Η παρακμή δια του πληθωρισμού...

Από την αρχή αυτού του χρόνου, είχα και έχω την άποψή ότι η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνεται όλο και πιο βαθιά και ότι κάποια στιγμή οι Ευρωπαίοι θα φτάσουν στο σημείο μηδέν, σε ένα σημείο δηλαδή στο οποίο και θα πρέπει επιτέλους να πάρουν μια “ριζοσπαστική” απόφαση.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι το σημείο αυτό είναι ήδη κοντά και ότι εδώ που έχουμε φτάσει οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ουσιαστικά δύο λύσεις:

Η μία είναι να κόψουν το χρήμα της “αρκούδας” και να κάνουν Bailout τους πάντες και τα πάντα, από κράτη μέχρι τράπεζες εκτός φυσικά από τα δέντρα, τα οποία και σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι αυτά που θα πληρώσουν την “νύφη”, μια που θα κοπούν για να γίνουν χαρτονομίσματα.

Βέβαια σε μια τέτοια περίπτωση, θεωρώ ότι αυτή θα είναι μια θεραπεία η οποία απλώς και μόνο θα καθυστερήσει τον “θάνατο” της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πως με αυτόν τον τρόπο απλώς θα φτάσουμε αργότερα σε μια κατάρρευση Σοβιετικού τύπου, διαμέσου του “εκφυλισμού” του νομίσματος.

Η άλλη λύση είναι να “βαρέσουν” από τώρα μια διάλυση στο “μαγαζί” και είτε να γυρίσει ο καθένας στα νομίσματά του, είτε οι βόρειες χώρες να φτιάξουν το δικό τους North Euro, μια που τώρα θέλω να πιστεύω (χωρίς όμως να βάζω και στοίχημα) ότι διαθέτουν πια και την κατάλληλη τεχνογνωσία για το πως μπορεί να "στηθεί" ένα κοινό νόμισμα στην πράξη, αποφεύγοντας τις “πατάτες” του παρελθόντος.

Σε αυτή την περίπτωση βέβαια αυτοί που θα πληρώσουν “το μάρμαρο” θα είμαστε εμείς οι Έλληνες, διότι στην πράξη το εθνικό μας νόμισμα δεν θα είναι η Νέα Δραχμή, αλλά η Χρυσή Λίρα παλαιάς και νέας κοπής.

Βέβαια τότε όλοι αυτοί που τώρα μιλάνε για φούσκα στο χρυσό, μάλλον θα πάψουν να γελάνε και θα αρχίσουν να ψάχνουν για χρυσές λίρες σε οποιαδήποτε τιμή, δημιουργώντας έτσι οι ίδιοι με τις δικές τους ενέργειες την πραγματική φούσκα.

Βέβαια και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η παρακμή και η πτώση του βιοτικού μας επιπέδου θεωρώ βέβαιο ότι θα επέλθει μέσω ενός έντονου πληθωρισμού, ενώ ειδικά στην δεύτερη περίπτωση το πιο πιθανό σενάριο προβλέπω ότι θα είναι μια ολοκληρωτική κοινωνική κατάρρευση μέσω ενός “αχαλίνωτου” υπερπληθωρισμού.

Ο λόγος που ο πληθωρισμός δεν έχει γίνει ακόμη στις μέρες μας έντονα αντιληπτός είναι κατά την γνώμη μου γιατί οι πολίτες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την απάτη που έχει στηθεί εις βάρος τους στα χαρτονομίσματα από τους κυβερνώντες.

Θεωρώ όμως ότι είναι ζήτημα χρόνου οι θεσμικοί επενδυτές αρχικά και κατόπιν οι πολίτες και στις δύο άκρες του Ατλαντικού να καταλάβουν την απάτη αυτή και χάνοντας την εμπιστοσύνη τους στα χαρτονομίσματα αρχίζοντας επιθετικά να ξοδεύουν το χρήμα τους για να αγοράσουν προϊόντα και υπηρεσίες, αυξάνοντας έτσι σταδιακά τις τιμές και δημιουργώντας ένα από τα γνωστά από το παρελθόν πληθωριστικά σπιράλ.

Και όπως είχε πει και παλαιότερα ένας Γερμανός υπουργός οικονομικών, ο πληθωρισμός είναι κάτι σαν την οδοντόπαστα. Αν βγει από το σωληνάριο είναι πολύ δύσκολο να ξαναμπεί.

Αν και πιο παλαιά θεωρούσα ότι η λύση με το κόψιμο νέου χρήματος δεν έχει και πολλές πιθανότητες να επιλεγεί κυρίως λόγω Γερμανίας, τώρα που έχω συνειδητοποιήσει ότι ο “ιός” της μειωμένης αντίληψης έχει προ πολλού “πλήξει” και τους Γερμανούς Διοικούντες, θεωρώ ότι τελικά είναι πολύ πιθανόν οι Γερμανοί να δώσουν την συγκατάθεσή τους για την πρώτη λύση.

Αυτό διότι είναι σαφές για εμένα πια, ότι η πρώτη λύση δεν συμφέρει τους Γερμανούς αλλά εμάς και τους άλλους υπερχρεωμένους νότιους, διότι στον πληθωρισμό κερδισμένος είναι αυτός που παίρνει πρώτος το πληθωριστικό χρήμα και όχι αυτός που το παίρνει τελευταίος όταν και θα έχουν ανέβει αντίστοιχα οι τιμές των προϊόντων.

Και εμείς το χρήμα το έχουμε ήδη ξοδέψει, ενώ τώρα και να δώσουν στους Γερμανούς το ίδιο χρηματικό αντίτιμο, δεν θα είναι το ίδιο γιατί το Ευρώ δεν θα έχει πια την ίδια αγοραστική αξία.

Κάποια στιγμή λοιπόν πιστεύω ότι οι Γερμανοί θα καταλάβουν ότι μένοντας σε αυτή την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να θυσιάζουν το μακροπρόθεσμο όφελος τους για χάρη του βραχυπρόθεσμου.

Και όταν το καταλάβουν, επειδή δεν θα μπορούν να διώξουν όλους τους νότιους από την ΕΕ μια και δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη, πιστεύω ότι θα κοιτάξουν πως μπορούν να την “κοπανήσουν” αυτοί με όσο γίνεται πιο “ελαφρά” πηδηματάκια.

Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς που τους έχει “λούσει κρύος ιδρώτας”, ειδικά από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, που εδώ που τα λέμε είναι και εντελώς “ξεβράκωτοι” με τα τρις που χρωστάνε και εκλιπαρούν τους Ευρωπαίους για την εύρεση μιας μόνιμης λύσης στο Ευρωπαϊκό πρόβλημα του χρέους, για να μην καταρρεύσει το κατά τα άλλα "σταθερό" σύστημά τους, είναι ότι μάλλον δεν έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματική αιτία του προβλήματος.

Το οικονομικό τους σύστημα θα καταρρεύσει όχι μόνο γιατί οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να δώσουν πια μια μόνιμη και αξιόπιστη λύση στο πρόβλημα τους, αλλά γιατί το σύστημα τους έχει ελαττωματικά “θεμέλια” διότι πρωτίστως επιτρέπει την συσσώρευση μεγάλου χρέους και μόχλευσης, διευκολύνοντας έτσι την δημιουργία καταναλωτικών φουσκών, οι οποίες και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα σκάσουν με “πάταγο”.

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια οι ηγέτες των περισσοτέρων χωρών της δύσης είναι σαφώς κατώτεροι των περιστάσεων για να δώσουν μια ριζοσπαστική και βιώσιμη λύση στα προβλήματα αυτά και να αποτρέψουν έτσι την ομοιοκαταληξία της ίδιας της ιστορίας. Ίσως το μόνο που μπορεί να κάνουν πια είναι να την καθυστερήσουν, κερδίζοντας λίγο επιπλέον χρόνο ακόμη.

Έτσι κατά την γνώμη μου βρισκόμαστε ιστορικά κοντά στο σημείο όπου θα συμβεί στην πράξη ότι περίπου συμβαίνει κάθε σχεδόν 100 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη. Να ξεκινήσει δηλαδή μια ραγδαία μείωση του βιοτικού επιπέδου στην μια πλευρά της γής και να αρχίσει μια αντίστοιχη άνοδος στην άλλη.

Όλα λοιπόν θεωρώ ότι είναι στην σωστή τους θέση για να κλείσει ένας ακόμη από αυτούς που χαρακτηρίζονται ως μεγάλοι και ιστορικοί οικονομικοί κύκλοι:

Ο Παπανδρέου που όχι μόνο έλεγε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν, αλλά και με το που εκλέχτηκε μοίραζε επιδόματα αλληλεγγύης και αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, η Μέρκελ που όχι μόνο πίστευε στην αρχή ότι η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, αλλά ζητούσε και από πάνω επιτόκιο της τάξης του 5%, ο Μπερλουσκόνι με τα μπούγκα-μπούγκα πάρτι, ο Ομπάμα με τα regulations και τις κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία, ο Μπερνάρκε με τις αποτυχημένες Κεϋνσαικές πρακτικές, το Αμερικάνικο χρέος, ο χρυσός κτλ.

Ο Πλάτωνας πριν από πολλά χρόνια είχε καθορίσει τους κύκλους των πολιτευμάτων ενός λαού σε Τυραννία -> Ολιγαρχία-> Δημοκρατία->Δικτατορία.

Δυστυχώς, εμείς που τώρα κατά κοινή ομολογία έχουμε ως πολίτευμα την "Δημοκρατία της Ασυδοσίας", πάμε κατά την γνώμη μου “ντουγρού” για μια δικτατορία.

Αυτό που δεν ξέρω ακόμη είναι, αν δικτάτορες θα είναι η Μέρκελ με τον Σαρκοζί ή η Κανέλη με την Παπαρήγα.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”