Η κατάρρευση μιας κοινωνίας ιστορικά ακολουθεί σχεδόν πάντα την ίδια πορεία γεγονότων, με το κράτος λόγω της ακόρεστης δίψας του για εξουσία να εντείνει όλο και περισσότερο τις “καταπατήσεις” του στην οικονομία της χώρας, προκαλώντας έτσι μια συνεχόμενη μείωση του ενδιαφέροντος των πολιτών της για παραγωγή μέχρι σχεδόν του σημείου της προσεγγίσεως του επίπεδου διαβίωσης τους, με αποτέλεσμα να παράγεται έτσι όλο και λιγότερος πλούτος ικανός για τη διατήρηση της πρότερης κατάστασης στην οποία το “αδηφάγο” κράτος είχε συνηθίσει, έως ότου κάποια στιγμή κανείς να μην είναι πια σε θέση να ανταποκριθεί στην πίεση κάποιου σημαντικού γεγονότος, (όπως πχ μιας πολύ μεγάλης κρίσης ή ενός πολέμου), και έτσι τελικά η κοινωνία να "υποκύπτει", με την ηθική κατάρρευση να προηγείται πάντα της οικονομικής και πάντα να καταλήγει με τους πολίτες να κουνάνε τους ώμους τους αδιάφορα λέγοντας:
"Και τι με νοιάζει; Δεν πάνε να γ@.... όλοι και όλα!..."
Ο ΔασκαΛάκος...