Ενός Λαμπρού Πολιτισμού ο πιο μεγάλος μαρασμός…
αλλά και μιας πάλαι ποτέ πανίσχυρης Κεντρικής Τράπεζας ο ευνουχισμός…
είναι ο Πληθωρισμός...
Ενός Λαμπρού Πολιτισμού ο πιο μεγάλος μαρασμός…
αλλά και μιας πάλαι ποτέ πανίσχυρης Κεντρικής Τράπεζας ο ευνουχισμός…
είναι ο Πληθωρισμός...
Όταν ένα κρυπτονόμισμα φτάσει να αξίζει όσο ένα διαμέρισμα στη Βασιλίσσης Σοφίας…
τότε το Bitcoin θα γίνει η νέα Τουλίπα της Ιστορίας…
Σε ένα μεγάλο Πολιτισμό ο οποίος βρίσκεται στην αρχή της Παρακμής του…
και κατά συνέπεια ακριβώς πάνω στο απόγειο της ευημερίας του…
όσο πιο μεγάλη είναι η ευημερία του, τόσο πιο μεγάλος και ο φόβος για τον θάνατο του…
που στο τέλος αυτός καταλήγει να πεθαίνει από το ίδιο τον φόβο του…
Αν μια Κεντρικοποιημένη και Κρατικοποιημένη διοίκηση…
αλλά και τα πενταετή προγράμματα από την άμεση φορολογία ή το τύπωμα κάλπικου χρήματος μπορούσαν να φέρουν την ανάπτυξη…
σε μια οικονομία που είναι κατά βάση μη παραγωγική και συνεπώς δυσλειτουργική…
τότε ο Κομμουνισμός όπου και αν είχε Ιστορικά εφαρμοστεί…
δεν θα είχε από την ίδια την Πραγματικότητα εξευτιλιστεί…
"Πανδημία, Πόλεμος, Πληθωρισμός…
έτσι τελειώνει πάντα ένας Πολιτισμός…"
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Δημοκρατίας ως Πολίτευμα είναι πως:
"Όταν οι περισσότεροι που ψηφίζουν είναι Ηλίθιοι…
σχεδόν πάντα εκλέγεται Ηλίθιος…
και στο τέλος την πληρώνουν και αυτοί που δεν είναι Ηλίθιοι..."
Ένας μεγάλος πολιτισμός γεννιέται πάντα μέσα στην απελπισία…
αναπτύσσεται μέσα στη στέρηση…
παρακμάζει μέσα στον πλούτο και την αφθονία…
και πεθαίνει πάντα μέσα στην πείνα και στην βαρβαρότητα…
Όλοι χρωστάνε της Μιχαλούς και η Μιχαλού στον Εαυτό της…
Σε μια σπείρα παραχαρακτών το δυσκολότερο ρόλο τον έχει πάντα ο (η) αρχηγός…
γιατί από τη μια ενώ έχουν παραβιαστεί όλοι οι νόμοι και όλα τα καταστατικά…
όλα πρέπει να φαίνονται πως είναι νόμιμα και σωστά…
ενώ από την άλλη πρέπει να "τρέχει" συνεχώς για να καλύψει και όλα τα ανόητα μέλη της σπείρας…
το καθένα από τα οποία με τις μ@λ@κί€$ από την απληστία του κάνει ότι μπορεί…
η απάτη τους ανά πάσα στιγμή για να αποκαλυφθεί…
Το να παρεμβαίνει κανείς στις τιμές σε μια οικονομία…
είναι σαν να πειράζει το ανοσοποιητικό ενός ασθενούς…
το να τις καθορίζει πλήρως και κατά βούληση…
είναι σαν να απενεργοποιεί αυτό το ανοσοποιητικό εντελώς…
μοιραία κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον…
ο ασθενής μπορεί να πεθάνει ακόμη και από "συνάχι"…
*Μια νέα σειρά από Αλήθειες προορισμένες να γράψουν "Ιστορία"…
αλλά και ένα μεγάλο Χρέος προς την ίδια την Οικονομία…