και χρήμα δεν εκράτεις...

και χρήμα δεν εκράτεις...
και χρήμα δεν εκράτεις...

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Πέντε cents μείνανε....


Μια παγκόσμια οικονομική δύναμη, το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να διαθέτει κατά την γνώμη μου, είναι ένα ισχυρό και αξιόπιστο νόμισμα.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως όλες οι παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις του παρελθόντος αναδείχθηκαν σε υπερδυνάμεις με ένα ισχυρό και αξιόπιστο νόμισμα και έφτασαν στην παρακμή κλείνοντας τον οικονομικό κύκλο της κυριαρχίας τους, με ένα νόμισμα χωρίς αξιοπιστία και με πολύ μικρή αγοραστική δύναμη.

Ένας τρόπος λοιπόν για να εκτιμήσει κανείς το πού περίπου βρισκόμαστε όσον αφορά τον κύκλο του τρέχοντος παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη, είναι να εξετάσει πόση αξία έχει χάσει το νόμισμά του, από την στιγμή της μέγιστης αγοραστικής του δύναμης.

Το δολάριο για παράδειγμα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, περίοδο κατά την οποία και άρχισε να καθιερώνεται ως ένα δυνατό και αξιόπιστο νόμισμα, έχει χάσει λίγο περισσότερο από το 95% της αγοραστικής του δύναμης.

Με άλλα λόγια ότι αγόραζε κανείς με 5 cents του δολαρίου περίπου το 1912 (τηρουμένων των αναλογιών), τώρα χρειάζεται λίγο περισσότερο από 1 δολάριο για να το αγοράσει.

Επιπλέον αν λάβει κανείς υπόψιν του ότι το νόμισμα του προηγούμενου παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη η Αγγλική λίρα, η οποία από την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας της στις αρχές του 19 αιώνα, έως την στιγμή που η Αγγλία ουσιαστικά χρεοκόπησε, έχασε πάνω από το 99% της αγοραστικής της δύναμης, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η στιγμή που με την σειρά του και το δολάριο θα μετατραπεί από χαρτονόμισμα σε χαρτοπετσέτα, απέχει μόλις 5 cents.

Και όλα αυτά όταν με μια ουγκιά χρυσό, μπορεί κανείς να αγοράσει στις μέρες μας, ότι περίπου μπορούσε να αγοράσει (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), ακόμη και την εποχή που ζούσε ο Χριστός.

Αυτό γιατί ο χρυσός έχει την ιδιότητα να διατηρεί την αγοραστική του δύναμη με το πέρασμα των χρόνων, γι' αυτό και αποτελεί ακόμη και στις μέρες μας τόσο το καλύτερο καταφύγιο έναντι του πληθωρισμού, όσο και τον πιο αντιπροσωπευτικό δείκτη της πραγματικής αύξησης ή μείωσης του.

Αν λοιπόν εξετάσει κανείς τις τιμές του χρυσού στις μέρες μας, διαπιστώνει εύκολα ότι ο πληθωρισμός από τα τέλη περίπου του προηγούμενου αιώνα έως τις μέρες μας, δηλαδή μέσα σε μόλις δώδεκα χρόνια, έχει σχεδόν υπερτετραπλασιαστεί.

Και ας λένε οι δείκτες και τα “κιτάπια” του Ben και των άλλων απανταχού κεντρικών τραπεζιτών, πως ο ετήσιος πληθωρισμός είναι κοντά στο 2%.

Εδώ το πετρέλαιο πήγε από τα 30 στα 100 δολάρια και το κόστος της ζωής ακόμη και στην Αμερική έχει εκτιναχθεί σε ιστορικά υψηλά επίπεδα και ο Ben συνεχίσει να “μετράει” τον πληθωρισμό με τις τιμές των Αμερικανικών ακινήτων και των ενοικίων.

Λες και συγκρίνεται το πόσες φορές αγοράζει κανείς στη ζωή του σπίτι, με το πόσες φορές βάζει βενζίνη στο αμάξι του ή πετρέλαιο στο σπίτι του.

Ας επαναλαμβάνουν λοιπόν συνεχώς σχεδόν όλοι οι κεντρικοί τραπεζίτες με την πρώτη ευκαιρία, πως δήθεν ο πληθωρισμός δεν είναι πρόβλημα ή κάτι το μόνιμο.

Aυτό το κάνουν κατά την γνώμη μου, για να καθησυχάσουν τον κόσμο με σκοπό να τον διατηρούν συνεχώς “κοιμισμένο”, για να μην πάρει κάποια στιγμή αυτός πρέφα την “απάτη” που παίζεται με τα χαρτονομίσματα.

Γιατί ουσιαστικά αυτό που επιθυμούν όλοι οι κεντρικοί τραπεζίτες είναι να μπορούν να τυπώνουν όσο “χαρτί” χρειάζεται για να “ξελασπώνουν” τις ατέλειες του συστήματός τους, διατηρώντας έτσι σε όσο το δυνατόν υψηλότερα επίπεδα το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους και αυτό για να μην τους πάρουν κάποια στιγμή οι πολίτες τους με τις “πέτρες”.

Διότι το δολάριο και τα άλλα fiat χαρτονομίσματα στην πραγματικότητα έχουν αγοραστική αξία, γιατί απλά οι πολίτες νομίζουν ότι έχουν.

Και όσο δεν υπάρχει κρίση αξιοπιστίας και αμφισβήτησης και οι πολίτες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι φωτοτυπίες που κατέχουν έχουν αξία, τόσο το “κόλπο” του “τυπώνουμε και κοροϊδεύουμε”, μπορεί και συνεχίζεται.

Και όλα αυτά τώρα πια απλά και μόνο για να συντηρηθεί η καταναλωτική φούσκα, ειδικά στις ΗΠΑ.

Για αυτό πιστεύω ότι και η FED έχει δεσμευτεί ότι θα διατηρήσει τα επιτόκια χαμηλά μέχρι το 2014.

Βέβαια αυτό που ξέρω εγώ είναι πως υποτίθεται ότι τα επιτόκια αυξομειώνονται ανάλογα με τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες.

Ποιος ξέρει όμως εκεί στη FED μπορεί να είναι όλοι τους μέντιουμ και να μπορούν από πριν να προβλέψουν τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες, όχι μέχρι το 2014, αλλά μέχρι και την Δευτέρα Παρουσία που λέει ο λόγος.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Greenspan έμεινε στην ιστορία ως ο Αρχιερέας της φούσκας των Dot-Coms, επειδή λέει διατήρησε χαμηλά τα επιτόκια για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αν είναι έτσι τότε προβλέπω ότι ο Ben θα μείνει στην ιστορία ως ο Αρχάγγελος της παγκόσμιας οικονομικής καταστροφής, όταν με το καλό σκάσει η τεράστια καταναλωτική φούσκα που έχει δημιουργήσει με το άκρατο τύπωμα και τα επί μακρόν μηδενικά επιτόκια.

Γιατί αν είναι να μπορούμε να δημιουργούμε ανάπτυξη για μεγάλο χρονικό διάστημα με μηδενικά επιτόκια, αυτό που έχω να προτείνω εγώ είναι να τα “καρφώσουν” μόνιμα στο μηδέν και να καταργήσουν εντελώς την FED, γλιτώνοντας έτσι και αρκετούς παχυλούς μισθούς.

Όμως δυστυχώς για τον Ben και τους υπόλοιπους της FED, η αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι ότι τώρα πια τα επιτόκια δεν μπορούν να αυξηθούν χωρίς να καταρρεύσουν όλα σαν “τραπουλόχαρτα” και έτσι η Αμερικανική οικονομία είναι καταδικασμένη να σκάσει κάποια στιγμή σαν καρπούζι μάλλον δια του υπερπληθωρισμού, πάντα με μηδενικά επιτόκια και με τις "εκτυπωτικές μηχανές" να δουλεύουν στο “φούλ”.

Γιατί αν ήταν απλά και μόνο με το τύπωμα χαρτονομισμάτων από το πουθενά, να επιτυγχάνεται ανάπτυξη και ευημερία, τότε η Ζιμπάμπουε θα ήταν ήδη η πλουσιότερη χώρα του κόσμου.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Μάθε να “ξεβοτανίζεις” ...

Ένα από τα μεγαλύτερα αλλά και από τα πιο συνηθισμένα λάθη στα οποία υποπίπτουν οι περισσότεροι επενδυτές ακόμη και μετά από αρκετά χρόνια ενασχόλησης με τις αγορές, είναι ότι διατηρούν την “κακή” συνήθεια να πουλάνε σχετικά γρήγορα τις κερδοφόρες θέσεις τους και να κρατάνε ή ακόμη και να ενισχύουν αυτές στις οποίες έχουν χασούρα, με το σκεπτικό ότι τώρα οι κερδοφόρες είναι πια ακριβές, ενώ αυτές της ”χασούρας” πραγματική ευκαιρία, διότι εκεί που έχουν πάει είναι σχεδόν τζάμπα. 


Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς, στις αγορές αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι τις περισσότερες φορές το φθηνό γίνεται ακόμη φθηνότερο και το ακριβό ακόμη ακριβότερο. 

Και αυτό απλά γιατί οι τάσεις στα χρηματιστήρια διαρκούν από πολλούς μήνες έως και αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να είναι κανείς ή πολύ τυχερός  ή πολύ ικανός για να καταφέρει να κερδίσει στο τέλος εφαρμόζοντας την τεχνική του “αγοράζω φθηνά και κατά την πτώση” και χωρίς ταυτόχρονα να είναι αναγκασμένος να περιμένει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, αν τελικά καταφέρει να κερδίσει στο τέλος. 

Αντίθετα αυτό που συμβαίνει συχνά στους περισσότερους από εμάς, είναι να έχουμε αγοράσει κάποτε έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της αγοράς, που όμως δεν αντέξαμε και τον πουλήσαμε αρκετά νωρίς. 

Και το ακόμη χειρότερο είναι, ότι αυτό το κάναμε για να αγοράσουμε έναν από τους μεγάλους “χαμένους” της αγοράς, απλά και μόνο επειδή τον βρήκαμε σε τιμή ευκαιρίας, για να χάσουμε στο τέλος όλα μας τα κέρδη ή ακόμη και το κεφάλαιο. 

Γι' αυτό και οι περισσότεροι αντί να αγοράζουν όταν μια μετοχή πραγματοποιεί νέα υψηλά (πχ τριμήνου ή έτους) συνήθως πουλάνε, ενώ ταυτόχρονα δεν διστάζουν σχεδόν ποτέ να αγοράσουν μια μετοχή όταν αυτή κάνει νέα χαμηλά (πχ τριμήνου ή έτους). 

Και αυτό ίσως γιατί δεν αναρωτιούνται σχεδόν ποτέ, ότι για να βρεθεί μια μετοχή εκεί πάνω ή εκεί κάτω, κάποιος λόγος θα υπάρχει και το κυριότερο ότι για να αλλάξει αυτό στο άμεσο μέλλον, πάλι κάποιος νέος και σημαντικός λόγος πρέπει να υπάρξει. 

Αλλά και με βάση την κοινή λογική να το δει κανείς, είναι λογικό ότι μια μετοχή για να μπορέσει να διπλασιάσει ή και για να τριπλασιάσει δίνοντας έτσι μεγάλα κέρδη στον κάτοχό της, θα πρέπει από κάποια στιγμή και μετά να πραγματοποιεί συνεχώς νέα υψηλά. 

Έτσι στο τέλος κάποιος που διαθέτει αυτή τη λογική, καταλήγει σχεδόν πάντα στο να αγοράζει όλο και χαμηλότερα σε μετοχές “losers”, οδηγώντας έτσι με αυτόν τον τρόπο συνεχώς τα “κερδισμένα” χρήματα του πίσω από τα “πεταμένα”. 

Για να συλλάβει κανείς το τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα, θα πρέπει να θεωρήσει ότι το χαρτοφυλάκιό του είναι πχ ένας λαχανόκηπος, ο οποίος για να μπορέσει να “προκόψει”, χρειάζεται κατά διαστήματα ένα τακτικό και σωστό “ξεβοτάνισμα”. 

Και αυτό γιατί απομακρύνοντας κανείς με αυτόν τον τρόπο τα καχεκτικά φυτά και τα “ζιζάνια”, επιτρέπει στα υγιή “φυτά” του να μεγαλώσουν περισσότερο και να δώσουν στο τέλος όσον το δυνατόν περισσότερους “καρπούς”. 

Έτσι λοιπόν αυτό που επιβάλλεται να κάνει κανείς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, είναι να ρευστοποιεί τις θέσεις στις οποίες έχει χασούρα και να ενισχύσει τις κερδοφόρες θέσεις του ή ακόμη και για να αγοράζει άλλες μετοχές οι οποίες πραγματοποιούν νέα υψηλά. 

Βασική επιδίωξη είναι στο τέλος ο επενδυτής να κατέχει στο χαρτοφυλάκιό του μόνο μετοχές “πρωταγωνιστές”, αυτές δηλαδή που στο τέλος θα αποδώσουν τα μέγιστα σε έναν ανοδικό κύκλο και όχι να σπαταλά πολύτιμους χρηματικούς πόρους σε μετοχές “κομπάρσους” που είτε μένουν σχεδόν “ακούνητες”, είτε ακόμη χειρότερα το μόνο που του προσφέρουν είναι να του “ροκανίζουν” το κεφάλαιο. 

Έτσι μερικές φορές είναι απαραίτητο ακόμη και να πουλήσει κανείς μια μετοχή του που του δίνει κέρδη, για να ενισχύσει την θέση του σε μια περισσότερο κερδοφόρα μετοχή του, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι αυτή θα αποδώσει καλύτερα στο άμεσο μέλλον. 

Ένα άλλο λάθος στο οποίο έχω υποπέσει και εγώ αρκετές φορές στο παρελθόν, είναι η διατήρηση μιας εξαιρετικά μεγάλης διασποράς στο χαρτοφυλάκιο. 

Το συγκεκριμένο λάθος συμβαίνει στην πραγματικότητα λόγω επενδυτικής άγνοιας και όπως πολύ σωστά είχε χαρακτηρίσει ο Gerald Loeb πρόκειται ουσιαστικά για ένα “Hedge of ignorance”. 

Αυτό που θα πρέπει να έχει λοιπόν κανείς υπόψιν του, είναι ότι το χρηματιστήριο δεν είναι μπουφές και πως τις περισσότερες φορές η “λαιμαργία” είτε πρόκειται για φαγητά είτε για μετοχές, στο τέλος δεν φέρνει καλά αποτελέσματα. 

Διότι με αυτόν τον τρόπο αυτό που καταφέρνει κανείς στο τέλος, είναι στην καλύτερη περίπτωση να έχει την απόδοση του γενικού δείκτη. 

Στην πραγματικότητα όμως τις πιο πολλές φορές, σε αυτό που καταλήγει κανείς είναι στο να παρατηρεί “έντρομος” την αγορά να ανεβαίνει και ταυτόχρονα το κεφάλαιό του να μένει σχεδόν στάσιμο ή ακόμη και να ελαττώνεται. 

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να διαθέτει κανείς μόνο μία ή δύο μετοχές. 

Απλώς θα πρέπει να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα “αυγά”, για να είναι σε θέση με αυτόν τον τρόπο να τα προσέχει σαν τα μάτια του. 

Και αυτό διότι ειδικά οι μετοχές, αποτελούν ένα εξαιρετικά “ευπαθές προϊόν”, το οποίο και πρέπει κανείς να εξετάζει αρκετά συχνά, με σκοπό να διαγνώσει την τρέχουσα κατάσταση της “υγείας” τους. 

Διότι όπως είναι γνωστό, αρκεί μόνο ένα αλλοιωμένο ή σάπιο “φρούτο”, για να επηρεάσει και όλα τα υπόλοιπα μέσα στο ίδιο καλάθι. 

Από την άλλη βέβαια δεν θα πρέπει κανείς και να βάζει όλα του τα αυγά στο ίδιο “καλάθι”, δηλαδή να αγοράζει πολλές μετοχές από τον ίδιο τομέα. 

Και αυτό γιατί έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οι μετοχές από τον ίδιο τομέα, αποδίδουν σχεδόν παρόμοια κατά την διάρκεια ενός ανοδικού κύκλου. 

Κατά συνέπεια λοιπόν αρκεί κανείς να επιλέξει έναν από τους πρωταγωνιστές του συγκεκριμένου τομέα και άντε και μια από τις νέες και ανερχόμενες εταιρίες με ένα καινοτόμο προϊόν, αλλά ταυτόχρονα και με ένα “ελπιδοφόρο” διάγραμμα και αξιόλογο growth. 

Και όλα αυτά βέβαια έχοντας υπόψιν του πάντα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί και να συμβεί μια από τις λεγόμενες αντιστροφές της μεσοπρόθεσμης ή της μακροπρόθεσμης τάσης της αγοράς. 

Έτσι λοιπόν αν κάποια στιγμή διαπιστώσει ότι τα περισσότερα από τα φρούτα του στο καλάθι ξαφνικά αρχίζουν να “χαλάνε”, τότε αυτό που έχει συμβεί είναι ότι μάλλον έχει πέσει γενικός “περονόσπορος” στην αγορά και τότε καλό είναι να τα ξεφορτωθεί όλα όσο είναι ακόμη νωρίς, πριν του τα "φάει" όλα ο δάκος και η μουχρίτσα. 

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Άντε να “σκοτωθούμε” να τελειώνουμε...


Από το σχολείο ακόμη κάποιοι μας έλεγαν, πως η ιστορία έχει δείξει ότι μια μεγάλη κρίση τελειώνει συνήθως με έναν πόλεμο.

Επιπλέον η εμπειρία μας έχει δείξει, ότι σχεδόν πάντα όταν η παγκόσμια ιστορία φθάνει στα πρόθυρα ενός πολέμου, οι περισσότεροι από εμάς υποστηρίζουν με θέρμη ότι αυτό αποκλείεται να συμβεί στις μέρες μας, διότι απλά “αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Ειδικά μετά και την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι περισσότεροι από εμάς πίστεψαν πως ο κίνδυνος για έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή έχει εξαλειφθεί εντελώς.

Κάποιοι μάλιστα δεν δίστασαν να διακηρύξουν ακόμη και το “τέλος” της ίδιας της Ιστορίας.

Προσωπικά όμως έχω την άποψη ότι δυστυχώς ή ευτυχώς για όλους εμάς, το “τέλος” της ιστορίας δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και πως οι κύκλοι τόσο οι οικονομικοί όσο και αυτοί των λαών, θα παραμένουν περίπου ίδιοι και αυτό απλώς και μόνο επειδή βασίζονται στην ανθρώπινη φύση με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες που αυτή διαθέτει, μια φύση η οποία ελάχιστα έχει αλλάξει με την πάροδο των αιώνων.

Έτσι ένας νέος κύκλος ξεκινά σχεδόν πάντα μετά από έναν πόλεμο η μια μεγάλη καταστροφή, με τις υποδομές διαλυμένες, τους περισσότερους πολίτες φτωχούς και πεινασμένους χωρίς μεγάλες απαιτήσεις αλλά με όρεξη για δουλειά και για παραγωγή και με αποκλειστική επιδίωξη τους, να ξεφύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την φτώχεια και την μιζέρια.

Κάπως έτσι αρχίζει λοιπόν η ανάπτυξη, οι υποδομές αρχίζουν να αποκαθίστανται σιγά σιγά, τα υλικά αγαθά και τα εμπορεύματα λόγω της ειρήνης και της αύξησης της παραγωγής παύουν πια να είναι δυσεύρετα και ακριβά, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται όλο και πιο προσιτά στους πολίτες, οι οποίοι κατά συνέπεια αρχίζουν πια να γίνονται και αυτοί σιγά σιγά όλο και πιο πλούσιοι.

Αυτή η όμως αφθονία και ο πλούτος αρχίζει σιγά σιγά να “διαβρώνει” την νοοτροπία τους, ενώ ταυτόχρονα η έντονη ανάπτυξη αρχίζει να δημιουργεί ανισορροπίες τόσο μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ των κρατών, με αποτέλεσμα κάποια κράτη να “κερδίζουν κατά κράτος” την μάχη της ανάπτυξης, ενώ άλλα να μένουν πίσω.

Έτσι μοιραία λοιπόν όταν κάποια στιγμή η ανάπτυξη αυτή σε κάποιες χώρες γυρίζει σε ύφεση, η ανεργία αρχίζει να αυξάνεται, η παραγωγή πέφτει περισσότερο από την κατανάλωση, τα υλικά αγαθά και τα εμπορεύματα αρχίζουν να γίνονται ακριβά και δυσεύρετα, με αποτέλεσμα το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να αρχίσει να μειώνεται.

Και τότε εμφανίζεται η φτώχεια η οποία φέρνει μαζί της την μιζέρια, την γρίνια ενώ ταυτόχρονα σε όλους σχεδόν τους πολίτες αρχίζουν να φταίνε οι “πάντες και τα πάντα”, και έτσι όλα τα προβλήματα παλαιά και νέα βγαίνουν στην "επιφάνεια".

Και όσο μια κρίση παρατείνεται είτε λόγω κακών χειρισμών των διοικούντων, είτε επειδή πρόκειται για μεγάλη κρίση του συστήματος, τόσο τα προβλήματα αυτά μεγαλώνουν και τότε μοιραία έρχεται ένας πόλεμος για να τελειώσει την κρίση, μηδενίζοντας ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο, “διαλύοντας” τις κακές νοοτροπίες και αλλάζοντας εν μια νυκτί όλα τα κακώς “κείμενα”.

Στις ΗΠΑ

Είναι εξαιρετικά περίεργο αλλά στην παγκόσμια οικονομική ειδησεογραφία, πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που υποδεικνύουν την πληθωριστική πολιτική που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ μέσω της FED, ως την υπεύθυνη σε πολύ μεγάλο βαθμό για την παγκόσμια ακρίβεια στα υλικά αγαθά και τις πρώτες ύλες και κατά συνέπεια για την φτώχεια, τις ταραχές και τους σκοτωμούς οι οποίοι ξεκινώντας αρχικά από την Μέση Ανατολή, επεκτάθηκαν στις μέρες μας σε πολλά σημεία του πλανήτη.

Επιπρόσθετα θεωρώ σχεδόν αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον η δύση και ειδικά οι ΗΠΑ, θα “σκοτωθούν” με το Ιράν.

Και έχω την άποψη ότι αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, διότι απλά οι ΗΠΑ γνωρίζουν καλά πως με μια πιθανή επίθεση στο Ιράν, το πετρέλαιο μπορεί να φτάσει ακόμη και στα 200 δολάρια το βαρέλι και πως τότε η κατά τα άλλα “δυνατή και στέρεη” οικονομία τους θα φανεί το πόσο φούσκα είναι, γιατί θα “σκάσει σαν καρπούζι”.

Όμως πιστεύω ότι όσο πιο αργά γίνει η αυτός ο διαφαινόμενος πόλεμος, τόσο μεγαλύτερη “φασαρία” θα γίνει εν τέλει, γιατί τότε το Ιράν θα έχει προλάβει και θα έχει κατασκευάσει την ατομική βόμβα και τότε προσωπικά εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα προσπαθήσει και να την χρησιμοποιήσει κιόλας.

Και τότε φυσικά η μοίρα του Ομπάμα θα είναι δυστυχώς για αυτόν, να μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως ένας ηγέτης δειλός και χωρίς οξυδέρκεια, όπως ακριβώς έμεινε και ο Τσάμπερλεν ο οποίος “λοιδορείται” ακόμη και στις μέρες μας για την ατολμία του να επιτεθεί ο ίδιος πολύ νωρίτερα στον Χίτλερ, με αποτέλεσμα τα θύματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου να είναι πολύ περισσότερα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι οι ΗΠΑ εισέβαλαν πριν από λίγα χρόνια στο Ιρακ, γιατί λέει κατασκεύαζε όπλα μαζικής κατασκευής, ενώ τώρα που ακόμη και οι “πέτρες” που λέει ο λόγος γνωρίζουν ότι οι Ιρανοί κατασκευάζουν ατομική βόμβα, κάθονται εδώ και χρόνια και τους κοιτάνε άπραγοι.

Είναι μετά να μην πιστεύει κανείς ότι εδώ μάλλον έχει συνωμοτήσει η ίδια η ιστορία “εναντίον” μας, για να καταφέρει να ομοιοκαταληκτήσει ξανά, αλλάζοντας μόνο τους πρωταγωνιστές;

Τέλος σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το ότι η ιστορία μας έχει επανειλημμένως δείξει, πως μια μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία καταρρέει συνήθως με έναν πόλεμο.

Και όπως επανειλημμένως έχω τονίσει, θεωρώ πως τα χρόνια των ΗΠΑ ως παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη είναι μετρημένα πια.

Στην Ευρώπη

Στην Ευρώπη έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, οι Βόρειοι θα “σκοτωθούν” με τους Νότιους.

Και αυτό θα γίνει κατά την γνώμη μου είτε όταν οι Βόρειοι θα καταλάβουν κάποια στιγμή ότι για να μην διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να δουλεύουν αυτοί για να μην “πατώσουν” οι μισθοί των Νοτίων, είτε όταν οι νότιοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρήσουν τους Βόρειους ως υπεύθυνους για το μη “ύψος” των μισθών τους ή και τα δύο ταυτόχρονα.

Και τότε αυτό που προβλέπω είναι ότι στην Ευρώπη αφού “σκοτωθούμε” μεταξύ μας, κατόπιν θα “πάμε όλοι και από εκεί που ήρθαμε”.

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι όταν οι μισθοί ιδίως στον δημόσιο, είτε σε ευρώ είτε σε δραχμές, φτάσουν σε επίπεδα κατώτερα και από αυτά της Μποτσουάνα, ότι τότε δεν θα “σκοτωθούμε” όλοι με όλους.

Εκτός και αν κάποιοι πιστεύουν ότι με αυτή την νοοτροπία, την αύξηση της φορολογίας και τον στραγγαλισμό του ιδιωτικού τομέα, είναι δυνατόν ποτέ να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας να την σκαπουλάρουμε και να μην φτάσουμε σε μισθούς χειρότερους και από αυτούς της Βουλγαρίας.

Εγώ πάντως θεωρώ ως πιο πιθανό να τα φτιάξω κάποια στιγμή με την Μόνικα Μπελούτσι.

Επιπλέον στην Ελλάδα εμείς έχουμε ένα ακόμη θανάσιμο αμάρτημα, αυτό της παραβίασης των νόμων.

Έτσι ξεκινήσαμε από ένα παράνομο παρκάρισμα σε ένα πεζοδρόμιο και στο τέλος έχω την αίσθηση ότι θα φτάσουμε να κάνουμε την κοινωνία πραγματική ζούγκλα, παίρνοντας κατά περίσταση τον νόμο στα χέρια μας και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Και φυσικά αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε για πολύ καιρό ακόμη, στο τέλος είναι σίγουρο πως θα “σκοτωθούμε” μεταξύ μας τόσο για τις τροφές, όσο και για τις πρώτες ύλες, πράγματα που τώρα τα θεωρούμε ως δεδομένα.

Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούμε μέσα σε 3 χρόνια να καταφέρουμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να γίνουμε λέει Ευρωπαίοι, ότι δηλαδή δεν καταφέραμε σε περισσότερα από 30 χρόνια.

Εγώ πάντως πιο πιθανό θεωρώ το να αλλάξουν νοοτροπία οι Γερμανοί και να γίνουν Έλληνες.

Και ενώ η Ελλάδα διαλύεται αργά αλλά σταθερά, αυτό που ενδιαφέρει τους περισσότερους, είναι λέει να μην φύγουμε από το ευρώ.

Τελικά αυτό που αρχίζω να πιστεύω, είναι ότι όλοι αυτοί στην πραγματικότητα αυτό που φοβούνται είναι η ίδια η αλήθεια και το μήπως πάρουμε εν τέλει αυτό που πραγματικά αξίζουμε.

Και αυτό διότι θεωρώ ότι η δραχμή είναι ο καθρέφτης μας και πως στην ουσία αυτή αντιπροσωπεύει αυτό που πραγματικά αξίζουμε αυτή τη στιγμή, ως έθνος και ως κοινωνία.

Μάλλον λοιπόν όλοι αυτοί, αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνται με την έλευση της νέας δραχμής, είναι μήπως αντικρίσουμε το πραγματικό είδωλό μας στον καθρέφτη.

Όμως δυστυχώς για όλους μας, η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι τις περισσότερες φορές από αυτό που φοβάσαι δεν την γλιτώνεις τελικά.

Και αυτό διότι δεν βλέπω άλλη λύση και θεραπεία για την νοοτροπία μας, παρά το να μηδενίσουμε στην κυριολεξία και να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Και ο καλύτερος και συντομότερος τρόπος για να μηδενίσει μια νοοτροπία και μια κοινωνία, είναι κατά την γνώμη μου ο “μηδενισμός” μέσω μιας θεραπείας “σοκ και δέους”.

Διότι θεωρώ πως έτσι όπως πάμε τώρα, ούτε τα προβλήματά μας θα λύσουμε, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και δυνατόν να συνεχίσουμε να “τυραννιόμαστε” έτσι στον “αιώνα τον άπαντα”.

Έτσι όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο αρχίζω και πιστεύω, ότι ειδικά για εμάς τους Έλληνες αυτός ο κύκλος θα τελειώσει με κάποιο πόλεμο.

Όμως αυτό που δεν μπορώ ακόμη να διακρίνω, είναι αν μετά τους Γερμανούς θα “σκοτωθούμε” και μεταξύ μας όπως το 46 ή θα σκοτωθούμε και με τους Τούρκους όπως το 74.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Υ.Γ: Μετά από όλα τα παραπάνω, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι:

Άντε και καλή Ανάσταση.....

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Εν αρχή όλων τα “θεμέλια” ....

Θεωρώ ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να κερδίσει κανείς πολλά χρήματα στις αγορές και στα χρηματιστήρια, είναι να έχει πίστη και να επενδύει βασιζόμενος στα θεμελιώδη. 

Ταυτόχρονα όμως η πίστη στα θεμελιώδη, είναι κατά την γνώμη και ο πιο εύκολος τρόπος για να χάσει κανείς όλα του τα λεφτά του στο χρηματιστήριο. 

Και αυτό γιατί όταν αρχίζει κανείς να μαθαίνει τα βασικά της θεμελιώδους ανάλυσης, είναι δυστυχώς καταδικασμένος κάποια στιγμή να πιστέψει πως όλοι αυτοί που τώρα πουλάνε όσο-όσο, είναι απλά ανόητοι ή άσχετοι, ενώ εκείνος ο σωστός και ο γνώστης. 

Γιατί όπως και να το κάνουμε αυτός είναι ένας επενδυτής που βασίζεται και επενδύει με βάση τα θεμελιώδη και όχι ένας κακός υποτιμητής κερδοσκόπος, από αυτούς που θέλουν να “αρπάξουν” τζάμπα τις μετοχές των φτωχών επενδυτών, φοβίζοντας τους. 

Για αυτό ένας "νέος" στο "κουρμπέτι" με υπερβολική πίστη στα θεμελιώδη, συνήθως συνεχίζει να αγοράζει σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα, για να καταλάβει κάποια στιγμή ότι με αυτόν τον απλό και εύκολο τρόπο απλά έχασε τα χρήματά του και πως τελικά οι άλλοι που πουλούσαν ήταν αυτοί που είχαν δίκιο. 

Αν όμως δεν τα παρατήσει κανείς με το πρώτο αυτό “στραπάτσο” και συνεχίσει, πιθανόν να αρχίσει κάποια στιγμή να αντιλαμβάνεται και να χρησιμοποιεί σωστά τα θεμελιώδη και τότε να είναι σε θέση ακόμη και να “καβαλά” από την αρχή έναν οικονομικό κύκλο, είτε αυτός είναι μετοχών είτε είναι εμπορευμάτων και μετά να καβαλά και ένα μηχανάκι και όσο τα λεφτά του “αυγατίζουν”, αυτός να κάνει το γύρο του κόσμου, για να επιστρέψει κάποια στιγμή μετά από χρόνια να πουλήσει και να επιτύχει μια απόδοση της τάξης 10.000%, ότι δηλαδή κάνει συνήθως και ο Jim Rogers, ένας από τους καλύτερους κατά την γνώμη μου γνώστες των επενδύσεων με βάση τα θεμελιώδη. 

Για να μπορέσει όμως κανείς να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να διαθέτει όχι μόνο τις απαραίτητες χρηματιστηριακές, οικονομικές και ιστορικές γνώσεις, αλλά ταυτόχρονα και κοινή λογική, ευστροφία, διορατικότητα και οξεία αντίληψη της πραγματικότητας. 

Και αν όλα αυτά είναι κατά την γνώμη μου τόσο εύκολα στην πράξη, όσο εύκολο είναι να καταφέρει κανείς να προβλέψει έστω και στο περίπου τα μελλούμενα. 

Και αυτό γιατί στην πράξη δεν αρκεί να παρακολουθεί κανείς μόνο τα θεμελιώδη της εταιρίας ή του εμπορεύματος στα οποία έχει επενδύσει, αλλά θα πρέπει να λάβει υπόψιν του και το πώς θα κινηθούν στο μέλλον μια σειρά από αστάθμητοι παράγοντες, όπως τα θεμελιώδη ενός κράτους, η πολιτική κατάσταση, οι αποφάσεις των εκάστοτε διοικούντων, η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, οι γεωπολιτικές εξελίξεις, οι αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών και τόσα άλλα. 

Γιατί όταν ακολουθεί κανείς τα θεμελιώδη, δεν αρκεί μόνον να λαμβάνει υπόψιν του τα πάντα, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να γνωρίζει και το πως αυτά τα "πάντα" είναι δυνατόν να επηρεάσουν τα θεμελιώδη στο μέλλον, ξεκινώντας από μια αύξηση ή μια μείωση του βασικού επιτοκίου και φτάνοντας έως το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Ασία που λέει ο λόγος. 

Βασική προϋπόθεση κατά την γνώμη μου λοιπόν για να καταφέρει κανείς να παίξει επιτυχημένα τα θεμελιώδη, είναι κατ' αρχάς να μπορεί να ξεχωρίσει τους οικονομικούς κύκλους και να ξέρει ανά πάσα στιγμή το αν βρισκόμαστε σε κύκλο μετοχών ή κύκλο εμπορευμάτων, καθώς και το αν βρισκόμαστε περίπου στην αρχή στην μέση ή προς το τέλος του συγκεκριμένου κύκλου. 

Γιατί όταν κανείς κατέχει την σωστή άποψη για τα θεμελιώδη, τότε διαθέτει κατά την γνώμη μου ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα, διότι σε αυτή τη περίπτωση δεν μπορούν να τον “κοροϊδέψουν” εύκολα οι αγορές, με τα προσωρινά πάνω και τα κάτω τους. 

Αυτό που μας ενδιαφέρει λοιπόν είναι να διαγνώσουμε τόσο την υγεία τόσο της οικονομίας συνολικότερα, όσο και της εταιρείας ή του εμπορεύματος στα οποία και σκοπεύουμε να επενδύσουμε και κατά συνέπεια με αυτόν τον τρόπο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων στο περίπου το ρίσκο που αναλαμβάνουμε. 

Και ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος για να πάρει κανείς μια βασική ιδέα περί της βασικής κατάστασης της “υγείας” μιας εταιρείας, είναι κατά την γνώμη μου οι τριμηνιαίες οικονομικές καταστάσεις της. 

Όχι ότι οι λογιστικές καταστάσεις δεν “μαγειρεύονται” από τις εταιρείες τόσο σε περιόδους bull, όσο και σε περιόδους bear market, είτε προς τα πάνω για να σπρώξουμε μετοχές, είτε προς τα κάτω για να τις μαζέψουμε. 

Απλά θεωρώ ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ένας έμπειρος αναλυτής, μπορεί να διακρίνει τα σημάδια της παραποίησης και να καταφέρει τελικά να γνωμοδοτήσει σωστά για την “υγεία” ή όχι της συγκεκριμένης εταιρίας. 

Για αυτό και κοιτάζουμε την οικονομική κατάσταση μιας εταιρίας με τον ίδιο τρόπο που ένας γιατρός κοιτάζει τις γενικές εξετάσεις τους ασθενούς, τον αιματοκρίτη του, το ζάχαρο, την ουρία ή την χοληστερίνη, για να δει αν τιμές τους έχουν “ξεφύγει” και κυρίως για να τις συγκρίνει με τις περσινές, για να διαπιστώσει αν ο ασθενείς πηγαίνει καλύτερα ή πάει για τα “κυπαρίσσια”. 

Συγκεκριμένα αυτό που θέλουμε είναι η εταιρία να μην χρωστάει τα "κέρατά" της και να διαθέτει οπωσδήποτε growth τόσο στα τελικά κέρδη όσο και στον συνολικό τζίρο της και όλα αυτά όχι περιστασιακά αλλά συνεχιζόμενα με την πάροδο των χρόνων. 

Και όσο μεγαλύτερο το growth τόσο το καλύτερο, αλλά πάντα οπωσδήποτε μεγαλύτερο του 15 με 20% και ταυτόχρονα η εταιρεία να επιτυγχάνει θετικές ταμειακές ροές και να έχει αρκετά ταμειακά διαθέσιμα (βλέπε παράδειγμα). 

Βέβαια το πρόβλημα με την παρακολούθηση των θεμελιωδών με βάση τις τρίμηνες λογιστικές καταστάσεις, είναι ότι όλα αυτά είναι “last year”, με άλλα λόγια πρόκειται για "μπαγιάτικα νέα" και πως αυτά σε καμιά περίπτωση δεν εξασφαλίζουν την διαιώνισή τους στο μέλλον. 

Επιπλέον καλό είναι να λάβει κανείς υπόψιν του το γεγονός πως κάποιοι σίγουρα τις γνώριζαν εκ των προτέρων και έτσι το πιο πιθανό είναι να έχουν αγοράσει με σκοπό να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός, πουλώντας την ημέρα που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. 

Το ακόμη χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί ίσως και να γνωρίζουν εκ των έσω για το πως “πάει” σήμερα η εταιρία και το σημαντικότερο είναι ότι ίσως και να έχουν μια σαφή ένδειξη για το πώς πρόκειται να τα "πάει" στο άμεσο μέλλον. 

Αυτός κατά την γνώμη μου είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι η ανάγνωση των τριμηνιαίων οικονομικών καταστάσεων από μόνη της δεν προσφέρεται για την λήψη επενδυτικών αποφάσεων, παρά μόνο απλά για να γνωρίσουμε εκ των προτέρων το αν επενδύουμε σε μια πολλά υποσχόμενη μετοχή με γερές και στέρεες  βάσεις ή σε ένα από τα λεγόμενα “σαπάκια”. 

Και φυσικά πάντα διαλέγουμε τις μετοχές με τα καλύτερα θεμελιώδη και δεν συμβιβαζόμαστε με “μετριότητες”, γιατί δεν είμαστε “παντρεμένοι” με καμιά εταιρία και μετοχή και κατά συνέπεια πάντα πρέπει κανείς να επιλέγει μετοχές διαλέγοντας ότι το καλύτερο υπάρχει στον “πάγκο” προς πώληση. 

Και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει εκτός από τα θεμελιώδη να λαμβάνει κανείς υπόψιν του το εάν η αγορά είναι Bull γιατί σε αυτή την περίπτωση έχει αποδειχθεί ότι 3 στις 4 μετοχές ανεβαίνουν ανεξαρτήτως θεμελιωδών, ενώ σε ένα Bear market 3 στις 4 μετοχές συνήθως πάνε “άπατες”. 

Ένα από τα βασικά λάθη που κάνει κανείς όταν ακολουθεί για πρώτη φορά τα θεμελιώδη, είναι ότι αγοράζει μετοχές δίνοντας μεγάλη σημασία στα κέρδη ανά μετοχή, δηλαδή στο γνωστό ΡΕ. 

Και αυτό το αναφέρω γιατί αν μελετήσει κανείς τις μετοχές με τις μεγαλύτερες ιστορικά αποδόσεις σε όλα τα χρηματιστήρια, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλες τους και σε όλη την διάρκεια της ανόδου τους, είχαν συνεχώς ένα PE μεγαλύτερο από τον μέσο όρο της αγοράς και άρα το πιθανό είναι να είχαν απορριφθεί από έναν "αρχάριο". 

Διότι μπορεί όλες αυτές να διέθεταν ένα μεγάλο ΡΕ, αλλά ταυτόχρονα όμως διέθεταν και ένα μεγάλο growth. Για αυτό και όταν αναφέρεται κανείς στο ΡΕ θα πρέπει πάντα να λαμβάνει κατά την γνώμη μου υπόψιν του και το growth της εταιρείας, ιδίως όταν αυτό είναι πάνω από 20% και επαναλαμβανόμενο για τα τελευταία χρόνια. 

Όμως για την καλύτερη κατανόηση όμως όλων των παραπάνω, θα εξετάσουμε ενδεικτικά κάποιες λογιστικές καταστάσεις καταστάσεις

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Διάγνωση .... οικονομικών καταστάσεων....


Για την καλύτερη κατανόηση των θεμελιωδών μιας εταιρίας, θα εξετάσουμε ενδεικτικά μια τριμηνιαία οικονομική κατάσταση η οποία τυγχάνει να είναι και ετήσια, επιλέγοντας μια “νοικοκυρεμένη” κατά την άποψή μου εταιρεία, για την μετοχή της οποίας έχω ερωτηθεί παλαιότερα από φίλους. 

ΓΕΒΚΑ

Την τριμηνιαία λογιστική κατάσταση μπορεί να την βρει κανείς από το επίσημο site του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών. 

www.ase.gr ----> Εταιρίες (Εισηγμένες Εταιρίες)---->Οικονομικές Καταστάσεις
---->Οικονομικό έτος 2011---->Δ' Τρίμηνο 

η οποία περιέχει τις τελευταίες δημοσιευμένες λογιστικές καταστάσεις των εισηγμένων εταιρειών του ΧΑΑ. 


Αν κάποιος επιθυμεί να διαβάσει λεπτομέρειες για την οικονομική κατάσταση ή αν έχει κάποιες συγκεκριμένες απορίες επί αυτής, μπορεί να ανοίξει και να διαβάσει την Οικονομική Έκθεση, στην οποία αναγράφονται οι λεπτομέρειες των λογιστικών καταστάσεων του τριμήνου. 

Από την Οικονομική Έκθεση, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία κατά την γνώμη μου, είναι η έκθεση και οι παρατηρήσεις-σημειώσεις του ορκωτού λογιστή που έχει ελέγξει την συγκεκριμένη λογιστική κατάσταση της εταιρείας. 

Και αυτό γιατί όσο ποιο πολλές οι παρατηρήσεις και οι υποσημειώσεις, τόσο πιο αναξιόπιστη καθίσταται η λογιστική κατάσταση. 


Ανοίγουμε λοιπόν το αρχείο “Στοιχεία και πληροφορίες” και κοιτάζουμε τα βασικά σημεία που μας “φανερώνουν” την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η εταιρία από πλευράς θεμελιωδών, για να μπορέσουμε έτσι να πάρουμε μια ιδέα για το ρίσκο που θα αναλάβουμε αν αγοράσουμε την μετοχή της. 

Πίνακας : “ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΣΗΣ” 

Το πρώτο πράγμα λοιπόν που κοιτάζουμε σε μια λογιστική κατάσταση, είναι οι συνολικές υποχρεώσεις της εταιρίας σε σχέση με τα ιδία κεφάλαια της και πώς αυτά έχουν μεταβληθεί σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. 

Και αυτό για να διαπιστώσουμε αν η εταιρεία “πατάει” πάνω σε γερά θεμέλια ή αν το “καράβι” έχει αρχίσει να γέρνει επικίνδυνα. 

Αυτά συνήθως αναγράφονται στον πρώτο πίνακα πάνω αριστερά στην κατάσταση με τον τίτλο “ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΣΗΣ” και στο συγκεκριμένο παράδειγμα βλέπουμε ότι τα συνολικά ιδία κεφάλαια και οι υποχρεώσεις της εταιρείας είναι: 

Σύνολο ιδίων κεφαλαίων: (2011): 23.428.693,08 (2010) : 22.324.465,35 

Σύνολο Υποχρεώσεων (2011):14.615.964,51 (2010):17.201.493,16 

Αυτό που θέλουμε να δούμε είναι η εταιρεία να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες υποχρεώσεις σε σχέση με τα ιδία κεφάλαιά της και σε καμιά περίπτωση αυτός ο λόγος να μην είναι μεγαλύτερος του 2, γιατί τότε η εταιρεία είναι ήδη “υπερχρεωμένη” και άρα πολύ μεγάλου ρίσκου. 

Υπάρχουν φυσικά κάποιες εξαιρέσεις λόγω φύσεως εταιριών (όπως ο ΟΠΑΠ) αλλά εμείς εδώ εξετάζουμε τον βασικό κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις. 

Εδώ βλέπουμε ότι ο λόγος είναι μικρότερος του 1 και αυτό είναι πολύ καλό. 

Ειδικά αυτό που πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά είναι η Εγγραφή “Βραχυπρόθεσμες Δανειακές ή Τραπεζικές Υποχρεώσεις”, καθώς αυτή μας φανερώνει συνήθως τις τραπεζικές υποχρεώσεις μιας εταιρίας και θέλουμε οπωσδήποτε αυτές να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες σε σχέση με τα ιδία κεφάλαια της. 

Για παράδειγμα προσωπικά δεν αγοράζω ποτέ και σε καμιά περίπτωση μια μετοχή, εάν από μόνες τους οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι μεγαλύτερες από τα ιδία κεφάλαια, γιατί τότε θεωρώ ότι το "καράβι" έχει γείρει επικίνδυνα. 

Εδώ βλέπουμε ότι η εταιρεία έχει μικρές βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις, τις οποίες και μείωσε σημαντικά σε σχέση με πέρυσι, εξοφλώντας μέρος αυτών και μετατρέποντας και κάποιες σε μακροπρόθεσμες λόγο κρίσης, κάτι που είναι καλό. 

Βραχυπρόθεσμες Δανειακές Υποχρεώσεις:(2011):1.325.000,00(2010): 6.058.414,78

Πάντα λοιπόν είναι απαραίτητο να εξετάζουμε τα Ιδία Κεφάλαια και τις υποχρεώσεις σε σχέση με την περασμένη χρήση, για να δούμε αν αυτές μειώνονται ή αυξάνονται, αν δηλαδή η εταιρεία μειώνει τις υποχρεώσεις και τα δάνεια της ή συνεχίζει να δανείζεται. 

Πίνακας: ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ 

Στον πίνακα αυτό παίρνουμε μια καλή γεύση για το πώς τα πήγε η εταιρία το συγκεκριμένο τρίμηνο, από άποψη εσόδων και κερδών. 

Αυτό που θέλουμε είναι η εταιρεία να έχει αυξήσει οπωσδήποτε τον Κύκλο Εργασιών της και ειδικά τα μεικτά κέρδη της. 

Και όσο μεγαλύτερη η αύξηση τόσο το καλύτερο, ειδικά εάν αυτή είναι πάνω από 15 με 20% και επαναλαμβανόμενη. 

Εδώ βλέπουμε ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αύξηση τζίρου σε σχέση με πέρυσι της τάξης του 15% και αυτό είναι καλό. 

Κύκλος Εργασιών: (2011): 32.340.316,72 (2010): 28.329.108,03 

Κατόπιν εξετάζουμε τα μικτά κέρδη της εταιρείας για να δούμε αν αυτά είναι μεγαλύτερα ή μικρότερα από πέρυσι και το εάν η εταιρεία λειτουργεί σωστά παράγοντας κέρδη ή αν έχει προβλήματα ίσως από έντονο ανταγωνισμό κτλ. 

Μικτά Κέρδη: (2011): 8.037.948,97 (2012): 6.895.936,44 

Εδώ βλέπουμε ότι η αύξηση είναι της τάξης του 16% περίπου και άρα η εταιρεία κατάφερε να περάσει την αύξηση του τζίρου που είχε στα μικτά κέρδη, χωρίς να χρειαστεί να μειώσει τις τιμές και αυτό είναι πολύ καλό. 

Προσωπικά δεν αγοράζω ποτέ μετοχή η εταιρία της οποίας δεν επιδεικνύει αύξηση κύκλου εργασιών, με ταυτόχρονη αύξηση μικτών κερδών. 

Κατόπιν κοιτάμε τα Κέρδη προ φόρων χρηματοδοτικών και επενδυτικών αποτελεσμάτων καθώς και τα καθαρά κέρδη ανά μετοχή, για να δούμε αν αυτά έχουν επηρεαστεί από έκτακτη φορολογία ή επιστροφές φόρων ή από άλλους παράγοντες και κατά συνέπεια είναι προσωρινά και μη επαναλαμβανόμενα. 

Αν τα κέρδη από πάνω προς τα κάτω αυξάνονται αντί να μειώνονται, τότε μάλλον έχουμε κάποια έκτακτα κέρδη από επενδυτικές δραστηριότητες και πιθανόν μη επαναλαμβανόμενα. 

Πάντα όμως η αύξηση στον τζίρο και στα μικτά κέρδη, πρέπει οπωσδήποτε να περνάει και στα τελικά καθαρά κέρδη ανά μετοχή. 

Πίνακας: ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΑΜΕΙΑΚΩΝ ΡΟΩΝ ΧΡΗΣΗΣ. 

Κατόπιν προσέχουμε τον πίνακα κατάστασης ταμειακών ροών και ειδικά το σύνολο των εισροών (εκροών) από λειτουργικές δραστηριότητες. 

Αυτός μας δείχνει αν η εταιρία από την βασική της δραστηριότητα “παράγει” χρήμα ή “καίει” χρήμα και κατά συνέπεια πρέπει να δανειστεί περαιτέρω. 

Σύνολο εκροών / εισροών από λειτουργικές δραστηριότητες : (2011):2.337.761,53 (2010): 3.620.961,17 

Εδώ βλέπουμε ότι η εταιρεία πέτυχε και πέρυσι και φέτος θετικές ταμειακές ροές, πράγμα πάρα πολύ θετικό, ειδικά σε περιόδους κρίσης και έλλειψης ρευστότητας. 

Τέλος κοιτάζουμε τα ταμειακά διαθέσιμα της εταιρίας, γιατί αυτά μας φανερώνουν την ρευστότητα της και ειδικά την σχέση τους με τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της. 

Εδώ έχουμε Ταμειακά διαθέσιμα 531.755,36 δηλαδή λίγο πιο κάτω από τις μισές βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις και αυτό είναι θετικό. 

Θα πρέπει φυσικά εδώ να σημειώσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε από ένα κείμενο 3 σελίδων να καλύψει όλες τις πτυχές της οικονομικής κατάστασης μιας εταιρίας με λεπτομέρεια. 

Ακόμη θα πρέπει να τονιστεί ότι οι λογιστικές καταστάσεις των τραπεζών διαφέρουν αρκετά και είναι σαφώς πιο πολύπλοκες στην κατανόησή τους. 

Αλλά για αυτές πιστεύω ότι στις μέρες μας δεν χρειάζεται κανείς να αγχώνεται και να ψάχνει σε πολύπλοκες λογιστικές καταστάσεις και να προσπαθεί να διαγνώσει την “υγεία” αυτών. 

Το ταμπλό τα λέει όλα από μόνο του..... 

Ο “Καθηγητής Λυκείου”