Τα έχει πει ο von Mises εδώ και πάνω από εκατό χρόνια...

Χρεοκοπίες Μαρινόπουλου, Ηλεκτρονικής κοκ....

Ένα οικονομικό Boom βασισμένο πάνω στην πιστωτική επέκταση δια μέσου της εκτύπωσης Fiat χαρτονομισμάτων “δια του αέρα του κοπανιστού”, είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να καταλήξει σε Bust, απλά και μόνο επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν διαθέσιμοι οι απαιτούμενοι εκείνοι οικονομικοί πόροι για να καταστήσουν και να διατηρήσουν κερδοφόρες όλες εκείνες τις επιπλέον επιχειρηματικές δραστηριότητες οι οποίες στην πραγματικότητα δημιούργησαν το Boom αυτό.
 

Αντί να σωπαίνουν οι Κασσάνδρες όχι μόνο το “χοντραίνουν” αλλά τώρα και το “μακραίνουν”...

Ετοιμαστείτε για το μεγαλύτερο "πισωγύρισμα" αλλά και την μεγαλύτερη και πιο βίαιη ανακατανομή πλούτου που γνώρισε ποτέ η παγκόσμια οικονομική Ιστορία για τα τουλάχιστον τελευταία πεντακόσια (και βάλε) χρόνια.
 

Η Δημοκρατία έχει ως (α)διέξοδο τη Δικτατορία...

Το Ελληνικό παράδειγμα απέδειξε περίτρανα πως όταν σε ένα κράτος ο λαός δεν έχει παιδεία αλλά μια κατεστραμμένη νοοτροπία, τότε μοιραία αρχίζει να εκλέγει συνεχώς τον έναν απατεώνα ή απλά τον έναν ανόητο και τον πιο άσχετο ηγέτη μετά τον άλλο, οπότε τότε στην Δημοκρατία μοιραία αρχίζουν τα αδιέξοδα και τότε η μόνη λύση είναι ή η Δικτατορία ή η οριστική διάλυση του ίδιου του κράτους ή και τα δύο. 
 

Ο επόμενος “Γκορμπατσόφ” (τους) περιμένει στη γωνία...

Πολύ κακό για το τίποτε...
 
because

Brexit is a matter of time...

Μπορεί ο Κάμερον να έκανε το δημοψήφισμα του Brexit όπως και ο Αλέξης ουσιαστικά για να εκβιάσει, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει γιατί έτσι και αλλιώς η ΕΕ ως μια ελαττωματική ένωση είναι καταδικασμένη κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να καταρρεύσει και αυτή μαζί με το ελαττωματικό της νόμισμα το Ευρώ, οπότε για τα επόμενα αυτά μετά τον κομμουνισμό  αποτυχημένα "ανθρώπινα" κοινωνικοοικονομικά πειράματα της παγκόσμιας Ιστορίας, το ποιος θα είναι τελικά ο δικός τους “Γκορμπατσόφ” στην πραγματικότητα μόνο Ιστορική αξία έχει.
 

Στο τέλος πάντα κάποιοι μένουν με τον “μουντζούρη” στο χέρι...

Εν αρχή του τέλους τα επιτόκια...

Όταν κάποια στιγμή οι αγορές αρχίσουν να παίρνουν πρέφα πως κανένας δεν πρόκειται να ξεπληρώσει τα χρέη του τίμια και με πραγματική παραγωγή, παρά μόνο με επιπλέον παραγωγή φωτοτυπιών ξανά και ξανά “δια του αέρα του κοπανιστού”, τότε μοιραία τα επιτόκια θα αρχίσουν από μόνα τους να παίρνουν την ανηφόρα, “τον κώλο τους να χτυπάνε κάτω” όλες οι κεντρικές τράπεζες και οι απανταχού παρατρεχάμενοι υποστηρικτές τους και τότε τα χαρτονομίσματα-χρέη θα αρχίσουν και αυτά να μετατρέπονται σιγά-σιγά σε άχρηστα χαρτιά με τα οποία στο τέλος δεν θα μπορεί κανείς ούτε τον κώλο του πια να σκουπίσει.
 

Αντί να σωπαίνουν, οι “Κασσάνδρες” το χοντραίνουν...

(Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Αντώνη αλλά και στον Αλέξη)...

Επειδή η εκτεταμένη ασχετοσύνη αλλά και η “απύθμενη” ανθρώπινη ανοησία στο τέλος οδηγούν πάντα στην πείνα, μέχρι το τέλος της δεκαετίας, μέσα στο “Λίκνο” του Δυτικού πολιτισμού την Ελλάδα (και όχι μόνο), η παγκόσμια Ιστορία πρόκειται να καταγράψει περιστατικά θανάτων από πείνα.
 

Ανόητος τον άσχετο οδηγεί και οι δυο μαζί βουλιάζουν...

Το Ελληνικό πρόβλημα το οποίο το λύνουν και το ξαναλύνουν συνεχώς εδώ και επτά χρόνια χωρίς αποτέλεσμα αλλά και η μετά την μεγάλη κρίση του '08 συνεχώς “σερνόμενη” παγκόσμια οικονομία, απέδειξαν περίτρανα όχι μόνο τη βλακεία και την οικονομική άγνοια των ντόπιων πολιτικών και διοικούντων, αλλά κυρίως την ανοησία και την οικονομική ασχετοσύνη σχεδόν όλων των δυτικών πολιτικών αλλά και των απανταχού "παρατρεχάμενων" τους, υποτιθέμενων "ειδικών" και "ειδημόνων" της παγκόσμιας οικονομίας.
 

Σε ένα “Failed State” όλα γίνονται...

Δεν υπάρχει κράτος μαντάμ...
 
Επειδή στην πραγματικότητα η Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς ως κράτος σχεδόν σε όλους τους τομείς, από το πολύ “δεν υπάρχει κράτος” σε λίγο το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει καν χώρα.
 

Όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο πολύ (να σε) ανησυχεί...

ΑΙΜΑ-ΑΙΜΑ!!! (και όχι από περίοδο)...
 
Η επόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση δεν θα είναι “περιοδική” όπως οι προηγούμενες, αλλά “συστημική” δηλαδή κρίση εμπιστοσύνης προς το ίδιο το υπάρχον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους τωρινούς “πρωταγωνιστές” του.