Stable money, low tax, no regulations...

Αν μελετήσει κανείς την άνοδο και την πτώση του βιοτικού επιπέδου ενός οποιουδήποτε λαού της ιστορίας, την ακμή και την παρακμή ενός πολιτισμού ή ακόμη και μιας από τις λεγόμενες οικονομικές αυτοκρατορίες του παρελθόντος, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν πάντα ένα έθνος ή μια αυτοκρατορία ευημερεί όταν διαθέτει σταθερό νόμισμα, χαμηλή φορολογία ενώ ταυτόχρονα παρέχει αρκετή οικονομική ελευθερία στους πολίτες και τις αγορές της.

Από την άλλη πλευρά ένα κράτος ή μια κοινωνία σχεδόν πάντα βουλιάζει και διαλύεται δια του υπερπληθωρισμού και της κατάρρευσης του νομίσματος του και αφού πρώτα έχει αυξήσει υπέρμετρα τους φόρους ή έχει κόψει έναν “ωκεανό” από χαρτονομίσματα, φορολογώντας έτσι δια της πλαγίας οδού τους πολίτες μέσω της αύξησης των τιμών των πρώτων υλών και των προϊόντων και όλα αυτά αφού πρώτα έχει περιορίσει σημαντικά τις ελευθερίες των ιδιωτών διαμέσου έντονων παρεμβάσεων, ρυθμίσεων και κανονισμών στις αγορές και φυσικά όλα αυτά πάντα για το καλό του έθνους και των πολιτών.

Έτσι λοιπόν σχεδόν πάντα ένα έθνος ξεκινά τον κύκλο του προς την ευημερία, "ελεύθερο και ωραίο" με χαμηλή φορολογία και με το νόμισμα του καλυμμένο συνήθως από χρυσό και καταλήγει σχεδόν πάντα στο τέλος του κύκλου αυτού φτωχό και διαλυμένο, με ένα ακάλυπτο χαρτονόμισμα που να αξίζει όσο μια χαρτοπετσέτα, με υψηλούς και δυσβάστακτους φόρους, με ένα “κάρο” ρυθμίσεις και παρεμβάσεις στους πολίτες και στις αγορές και όλα αυτά σχεδόν πάντα στην προσπάθειά του να ορθοποδήσει και να φτάσει ξανά στην ευημερία.

Και η πτωτική αυτή πορεία ξεκινά σχεδόν πάντα για τους ίδιους λόγους, όπως για παράδειγμα η ανάγκη χρηματοδότησης ενός πόλεμου ή μιας προεκλογικής εκστρατείας ή εξαιτίας της ανάγκης για παροχή κοινωνικών παροχών και επιδοτήσεων πιθανόν σε μια οικονομική κρίση, αυξάνοντας για τον λόγο αυτό την φορολογία.

Ή εναλλακτικά για να μην αναγκαστούν να αυξήσουν υπερβολικά την φορολογία και τους πάρουν οι πολίτες με τις “πέτρες”, αυτός που την πληρώνει σχεδόν πάντα στο τέλος είναι ο κανόνας του χρυσού, για να μπορούμε έτσι ανεμπόδιστοι να τυπώνουμε χαρτονομίσματα κατά βούληση, παράγοντας με αυτό τον τρόπο ψεύτικο πλούτο και μοιράζοντας τον κατά βούληση.

Και επειδή είναι να μην γίνει η αρχή και σε “πάρει η κατηφόρα”, σχεδόν πάντα εκεί που καταλήγεις στο τέλος είναι στο ίδιο σημείο, “γκρεμοτσακισμένος” και “μηδενισμένος” να ψάχνεις να βρεις τι πήγε στραβά.

Και τότε ως δια μαγείας να (ανα)καλύπτεις ξαφνικά ότι αυτό που έφταιξε τελικά ήταν ότι είχες τα ”νώτα σου ακάλυπτα”, απλά γιατί το νόμισμα σου ήταν και αυτό ακάλυπτο, οι φόροι σου τόσο υψηλοί που στο τέλος η “κότα” που έκανε τα χρυσά αυγά “σφάχτηκε” δια της φορολογίας και ότι οι ρυθμίσεις ήταν τελικά τόσες πολλές και καταπιεστικές που οι περισσότεροι από τους πολίτες είχαν ουσιαστικά “δεθεί χειροπόδαρα”, μαζί και η οικονομική ανάπτυξη με αποτέλεσμα να την πάρει και αυτή η κατηφόρα και όλα αυτά τελειωμό να μην έχουν.

Και έτσι κάποια στιγμή το πιο πιθανό είναι να βρεθεί μέσα στους σαστισμένους και πεινασμένους πολίτες κάποιος πραγματικά γνώστης της οικονομικής αλήθειας, ο οποίος να αναλάβει τον έλεγχο και καταφέρνοντας να σταθεροποιήσει το νόμισμα καλύπτοντας το, να σταματήσει την "κατηφόρα" και μειώνοντας την φορολογία και εξαλείφοντας τις ρυθμίσεις και τις κρατικές παρεμβάσεις να “ελευθερώσει” τις αγορές, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, ο οποίος φυσικά είναι σχεδόν πάντα καταδικασμένος να τελειώσει μετά από πολλά χρόνια ξανά με παρόμοιο τρόπο.

Και όλα αυτά βέβαια στην περίπτωση κατά την οποία μέσα στην χώρα δεν θα επικρατήσει η οικονομική ασχετοσύνη και η ανθρώπινη ανοησία και δεν πάμε να γιατρέψουμε τα κακά του κρατισμού εφαρμόζοντας κανένα πιο “κρατικό” σύστημα, όπως για παράδειγμα αυτό του κομουνισμού ή του φασισμού, γιατί τότε απλά ο κύκλος παγώνει και στο τέλος ο πολίτης είναι αυτός που την πληρώνει ξανά.

Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν αρχικά διότι καταργείται η κάλυψη στο νόμισμα και το πρώτο πράγμα που χρειάζεται κατά την γνώμη μου μια οικονομία για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα.

Και αυτό γιατί οι έντονες διακυμάνσεις ενός ακάλυπτου νομίσματος αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να προκαλούν “θόρυβο” στην πληροφορία που φέρουν οι τιμές των αγορών και να αποπροσανατολίζουν τους επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν είναι πια σε θέση να γνωρίσουν αν η τιμή πχ του σιταριού ανεβαίνει λόγω ελλείψεων στην παραγωγή του ή στην υπερβολική παραγωγή χαρτονομισμάτων και τον πληθωρισμό που εισάγει η κεντρική τράπεζα της χώρας.

Ακόμη είναι απαραίτητο κατά την γνώμη μου ένα νόμισμα μέσω της σταθερότητας του να διασφαλίζει ένα φιλόξενο περιβάλλον για τους επιχειρηματίες, το επιχειρείν και τις επενδύσεις και όχι να αποτελεί κίνδυνο μέσω των έντονων διακυμάνσεων του να ροκανίσει τα επιχειρηματικά κέρδη.

Και αυτό διότι ο επιχειρηματίας έχει ήδη πολλά προβλήματα στο “κεφάλι του” στην προσπάθειά του να υπολογίσει όλα τα κόστη, με σκοπό να επιτύχει κέρδος και γι' αυτό δεν θα πρέπει να του προσθέτει κανείς και άλλα, όπως αυτό της αστάθειας του νομίσματος.

Έτσι σχεδόν πάντα αυτό που συμβαίνει τις περισσότερες φορές στην πράξη με ένα ασταθές νόμισμα, είναι οι πιο πολλοί από τους επιχειρηματίες αντί να ασχολούνται με την κατ' εξοχήν επιχειρηματική τους δραστηριότητα, να καταλήγουν στο τέλος να σπεκουλάρουν με το νόμισμα για να βγάλουν το κέρδος τους.

Επιπλέον όσον αφορά την φορολογία η πραγματικότητα έχει δείξει ότι όσο αυτή αυξάνεται, τόσο περισσότερους πολύτιμους πόρους στερεί το κράτος από τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα την σπατάλη των πόρων αυτών και την επιβράδυνση της οικονομίας.

Οι λιγότεροι φόροι σημαίνουν τις περισσότερες φορές λιγότερο κράτος και άρα πιο αποδοτική χρήση των οικονομικών πόρων οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την υποτιθέμενη χαμηλή φορολογία των πλουσίων, καθώς και των εταιρικών κερδών και ότι αυτή πρέπει λέει να αυξηθεί με την περαιτέρω αύξηση του ανώτατου συντελεστή.

Όμως τόσο οι πλούσιοι όσο και τα εταιρικά κέρδη, είναι άκρως απαραίτητα σε μια κοινωνία για την δημιουργία του πλούτου και την ευημερία αυτής.

Και αυτό γιατί οι επιχειρηματίες δουλεύοντας με αποκλειστικό σκοπό το προσωπικό κέρδος, προσφέρουν στην κοινωνία δημιουργώντας εταιρείες και προσλαμβάνοντας προσωπικό και τις περισσότερες φορές στην προσπάθειά τους για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη αυτό που κάνουν είναι να επενδύουν τα περισσότερα από τα κέρδη τους, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο νέες εταιρείες και κατά συνέπεια νέες θέσεις εργασίας, δημιουργώντας πλούτο και αυξάνοντας έτσι την ευημερία μιας κοινωνίας.

Διότι δυστυχώς μια χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει μόνο με θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες σαν και τις δικές μου. Χρειάζεται δουλειά και σχεδόν πάντα κάποιος να βρει όχι απλά και μόνο την σωστή λύση και θεωρία, αλλά και να την εφαρμόσει κιόλας στην πράξη.

Μια χώρα λοιπόν αν θέλει να κατακτήσει την ευημερία και την πρόοδο, θα πρέπει κατά την γνώμη μου πρωτίστως να μάθει να εκτιμά, να σέβεται και να προστατεύει αυτούς που δουλεύουν και παράγουν πλούτο και να μην δαιμονοποιεί το εταιρικό κέρδος, διότι αυτό αποτελεί το απαραίτητο “καύσιμο” για την παντός είδους ανάπτυξη.

Τέλος η καμπύλη της ευημερίας και της προόδου μιας κοινωνίας και ενός κράτους, αρχίζει να “γέρνει” όταν αυτή αρχίζει τις παρεμβάσεις και τις ρυθμίσεις στις ελεύθερες αγορές.

Οι παρεμβάσεις αυτές γίνονται σχεδόν πάντα υποτίθεται για την προστασία των φτωχών και των κατατρεγμένων συνανθρώπων μας, αλλά τις περισσότερες φορές γίνονται απλά για την προστασία συγκεκριμένων ομάδων και συντεχνιών, επιβαρύνοντας τους φορολογουμένους και το σύνολο και αυτό πάντα για το καλό της κοινωνίας.

Αλλά και καλή πρόθεση να έχει το κράτος και οι διοικούντες να βοηθήσουν και να κάνουν τα πράγματα καλύτερα, παρεμβαίνοντας σε μια αγορά τις περισσότερες φορές στο τέλος αυτό που καταφέρνουν είναι να τα κάνουν “σαλάτα” με τα αποτελέσματα να είναι σχεδόν πάντα καταστροφικά, ακόμη και για τους αρχικά “ευεργετημένους”.

Και μπορεί οι Έλληνες μόνο με την σταθερότητα ενός όχι δικού τους νομίσματος, καθώς και με τα ξένα δανεικά να κατάφεραν να φτάσουν σε μια πλασματική ευημερία, αλλά στο τέλος είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα πια, ότι και εμείς θα καταρρεύσουμε όπως όλοι οι άλλοι τις οικονομικής ιστορίας, δια τις παραβίασης και των τριών παραπάνω κανόνων.

Όμως αυτό που ψάχνω να βρω ακόμη και τώρα, είναι το αν μετά από από αυτήν την κατάρρευση θα βρούμε επιτέλους τον σωστό δρόμο της ανάπτυξης ή θα έχουμε πάλι καμιά χρονοκαθυστέρηση "αριστερού" τύπου.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”