Η “ανατολή” της ανατολής...

Προσωπικά δεν έχω πια καμιά αμφιβολία ότι όπως ο προηγούμενος αιώνας ανήκε στους Αμερικάνους και ο προ-προηγούμενος στους Άγγλους, έτσι και τώρα αυτός ο αιώνας ανήκει στους Ασιάτες και ότι σε 15 με 20 χρόνια το πολύ, οι Κινέζοι θα έχουν “προσπεράσει” τους Αμερικάνους και θα έχουν γίνει ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος οικονομικός ηγέτης. 

Και όλα αυτά όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί απλά όλα αυτά τα χρόνια που η Δύση στήριζε τον πλούτο της και το βιοτικό της επίπεδο στην κατανάλωση είτε με τα δανεικά είτε με τα χαρτονομίσματα φωτοτυπίες, οι Ασιάτες και ειδικά οι Κινέζοι συγκέντρωναν αργά αλλά σταθερά την παγκόσμια παραγωγή. 

Έτσι τώρα φτάσαμε στο σημείο η Δύση να “βουλιάζει”, με την ανεργία να αυξάνεται συνεχώς, το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της να βρίσκεται σε πτωτική φάση και τους πολιτικούς και τους διοικούντες της απλά να παρακολουθούν χωρίς ουσιαστικά να μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να τυπώνουν “φωτοτυπίες” και να παρηγορούν τον “μελλοθάνατο”, μιλώντας γενικώς και αορίστως για την ανάπτυξη που πρέπει να επιτευχθεί, για να σταματήσει αυτή η ιστορική “κατηφόρα”. 

Γιατί αν κάποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να επιτύχει κανείς ανάπτυξη στήνοντας από την αρχή μια παραγωγική βάση, δεν έχει παρά να κοιτάξει πόσα χρόνια πήρε στους Ασιάτες να πάρουν την παραγωγή από τα χέρια της Δύσης. 

Διότι το 1700 μΧ περίπου, ένας Κινέζος ένας Άραβας ένας Ινδός και ένας Ευρωπαίος διέθεταν περίπου παρόμοιο βιοτικό επίπεδο. 

Όμως ήταν η βιομηχανική επανάσταση που έκανε την διαφορά, δίνοντας την τότε παραγωγή στην Δύση, με αποτέλεσμα αυτή να απολαμβάνει ακόμη και έως τις μέρες μας ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, καθώς και υψηλότερους μισθούς σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. 

Αυτός πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους, που όλα αυτά τα περί οικονομικής πρωτοκαθεδρίας των Κινέζων, ακούγονται σε κάποιους σαν “Κινέζικα”. 

Δυστυχώς όμως για αυτούς αλλά και για όλους εμάς τους Δυτικούς, αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια οικονομική ιστορία θα διαπιστώσει ότι στο 1/3 αυτής, οι Κινέζοι ήταν οι παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες. 

Ειδικά κατά τον Μεσαίωνα και όταν στην Ευρώπη εμπορευόμασταν κυρίως συγχωροχάρτια, οι Κινέζοι ως παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες αρμένιζαν στις θάλασσες και εμπορευόταν τα πραγματικά προϊόντα και τις υπηρεσίες τις εποχής. 

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στις μέρες μας πολλοί Αμερικανοθρεμένοι οικονομολόγοι, βλέπουν την επικείμενη επιβράδυνση της Κινέζικης οικονομίας, αλλά πιστεύουν λέει ότι είναι δυνατόν ακόμη και να καταρρεύσει η Κίνα που λέει ο λόγος, αλλά ταυτόχρονα όμως η Αμερικανική οικονομία μπορεί λέει να συνεχίσει να αναπτύσσεται έτσι όπως αναπτύσσεται, χωρίς να επηρεαστεί πραγματικά. 

Όλοι αυτοί όμως μάλλον έχουν αρχίσει και πιστεύουν στα θαύματα, διότι έχουν μπερδέψει την “ατμομηχανή” της παγκόσμιας οικονομίας με τα βαγόνια και το απόβαρο, και στην πραγματικότητα νομίζουν πως είναι δυνατόν να “σκάσει” η μηχανή ενός τρένου, αλλά τα βαγόνια του να συνεχίσουν να ταξιδεύουν από μόνα τους. 

Εκτός αν νομίζουν ότι το “τρένο” μπορεί να κινηθεί με τον αέρα τον κοπανιστό από αυτές τις “πορδές” που αμολάει ο Μπέν "τυπώνοντας" συνεχώς. 

Η ακόμη μπορεί να νομίζουν ότι τα ράφια στα Wal-Mart μπορούν να γεμίσουν με Αμερικάνικα προϊόντα, από αυτά όμως που έχουν πάψει προ πολλού να παράγονται στις ΗΠΑ. 

Είναι να γελάει κανείς αλλά οι εκπρόσωποι της νέας οικονομίας βλέπουν λέει ακόμη και χρεοκοπία της Κινεζικής οικονομίας, αλλά προς θεού όχι της Αμερικανικής. 

Είναι δηλαδή σα να μας λένε ότι κινδυνεύει με χρεοκοπία αυτός που παράγει και αποταμιεύει συνεχώς  και όχι αυτός που καταναλώνει και δανείζεται συνεχώς. 

Έτσι οι ίδιοι συνεχίζουν να βλέπουν την φούσκα στην Κίνα, αλλά αυτό που αρνούνται επ' ουδενί να δουν είναι την μεγαλύτερη καταναλωτική φούσκα στις ΗΠΑ, η οποία και συνεχίζει και αυτή να φουσκώνει απτόητη με ένα διαρκώς αυξανόμενο χρέος. 

Και όλα αυτά μάλλον γιατί όλοι αυτοί  θεωρούν ότι μόνο οι Αμερικάνοι μπορούν και διαθέτουν πιεστήριο και όχι και οι Κινέζοι για να κάνουν και αυτοί Bailout τους πάντες και τα πάντα, όταν με το “καλό” σκάσουν και οι δικές τους φούσκες. 

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των Κινέζων είναι κατά την γνώμη μου ότι κατέχουν πάρα πολύ Αμερικάνικό χρέος και δολάρια για το οποία δεν πρόκειται μάλλον να “πληρωθούν” ποτέ, γιατί απλά όταν θα πάνε να τα “εξαργυρώσουν” η αξία του δολαρίου θα έχει φτάσει στην τιμή μιας χαρτοπετσέτας. 

Από την άλλη όμως είναι λογικό κατά την γνώμη μου να υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ασία και ειδικά στην Κίνα αρκετές φούσκες έτοιμες να σκάσουν. Αυτό γιατί όταν μια οικονομία αναπτύσσεται και τρέχει με μεγάλους ρυθμούς, τρέχει και μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα με τους εταίρους της. 

Άλλωστε το ίδιο είχε γίνει και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με την τότε μεγάλη υπερδύναμη την Αγγλία και τις ΗΠΑ, κάτι το οποίο οδήγησε στην φούσκα και την ύφεση τόσο στις αρχές της δεκαετίας του 20, όσο και στην μεγάλη φούσκα του 29 και την κατοπινή μεγάλη ύφεση του 30. 

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ να γίνουν οι μετέπειτα αδιαμφισβήτητοι οικονομικοί ηγέτες του εικοστού αιώνα, παρόλα τα τραγικά λάθη που έκαναν και τα οποία οδήγησαν στην παράταση της οικονομικής ύφεσης της δεκαετίας του 30. 

Οι Ασιάτες όμως δείχνουν να ακολουθούν διαφορετικό “μονοπάτι” και έχω την εντύπωση ότι όταν σκάσουν οι φούσκες τους δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να αφήσουν αυτούς που υπερέβαλαν να πληρώσουν τον λογαριασμό όσο μεγάλος είναι αυτός, αδιαφορώντας για τον βραχυπρόθεσμο “πόνο” που πιθανόν αυτός θα προκαλέσει. 

Όμως τελευταία η σημαντική είδηση στην οποία ελάχιστοι έχουν δώσει την ανάλογη προσοχή, είναι το γεγονός ότι και η Κίνα έχει γυρίσει τελευταία τα μεγάλα εμπορικά της πλεονάσματα σε ελλείμματα και αυτό αν συνεχιστεί αποτελεί κατά την γνώμη μου μια πολύ σημαντική αλλαγή για την παγκόσμια οικονομία. 

Κάποιοι άλλοι πάλι παρομοιάζουν την σημερινή Κίνα με την Ιαπωνία της δεκαετίας του 80 και προβλέπουν ότι τελικά και η Κίνα θα έχει την ίδια τύχη με τους Ιάπωνες. 

Αυτό που φαίνεται να λησμονούν όλοι αυτοί, είναι ότι η σφοδρότητα μιας ύφεσης είναι ανάλογη των υπερβολών που προηγήθηκαν. 

Όμως οι τωρινές υπερβολές των Κινέζων μπροστά στις οικονομικές υπερβολές Ιαπώνων της δεκαετίας του 80, μοιάζουν απλά σαν παιδικές τσιχλόφουσκες. 

Άλλωστε και οι Ιάπωνες την “πάτησαν” τελικά γιατί διέπραξαν παρόμοια σφάλματα με τους Αμερικανούς της δεκαετίας του 30, αρνούμενοι ουσιαστικά να πληρώσουν τον “λογαριασμό” των υπερβολών της φούσκας τους και καταδικάζοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τον λαό τους στην οικονομική στασιμότητα δύο δεκαετιών και βάλε. 

Όλοι αυτοί λοιπόν που τώρα“ανησυχούν” με τις ασθένειες της Κινεζικής οικονομίας, αλλά όχι με αυτές τις Αμερικανικής, απλά δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν κατά την γνώμη μου την διαφορά ανάμεσα σε έναν κοκίτη ή μια ιλαρά, από ένα Πάρκινσον και ένα Αλτσχάιμερ. 

Δηλαδή μιας παιδικής ασθένειας ενός οργανισμού που βρίσκεται στην αρχή της ζωής του, από μιας εκ των γεροντικών, αυτών δηλαδή που εμφανίζονται προς το τέλος της ζωής ενός ατόμου. 

Άλλωστε θεωρώ ότι  μετά από το επερχόμενο αυτό παγκόσμιο bust, δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για την Ασία να αναπληρώσει την χαμένη πελατεία της Δύσης, μια που η ίδια διαθέτει το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. 

Διότι είναι κατά την γνώμη μου είναι πιο εύκολο να βρει κανείς πελάτες για τα προϊόντα του, παρά να καταφέρει να φτιάξει εργοστάσια και ανταγωνιστική παραγωγή από την αρχή. 

Βέβαια είναι γεγονός ότι και οι Κινέζοι πρέπει να κάνουν πολλά και σημαντικά βήματα για να μετατραπούν από μια αναπτυσσόμενη οικονομία που είναι τώρα, σε μια παγκόσμια υπερδύναμη. 

Η μεγαλύτερη και πιο βασική αλλαγή είναι να καταφέρουν να περάσουν κάποια στιγμή από την Ολιγαρχία στο επόμενο κατά Πλάτωνα πολίτευμα την Δημοκρατία, παρέχοντας περισσότερη ελευθερία τόσο στους πολίτες όσο και στην πραγματική οικονομία. 

Ακόμη θα πρέπει να επενδύσουν και να καταφέρουν να βελτιώσουν περαιτέρω τόσο την ποιότητα των προϊόντων τους, όσο και την υψηλή τεχνολογία τους. 

Σε αυτό πιστεύω ότι θα συμβάλουν και οι ίδιες οι ΗΠΑ, διώχνοντας από το έδαφός τους κεφάλαια και ανθρώπινο δυναμικό με τους περιορισμούς και τα regulations που θέτουν, όπως δηλαδή έκανε και το Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με τους τότε μετανάστες προς τις ΗΠΑ, κατά την διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. 

Τέλος έχω την αίσθηση ότι οι Κινέζοι θα είναι αυτοί που θα καλύψουν πρώτοι το νόμισμά τους με χρυσό και αυτό γιατί οι ίδιοι διαθέτουν σημαντική εμπειρία επί του θέματος, μια και έχουν υποστεί πολλές φορές στην οικονομική ιστορία τους υπερπληθωρισμούς και καταρρεύσεις των κατά καιρούς fiat χαρτονομισμάτων τους. 

Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν πιστεύω ότι οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν τους Αμερικάνους καταναλωτές και το “κάλπικο” δολάριο τους, σαν κίνητρο, κάτι σαν “λαγό” ας πούμε για να μπορέσουν να πάρουν ξανά την παραγωγή από την Δύση και να μπορέσουν έτσι να φτιάξουν ξανά την οικονομία τους, την οποία είχαν καταστρέψει ολοκληρωτικά με τα κομουνιστικά πειράματα τους. 

Τώρα λοιπόν θεωρώ ότι πλησιάζει επιτέλους η “μεγάλη” ώρα και στιγμή, κατά την οποία πρέπει να “πιάσουν τον λαγό” και απλά να τον ¨φάνε λάχανο”. 

Ο “Καθηγητής Λυκείου”