Έχω ξαναπεί πως κάποια στιγμή η παγκόσμια Ιστορία θα (κατα)γράψει πως η μεγαλύτερη φούσκα του εικοστού πρώτου αιώνα δεν ήταν ούτε οι μετοχές, ούτε τα ομόλογα, ούτε και τα ακίνητα, αλλά τα χαρτονομίσματα.
Και όταν κάποια στιγμή (και σύντομα) αυτή η τεραστίων διαστάσεων φούσκα σκάσει και φύγει όλος αυτός “ο αέρας ο κοπανιστός” από τα χαρτονομίσματα, εκεί που θα πάει με μαθηματική ακρίβεια είναι φυσικά στον “αντίποδα”, δηλαδή στα commodities.
Έτσι και μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, δεν πρόκειται απλά να δούμε μόνο "αστρονομικές" τιμές στα παντός φύσεως εμπορεύματα, αλλά ακόμη και δελτία και ειδικά σε εμάς εδώ στην Ελλάδα ακόμη και ελλείψεις σε πολλά βασικά αγαθά.
Ο κύκλος των 18 χρόνων...
Αν μελετήσει κανείς την οικονομική ιστορία θα διαπιστώσει πως αυτή αποτελείται από διαδοχικούς κύκλους διάρκειας 18 χρόνων κατά μέσο όρο, κύκλους στους οποίους πότε η οικονομία πάει καλά και οι μετοχές υπεραποδίδουν έναντι των υλικών και κύκλους στους οποίους η οικονομία “έχει τα χάλια της” και τα υλικά υπεραποδίδουν κατά μέσο όρο έναντι των μετοχών.Μέσα σε αυτούς τους μακροπρόθεσμους κύκλους των 18 χρόνων υπάρχουν φυσικά και μεσοπρόθεσμοι κύκλοι διάρκειας 3 περίπου χρόνων, μέσα στους οποίους οι κινήσεις μετοχών και commodities είναι προσωρινά αντίθετες, απ' ότι η βασική τάση στον κύριο κύκλο.
Πάντα όμως ένας τέτοιος κύκλος στο τέλος τελειώνει με φούσκα, είτε στις μετοχές είτε στα commodities.
Τώρα λοιπόν και μετά από σχεδόν 16 χρόνια από το σκάσιμο της μεγάλης φούσκας των μετοχών στις αρχές της δεκαετίας του 2000, βρισκόμαστε ήδη μέσα σε έναν τέτοιο κύκλο “παρακμής” και πιο συγκεκριμένα, προς το τέλος αυτού.
Και αν λάβει κανείς υπόψιν του πως τα προηγούμενα 3 χρόνια οι μετοχές (σχεδόν παγκοσμίως) υπεραπόδοσαν σημαντικά έναντι των εμπορευμάτων, εύκολα καταλαβαίνουμε πως όσον αφορά τα commodities βρισκόμαστε κοντά σε σημαντικό πυθμένα και άρα κοντά σε μια μεγάλη αγοραστική ευκαιρία, δεκαετίας και βάλε.
Έτσι σε 3 με 4 χρόνια από τώρα, τα εμπορεύματα όχι μόνο θα έχουν υπεραποδόσει κατά πολύ έναντι των μετοχών, αλλά μέχρι το τέλος του '18 με '19 θα έχουν γίνει μια κανονική φούσκα, με τιμές δεκαπλάσιες και βάλε από αυτές στις οποίες βρίσκονται σήμερα.
Γιατί αν έχει αποδείξει κάτι η παγκόσμια οικονομική ιστορία, είναι πως ένας οικονομικός κύκλος “παρακμής” τελειώνει σίγουρα με πολύ πληθωρισμό και αρκετά συχνά και με κάποιον μεγάλο πόλεμο.
Έτσι μπορεί λοιπόν τόσο καιρό οι τιμές των εμπορευμάτων να πέφτουν, αλλά αυτό που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του, είναι πως αυτές πέφτουν επειδή προεξοφλείται πτώση στην ζήτηση, δηλαδή ύφεση.
Όμως όταν η οικονομία δουλεύει “ρολόι” και αναπτύσσεται πραγματικά, αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι πως οι τιμές των εμπορευμάτων πέφτουν επειδή αυξάνεται η παραγωγή λόγω της αύξησης της παραγωγικότητας και όχι γιατί μειώνεται η ζήτηση, η οποία αυξάνεται και αυτή μεν, αλλά με ρυθμό μικρότερο από αυτό της παραγωγής.
Το ακόμη χειρότερο όμως είναι πως όταν η οικονομία δεν “τσουλάει”, αυτό που κάνουν πάντα “Ιστορικά” οι απανταχού πολιτικοί και διοικούντες είναι να αυξάνουν κατά πολύ την παροχή του μέσου συναλλαγής δηλαδή του νομίσματος, όπως δηλαδή κάνουν μανιωδώς τα τελευταία 16 χρόνια.
Και κάποια στιγμή προς το τέλος του κύκλου αυτό που γίνεται πάντα είναι να το “τερματίζουν” εντελώς, να “καίνε” δηλαδή την “πρέσα” από την υπερβολική χρήση.
Μην έχετε λοιπόν καμιά αμφιβολία πως αυτό που έκαναν τόσο καιρό, αυτό θα κάνουν και τώρα σε λίγο όταν χρεοκοπήσουν ξανά όλοι πάλι. Το θέμα μας λοιπόν και εδώ δεν είναι το εάν, αλλά το πότε θα “καεί η πρέσα”.
Εκτός αν κανείς πιστεύει ξανά πως και εδώ:
“Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”...
οπότε αυτό που έχω εγώ να του ευχηθώ ξανά είναι:
“Καλή τύχη” (ξανά κόντρα και στο Ιστορικό αλλά και στο οικονομικό μοντέλο)...