “γλιτώσει”, είναι απλά σαν να παραδέχεται την αποτυχία του συστήματός του και πως τα έχει κάνει “σαλάτα” και ας πανηγυρίζουν κάθε φορά που “κόβεται” νέο χρήμα όλοι τους, από πολιτικούς και πολίτες έως και τις αγορές. 

Και η κοινή λογική κύριοι λέει ότι και σε Ευρώπη αλλά και σε Αμερική, από την πολύ την αποτυχία και το πολύ κόψε-κόψε, κάποια στιγμή μέχρι και ο τελευταίος πολίτης όσο ανόητος και όσο προκατειλημμένος και να είναι, θα συνειδητοποιήσει μόλις θα αρχίσει η άνοδος των τιμών των προϊόντων την απάτη που παίζεται με τα χαρτονομίσματα και θα αρχίσει να μαζεύει τρόφιμα, προϊόντα και χρυσές λίρες στέλνοντας τα χαρτονομίσματα στον “αγύριστο”, είτε αυτά είναι πράσινα είτε κόκκινα και είτε είναι Ευρώ ή Δολάρια. 

Η πλάκα είναι πως πολλοί βλέπουν λέει πίσω από αυτά τα σενάρια της διάλυσης της Ευρωζώνης ξένο Αμερικάνικο ή Αγγλικό “δάκτυλο”. 

Όπως δηλαδή έκαναν και οι κομμουνιστές παλαιότερα που για να κρύψουν την αποτυχία τους και την ελαττωματικότητα του συστήματός τους, τα “έριχναν” όλα στην προπαγάνδα και στα “προβοκάτσια” των καπιταλιστών και των κακών ιμπεριαλιστών, που ήθελαν να διαλύσουν το δίκαιο και επιτυχημένο σύστημα τους. 

Έτσι λοιπόν τώρα οι περισσότεροι αντί να κάνουν ένα “ταμείο” της προκοπής και να αντικρίσουν επιτέλους την αλήθεια, συνεχίζουν να παραβλέπουν το γεγονός ότι η ΕΕ στην πράξη αποδείχθηκε όχι απλά ένα λάθος αλλά ένα τεράστιο σύλλαθος . 

Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς. Από τις επιδοτήσεις στα αγροτικά προϊόντα, τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, τα ερευνητικά προγράμματα ή τα πακέτα Delor, τα οποία ειδικά στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες του νότου αποδείχθηκαν απλά πεταμένα λεφτά. 

Και τώρα λέει περιμένουν τα λεφτά από το ΕΣΠΑ και δεν ξέρω εγώ από που για να μας ξελασπώσουν και να μας φέρουν ξανά την υγιή και την πολυπόθητη ανάπτυξη που είχαμε κάποτε. 

Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε περιμένουν τώρα να πετύχουν βιώσιμη και υγιή ανάπτυξη βάζοντας έναν γραφειοκράτη ή μια ομάδα από γραφειοκράτες να αποφασίζει για το ποιος τομέας ή ποιες επιχειρήσεις πρέπει να επιδοτηθούν για να παραχθεί κέρδος και να επιτευχθεί ανάπτυξη; 

Μετά από όλα αυτά, αυτό για το οποίο εγώ απορώ είναι το πως και δεν το έχουμε διαλύσει ακόμη αυτό το “μαγαζί” που λέγεται ΕΕ. 

Μάλλον είναι είναι επειδή: Money is not a problem ...yet....!! 

Αλλά δεν φτάνουν όλα αυτά με τα πεταμένα λεφτά, αλλά επιπλέον όλοι αυτοί οι “σοφοί” Ευρωπαίοι ηγέτες του παρελθόντος, άρχισαν κάποια στιγμή να βάζουν μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ την “Σάρα την Μάρα και το κακό συναπάντημα“, στηριζόμενοι απλά σε πολιτικά και γεωγραφικά κριτήρια και μην λαμβάνοντας υπόψιν τους ούτε νοοτροπίες ούτε παραγωγικότητες ούτε τίποτε. 

Ήταν δε τόσο σίγουροι για το δημιούργημά τους που δεν έκαναν σχεδόν καμιά πρόβλεψη για να μπορούν να πετάξουν κάποιον έξω, άμα πχ αυτός κάνει του “κεφαλιού” του ή “λαλήσει” από την πολύ λιτότητα και αρχίσει από μόνος του να τυπώνει πχ Ευρώ ή να κάνει απλά Money Data Entry στα τερματικά των τραπεζών του. 

Και τώρα λέει φοβούνται και δεν αφήνουν την Ελλάδα να φύγει από το Ευρώ γιατί λέει θα ακολουθήσουν και άλλοι από “ζήλια”. 

Ότι δηλαδή έκαναν και οι κομμουνιστές που δεν άφηναν κανέναν να φύγει από την χώρα γιατί θα τον έβλεπαν λέει και οι άλλοι και θα έφευγαν και αυτοί από ζήλια και στο τέλος θα έμεναν στη χώρα μόνο οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες. 

Και από την άλλη μας τονίζουν συνεχώς πως αν φύγουμε λέει από το Ευρώ θα είναι για εμάς καταστροφή. 

Μα αν καταστραφούμε με την έξοδό μας αυτή, γιατί μετά να μας ακολουθήσουν και οι άλλοι σε αυτή την καταστροφή; 

“Παιχταράδες” μου (κατά το ομορφάντρες μου) πολιτικοί της ΕΕ! 

Ή το άλλο με τον “Τοτό” που λέει ότι αν βγει η Ελλάδα από το Ευρώ οι αγορές θα “ψάχνουν” τον επόμενο; Λες και περιμένουν οι αγορές να δουν αν η Ελλάδα θα γυρίσει στη δραχμή, για να καταλάβουν ότι ΕΕ είναι ελαττωματική και το Ευρώ ένα νόμισμα τραβεστί. 

Μάλλον η "κούνια" φταίει που σας "κούναγε" όταν είσασταν μικροί.

Μετά λέει όταν σχεδίασαν την ΕΕ έβαλαν αρχικά και ένα όριο στο έλλειμμα ενός κράτους πχ στο 3% και πήγαν μετά ήσυχοι για ύπνο, που λέει ο λόγος. 

Μα αν βάλει κανείς που διαθέτει απλά την στοιχειώδη μαθηματική λογική στον τύπο του ανατοκισμού ένα 3% έλλειμμα, θα διαπιστώνει αμέσως ότι σε 40 χρόνια το πολύ, όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη θα είχαν χρεοκοπήσει στην πράξη, γιατί θα είχαν χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ τους. 


Εκτός και αν όλοι αυτοί οι "σοφοί" περίμεναν ότι 40 χρόνια το ΑΕΠ θα αυξανόταν συνεχώς κάθε χρόνο και πάνω από 3%, μια και το σύστημά τους ήταν απλά  "τέλειο".

Ίσως πάλι αυτοί που σχεδίασαν την ΕΕ να θεωρούσαν όπως οι Αμερικάνοι ότι : Debt is not a problem.... 

Ή μήπως ήταν τελικά πάλι δάκτυλος των Αμερικάνων για να μας διαλύσουν από ζήλια; 

Άμα όμως είναι έτσι, γιατί μας έχουν ταράξει στην λιτότητα και δεν μου δίνουν τώρα τα 20 χιλιάρικα για να αγοράσω την BMW μου; 

Άντε έστω ένα volkswagen. 

Και καλά όσο μας είχαν κάνει όλους τους νότιους πλούσιους με τα δανεικά και αγοράζαμε τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους με την “σέσουλα”. Τώρα άραγε οι “πανέξυπνοι” Γερμανοί δεν έχουν πάρει “πρέφα” ότι απλά δεν έχει έρθει μόνο για εμάς η ώρα για να πληρώσουμε, αλλά ότι και αυτοί με την σειρά τους θα κληθούν σύντομα για να πληρώσουν το λογαριασμό, για όλα αυτά τα “πανέξυπνα” που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια; 

Βασικά αρχίζω και πιστεύω ότι ο μόνος λόγος για τον οποίον παραμένουν ακόμη οι Γερμανοί στο Ευρώ, είναι γιατί έτσι τους έχει καθορίσει η μοίρα, για να μας πληρώσουν επιτέλους τις Γερμανικές αποζημιώσεις που μας χρωστάνε. 

Βέβαια μήπως τα Ευρώ που μας δίνουν τώρα είναι πραγματικά λεφτά; Φωτοτυπίες είναι όπως αυτές που τύπωναν και μας μοίραζαν κατά την διάρκεια της κατοχής για να αγοράζουν τα τσιγάρα τους. 

Άμα τα λεφτά ήταν πραγματικά όπως πχ χρυσές λίρες ή Mercendes, σιγά να μην μας δάνειζαν και σιγά να μην μας κούρευαν και το χρέος μας. 

Αλλά εδώ που τα λέμε ο κομουνισμός που μας έλεγε ότι 1+1 = 11 έζησε σχεδόν εβδομήντα χρόνια, γιατί η ΕΕ που μας λέει ότι 1+1=3 και είναι σαφώς λιγότερο ελαττωματική, να μην ζήσει πχ καμιά εκατοσταριά χρόνια; 

Μακάρι και να συμβεί αυτό, όχι τίποτε άλλο αλλά γιατί τελευταία έχω αρχίσει και νιώθω σαν έναν μελλοθάνατο καρκινοπαθή που ξέρει ότι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα τα “τινάξει τα πέταλα” και έχω αρχίσει και εγώ να “τινάζω” τα λεφτά μου αριστερά και δεξιά, έχοντας γίνει κατ' ουσίαν σαν αυτό που λένε: “Ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κ....ς μας”. 

Μάλιστα τελευταία έχω καταντήσει όπως οι μαυραγορίτες την περίοδο της κατοχής, που έλεγαν το περίφημο: “Βάστα Ρόμελ” και κάθε μέρα που περνά φωνάζω όλο και πιο δυνατά: 

“Βάστα Μέρκελ”!!!!!! 

Και κόψε επιτέλους και κανένα Ευρωομόλογο για να πάμε και διακοπές...... 

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Η “ανατολή” της ανατολής...

Προσωπικά δεν έχω πια καμιά αμφιβολία ότι όπως ο προηγούμενος αιώνας ανήκε στους Αμερικάνους και ο προ-προηγούμενος στους Άγγλους, έτσι και τώρα αυτός ο αιώνας ανήκει στους Ασιάτες και ότι σε 15 με 20 χρόνια το πολύ, οι Κινέζοι θα έχουν “προσπεράσει” τους Αμερικάνους και θα έχουν γίνει ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος οικονομικός ηγέτης. 

Και όλα αυτά όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί απλά όλα αυτά τα χρόνια που η Δύση στήριζε τον πλούτο της και το βιοτικό της επίπεδο στην κατανάλωση είτε με τα δανεικά είτε με τα χαρτονομίσματα φωτοτυπίες, οι Ασιάτες και ειδικά οι Κινέζοι συγκέντρωναν αργά αλλά σταθερά την παγκόσμια παραγωγή. 

Έτσι τώρα φτάσαμε στο σημείο η Δύση να “βουλιάζει”, με την ανεργία να αυξάνεται συνεχώς, το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της να βρίσκεται σε πτωτική φάση και τους πολιτικούς και τους διοικούντες της απλά να παρακολουθούν χωρίς ουσιαστικά να μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να τυπώνουν “φωτοτυπίες” και να παρηγορούν τον “μελλοθάνατο”, μιλώντας γενικώς και αορίστως για την ανάπτυξη που πρέπει να επιτευχθεί, για να σταματήσει αυτή η ιστορική “κατηφόρα”. 

Γιατί αν κάποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να επιτύχει κανείς ανάπτυξη στήνοντας από την αρχή μια παραγωγική βάση, δεν έχει παρά να κοιτάξει πόσα χρόνια πήρε στους Ασιάτες να πάρουν την παραγωγή από τα χέρια της Δύσης. 

Διότι το 1700 μΧ περίπου, ένας Κινέζος ένας Άραβας ένας Ινδός και ένας Ευρωπαίος διέθεταν περίπου παρόμοιο βιοτικό επίπεδο. 

Όμως ήταν η βιομηχανική επανάσταση που έκανε την διαφορά, δίνοντας την τότε παραγωγή στην Δύση, με αποτέλεσμα αυτή να απολαμβάνει ακόμη και έως τις μέρες μας ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, καθώς και υψηλότερους μισθούς σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. 

Αυτός πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους, που όλα αυτά τα περί οικονομικής πρωτοκαθεδρίας των Κινέζων, ακούγονται σε κάποιους σαν “Κινέζικα”. 

Δυστυχώς όμως για αυτούς αλλά και για όλους εμάς τους Δυτικούς, αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια οικονομική ιστορία θα διαπιστώσει ότι στο 1/3 αυτής, οι Κινέζοι ήταν οι παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες. 

Ειδικά κατά τον Μεσαίωνα και όταν στην Ευρώπη εμπορευόμασταν κυρίως συγχωροχάρτια, οι Κινέζοι ως παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες αρμένιζαν στις θάλασσες και εμπορευόταν τα πραγματικά προϊόντα και τις υπηρεσίες τις εποχής. 

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στις μέρες μας πολλοί Αμερικανοθρεμένοι οικονομολόγοι, βλέπουν την επικείμενη επιβράδυνση της Κινέζικης οικονομίας, αλλά πιστεύουν λέει ότι είναι δυνατόν ακόμη και να καταρρεύσει η Κίνα που λέει ο λόγος, αλλά ταυτόχρονα όμως η Αμερικανική οικονομία μπορεί λέει να συνεχίσει να αναπτύσσεται έτσι όπως αναπτύσσεται, χωρίς να επηρεαστεί πραγματικά. 

Όλοι αυτοί όμως μάλλον έχουν αρχίσει και πιστεύουν στα θαύματα, διότι έχουν μπερδέψει την “ατμομηχανή” της παγκόσμιας οικονομίας με τα βαγόνια και το απόβαρο, και στην πραγματικότητα νομίζουν πως είναι δυνατόν να “σκάσει” η μηχανή ενός τρένου, αλλά τα βαγόνια του να συνεχίσουν να ταξιδεύουν από μόνα τους. 

Εκτός αν νομίζουν ότι το “τρένο” μπορεί να κινηθεί με τον αέρα τον κοπανιστό από αυτές τις “πορδές” που αμολάει ο Μπέν "τυπώνοντας" συνεχώς. 

Η ακόμη μπορεί να νομίζουν ότι τα ράφια στα Wal-Mart μπορούν να γεμίσουν με Αμερικάνικα προϊόντα, από αυτά όμως που έχουν πάψει προ πολλού να παράγονται στις ΗΠΑ. 

Είναι να γελάει κανείς αλλά οι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας βλέπουν λέει ακόμη και χρεοκοπία της Κινεζικής οικονομίας, αλλά προς θεού όχι της Αμερικανικής. 

Είναι δηλαδή σα να μας λένε ότι κινδυνεύει με χρεοκοπία αυτός που παράγει και αποταμιεύει συνεχώς  και όχι αυτός που καταναλώνει και δανείζεται συνεχώς. 

Έτσι οι ίδιοι συνεχίζουν να βλέπουν την φούσκα στην Κίνα, αλλά αυτό που αρνούνται επ' ουδενί να δουν είναι την μεγαλύτερη καταναλωτική φούσκα στις ΗΠΑ, η οποία και συνεχίζει και αυτή να φουσκώνει απτόητη με ένα διαρκώς αυξανόμενο χρέος. 

Και όλα αυτά μάλλον γιατί όλοι αυτοί  θεωρούν ότι μόνο οι Αμερικάνοι μπορούν και διαθέτουν πιεστήριο και όχι και οι Κινέζοι για να κάνουν και αυτοί Bailout τους πάντες και τα πάντα, όταν με το “καλό” σκάσουν και οι δικές τους φούσκες. 

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των Κινέζων είναι κατά την γνώμη μου ότι κατέχουν πάρα πολύ Αμερικάνικό χρέος και δολάρια για το οποία δεν πρόκειται μάλλον να “πληρωθούν” ποτέ, γιατί απλά όταν θα πάνε να τα “εξαργυρώσουν” η αξία του δολαρίου θα έχει φτάσει στην τιμή μιας χαρτοπετσέτας. 

Από την άλλη όμως είναι λογικό κατά την γνώμη μου να υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ασία και ειδικά στην Κίνα αρκετές φούσκες έτοιμες να σκάσουν. Αυτό γιατί όταν μια οικονομία αναπτύσσεται και τρέχει με μεγάλους ρυθμούς, τρέχει και μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα με τους εταίρους της. 

Άλλωστε το ίδιο είχε γίνει και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με την τότε μεγάλη υπερδύναμη την Αγγλία και τις ΗΠΑ, κάτι το οποίο οδήγησε στην φούσκα και την ύφεση τόσο στις αρχές της δεκαετίας του 20, όσο και στην μεγάλη φούσκα του 29 και την κατοπινή μεγάλη ύφεση του 30. 

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ να γίνουν οι μετέπειτα αδιαμφισβήτητοι οικονομικοί ηγέτες του εικοστού αιώνα, παρόλα τα τραγικά λάθη που έκαναν και τα οποία οδήγησαν στην παράταση της οικονομικής ύφεσης της δεκαετίας του 30. 

Οι Ασιάτες όμως δείχνουν να ακολουθούν διαφορετικό “μονοπάτι” και έχω την εντύπωση ότι όταν σκάσουν οι φούσκες τους δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να αφήσουν αυτούς που υπερέβαλαν να πληρώσουν τον λογαριασμό όσο μεγάλος είναι αυτός, αδιαφορώντας για τον βραχυπρόθεσμο “πόνο” που πιθανόν αυτός θα προκαλέσει. 

Όμως τελευταία η σημαντική είδηση στην οποία ελάχιστοι έχουν δώσει την ανάλογη προσοχή, είναι το γεγονός ότι και η Κίνα έχει γυρίσει τελευταία τα μεγάλα εμπορικά της πλεονάσματα σε ελλείμματα και αυτό αν συνεχιστεί αποτελεί κατά την γνώμη μου μια πολύ σημαντική αλλαγή για την παγκόσμια οικονομία. 

Κάποιοι άλλοι πάλι παρομοιάζουν την σημερινή Κίνα με την Ιαπωνία της δεκαετίας του 80 και προβλέπουν ότι τελικά και η Κίνα θα έχει την ίδια τύχη με τους Ιάπωνες. 

Αυτό που φαίνεται να λησμονούν όλοι αυτοί, είναι ότι η σφοδρότητα μιας ύφεσης είναι ανάλογη των υπερβολών που προηγήθηκαν. 

Όμως οι τωρινές υπερβολές των Κινέζων μπροστά στις οικονομικές υπερβολές Ιαπώνων της δεκαετίας του 80, μοιάζουν απλά σαν παιδικές τσιχλόφουσκες. 

Άλλωστε και οι Ιάπωνες την “πάτησαν” τελικά γιατί διέπραξαν παρόμοια σφάλματα με τους Αμερικανούς της δεκαετίας του 30, αρνούμενοι ουσιαστικά να πληρώσουν τον “λογαριασμό” των υπερβολών της φούσκας τους και καταδικάζοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τον λαό τους στην οικονομική στασιμότητα δύο δεκαετιών και βάλε. 

Όλοι αυτοί λοιπόν που τώρα“ανησυχούν” με τις ασθένειες της Κινεζικής οικονομίας, αλλά όχι με αυτές τις Αμερικανικής, απλά δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν κατά την γνώμη μου την διαφορά ανάμεσα σε έναν κοκίτη ή μια ιλαρά, από ένα Πάρκινσον και ένα Αλτσχάιμερ. 

Δηλαδή μιας παιδικής ασθένειας ενός οργανισμού που βρίσκεται στην αρχή της ζωής του, από μιας εκ των γεροντικών, αυτών δηλαδή που εμφανίζονται προς το τέλος της ζωής ενός ατόμου. 

Άλλωστε θεωρώ ότι  μετά από το επερχόμενο αυτό παγκόσμιο bust, δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για την Ασία να αναπληρώσει την χαμένη πελατεία της Δύσης, μια που η ίδια διαθέτει το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. 

Διότι είναι κατά την γνώμη μου είναι πιο εύκολο να βρει κανείς πελάτες για τα προϊόντα του, παρά να καταφέρει να φτιάξει εργοστάσια και ανταγωνιστική παραγωγή από την αρχή. 

Βέβαια είναι γεγονός ότι και οι Κινέζοι πρέπει να κάνουν πολλά και σημαντικά βήματα για να μετατραπούν από μια αναπτυσσόμενη οικονομία που είναι τώρα, σε μια παγκόσμια υπερδύναμη. 

Η μεγαλύτερη και πιο βασική αλλαγή είναι να καταφέρουν να περάσουν κάποια στιγμή από την Ολιγαρχία στο επόμενο κατά Πλάτωνα πολίτευμα την Δημοκρατία, παρέχοντας περισσότερη ελευθερία τόσο στους πολίτες όσο και στην πραγματική οικονομία. 

Ακόμη θα πρέπει να επενδύσουν και να καταφέρουν να βελτιώσουν περαιτέρω τόσο την ποιότητα των προϊόντων τους, όσο και την υψηλή τεχνολογία τους. 

Σε αυτό πιστεύω ότι θα συμβάλουν και οι ίδιες οι ΗΠΑ, διώχνοντας από το έδαφός τους κεφάλαια και ανθρώπινο δυναμικό με τους περιορισμούς και τα regulations που θέτουν, όπως δηλαδή έκανε και το Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με τους τότε μετανάστες προς τις ΗΠΑ, κατά την διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. 

Τέλος έχω την αίσθηση ότι οι Κινέζοι θα είναι αυτοί που θα καλύψουν πρώτοι το νόμισμά τους με χρυσό και αυτό γιατί οι ίδιοι διαθέτουν σημαντική εμπειρία επί του θέματος, μια και έχουν υποστεί πολλές φορές στην οικονομική ιστορία τους υπερπληθωρισμούς και καταρρεύσεις των κατά καιρούς fiat χαρτονομισμάτων τους. 

Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν πιστεύω ότι οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν τους Αμερικάνους καταναλωτές και το “κάλπικο” δολάριο τους, σαν κίνητρο, κάτι σαν “λαγό” ας πούμε για να μπορέσουν να πάρουν ξανά την παραγωγή από την Δύση και να μπορέσουν έτσι να φτιάξουν ξανά την οικονομία τους, την οποία είχαν καταστρέψει ολοκληρωτικά με τα κομουνιστικά πειράματα τους. 

Τώρα λοιπόν θεωρώ ότι πλησιάζει επιτέλους η “μεγάλη” ώρα και στιγμή, κατά την οποία πρέπει να “πιάσουν τον λαγό” και απλά να τον ¨φάνε λάχανο”. 

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Εξέτασε προσεκτικά την “ακτινογραφία” ...

Πολύ συζήτηση έχει γίνει κατά καιρούς και πολύ μελάνι έχει χυθεί για το αν η θεμελιώδης ή η τεχνική ανάλυση είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να επενδύει κανείς στις αγορές και στα χρηματιστήρια.

Εγώ προσωπικά πιστεύω πια ακράδαντα ότι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να επενδύει κανείς, είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός και των δύο.

Πιο συγκεκριμένα πρέπει αρχικά κανείς κατά την γνώμη μου να χρησιμοποιεί την θεμελιώδη ανάλυση για να εντοπίζει τις πιθανές επενδυτικές επιλογές και κατόπιν να εξετάζει προσεκτικά το γράφημα της επιλογής του, όπως ακριβώς ένας γιατρός εξετάζει την ακτινογραφία ενός ασθενούς, για να διαπιστώσει αν η συγκεκριμένη μετοχή χαίρει άκρας “υγείας” ή εμφανίζει ενδείξεις ασθένειας.

Κατόπιν αν διαπιστωθεί η “υγεία” της συγκεκριμένης επιλογής, επιβάλλεται η χρήση της τεχνικής ανάλυσης για να επιτύχουμε μια όσο το δυνατόν καλύτερη είσοδο στην μετοχή, αλλά κυρίως για να μας “προδώσει” αυτή έγκαιρα τα σημάδια για το πότε θα πρέπει να πουλήσουμε αυτό που αγοράσαμε.

Γιατί αν περιμένει κανείς από τα θεμελιώδη για να του δείξουν ότι κάτι δεν “πάει” καλά με τα κέρδη της συγκεκριμένης εταιρείας, το πιο πιθανό είναι τα δικά του κέρδη θα έχουν “πάει για βρούβες” πολύ νωρίτερα .

Όμως όποια και από τις δύο μεθόδους και να επιλέξει κανείς, ένα πράγμα δεν θα πρέπει να κάνει: Να τις μπερδεύει.

Να αγοράζει δηλαδή μια μετοχή με βάση την τεχνική ανάλυση και να μην πουλάει την μετοχή του όταν του το επιβάλει η τεχνική ανάλυση, πιθανόν επειδή αυτός θεωρεί πως τα θεμελιώδη της εταιρείας δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν ή ότι κατά την δική του γνώμη η μετοχή σε αυτά τα επίπεδα, είναι απλά “τζάμπα”.

Όταν λοιπόν κανείς επενδύει αποκλειστικά με βάση την τεχνική ανάλυση, δεν επιτρέπεται κατά την γνώμη μου σε καμιά περίπτωση να επηρεάζεται από τυχόν προσωπικές απόψεις ή απόψεις άλλων και το αν πχ η αγορά ή η συγκεκριμένη μετοχή είναι φούσκα ή τζάμπα και αν η οικονομία βαδίζει προς ύφεση ή προς ανάπτυξη.

Η άποψή μου για την τεχνική ανάλυση λοιπόν είναι, πως η πρώτη ματιά σε ένα διάγραμμα μιας μετοχής μοιάζει πάρα πολύ με την πρώτη ματιά σε μια γυναίκα. Είναι τις περισσότερες φορές και σε πολύ μεγάλο ποσοστό “όλα τα λεφτά”.

Μόνο που αντί να εξετάζουμε μια γυναίκα από πάνω προς τα κάτω (ή από κάτω προς τα πάνω αν το θέλει κανείς), εδώ κοιτάζουμε το διάγραμμα μιας μετοχής από αριστερά προς τα δεξιά.

Και αυτό το κάνουμε για να δούμε αν η τιμή της μετοχής στο διάγραμμα ανεβαίνει κάνοντας διαδοχικά σκαλοπάτια ή αλλιώς σφιχτές ζώνες συσσώρευσης, αν πέφτει πάλι με σκαλοπάτια ή αν παραμένει περίπου στα ίδια επίπεδα.

Γιατί στην πρώτη περίπτωση η τάση της συγκεκριμένης μετοχής είναι ανοδική και όπως και στην περίπτωση ενός “κεραυνοβόλου” έρωτα με μια όμορφη γυναίκα πρέπει να δράσουμε γρήγορα και με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση καλύτερα να την “κάνουμε” διακριτικά και να αφήσουμε κανέναν άλλον να την “παντρευτεί” τόσο την γυναίκα όσο και την μετοχή και να “κλαίει” κατόπιν εκείνος λεφτά και χρόνια.

Τέλος αν δούμε την μετοχή από αριστερά προς τα δεξιά να παραμένει σχεδόν στα ίδια επίπεδα αλλά πραγματοποιώντας απότομες βουτιές και σκαρφαλώματα της τάξης του 30% και άνω, μάλλον πρόκειται για γυναίκα και μετοχή “άστατη” και καλύτερα είναι ή να την αποφύγουμε ή να την παίξουμε γρήγορα και σε καμιά περίπτωση να μην την “παντρευτούμε”.

Μετοχή σε ανοδική φάση.

Στην περίπτωση μιας μετοχής σε ανοδική φάση, οι τιμές από αριστερά προς τα δεξιά κινούνται ανοδικά με τις τιμές να βρίσκονται πάνω από τον 200άρη ή 150άρη και οι τυχόν διορθώσεις τελειώνουν γύρω από τον 50άρη, ένα κατεξοχήν σημείο στο οποίο αρέσει στους θεσμικούς και στα δυνατά χέρια να “μαζεύουν” τα χαρτιά.

Η άνοδος πρέπει να είναι σταδιακή με διαδοχικές βάσεις συσσώρευσης σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, με τις συσσωρεύσεις αυτές να είναι “σφιχτές” (με όχι μεγάλες διαφορές από ελάχιστο σε μέγιστο) και με διάρκεια τουλάχιστον 4 με 7 εβδομάδες και άνω.

Όταν “πετύχουμε” ένα τέτοιο διάγραμμα μετοχής στο δεύτερο ή το πολύ στο τρίτο σκαλοπάτι συσσώρευσης, ιδίως όταν πιο πριν έχει συντελεστεί μια μεγάλη πτώση, πρέπει να δράσουμε άμεσα και να αγοράσουμε με το που η μετοχή πλησιάσει την κάτω πλευρά της βάσης συσσώρευσης, αν η μετοχή βρίσκεται σε πτωτική πορεία.

Κατόπιν αν η μετοχή βρει στήριξη και κινηθεί ανοδικά διασπώντας την άνω πλευρά της συσσώρευσης με μεγάλο όγκο, πχ τουλάχιστον 50% και πάνω από τον καθημερινό μέσο όρο, τότε πυραμιδώνουμε αμέσως αγοράζοντας και άλλα κομμάτια.

Τώρα αν η μετοχή μετά την άνω διάσπαση γυρίσει πίσω προσωρινά, βρίσκοντας στήριξη στο σημείο διάσπασης φεύγοντας όμως κατόπιν ξανά για επάνω, αγοράζουμε για τρίτη φορά λίγο ψηλότερα με την τιμή να μην έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ένα 5 με 7% από το σημείο διάσπασης και πάντα με λιγότερα κομμάτια από τις προηγούμενες αγορές μας.

Αν λοιπόν όλα πάνε κατ' “ευχήν” και η μετοχή συνεχίσει την άνοδο, μπορούμε να πουλήσουμε τα μισά κομμάτια μας με κέρδος 20 με 25% από το σημείο διάσπασης αν η αγορά είναι πτωτική, ή στο 30 με 35% περίπου αν η αγορά είναι ανοδική.

Ή εναλλακτικά μπορούμε να περιμένουμε να αρχίσει να σχηματίζεται η νέα βάση συσσώρευσης και πουλάμε τουλάχιστον τα μισά στην πρώτη διπλή κορυφή της υπό κατασκευήν βάσης συσσώρευσης, ενώ αγοράζουμε ξανά αυτά που πουλήσαμε λίγο μετά το γύρισμα της μετοχής και στον πρώτο διπλό πάτο της συσσώρευσης .

Τέλος όλα τα κομμάτια μας τα πουλάμε αμέσως μόλις διακρίνουμε έντονα τα σημάδια αντιστροφής της μεσοπρόθεσμης τάσης της μετοχής. (Σε αυτό θα αναφερθώ σε μια μελλοντική ανάρτηση - μόνο να μου το ξαναθυμίσετε μετά από λίγο καιρό.)

Στην περίπτωση που η μετοχή με το που την αγοράσουμε μετά από την άνω διάσπαση της ζώνης συσσώρευσης αντί να πάει επάνω ξαναμπεί μέσα στην ζώνη και κατέβει ένα 7% από το σημείο διάσπασης, πουλάμε αμέσως όλα τα κομμάτια μας με stop loss και βγαίνουμε περίπου στα λεφτά μας.

Επιπλέον αν η μετοχή μετά που την αγοράσαμε για πρώτη φορά κοντά στην στήριξη της ζώνης δεν μας κάνει το “χατήρι” και κινηθεί πτωτικά σπάζοντας την κάτω βάση συσσώρευσης και απομακρυνθεί ένα 7% περίπου, κάνουμε άμεσα stop loss γιατί μάλλον έχουμε πέσει σε μετοχή ή γυναίκα“απάτη”, δηλαδή σε διανομή χαρτιών ή σε “πρώην Δημητρό και Μήτσαρο” .

(Επειδή όλα αυτά είναι αρκετά πολύπλοκα για κάποιον που δεν διαθέτει την ανάλογη εμπειρία, θα αναρτήσω και συγκεκριμένα παραδείγματα με γραφήματα μετοχών για να γίνουν περισσότερο κατανοητά. Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι δεν πρέπει κανείς να θεωρήσει ποτέ και σε καμιά περίπτωση πως το χρηματιστήριο είναι κάτι εύκολο.)

Μετοχή σε πτωτική φάση.

Στην περίπτωση αυτή η μετοχή κινείται από αριστερά προς τα δεξιά συνεχώς χαμηλότερα, πραγματοποιώντας νέα χαμηλά με σκαλοπάτια.

Αν ανιχνεύσετε μια τέτοια μετοχή η συμβουλή μου είναι να αφήστε να χάσει κανένας άλλος τα λεφτά του (Θυμηθείτε: Η τάση ανόητε...) ή προσπαθήστε να βγάλετε χρήματα σορτάροντάς την (και για αυτό σκοπεύω να αναφερθώ αργότερα... να δούμε πότε θα προλάβω να τα γράψω όλα αυτά...).

Ή εναλλακτικά μπορείτε να περιμένετε πρώτα να γίνει η αντιστροφή τάσης και μετά να την αγοράσετε.

Μετοχή σε φάση συσσώρευσης.

Αν η μετοχή από αριστερά προς τα δεξιά παραμένει ουσιαστικά στο ίδιο εύρος τιμών, τότε εξετάζουμε το είδος της συγκεκριμένης συσσώρευσης.

Αν η συσσώρευση πραγματοποιείται σε στενό εύρος τιμών πχ μέσα σε ένα 20 % το πολύ 25%, τότε στην περίπτωση που πριν έχει συντελεστεί και μια μεγάλη πτώση ενώ ταυτόχρονα το χρονικό διάστημα της συσσώρευσης είναι σχετικά μεγάλο (πχ πάνω από 3 μήνες), τότε πιθανόν να έχουμε ανακαλύψει μια υποψήφια μετοχή για μεγάλα κέρδη.

Στην περίπτωση αυτή αγοράζουμε την μετοχή όταν και αν αυτή διασπάσει με μεγάλο όγκο το άνω όριο της συσσώρευσης και κατόπιν την χειριζόμαστε παρόμοια με την περίπτωση της ανοδικής μετοχής.

Αν όμως η συσσώρευση λαμβάνει χώρα σε μεγάλο εύρος τιμών, δηλαδή με το ανώτατο όριο να απέχει από το κατώτατο από 30% και πάνω, τότε μάλλον πρόκειται για διανομή και όχι για μάζεμα της μετοχής.

Έτσι και εμείς καλό θα είναι να παίξουμε την μετοχή βραχυπρόθεσμα, αγοράζοντας όσο η μετοχή πλησιάζει στο κάτω όριο της συσσώρευσης και να πουλάμε την μετοχή όσο αυτή πλησιάζει στο άνω όριο.

Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και θεωρία τριγώνων, σφηνών ή ακόμη και Fibonacci για να μπορέσουμε να υπολογίσουμε κατά προσέγγιση το ύψος μιας αντίδρασης ή μιας πτώσης αν και δεν είναι κατά την γνώμη μου τόσο απαραίτητο.

Πάντα όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε άμεσα τον κανόνα περιορισμού ζημιών σε ένα ποσοστό 7 με 10 % αν ανακαλύψουμε κάποια στιγμή ότι έχουμε βρεθεί στην λάθος πλευρά της τάσης.

Και όλα αυτά έχοντας πάντα άποψη και την τάση της ίδιας της αγοράς καθώς και ότι δεν πρέπει να βρίσκεται κανείς συνεχώς μέσα στην αγορά, αλλά να ψάχνει διαρκώς για νέες κερδοσκοπικές ευκαιρίες.

Είναι γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χρήσης της τεχνικής ανάλυσης αποτελούν οι λεγόμενες ψευδείς διασπάσεις (whipsaws), οι οποίες όχι μόνο ροκανίζουν τα κέρδη του κερδοσκόπου αλλά επειδή ταυτόχρονα του χαλάνε και την ψυχολογία με αποτέλεσμα αυτός να διαστάζει να ενεργήσει τις πιο πολλές φορές, όταν ξεκινά η πραγματική τάση.

Δύο τρόποι για να περιορίσει κανείς αυτά τα whipsaws είναι το να πραγματοποιεί τις πράξεις του προς το τέλος της συνεδρίασης και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές στην αρχή η αγορά κοροϊδεύει με σκοπό να εγκλωβίσει, ενώ μπορεί ακόμη και να αυξήσει το όριο στον κανόνα του περιορισμού των ζημιών αν διαπιστώσει ότι πραγματοποιούνται πολλά λανθασμένα stop loss, αλλά πάντα σε όχι περισσότερο από 10%.

Ακόμη όταν χρησιμοποιούμε την τεχνική ανάλυση ως εργαλείο λήψης επενδυτικών αποφάσεων, πρέπει πάντα να διαλέγουμε κατά την γνώμη μου μετοχές με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διασπορά και υψηλή εμπορευσιμότητα.

Επιπλέον αν διαπιστώσει κανείς ότι η αγορά επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από ειδήσεις και γεγονότα (όπως συνέβαινε τόσο καιρό στο Ελληνικό χρηματιστήριο κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι μας έσωζαν με κάποιο Euro-group), καλό θα ήταν κατά την γνώμη μου να μην βασίζεται κανείς σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική ανάλυση.

Τελικά στις αγορές και τα χρηματιστήρια, αυτό που συνειδητοποιεί κανείς κατά την γνώμη μου με το πέρασμα του χρόνου, είναι ότι απλά ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους για να χάνει τα χρήματά του.

Και αυτό γιατί για να γίνουν όλα τα παραπάνω σωστά και όπως απαιτείται για να κερδίζει κανείς σταθερά στις αγορές, απαιτείται κάποιος να διαθέτει πάνω από όλα πειθαρχία, επιμονή, υπομονή, αποφασιστικότητα, οξεία αντίληψη, ευστροφία, εμπειρία και ταχύτητα και θα μπορούσα να αναφέρω στο τέλος σχεδόν όλα τα ανθρώπινα προτερήματα.

Γιατί στις αγορές και το χρηματιστήριο υπάρχουν κατά την γνώμη μου μόνο δύο είδη κερδοσκόπων.

Οι γρήγοροι κερδοσκόποι και ο “νεκροί” κερδοσκόποι.

Με τους δεύτερους δυστυχώς να αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

ΥΓ Οι γυναίκες αναγνώστριες μπορούν στο παραπάνω κείμενο να βάλουν “άντρες” όπου “γυναίκες” και όπου “σφικτές βάσεις συσσώρευσης”, “σφιχτά μπράτσα και γλουτούς”.

Παραδείγματα μετοχών σε διάφορες φάσεις.

Μετοχή σε πρώην ανοδική φάση :Διονίκ

Η μετοχή επιλέχτηκε απλά για να δείξει ότι μπορεί κανείς να κερδίσει παραβλέποντας τα θεμελιώδη και χρησιμοποιώντας μόνο την τεχνική ανάλυση. 

Σχεδόν από την αρχή αυτής της πορείας της ανόδου της συγκεκριμένης μετοχής και ενώ κάποιοι τότε υποστήριζαν ότι αυτή αποτελεί ένδειξη πιθανής αντιστροφής της τάσης του Ελληνικού Χρηματιστηρίου, εγώ είχα υποστηρίξει ότι στην μετοχή έχει μπει λόμπι και ότι μάλλον οι ανυποψίαστοι θα πάθουν ότι έπαθαν ότι και του “Τσουκαρίδη”. 

Μάλιστα θυμάμαι ότι με την τιμή λίγο κάτω από το 1 ευρώ, κάποιοι στο Capital είχαν ζητήσει την γνώμη μου για την μετοχή και εγώ τους είχα πει πως δεν ήξερα τι είχε στο μυαλό του το λόμπι που είχε μπει στην μετοχή και πως εγώ θα την είχα πουλήσει ήδη αν την είχα διότι τα θεμελιώδη δεν ήταν υποστηρικτικά ενώ η τιμή έχει ανέβει πολύ, αλλά σε κάθε περίπτωση έπρεπε κατά την γνώμη μου να πουλήσουν κατά την άνοδο, για να μην πάθουν ότι και αυτοί του Τσουκαρίδη, που η μετοχή του έπεφτε κλειδωμένη για μια εβδομάδα. 

Τελικά τα γεγονότα στην μετοχή με δικαίωσαν, φυσικά αφού πρώτα όμως με ξεφτίλισαν μιας και η τιμή της μετοχής ανέβηκε άλλο ένα 50%, στο 1,5 ευρώ περίπου πριν καταρρεύσει ολοκληρωτικά. 

Για να δούμε όμως πως μπορούσε κανείς να εκμεταλλευτεί αυτό το διάγραμμα για να κερδίσει. 

Αρχικά και μέχρι τον Ιανουάριο του 11 αν παρατηρούσε κανείς την σχεδόν 3 μηνών συσσώρευση μεταξύ του 0,4 και 0,5 η οποία και σήμαινε πιθανό μάζεμα μια που πριν είχε προηγηθεί μεγάλη πτώση (δεν φαίνεται στο διάγραμμα), θα έπρεπε να αρχίζει να μαζεύει και αυτός κοντά στο 0,4 και να πουλάει στο 0,5 ευρώ. 

Όμως με το που η τιμή της μετοχής διέσπασε το 0,5 και κάτι με μεγάλους όγκους, και ειδικά με το που η τιμή γύρισε προσωρινά κάτω βρίσκοντας στήριξη στο 0,5 και κατόπιν γύρισε ξανά ανοδικά, θα έπρεπε να είχε αγοράσει τα κομμάτια του ξανά και ταυτόχρονα να “πυραμιδώσει” και άλλα. 

Κατόπιν περίπου τον Απρίλιο του 11 και αφού είχε αρχίσει να σχηματίζεται η επόμενη βάση συσσώρευσης μεταξύ του 0,7 και 0,8 ευρώ θα έπρεπε να πουλάει από τα τέλη Απριλίου περίπου και μετά κάθε φορά που η τιμή πλησίαζε στο 0,8 και να τα αγοράζει ξανά όταν αυτή πλησίαζε κοντά στο 0,7. 

Και όλα αυτά έως ότου γίνει η νέα διάσπαση η οποία και ήταν ανοδική οπότε και έπρεπε να αγοράσει ξανά όλα τα πουλημένα κομμάτια λίγο ψηλότερα μια που τώρα φαινόταν ότι άρχιζε μια νέα τάση. 

Κατόπιν αν είχε πουλήσει κάποια από τα κομμάτια του υψηλότερα, έπρεπε να τα αγοράσει ξανά με το που η τιμή της μετοχής διασπά μετά την δημιουργία της νέας βάσης το 1,2 ευρώ περίπου τον Οκτώβριο του 11 . 

Τέλος αν κάποιος δεν είχε πουλήσει κατά την διάρκεια όλης αυτής της ανόδου, θα έπρεπε να πουλήσει οπωσδήποτε όλα τα κομμάτια του μια και καλή με την πρώτη μεγάλη πτώση στα τέλη του Δεκεμβρίου του 11 με το που πραγματοποιήθηκε η βίαιη διάσπαση της κάτω γραμμής στήριξης κοντά στο 1,1 ευρώ περίπου, όταν και κατέρρευσε η τελευταία βάση συσσώρευσης. 

Όλως τυχαίως η πτώση ακολούθησε αμέσως μετά την ανακοίνωση για διάθεση πακέτων μετοχών των ιδιοκτητών σε θεσμικούς υποτίθεται επενδυτές, καθώς και κάποιων δημοσιευμάτων για τις καινούργιες δραστηριότητες της εταιρίας. 

Τώρα η μετοχή δείχνει να είναι πια “σκοτωμένη” και σε πλαγιοκαθοδική φάση και επειδή σπάνια το ίδιο κόλπο παίζεται δεύτερη φορά και τόσο σύντομα, καλό θα είναι κατά την γνώμη μου να μείνει κανείς μακρυά. 

Μετοχή σε πτωτική φάση : Εθνική 

Την μετοχή με βάση το διάγραμμα της δεν θα έπρεπε να την είχε “αγγίξει” κανείς παρά μόνο για short μέχρι σχεδόν τα τέλη του Ιανουαρίου του 12, όταν και κατόπιν μιας τρίμηνης συσσώρευσης μεταξύ 1,5 και 2,0 Ευρώ παρουσίασε σημάδια αντιστροφής της μεσοπρόθεσμης τάσης. 

Στα 2.0 Ευρώ περίπου θα έπρεπε να την είχε αγοράσει κανείς, ειδικά μετά το μικρό γύρισμα και την άνω διαφυγή στα τέλη του Ιανουαρίου. 

Κατόπιν θα έπρεπε να είχε πουλήσει πάνω από τα μισά κομμάτια του στην διπλή κορυφή που συντελέστηκε στα 3.0 ευρώ και να τα είχε αγοράσει ξανά κοντά στα 2,3 περίπου όπου και φάνηκε ο πρώτος διπλός πάτος στις αρχές του Μαρτίου. 

Η μετοχή τώρα βρίσκεται κατά την γνώμη μου σε κομβικό σημείο. 

Αν η τιμή κινηθεί και ιδίως αν κλείσει κάτω από τα 2 ευρώ κάνουμε stop loss πουλώντας όλα τα κομμάτια μας. 

Αν κινηθεί ψηλότερα πουλάμε ξανά κοντά στα 3.0 ευρώ και περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει κατόπιν για να πράξουμε αναλόγως. 

Σημείωση:

Κατά την διάρκεια που γραφόταν αυτό το κείμενο ανακοινώθηκε η αναβάθμιση σε Β- από τον οίκο Fitch. 

Λογικά η μετοχή αύριο θα κινηθεί έντονα ανοδικά αλλά αυτό θα καταστήσει την τεχνική ανάλυση της λιγότερο αξιόπιστη. 

Σχόλιο: Άντε μπρε και εις ανώτερα και σύντομα να πάρουμε με την αξία μας το Α- όταν με το καλό αποκτήσουμε Α-ριστερή κυβέρνηση. 

Αν μάλιστα η (Α)ριστερή κυβέρνηση αυτή γίνει με τον (Α)λέξη και την (Α)λέκα μας βλέπουμε να παίρνουμε ακόμη και ΑΑΑ. 

Μετοχή σε φάση συσσώρευσης: Τιτάν 

Η μετοχή φαίνεται τους τελευταίους 6 μήνες να συσσωρεύει μέσα σε ένα μεγάλο εύρος, μεταξύ 9,5 και 15.0 ευρώ. 

Το τόσο μεγάλο εύρος μας δείχνει ότι είναι καλύτερα να παίξουμε βραχυπρόθεσμα την μετοχή. 

Έτσι θα έπρεπε να είχαμε αγοράσει περίπου στα τέλη Νοεμβρίου και λίγο πάνω από 10 ευρώ, μόλις η μετοχή σχημάτισε κάτι σαν διπλό πάτο. 

Κατόπιν θα έπρεπε να είχαμε πουλήσει όλα τα κομμάτια μας κοντά στα 15 ευρώ στις αρχές Μαρτίου, με το που σχηματίστηκε διπλή κορυφή στα επίπεδα αυτά. 

Τώρα θα πρέπει να περιμένουμε την μετοχή και αν αυτή πλησιάσει περίπου στα 10 ευρώ να αγοράσουμε ξανά και κατόπιν να περιμένουμε να δούμε πως θα κινηθεί αυτή για να κάνουμε stop loss αν σπάσει τα 9,5 ευρώ ή να πουλήσουμε ξανά αν πλησιάσει πάλι τα 15 ευρώ. 

Μετοχή υποψήφια για ανοδική φάση: Πλαθ 

Η συγκεκριμένη μετοχή δείχνει να κινείται αντίθετα με τον Γ.Δ, την γενική τάση και την άνοδο των τιμών του πετρελαίου, που όπως είναι φυσικό δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τα κέρδη της. 

Η συγκεκριμένη εταιρεία βέβαια από πλευράς θεμελιωδών δεν έχει καμιά σχέση με την Διονίκ αλλά το διάγραμμα μας δείχνει ότι πιθανόν στην συγκεκριμένη μετοχή να τοποθετείται κάποιο λόμπι ίσως ακόμη και το γνωστό της Διονίκ. 

Αλλά είπαμε ότι όποιος επενδύει με βάση την τεχνική ανάλυση κοιτάζει μόνο το διάγραμμα της μετοχής και όχι οτιδήποτε άλλο. 

Και το διάγραμμα της μετοχής δείχνει ανοδικό και ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί άνω διάσπαση συσσώρευσης στα 0,48 ευρώ και με μεγάλο όγκο, όπου και έπρεπε να είχε τοποθετηθεί αρχικά κανείς και τώρα να αγοράζει και άλλα κομμάτια στην διάσπαση του 0,54 πάλι με μεγάλο όγκο. 

Αναμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα κάνει η μετοχή από εδώ και πέρα, για να πράξουμε και εμείς ανάλογα. 

Ο “Καθηγητής Λυκείου” 

Stable money, low tax, no regulations...

Αν μελετήσει κανείς την άνοδο και την πτώση του βιοτικού επιπέδου ενός οποιουδήποτε λαού της ιστορίας, την ακμή και την παρακμή ενός πολιτισμού ή ακόμη και μιας από τις λεγόμενες οικονομικές αυτοκρατορίες του παρελθόντος, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν πάντα ένα έθνος ή μια αυτοκρατορία ευημερεί όταν διαθέτει σταθερό νόμισμα, χαμηλή φορολογία ενώ ταυτόχρονα παρέχει αρκετή οικονομική ελευθερία στους πολίτες και τις αγορές της.

Από την άλλη πλευρά ένα κράτος ή μια κοινωνία σχεδόν πάντα βουλιάζει και διαλύεται δια του υπερπληθωρισμού και της κατάρρευσης του νομίσματος του και αφού πρώτα έχει αυξήσει υπέρμετρα τους φόρους ή έχει κόψει έναν “ωκεανό” από χαρτονομίσματα, φορολογώντας έτσι δια της πλαγίας οδού τους πολίτες μέσω της αύξησης των τιμών των πρώτων υλών και των προϊόντων και όλα αυτά αφού πρώτα έχει περιορίσει σημαντικά τις ελευθερίες των ιδιωτών διαμέσου έντονων παρεμβάσεων, ρυθμίσεων και κανονισμών στις αγορές και φυσικά όλα αυτά πάντα για το καλό του έθνους και των πολιτών.

Έτσι λοιπόν σχεδόν πάντα ένα έθνος ξεκινά τον κύκλο του προς την ευημερία, "ελεύθερο και ωραίο" με χαμηλή φορολογία και με το νόμισμα του καλυμμένο συνήθως από χρυσό και καταλήγει σχεδόν πάντα στο τέλος του κύκλου αυτού φτωχό και διαλυμένο, με ένα ακάλυπτο χαρτονόμισμα που να αξίζει όσο μια χαρτοπετσέτα, με υψηλούς και δυσβάστακτους φόρους, με ένα “κάρο” ρυθμίσεις και παρεμβάσεις στους πολίτες και στις αγορές και όλα αυτά σχεδόν πάντα στην προσπάθειά του να ορθοποδήσει και να φτάσει ξανά στην ευημερία.

Και η πτωτική αυτή πορεία ξεκινά σχεδόν πάντα για τους ίδιους λόγους, όπως για παράδειγμα η ανάγκη χρηματοδότησης ενός πόλεμου ή μιας προεκλογικής εκστρατείας ή εξαιτίας της ανάγκης για παροχή κοινωνικών παροχών και επιδοτήσεων πιθανόν σε μια οικονομική κρίση, αυξάνοντας για τον λόγο αυτό την φορολογία.

Ή εναλλακτικά για να μην αναγκαστούν να αυξήσουν υπερβολικά την φορολογία και τους πάρουν οι πολίτες με τις “πέτρες”, αυτός που την πληρώνει σχεδόν πάντα στο τέλος είναι ο κανόνας του χρυσού, για να μπορούμε έτσι ανεμπόδιστοι να τυπώνουμε χαρτονομίσματα κατά βούληση, παράγοντας με αυτό τον τρόπο ψεύτικο πλούτο και μοιράζοντας τον κατά βούληση.

Και επειδή είναι να μην γίνει η αρχή και σε “πάρει η κατηφόρα”, σχεδόν πάντα εκεί που καταλήγεις στο τέλος είναι στο ίδιο σημείο, “γκρεμοτσακισμένος” και “μηδενισμένος” να ψάχνεις να βρεις τι πήγε στραβά.

Και τότε ως δια μαγείας να (ανα)καλύπτεις ξαφνικά ότι αυτό που έφταιξε τελικά ήταν ότι είχες τα ”νώτα σου ακάλυπτα”, απλά γιατί το νόμισμα σου ήταν και αυτό ακάλυπτο, οι φόροι σου τόσο υψηλοί που στο τέλος η “κότα” που έκανε τα χρυσά αυγά “σφάχτηκε” δια της φορολογίας και ότι οι ρυθμίσεις ήταν τελικά τόσες πολλές και καταπιεστικές που οι περισσότεροι από τους πολίτες είχαν ουσιαστικά “δεθεί χειροπόδαρα”, μαζί και η οικονομική ανάπτυξη με αποτέλεσμα να την πάρει και αυτή η κατηφόρα και όλα αυτά τελειωμό να μην έχουν.

Και έτσι κάποια στιγμή το πιο πιθανό είναι να βρεθεί μέσα στους σαστισμένους και πεινασμένους πολίτες κάποιος πραγματικά γνώστης της οικονομικής αλήθειας, ο οποίος να αναλάβει τον έλεγχο και καταφέρνοντας να σταθεροποιήσει το νόμισμα καλύπτοντας το, να σταματήσει την "κατηφόρα" και μειώνοντας την φορολογία και εξαλείφοντας τις ρυθμίσεις και τις κρατικές παρεμβάσεις να “ελευθερώσει” τις αγορές, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, ο οποίος φυσικά είναι σχεδόν πάντα καταδικασμένος να τελειώσει μετά από πολλά χρόνια ξανά με παρόμοιο τρόπο.

Και όλα αυτά βέβαια στην περίπτωση κατά την οποία μέσα στην χώρα δεν θα επικρατήσει η οικονομική ασχετοσύνη και η ανθρώπινη ανοησία και δεν πάμε να γιατρέψουμε τα κακά του κρατισμού εφαρμόζοντας κανένα πιο “κρατικό” σύστημα, όπως για παράδειγμα αυτό του κομουνισμού ή του φασισμού, γιατί τότε απλά ο κύκλος παγώνει και στο τέλος ο πολίτης είναι αυτός που την πληρώνει ξανά.

Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν αρχικά διότι καταργείται η κάλυψη στο νόμισμα και το πρώτο πράγμα που χρειάζεται κατά την γνώμη μου μια οικονομία για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα.

Και αυτό γιατί οι έντονες διακυμάνσεις ενός ακάλυπτου νομίσματος αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να προκαλούν “θόρυβο” στην πληροφορία που φέρουν οι τιμές των αγορών και να αποπροσανατολίζουν τους επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν είναι πια σε θέση να γνωρίσουν αν η τιμή πχ του σιταριού ανεβαίνει λόγω ελλείψεων στην παραγωγή του ή στην υπερβολική παραγωγή χαρτονομισμάτων και τον πληθωρισμό που εισάγει η κεντρική τράπεζα της χώρας.

Ακόμη είναι απαραίτητο κατά την γνώμη μου ένα νόμισμα μέσω της σταθερότητας του να διασφαλίζει ένα φιλόξενο περιβάλλον για τους επιχειρηματίες, το επιχειρείν και τις επενδύσεις και όχι να αποτελεί κίνδυνο μέσω των έντονων διακυμάνσεων του να ροκανίσει τα επιχειρηματικά κέρδη.

Και αυτό διότι ο επιχειρηματίας έχει ήδη πολλά προβλήματα στο “κεφάλι του” στην προσπάθειά του να υπολογίσει όλα τα κόστη, με σκοπό να επιτύχει κέρδος και γι' αυτό δεν θα πρέπει να του προσθέτει κανείς και άλλα, όπως αυτό της αστάθειας του νομίσματος.

Έτσι σχεδόν πάντα αυτό που συμβαίνει τις περισσότερες φορές στην πράξη με ένα ασταθές νόμισμα, είναι οι πιο πολλοί από τους επιχειρηματίες αντί να ασχολούνται με την κατ' εξοχήν επιχειρηματική τους δραστηριότητα, να καταλήγουν στο τέλος να σπεκουλάρουν με το νόμισμα για να βγάλουν το κέρδος τους.

Επιπλέον όσον αφορά την φορολογία η πραγματικότητα έχει δείξει ότι όσο αυτή αυξάνεται, τόσο περισσότερους πολύτιμους πόρους στερεί το κράτος από τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα την σπατάλη των πόρων αυτών και την επιβράδυνση της οικονομίας.

Οι λιγότεροι φόροι σημαίνουν τις περισσότερες φορές λιγότερο κράτος και άρα πιο αποδοτική χρήση των οικονομικών πόρων οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την υποτιθέμενη χαμηλή φορολογία των πλουσίων, καθώς και των εταιρικών κερδών και ότι αυτή πρέπει λέει να αυξηθεί με την περαιτέρω αύξηση του ανώτατου συντελεστή.

Όμως τόσο οι πλούσιοι όσο και τα εταιρικά κέρδη, είναι άκρως απαραίτητα σε μια κοινωνία για την δημιουργία του πλούτου και την ευημερία αυτής.

Και αυτό γιατί οι επιχειρηματίες δουλεύοντας με αποκλειστικό σκοπό το προσωπικό κέρδος, προσφέρουν στην κοινωνία δημιουργώντας εταιρείες και προσλαμβάνοντας προσωπικό και τις περισσότερες φορές στην προσπάθειά τους για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη αυτό που κάνουν είναι να επενδύουν τα περισσότερα από τα κέρδη τους, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο νέες εταιρείες και κατά συνέπεια νέες θέσεις εργασίας, δημιουργώντας πλούτο και αυξάνοντας έτσι την ευημερία μιας κοινωνίας.

Διότι δυστυχώς μια χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει μόνο με θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες σαν και τις δικές μου. Χρειάζεται δουλειά και σχεδόν πάντα κάποιος να βρει όχι απλά και μόνο την σωστή λύση και θεωρία, αλλά και να την εφαρμόσει κιόλας στην πράξη.

Μια χώρα λοιπόν αν θέλει να κατακτήσει την ευημερία και την πρόοδο, θα πρέπει κατά την γνώμη μου πρωτίστως να μάθει να εκτιμά, να σέβεται και να προστατεύει αυτούς που δουλεύουν και παράγουν πλούτο και να μην δαιμονοποιεί το εταιρικό κέρδος, διότι αυτό αποτελεί το απαραίτητο “καύσιμο” για την παντός είδους ανάπτυξη.

Τέλος η καμπύλη της ευημερίας και της προόδου μιας κοινωνίας και ενός κράτους, αρχίζει να “γέρνει” όταν αυτή αρχίζει τις παρεμβάσεις και τις ρυθμίσεις στις ελεύθερες αγορές.

Οι παρεμβάσεις αυτές γίνονται σχεδόν πάντα υποτίθεται για την προστασία των φτωχών και των κατατρεγμένων συνανθρώπων μας, αλλά τις περισσότερες φορές γίνονται απλά για την προστασία συγκεκριμένων ομάδων και συντεχνιών, επιβαρύνοντας τους φορολογουμένους και το σύνολο και αυτό πάντα για το καλό της κοινωνίας.

Αλλά και καλή πρόθεση να έχει το κράτος και οι διοικούντες να βοηθήσουν και να κάνουν τα πράγματα καλύτερα, παρεμβαίνοντας σε μια αγορά τις περισσότερες φορές στο τέλος αυτό που καταφέρνουν είναι να τα κάνουν “σαλάτα” με τα αποτελέσματα να είναι σχεδόν πάντα καταστροφικά, ακόμη και για τους αρχικά “ευεργετημένους”.

Και μπορεί οι Έλληνες μόνο με την σταθερότητα ενός όχι δικού τους νομίσματος, καθώς και με τα ξένα δανεικά να κατάφεραν να φτάσουν σε μια πλασματική ευημερία, αλλά στο τέλος είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα πια, ότι και εμείς θα καταρρεύσουμε όπως όλοι οι άλλοι τις οικονομικής ιστορίας, δια τις παραβίασης και των τριών παραπάνω κανόνων.

Όμως αυτό που ψάχνω να βρω ακόμη και τώρα, είναι το αν μετά από από αυτήν την κατάρρευση θα βρούμε επιτέλους τον σωστό δρόμο της ανάπτυξης ή θα έχουμε πάλι καμιά χρονοκαθυστέρηση "αριστερού" τύπου.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Μη μου τους “κύκλους” τάραττε...

Για να καταφέρει κανείς να κερδίζει σταθερά στις αγορές, ένα από πρώτα πράγμα που πρέπει να μάθει κατά την γνώμη μου είναι το πότε και από ποια αγορά πρέπει να μένει εκτός, αλλά κυρίως το σε ποια αγορά πρέπει να είναι οπωσδήποτε μέσα και πότε.

Για να μπορέσει όμως κανείς να το κατορθώσει αυτό, θα πρέπει πρωτίστως να γνωρίζει αν η εποχή που διανύουμε είναι ευνοϊκή για τις μετοχές ή για τα εμπορεύματα και αυτό γιατί όπως έχουμε επανειλημμένως αναφέρει, αυτά τα δύο για τα μεγαλύτερα διαστήματα της οικονομικής ιστορίας κινούνται αντίθετα.

Όχι ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίσει κανείς από τις μετοχές σε έναν κύκλο εμπορευμάτων ή το αντίθετο.

Απλά ένας καλός κερδοσκόπος επιβάλλεται να ξέρει πότε κερδίζει από ένα γνήσιο bull market και πότε από ένα Bear Market Rally.

Έτσι ένα από τα πλέον βασικά συστατικά της επιτυχίας του καθενός μας, έγκειται στο να είμαστε σε θέση ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε σε ποιο περίπου σημείο του οικονομικού κύκλου βρισκόμαστε, γιατί όσο πλησιάζουμε προς το τέλος του συγκεκριμένου κύκλου, όλο και πιο πολύ θα κοντοζυγώνουμε προς την τελική φούσκα, εκεί δηλαδή που θα βγουν τα πολλά λεφτά.

Το ότι τώρα βρισκόμαστε κοντά στα μέσα και μετά ενός κύκλου commodities, για αυτό εγώ προσωπικά δεν έχω πια καμιά αμφιβολία.

Ακόμη δεν έχω πια καμιά αμφιβολία για το ότι και αυτός ο κύκλος θα κλείσει όπως και όλοι οι αντίστοιχοι του παρελθόντος, δηλαδή με πολέμους, πληθωρισμό, με αστρονομικές τιμές στα εμπορεύματα και με ελλείψεις σε βασικά αγαθά και πρώτες ύλες.

Αυτό που ψάχνω ακόμη να βρω, είναι το πότε θα κλείσει τελικά αυτός ο κύκλος για να ξεκινήσει ο επόμενος, αυτός της ανάπτυξης και των μετοχών και αυτό μόνο και μόνο για να καταφέρω και εγώ μια φορά να μπω πρώτος σε έναν οικονομικό κύκλο και όχι τελευταίος όπως έγινε το 99.

Με δεδομένο λοιπόν ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους οικονομικούς κύκλους διαρκούν από 15 έως 21 χρόνια με μέσο όρο τα 17 περίπου χρόνια, καθώς ακόμη και το ότι η άνοδος των εμπορευμάτων έχει αρχίσει ουσιαστικά από το 1998-99, μια πρώτη σκέψη μας λέει ότι αυτός ο κύκλος θα μας πάει περίπου μέχρι το 2015.

Όμως είναι γεγονός ότι αυτοί οι κύκλοι των commodities διαρκούν συνήθως λιγότερο από τους αντίστοιχους των μετοχών.

Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως λογικό, μόνο και μόνο επειδή απαιτείται περισσότερος χρόνος για να ανέβει κανείς σε μια κορυφή από το να την κατέβει, τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ πιθανόν να την κατεβεί ακόμη και “κουτρουβαλώντας”.

Καμιά φορά όμως αναρωτιέμαι γιατί όλα αυτά που περιμένω να γίνουν, δεν έχουν γίνει ακόμη.

Άλλες φορές πάλι σκέφτομαι πως αφού τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν ήδη συμβεί, μάλλον δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ.

Πάντα όμως στο τέλος καταλήγω στο ότι μάλλον όλα πρέπει να ξαναγίνουν στην “ώρα” τους και όχι πολύ νωρίτερα ή αργότερα, απλά και μόνο γιατί πρέπει και αυτός ο οικονομικός κύκλος να κλείσει σωστά και στην προβλεπόμενη χρονική διάρκεια, όπως ακριβώς έκανε τόσες φορές στην οικονομική ιστορία.

Ακόμη πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί όλοι αυτοί που τώρα υποτίθεται ότι "κρατάνε" τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους, από τον Γιώργο παλαιότερα και τον Αντώνη, μέχρι τους Μερκοζί τον Μπέν και τον Μπάρακ, γιατί όλοι τους να λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις και όχι τις ακριβώς αντίθετες;

Πάντα όμως καταλήγω ξανά στο ότι όλοι αυτοί απλά προσπαθούν να καθυστερήσουν τον τρέχον κύκλο απλά και μόνο γιατί αυτό μπορούν να κάνουν και αυτό για να κλείσει και αυτός ο κύκλος για μια ακόμη φορά κοντά στον μέσο όρο των 17 χρόνων.

Όμως επειδή μόνο η τρόικα και το ΔΝΤ μπορούν να κάνουν τόσο επιτυχημένες μακροπρόθεσμες προβλέψεις (βλέπε Ελληνικό χρέος στο 120% το 2020), ενώ εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να δούμε ούτε πέρα από την “μύτη” μας, θα ήταν πιο σώφρον κατά την γνώμη μου αντί να “βαδίζουμε στα τυφλά” και να ψάχνουμε για νούμερα και χρόνια, να εξετάσουμε τα γεγονότα αυτά που στην πραγματικότητα θα μας υποδείξουν ότι αυτός ο κύκλος είναι κοντά στο τέλος του και ότι ο καινούργιος είναι έτοιμος για να αρχίσει.

Με άλλα λόγια να εξετάσουμε τα πιθανά και αναμενόμενα σημάδια της αλλαγής αυτού του κύκλου που διανύουμε.

Το βασικότερο σημάδι το οποίο θα μας υποδείξει ότι έχουμε μπει για τα καλά στο τελικό στάδιο του κύκλου αυτού, είναι κατά την γνώμη μου ο πληθωρισμός.

Και αυτό γιατί όλοι οι παρόμοιοι κύκλοι των commodities του παρελθόντος, τελείωσαν με πληθωρισμό.

Εδώ όμως εξετάζοντας τα δεδομένα της τρέχουσας περιόδου που διανύουμε και λαμβάνοντας υπόψιν ότι μιλάμε για έναν ειδικό οικονομικό κύκλο με εξέχουσα βαρύτητα το τέλος του οποίου θα συνοδευτεί κατά την γνώμη μου με σημαντικές δομικές αλλαγές και όχι μόνο, αυτό που προβλέπω είναι ότι δεν πάμε απλά για πληθωρισμό, αλλά για υπερπληθωρισμό.

Αυτό γιατί διαβλέποντας τόσο την αντίδραση των Ευρωπαίων μπροστά στην κατάρρευση της νομισματικής Ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και της αντίδραση τον Μπέν μπροστά στο επικείμενο bust και την ύφεση, αυτό που προβλέπω είναι ότι το τύπωμα των φωτοτυπιών θα συνεχιστεί μέχρι τελικής “πτώσεως”, τόσο του Ευρώ όσο και του Δολαρίου.

Ο συγκεκριμένος υπερπληθωρισμός θα είναι λοιπόν αυτός που θα δώσει το μεγάλο “καύσιμο” και θα διαμορφώσει την τελική φούσκα στα commodities, με όλους εμάς απλά να “τρίβουμε” τα μάτια μας βλέποντας πχ τον χρυσό στα 5000 δολάρια η ουγκιά και το πετρέλαιο στα 300 δολάρια το βαρέλι.

Θα πρέπει να τονίσουμε όμως ξανά, ότι προς το τέλος ενός κύκλου παρουσιάζεται το φαινόμενο μετοχές και εμπορεύματα να κινούνται προς στην ίδια κατεύθυνση για κάποιο χρονικό διάστημα, έως ότου διαχωριστούν ξανά.

Στο τέλος αυτού του κύκλου πιστεύω ότι το δολάριο θα έχει πάψει ουσιαστικά και τυπικά να αποτελεί το παγκόσμιο αποθηκευτικό νόμισμα και οι περισσότερες χώρες θα έχουν αναγκαστεί να καλύψουν τα νομίσματά τους με χρυσό, τουλάχιστον όσον αφορά τις μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές, μια που μετά από τόσες "φωτοτυπίες" καμιά χώρα δεν θα δέχεται τα χαρτονομίσματα της άλλης.

Αυτό θα βάλει και ένα τέλος στα τεράστια εμπορικά ελλείμματα και πλεονάσματα του παρελθόντος, με τις χώρες να ζουν επιτέλους σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και με σχεδόν ισοσκελισμένα τα εμπορικά ισοζύγια τους.

Η στημένη αγορά των Αμερικανικών ομολόγων θα έχει “σκάσει” και οι ΗΠΑ είτε θα δανείζονται με μεγαλύτερα επιτόκια είτε θα δανείζονται σχεδόν μόνο από εσωτερικό χρήμα, δηλαδή μόνο από την FED και τις Αμερικάνικες τράπεζες, με τους Αμερικάνους πολίτες να έχουν ήδη δει τον “Χριστό φαντάρο” που λέει ο λόγος, από τον υπερπληθωρισμό και τις υψηλές τιμές των commodities.

Από την άλλη πλευρά τα ομόλογα των χωρών που παράγουν commodities όπως αυτά της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νορβηγίας κτλ θα έχουν γίνει πια φούσκες από την μεγάλη άνοδο και την πτώση των επιτοκίων.

Βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει η αρχή του τέλους αυτού του κύκλου, είναι κατά την γνώμη μου το να δούμε κάποια στιγμή ξεκάθαρες κινήσεις από τις κυβερνήσεις, με σκοπό την ενδυνάμωση των χαρτονομισμάτων.

Αυτό μπορεί να γίνει είτε με απότομη αύξηση των επιτοκίων η οποία θα συνοδευτεί και με κινήσεις απόσυρσης του ωκεανού του κυκλοφορούντος χρήματος διαμέσου πωλήσεων αυτή τη φορά εκ μέρους της FED των διαφόρων assets που έχει μαζέψει όλο αυτά τα χρόνια, είτε με άμεση σύνδεση των χαρτονομισμάτων με τον χρυσό.

Ένα άλλο σημάδι που μπορεί να μας υποδείξει το πιθανό κλείσιμο του κύκλου αυτού, είναι κατά γενική ομολογία το τέλος του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ή αν θέλει κανείς των αναταραχών σε όλα τα κράτη του πλανήτη.

Ακόμη ένα πολύ σημαντικό γεγονός θα είναι ο τερματισμός του κρατικού παρεμβατισμού στις ελεύθερες αγορές, μια πιθανή  μείωση των φόρων καθώς και των κανονισμών και των ρυθμίσεων που αποτελούν απλά εμπόδια στην ελεύθερη οικονομία.

Για την Ευρώπη, θεωρώ ότι το τέλος αυτού του κύκλου θα συνοδευτεί με την παραδοχή εκ μέρους των ηγετών της, πως αυτή η νομισματική ένωση που έχουν κατασκευάσει και έτσι όπως είναι τώρα είναι απλά ελαττωματική και θα έχουν δώσει δυστυχώς για εμάς ένα τέλος σε αυτήν, παραδίδοντας πολλές από της Ευρωπαϊκές οικονομίες ιδίως του νότου στον υπερπληθωρισμό, το οικονομικό χάος και την φτώχεια.

Στο τέλος αυτού του κύκλου ακόμη εκτιμώ ότι δεν θα υπάρχει πια κανείς από τους τωρινούς και γνωστούς Ευρωπαίους πολιτικούς στις θέσεις του.

Στην Ελλάδα πιστεύω ότι η αλλαγή του κύκλου αυτού θα συνδυαστεί με μια καθολική αλλαγή της υπάρχουσας νοοτροπίας των Ελλήνων πολιτών.

Όταν λοιπόν δούμε στην Ελλάδα τους μισθούς είτε σε Ευρώ είτε σε Δραχμές στον δημόσιο τομέα να γίνονται χαμηλότεροι από αυτούς του ιδιωτικού και πολλούς δημοσίους υπαλλήλους όχι να απολύονται, αλλά να παραιτούνται από μόνοι τους για να ιδιωτεύσουν στην Ελλάδα και όχι στο Εξωτερικό, ο τωρινός κύκλος για εμάς θα είναι κοντά στο τέλος του.

Φυσικά πιο πριν από όλα αυτά θα πρέπει κατά την γνώμη μου να έχει περάσει ήδη η Νέα δραχμή, η οποία ωσάν χείμαρρος θα έχει “διαλύσει” τα πάντα στο πέρασμά της καλά και άσχημα και θα έχει “καθαρίσει” δια αυτού του τρόπου τους “Κόπρους του Αυγεία” της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Παρ' όλα αυτά θέλω να είμαι αισιόδοξος και να πιστεύω ότι όπως εμείς οι Έλληνες κλείσαμε πρώτοι τον κύκλο των μετοχών το 99 και χρεοκοπήσαμε πρώτοι από όλους το 2009, έτσι και μελλοντικά θα ανοίξουμε και πρώτοι τον νέο κύκλο των μετοχών και της ανάπτυξης και ότι δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε στο τέλος του προηγούμενου παγκοσμίου πολέμου.

Για μένα όμως ένα είναι πια το σίγουρο.

Πώς πριν από την έναρξη του νέου κύκλου και κατά προς το τέλος του τρέχοντος, οι Έλληνες θα έχουν ήδη πεινάσει, ακόμη και αν χρειαστεί για αυτό να βγει πρωθυπουργός ο Φώτης, ο Αλέξης ή ακόμη και η Αλέκα.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”