The Euro Tragic....

Τον δεκαπενταύγουστο βρέθηκα στο χωριό της κουμπάρας μου, κάπου στην ορεινή Βοιωτία.

Στο χωριό αυτό, τον χειμώνα μένουν λιγότερα από τριάντα άτομα ως επί το πλείστον ηλικιωμένα, γιατί όπως μου είπανε για να πας από το σπίτι σου στο καφενείο, συνήθως πρέπει να ανοίγεις τούνελ στο χιόνι.

Αυτός ήταν και ο λόγος που παραξενεύτηκα όταν μου είπαν να πάρω μαζί μου και το μαγιό.

Όμως αιφνιδιάστηκα ακόμη περισσότερο όταν με πήγαν σε ένα τεράστιο για το μέγεθος του χωριού ξενοδοχείο στην άκρη του χωριού και στην μέση του πουθενά, το οποίο όμως διέθετε μια μικρή πισίνα.

Έκπληκτος παρατήρησα ότι ο πάτος της πισίνας ήταν κατακόκκινος από το χώμα, δείγμα ότι η πισίνα είχε να καθαριστεί αρκετό διάστημα, ενώ τα εξωτερικά φωτιστικά των δωματίων είχαν κυριολεκτικά “κρεμάσει”, πράγμα που σήμαινε ότι το ξενοδοχείο είχε μάλλον να συντηρηθεί αρκετό καιρό.

Όταν ρώτησα μου είπαν ότι ο ιδιοκτήτης για να το χτίσει είχε πάρει ευρωπαϊκή επιδότηση 500 χιλιάδες ευρώ και είχε βάλει από την τσέπη του άλλα 200, ενώ είχε πάρει και ένα δάνειο άλλα 300 χιλιάρικα.

Τώρα όμως αδυνατούσε να πληρώσει τις δόσεις του δανείου και άρχισε να πίνει και για το λόγο αυτό τον είχαν βάλει σε μια κλινική αποτοξίνωσης στην Αθήνα και έτσι δεν το συντηρεί κανείς πια, γι' αυτό και βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση.

Όταν αναρωτήθηκα γιατί δεν του το έχουν πάρει ακόμη οι τράπεζες, μου απάντησαν τι να πάρουν; Έτσι και αλλιώς ποιος θα έρθει να αγοράσει σε πλειστηριασμό ένα τέτοιο ξενοδοχείο που τον χειμώνα είναι κλειστό και τον δεκαπενταύγουστο δεν έχει πάνω από τρία με τέσσερα δωμάτια κλεισμένα.

Νομίζω ότι το παραπάνω παράδειγμα απεικονίζει με γλαφυρότητα το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στο σύνολο της η παγκόσμια οικονομία, δηλαδή αυτό των πολλών over και malinvestments.

Και αυτό γιατί σε αντίθεση με ένα γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο την τελική απόφαση για το ποια επένδυση θα πραγματοποιηθεί και ποια όχι την λαμβάνει ένας επιχειρηματίας, στην ΕΕ αυτό σε πολλές των περιπτώσεων το αποφασίζει στην πράξη ένας γραφειοκράτης ή μια επιτροπή γραφειοκρατών.

Εγώ λοιπόν θα υποθέσω για χάρη της συζήτησης και της άκρατης αισιοδοξίας που επικρατεί τώρα τελευταία σε Ελλάδα και Ευρώπη, ότι ξυπνάμε πχ ένα πρωί ειδικά εμείς οι Έλληνες και έχουμε αλλάξει την νοοτροπία μας σε τέτοιο βαθμό που έχουμε γίνει όλοι “τέρατα” ηθικής και έτσι το σύστημα δεν κινδυνεύει πια από την παρανομία και την παραβατικότητα.

Όμως εγώ προσωπικά (και όχι μόνο) διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες αν κάποιος γραφειοκράτης ή μια οποιαδήποτε η επιτροπή γραφειοκρατών μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις για το ποιες επενδύσεις πρέπει να επιδοτηθούν και ποιες όχι, έτσι ώστε αυτές να μην “σκάσουν” στο άμεσο μέλλον και έτσι να επιτευχθεί δι' αυτού του τρόπου μια στέρεη και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.

Διότι ανεξάρτητα από το αν το οικονομικό σύστημα στο οποίο αναφερόμαστε είναι ο κομουνισμός, ο καπιταλισμός ή ο μερκαντιλισμός, το να βρεθεί ποια είναι αυτή η επένδυση που δύναται να καταστεί κερδοφόρα στο άμεσο μέλλον, αποτελεί ουσιαστικά “όλα τα λεφτά”, δηλαδή το μυστικό της επιτυχίας του συγκεκριμένου οικονομικού συστήματος στο σύνολό του και κατά συνέπεια της ίδιας της ευημερίας των πολιτών.

Αν λοιπόν ένας οποιοσδήποτε γραφειοκράτης είχε την ικανότητα να γνωρίζει εκ των προτέρων ποια επένδυση είναι αυτή που θα αποδειχθεί επιτυχημένη στο άμεσο μέλλον, καλύπτοντας επιτυχώς τις πιθανές μελλοντικές ανάγκες των πολιτών και ταυτόχρονα αυτή να μπορεί να σταθεί και στον ανταγωνισμό, αποδεικνύοντας στο τέλος ότι τα “άξιζε” και με το παραπάνω τα λεφτά της, δεν θα δούλευε για το κράτος, αλλά θα δούλευε για τον Warren Buffett, τον Bill Gates ή τον Μυτιληναίο και έτσι θα έπαιρνε και ένα “κάρο” λεφτά.

Ή στο τέλος τέλος το πιο πιθανό είναι να είχε γίνει και ο ίδιος ένας νέος Warren Buffett, ένας Bill Gates ή ένας Μυτιληναίος και έτσι πάλι δεν θα είχε ανάγκη από τον “ψωρομισθό” του κράτους.

Κατά συνέπεια λοιπόν μπορεί όντος ένα σύστημα βασισμένο στις κρατικές επιδοτήσεις να φέρνει κάποια αποτελέσματα σε χώρες που διαθέτουν ήδη παραγωγική βάση όπως πχ η Γερμανία γιατί μπορεί και βελτιώνει τις υποδομές  της χώρας με την κατασκευή νέων δρόμων, γεφυρών κτλ, όμως σε χώρες χωρίς παραγωγική βάση όπως πχ η Ελλάδα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να φέρει μια στέρεη και βιώσιμη ανάπτυξη γιατί στην πράξη δεν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του μια παραγωγική υποδομή, παρά μόνο απλά και μόνο ίσως μια πρόσκαιρη οικονομική ανακούφιση, μέσω μιας μικρής αύξησης κάποιων μονάδων στο ΑΕΠ.

Γι΄ αυτό λοιπόν και ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται κυρίως στις κρατικές επιχορηγήσεις, είτε τις άμεσες είτε τις έμμεσες με τα μηδενικά επιτόκια και την άπλετη ρευστότητα με τις “άπειρες” φωτοτυπίες, είναι κατά την γνώμη μου εκ των πραγμάτων ελαττωματικό και καταδικασμένο κάποια στιγμή να καταρρεύσει “μεγαλοπρεπώς” δια της οικονομικής αποτυχίας του.

Άλλωστε αν το καλοσκεφτεί κανείς το μοντέλο αυτό της ανάπτυξης στην ΕΕ είναι παρόμοιο με αυτό που εφάρμοζαν παλαιότερα και στον κομουνισμό, στον οποίο κάποιος γραφειοκράτης του κόμματος η μια “επαναστατική” επιτροπή γραφειοκρατών, αποφάσιζε σε ποιους τομείς της οικονομίας πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πόσα εργοστάσια σιδήρου χρειάζεται η χώρα και το τι θα καλλιεργήσει ο κάθε αγρότης.

Και βέβαια μπορεί στην ΕΕ να έχουν καταλάβει πια την “πατάτα” με τις αγροτικές επιδοτήσεις (πάντως δεν θα έβαζα και στοίχημα) και να έχουν ανακοινώσει ότι θα τις σταματήσουν από το 2013 (εγώ λόγω λαϊκισμού, πολύ αμφιβάλω), αλλά όσον αφορά το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης τους, δεν έχουν παραδεχθεί ακόμη την αποτυχία τους και έτσι αυτό βασίζεται ακόμη κυρίως στις κρατικές επιδοτήσεις των ιδιωτικών επενδύσεων, μέσω των κατά καιρούς διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων στήριξης.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι κατά την γνώμη μου απλά πολιτικό, αλλά είναι ότι αυτοί οι ευρωπαϊστές πολιτικοί και γραφειοκράτες τόσο σε Ελλάδα όσο και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη είναι άσχετοι περί της οικονομικής αλήθειας και έτσι πιστεύουν ότι αρκεί να ρίξει κάποιος λεφτά στην πιάτσα μέσω ΕΣΠΑ για να επιτύχει μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, αλλά μάλλον στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι αυτοί που δεν ξέρουν ούτε καν από ΒΕΣΠΑ!

Διότι αν τα λεφτά τύπου ΕΣΠΑ έφερναν πραγματική και βιώσιμη ανάπτυξη τώρα με τόσα λεφτά που έχουν “πέσει” κατά καιρούς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και παρ' όλη τη ρεμούλα, κάτι θα είχε μείνει τελικά και έτσι δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτή τη κατάσταση ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα, χρεοκοπημένοι και ουσιαστικά χωρίς παραγωγική βάση.

Έτσι λοιπόν αν δεν αλλάξει σύντομα το υπάρχον Ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο, το Ευρώ και η ΕΕ είναι καταδικασμένα κατά την γνώμη μου κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να καταρρεύσουν όχι μόνο εξαιτίας της ελαττωματικότητας του Ευρώ, αλλά κυρίως επειδή όλο σχεδόν το μοντέλο ανάπτυξης είναι ελαττωματικό και εξειδικευμένο μόνο στα “πεταμένα λεφτά”, όπως δηλαδή παλαιότερα και αυτό του κομουνισμού.

Αντί λοιπόν να συσκέπτονται συνεχώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοινώνοντας κάθε φορά πως το έχουν λύσει το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά στην πραγματικότητα να μην έχουν κάνει σχεδόν τίποτε ουσιαστικό παρά μόνο μερικά “μπαλώματα” με εκτύπωση φωτοτυπιών, καλό θα ήταν να κοιτάξουν να αλλάξουν σύντομα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, ή αλλιώς να το διαλύσουν από μόνοι τους το “μαγαζί”, πριν τους ρεζιλέψει και τους το διαλύσει η ίδια η πραγματικότητα μέσω του πληθωρισμού, όπως δηλαδή έκανε και με τον κομμουνισμό.

Έτσι κατά την γνώμη μου τον “κώλο τους να χτυπάνε κάτω” και ο Αντώνης και η Μέρκελ και ο Ζαν Κλοντ Γιούγκερ ή ακόμη και ο ίδιος Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, η Ευρωζώνη και η ΕΕ αν δεν αλλάξουν ριζικά και σύντομα, δεν πρόκειται ουσιαστικά να λύσουν κανένα πρόβλημα, ούτε αυτό του χρέους, αλλά ούτε και αυτό της ανάπτυξης και της ανεργίας και έτσι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, μάλλον θα αναγκαστούν να υπογράψουν και αυτοί την αποτυχία του συστήματός τους, όπως δηλαδή έκανε παλαιότερα και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ με το δικό του σύστημα.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πολιτικό όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι αθεράπευτα αιθεροβάμονες, αλλά ότι το Ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης είναι από τη φύση τους ελαττωματικό, γιατί τελικά στο μόνο που είναι “ειδικό” κατά την γνώμη μου είναι στις αποτυχημένες επενδύσεις και στα “πεταμένα” λεφτά.

Έτσι δεν αρκεί απλά η πολιτική βούληση, η καλή θέληση και η αισιοδοξία για την διατήρηση ενός ελαττωματικού νομίσματος όπως του Ευρώ και μιας ελαττωματικής ένωσης με ένα ελαττωματικό μοντέλο ανάπτυξης, όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολιτική βούληση και θέληση για την διατήρηση του ελαττωματικού συστήματος τους είχαν κατά την γνώμη μου και οι κομουνιστές, αλλά αυτό τελικά δεν τους έσωσε από το ρεζιλίκι και την τελική κατάρρευση.

Άλλωστε πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι κομουνιστές όπως αδιαμφισβήτητα και οι Ευρωπαίοι, πιθανόν να είχαν και αυτοί αρχικά ως πρόθεση τους να φτιάξουν έναν δίκαιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, με το οποίο είχαν ως σκοπό να κατακτήσουν την οικονομική ευημερία, αλλά τελικά κατάληξαν στο να φυλακίζουν και να σκοτώνουν τους πολιτικά διαφωνούντες και στο τέλος τέλος από την πείνα να τρώει ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν μπορεί και οι παλαιοί Ευρωπαίοι ηγέτες να είχαν ως πρόθεση τους να κατασκευάσουν μια ένωση που να δίνει άπαξ δια παντός τέλος στην Ευρωπαϊκή φτώχεια, την Ευρωπαϊκή ανεργία και τους Ευρωπαϊκούς πολέμους, αλλά έτσι όπως “πάνε” τα πράγματα στο τέλος μπορεί τελικά να επιτύχουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκαν αρχικά.

Και όλα αυτά γιατί όπως λέει και το γνωστό ρητό, ακόμη και ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με αγνές προθέσεις.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

(QE)3 cents μείνανε....

Όποιος κατέχει απλά τα βασικά της οικονομικής αλήθειας, μπορεί εύκολα κατά την γνώμη μου να αναγνωρίσει μια φούσκα, διότι ξέρει καλά πως τις περισσότερες φορές αυτή βασίζεται κυρίως επάνω στην συνεχή πιστωτική επέκταση και στα δανεικά.

Επιπλέον γνωρίζει πολύ καλά πως όποιος πολιτικός ή κεντρικός τραπεζίτης θέλει να συντηρήσει μια φούσκα, το μόνο που χρειάζεται να κάνει κάθε φορά είναι να φροντίζει να αυξάνεται συνεχώς αυτή η ποσότητα της πιστωτικής επέκτασης και των δανεικών και αυτό είτε με πραγματικά λεφτά, είτε απλά με “φωτοτυπίες”.

Από την άλλη όποιος κατέχει την επενδυτική τέχνη, γνωρίζει πολύ καλά πως μια οποιαδήποτε φούσκα στο τέλος κάποια στιγμή “σκάει”, απλά και μόνο επειδή δεν είναι δυνατόν να φουσκώνει για πάντα και κατά συνέπεια αυτός που την “φούσκωσε”, στο τέλος δεν τον γλιτώνει τον αποπληθωρισμό.

Το μόνο θέμα λοιπόν είναι αν αυτός ο “τρόμπας” που τρομπάρει τη φούσκα θα παραδεχθεί μια ώρα αρχύτερα την ήττα του και θα την σκάσει από μόνος του, ή θα το “πάει” μέχρι τέλους ελπίζοντας ή ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά ή ότι ωστόσο αυτός όταν η φούσκα αυτή θα σκάσει θα έχει προλάβει και θα την έχει “κοπανήσει” και έτσι δεν θα τον “πάρουν με τις πέτρες” όταν θα έρθει ο αποπληθωρισμός.

Γι' αυτό και όποιος “φουσκώνει” μια φούσκα και ειδικά οι “Αμερικανοθρεμένοι” εκπρόσωποι της “νέας” οικονομίας, οι οποίοι βασίζουν τα οικονομικά “μαγικά” τους αποκλειστικά και μόνο στην δημιουργία φουσκών με δανεικά, το μόνο πράγμα που τρέμουν στην κυριολεξία, είναι ο αποπληθωρισμός.

Όμως όποιος φοβάται τόσο πολύ τον αποπληθωρισμό, είναι καταδικασμένος κάποια στιγμή στο μέλλον να την πατήσει από το πληθωρισμό και το ακόμη χειρότερο είναι ότι στο τέλος θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή, ότι και σε αυτή την περίπτωση τελικά πάλι δεν τον γλιτώνει τον αποπληθωρισμό.

Διότι μόλις καταφθάσει ο πληθωρισμός και τους πλακώσει όλους στις “κλωτσιές” διαλύοντας στην κυριολεξία τον κοινωνικό ιστό, τότε μέχρι και ο τελευταίος ανόητος και χωρίς αντίληψη πολιτικός ή κεντρικός τραπεζίτης καταλαβαίνει τελικά με τον κακό τον τρόπο, πως είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος πριν διαλυθεί το κράτος από κανέναν εμφύλιο να σκάσει από μόνος του την φούσκα, αποσύροντας από την πιάτσα τα δανεικά και τις φωτοτυπίες και να αφήσει έτσι τον αποπληθωρισμό να κάνει την “δουλειά” του, μειώνοντας τις τιμές.

Και όλα αυτά συμβαίνουν, διότι ο πληθωρισμός αργά ή γρήγορα εμφανίζεται απλά γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατον για έναν γραφειοκράτη κεντρικό τραπεζίτη να μπορεί να ζυγίζει συνεχώς το ύψος της παραγωγής και έτσι να ρίχνει κάθε φορά στην “πιάτσα” τόσο χρήμα όσο απαιτείται για να παραμένουν συνεχώς σταθερές οι τιμές και έτσι είτε να μην έρθει καθόλου ο πληθωρισμός είτε ο πληθωρισμός που θα έρθει να είναι μικρός και ως εκ τούτου διαχειρίσιμος.

Έτσι αρκεί απλά μια “ανωμαλία” στην παραγωγή είτε εξαιτίας ενός πολέμου, μιας κλιματικής διαταραχής, μιας φυσικής καταστροφής, ή στο τέλος-τέλος απλά το πέταγμα μιας πεταλούδας που λέει ο λόγος, για να ανοίξουν έτσι οι “ασκοί” του πληθωρισμού και να τους “πάρει όλους και να τους σηκώσει”.

Το έργο αυτό λοιπόν της υπερπαραγωγής fiat χαρτονομισμάτων, έχει παιχτεί κατ' επανάληψη και στο παρελθόν και έχει οδηγήσει πάντα σε πληθωρισμό και τις περισσότερες φορές ακόμη και σε υπερπληθωρισμό και στον τελικό εκφυλισμό του νομίσματος, ακόμη και στην περίπτωση που αυτό ήταν ένα πάλαι ποτέ κραταιό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, όπως για παράδειγμα τώρα το δολάριο.

Και αυτό απλά γιατί η παραγωγή χρήματος από το “πουθενά” αποτελεί στην πράξη ένα κανονικό ναρκωτικό, οπότε όχι μόνο ένας κεντρικός τραπεζίτης αλλά ακόμη και ο ίδιος ο Πάπας ή ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης που λέει ο λόγος, δεν θα ήταν δυνατό να μην μπει στον “πειρασμό” και να μην προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει για να μετριάσει προσωρινά τον οικονομικό πόνο που επιφέρει το σκάσιμο μιας φούσκας, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψει έναν επερχόμενο αποπληθωρισμό, ο οποίος πάντα στο τέλος φανερώνει μεγαλοπρεπέστατα όχι μόνο την “γύμνια” της οικονομίας αλλά και την οικονομική ανεπάρκεια του ίδιου του κεντρικού τραπεζίτη.

Αυτός είναι και ο λόγος που ήμουν σίγουρος ότι ο Ben θα προχωρούσε σε ένα QE3 μόλις έβλεπε ότι η φούσκα της Αμερικανικής οικονομίας θα ξέμεινε από τα “καύσιμα” του προηγούμενου QE, και ότι οι τιμές στα ακίνητα θα είχαν αρχίσει να ξεφουσκώνουν επικίνδυνα.

Διότι έτσι θα υπήρχε ο κίνδυνος να “σκάσει μύτη” ο αποπληθωρισμός και να φανερώσει όχι μόνο το μέγεθος της φούσκας στα ακίνητα και την “γύμνια” της ίδιας της Αμερικανικής οικονομίας, αλλά ακόμη και την δική του οικονομική ανεπάρκεια.

Όμως κατά την γνώμη μου, η δήλωση του για απεριόριστες αγορές εγγυήσεων χρεογράφων ενυπόθηκων δανείων, δείχνει ότι μάλλον βρισκόμαστε στις τελευταίες πράξεις του “έργου” της κατάρρευσης του δολαρίου και ως εκ τούτου της de facto παύσης του ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, το οποίο κατά την γνώμη μου είναι πιθανό να συμβεί ακόμη και μέσα στο 2013.

Αυτό που μένει κατά την γνώμη μου για να ολοκληρωθεί το “έργο” της κατάρρευσης της Αμερικανικής οικονομίας δια του υπερπληθωρισμού, είναι να αρχίζει ο Ben να δανείζει απευθείας με το “ελικόπτερο” όχι μόνο σε τράπεζες, αλλά και τις εταιρίες που είναι και αυτές “Too big to fail”, πατώντας συνεχώς το κουμπί των φωτοτυπιών του George Washington και στο τέλος-τέλος ακόμη και να μοιράζει δολάρια σε όποιον περνάει έξω από τα κεντρικά ή τα περιφερειακά γραφεία της FED.

Διότι εκτός από άσχετος περί της οικονομικής αλήθειας, θα πρέπει να είναι κανείς και πολύ αφελής για να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει το QE3 και να φέρει πραγματική και βιώσιμη ανάπτυξη, εκεί δηλαδή που απέτυχαν τα QE1 και QE2 και όλα αυτά μάλιστα δημιουργώντας πάλι μια νέα φούσκα στα ακίνητα.

Πιο πιθανό βλέπω εγώ στο άμεσο μέλλον εκτός από όλες τις εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ, αυτή τη φορά να χρεοκοπεί και η ίδια η FED δια της “υπερθερμάνσεως” του ηλεκτρονικού τυπογραφείου της.

Διότι αντίθετα με όσα πιστεύουν οι αφελείς, η πραγματικότητα μας “φωνάζει” ότι όσες φωτοτυπίες και να τυπώσει ο Ben, δεν πρόκειται να πετύχει πραγματική ανάπτυξη παρά μόνο προσωρινή και αυτό γιατί η Αμερικανική οικονομία έχει πάψει προ πολλού να παράγει και έχει μετατραπεί πια σε μια οικονομία υπηρεσιών η οποία βασίζεται πάνω στην κατανάλωση δια της πιστωτικής επέκτασης και στα δανεικά του κράτους, δηλαδή κατ' ουσίαν έχουμε να κάνουμε όχι απλά με μια φούσκα, αλλά για μια καραφουσκάρα Ελληνικού τύπου.

Κατά συνέπεια λοιπόν ο Ben είναι “καταδικασμένος” να τυπώνει συνεχώς φωτοτυπίες με μηδενικά επιτόκια, όχι για να επιτύχει κάποια στιγμή μια μακροπρόθεσμη και βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά απλά για να μην του σκάσει η φούσκα στα χέρια, ή στα χέρια του φίλου του του Barack πριν από τις προεδρικές εκλογές.

Όμως αυτό που φαίνεται να αγνοεί παντελώς ο Ben, είναι ότι δεν φταίει η ανάπτυξη που δεν έρχεται και η ανεργία που δεν μειώνεται με το τύπωμα των φωτοτυπιών του και τα δανεικά του κράτους, αλλά είναι το διδακτορικό του που είναι λάθος.

Και αυτό διότι η Αμερική δεν βγήκε από το Great depression λόγω της εκτύπωσης χρήματος από το πουθενά και των κρατικών δαπανών, αλλά λόγω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος μηδένισε το “κοντέρ” τόσο της ανεργίας όσο και των μισθών, αλλά και γενικότερα της Αμερικανικής οικονομίας στο σύνολό της.

Έτσι λοιπόν προβλέπω ότι εκτός από την άνοδο των τιμών του χρυσού και των εμπορευμάτων, πάλι ο Ben δεν θα καταφέρει τίποτα όσον αφορά την μακροπρόθεσμη βελτίωση της Αμερικανικής οικονομίας, παρά μόνο ίσως να αυξήσει βραχυπρόθεσμα τις τιμές των Αμερικανικών κατοικιών και των μετοχών, απλά κάνοντας την φούσκα μεγαλύτερη.

Μια νέα άνοδος όμως των τιμών των πρώτων υλών και των εμπορευμάτων που κατά την γνώμη μου θα γίνει η αιτία αναταραχών και εντάσεων όχι μόνο στα φτωχά κράτη της γης, αλλά και σε κάποια από τα λεγόμενα προηγμένα Δυτικά, ίσως ακόμη και στην ίδια την Αμερική.

Διότι με τέτοια επίπεδα ανεργίας επιπέδου depression στην Αμερική και τις τιμές του πετρελαίου των τροφών και των βασικών αγαθών και προϊόντων να ανεβαίνουν συνεχώς με τα QE του Ben, o άνεργος Αμερικανός θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο για να επιβιώσει και κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον το πιο πιθανό είναι να ξεσηκωθεί και αυτός με την σειρά του και να πάρει “με τις πέτρες” τόσο τον Ben όσο και τους υπόλοιπους Αμερικανούς κυβερνώντες.

Έτσι λοιπόν αυτό που προβλέπω είναι πως σύντομα ο Ben εκτός από καλύτερος φίλος του χρυσού, μάλλον πρόκειται να αποδειχθεί και ο καλύτερος φίλος του Νοστράδαμου.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Πουλάμε όταν είναι να βγει ο Τσίπρας.... και αγοράζουμε όταν θα είναι να πέσει ο Μιχαλολιάκος...

Το χρηματιστήριο πάντα δίνει ευκαιρίες για κέρδη είτε με το “πάνω” είτε με το “κάτω”, αρκεί κανείς να βρίσκεται τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο.

Επειδή όμως είναι πολύ δύσκολο να κερδίζει κανείς συνεχώς και με τα “πάνω” και με τα “κάτω”, το αμέσως καλύτερο που μπορεί να κάνει, είναι να μπορεί να ξεχωρίζει το πότε θα πρέπει αυτός να βρίσκεται μέσα στην αγορά και πότε απ' έξω.

Για την ακρίβεια το πιο σημαντικό πράγμα στο χρηματιστήριο κατά την γνώμη μου δεν είναι το πότε θα είναι κανείς μέσα, αλλά το πότε θα είναι στην απ' “έξω”.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να την “γλυτώνει” όταν χάνονται τα πολλά λεφτά και να έχει έτσι πιθανότητες για να είναι μέσα όταν η αγορά θα “πληρώνει” τα πολλά λεφτά.

Διότι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ κανείς στις αγορές και στα χρηματιστήρια, είναι πως ότι κατεβαίνει, ανεβαίνει και πως ότι ανεβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα για να “γκρεμοτσακιστεί” και αυτό με τη σειρά του.

Έτσι το μόνο που πρέπει να κάνει ένας υποψήφιος κερδοσκόπος αν θέλει να είναι επιτυχημένος, είναι να μπορεί να αναγνωρίζει το πότε ένα χρηματιστήριο ή μια αγορά μετά από μια παρατεταμένη άνοδο ή πτώση, έχει υπερβάλει είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω και αυτό για να πάρει την αντίστοιχη θέση.

Γι' αυτό και οι παλιές “καραβάνες” των αγορών γνωρίζουν καλά ότι τα πολλά και γρήγορα λεφτά στο χρηματιστήριο βγαίνουν όταν αυτές έχουν προεξοφλήσει κάτι, το οποίο όμως τελικά δεν έρχεται διότι στην θέση του έρχεται κάτι άλλο διαφορετικό, έστω και προσωρινά.

Έτσι λοιπόν αφού το Ελληνικό χρηματιστήριο με τις 500 μονάδες του προεξόφλησε την έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ και την άνοδο των αντιμνημονιακών δυνάμεων στην εξουσία και αφού τελικά τίποτε από όλα αυτά δεν ήρθε ακόμη, μετά τις δεύτερες εκλογές άλλαξε συμπεριφορά και μας “έσκασε” μια ωραία και με την “βούλα” αντιστροφή τάσης.

Και όλα αυτά πιστεύω για να αποδείξει για άλλη μια φορά στην πράξη, ότι όταν ακόμη και αυτοί που πληρώνονται για να γράφουν για μετοχές σταματήσουν πια να γράφουν για μετοχές αλλά γράφουν για καταστροφές, τότε είναι η ώρα να αγοράζει κανείς μετοχές, έστω και για βραχυπρόθεσμα.

Όμως δεν πρόλαβε η αγορά να δώσει αξιόλογα κέρδη και αμέσως αυτοί που μας πρότειναν να αγοράσουμε μετοχές στις 2000 στις 1500 και στις 1.000 μονάδες, βγήκαν πάλι και μας προτείνουν να αγοράσουμε ξανά μετοχές.

Κατά την γνώμη μου όμως δεν γράφονται έτσι οι μακροπρόθεσμοι πάτοι, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το Ελληνικό χρηματιστήριο δεν είναι σε θέση να δώσει άμεσα αξιόλογα κέρδη μέχρι βέβαια να βγει ο Τσίπρας, ή ακόμη πως κάποιες μετοχές δεν έχουν δει ήδη τα μακροχρόνια χαμηλά τους, ιδίως αυτές με τα καλά θεμελιώδη.

Η άποψή μου όμως είναι ότι ο μακροπρόθεσμος πάτος του Ελληνικού χρηματιστηρίου δεν έχει γραφτεί ακόμη και πως όταν αυτός θα γράφεται στους δρόμους θα ρέει αίμα στην κυριολεξία, απόρροια της θεραπείας του “σοκ και του δέους” που απαιτείται κατά την γνώμη μου για να βάλει “μυαλό” η Ελληνική κοινωνία και για να κλείσει έτσι τον κύκλο της η Ελληνική οικονομία και να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος, αυτός της οικονομικής ανάπτυξης και των μετοχών.

Διότι δυστυχώς απλά με ψυχολογική υποστήριξη τύπου Αντώνη, ευχολόγια και “ασπιρίνες” δεν είναι δυνατόν κατά την γνώμη μου να καταπολεμηθεί μια πολύ σοβαρή ασθένεια, όπως για παράδειγμα ο “καρκίνος”.

Και αυτό γιατί όπως έχω ξαναπεί το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πια μόνο πολιτικό ή οικονομικό και λογιστικό, αλλά κατ' εξοχήν κοινωνικό.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν η Ελλάδα πάσχει από “κοινωνικό καρκίνο” τελευταίου σταδίου, με την Ελληνική κοινωνία να παρουσιάζει όλα εκείνα τα σημάδια της διάλυσης, τα οποία παρουσιάζει μια οποιαδήποτε κοινωνία της ιστορίας πριν αυτή καταρρεύσει ολοκληρωτικά.

Το ότι λοιπόν κάποιοι “γιατροί” της είχαν δώσει από 1 έως 2 χρόνια ζωής και αυτή μετά από 3 χρόνια δεν λέει να τα “τινάξει” ακόμη, αυτό δεν σημαίνει ότι την σκαπούλαρε κιόλας και ότι δεν θα “πεθάνει” τελικά.

Για την ακρίβεια το γεγονός αυτό κάθε μέρα που περνά αυξάνει εκθετικά τις πιθανότητες η αυριανή μέρα να είναι τελικά η “μέρα” της.

Και αυτό γιατί μπορεί μεν ο “ασθενείς” να δείχνει πως είναι φυσιολογικός, να περπατάει και να μιλάει, αλλά μέσα του ο “καρκίνος” του κατατρώει τα “όργανα” και κάποια στιγμή ίσως και σε ανύποπτο χρόνο θα συμβεί τελικά αυτό που έχουν προβλέψει οι περισσότεροι “γιατροί”.

Όχι βέβαια ότι δεν γίνονται και θαύματα, αλλά η κοινή λογική λέει ότι όσο ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα θα συρρικνώνεται, τόσο θα πρέπει να μειώνονται οι μισθοί και το βιοτικό μας επίπεδο.

Έτσι μετά τα μέτρα που πήρε ο Γιώργος και αυτά που θα πάρει σύντομα ο Αντώνης, τα επόμενα μέτρα πιστεύω ότι θα κληθεί να τα πάρει ο Αλέξης.

Όμως η άποψή μου είναι ότι ο Αλέξης αντί να πάρει νέα μέτρα, θα πάρει τελικά  τα δικά μας “μέτρα”, αλλά και αυτά της Μέρκελ και της ίδιας της Ευρωζώνης, για να μην πω και της παγκόσμιας οικονομίας.

Έτσι λοιπόν μπορεί τώρα οι μετοχές να φαντάζουν φθηνές, αλλά πιστεύω ότι με πρωθυπουργό τον Αλέξη είναι ακόμη πολύ ακριβές.

Αυτό που δεν ξέρω βέβαια είναι αν αυτές θα είναι φθηνές ή ακριβές και με τον παραεπόμενο πρωθυπουργό τον Μιχαλολιάκο, ο οποίος θα κληθεί κατά την γνώμη μου με την σειρά του να πάρει τα “μέτρα” του Αλέξη.

Όμως αυτό που νομίζω ότι γνωρίζω καλά, είναι πως όταν θα είναι ώρα για να “πέσει” και αυτός με την σειρά του (είπαμε ότι ανεβαίνει κατεβαίνει), μάλλον θα έχει ολοκληρωθεί η θεραπεία του “σοκ και του δέους” που απαιτείται κατά την γνώμη μου για να φτιάξει η Ελληνική κοινωνία και άρα τότε θα είναι ώρα να αγοράζει κανείς μετοχές, όταν όλοι θα τις “κλαίνε” και θα τους κάνουν τα “σαράντα”, γιατί θα μάλλον θα έχουν επικεντρωθεί επάνω στην εθνική τραγωδία μας.

Όλα αυτά όμως ίσως είναι λίγο μακρινά και στις αγορές ισχύει πως όσο η “ορχήστρα” παίζει “μουσική”, τόσο πρέπει κανείς να “χορεύει” και όχι να γκρινιάζει.

Βέβαια αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως η αγορά τώρα που αρκετοί την ξαναθυμήθηκαν και άρχισαν να προτείνουν ξανά αγορές, αυτή αντί να φοβίζει, συνεχίζει να “πανηγυρίζει”.

Κανονικά αν εγώ κάνω λάθος και αυτός είναι όντως ένας κανονικός μακροπρόθεσμος πάτος, τότε η αγορά θα πρέπει να προσπαθήσει να φοβίσει τα “αδύναμα χέρια” πλησιάζοντας ξανά τα χαμηλά της, απλά για να μαζέψουν τα δυνατά χέρια περισσότερα χαρτιά.

Έτσι το μόνο που έμεινε για να με φοβίζει πια είναι μόνο ο Νοστράδαμος, καθώς και σε ποιόν θα “σπρώξουμε” τις μετοχές μας όταν θα πλησιάζει η ώρα για να γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης.

Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι τα πράγματα από εδώ και πέρα στην Ελλάδα θα γίνονται καλύτερα μέρα με την μέρα, τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία ή ακόμη και αν πιστεύει ότι ο Αλέξης μετά τον Ορλ-ανδρέου αποδειχθεί και αυτός ένας Τσιπρ-ανδρέου, κάτι που εγώ προσωπικά δεν το νομίζω.

Αλλά κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να ανησυχούμε ακόμη και για αυτό, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι στις αγορές πάντα υπάρχουν “κορόιδα”, όπως για παράδειγμα αυτά που αγοράζουν τώρα μετοχές στα Ευρωπαϊκά και Αμερικάνικά χρηματιστήρια, επειδή “βήχει” λέει ο Μπέν και “κλάνει” ο Ντράγκι.

Και αυτό το λέω επειδή πιστεύω ότι σε αντίθεση με το Ελληνικό χρηματιστήριο στο οποίο η φούσκα των δανεικών και της πιστωτικής επέκτασης έχει ήδη σκάσει, στα ξένα αυτή καλά κρατεί αλλά και “φουσκώνει” ακόμη περισσότερο.

Γι' αυτό λοιπόν σε αυτά, πουλάμε όταν ανακοινωθεί και επίσημα το QE3 και αγοράζουμε ξανά όταν οι δείκτες διαιρέσουν δια 3.....

Ο "Καθηγητής Λυκείου”

“Ήρθε η ώρα να πληρώσεις Γιακουμή.....”

(Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από φράση της ταινίας: “Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά”)

Το κύριο χαρακτηριστικό μιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ότι εκτός από τον πόνο και την δυστυχία που αυτή επιφέρει στους πολίτες, ταυτόχρονα “ξυρίζει” και εξαφανίζει από προσώπου γης αυτούς που έκαναν τα λάθη και τις υπερβολές στο πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή εκείνους που έσφαλαν κατά την περίοδο της ανάπτυξης και ως εκ τούτου αυτούς που ουσιαστικά δημιούργησαν την τρέχουσα κρίση.

Κατά συνέπεια λοιπόν οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτες διότι έχουν ως κύρια και βασική τους αιτία την ίδια την ανθρώπινη φύση η οποία είναι από την “φύση” της σφαλερή και ατελής, αλλά ταυτόχρονα αυτο-ιάσιμες και ευεργετικές διότι το σύστημα από μόνο του “αφανίζοντας” τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και υποχρεώνοντας αυτούς που ευθύνονται στην πραγματικότητα να “πληρώσουν τον λογαριασμό”, έχει την ικανότητα να αναζωογονείται από τις στάχτες του, όπως θα έλεγε και ο Kontrantieff.

Και φυσικά όσο πιο μεγάλη η υπερβολή και τα λάθη κατά την διάρκεια της ανάπτυξης, τόσο πιο μεγάλη η επόμενη κρίση και τόσο πιο μεγάλος ο πόνος και ο “λογαριασμός” που πρέπει να “πληρωθεί”.

Όμως αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα σήμερα, ότι δηλαδή κατά την διάρκεια της πρόσφατης ιστορίας μας οι κατά καιρούς πολιτικοί και διοικούντες στην προσπάθειά τους να “γλιτώσουν” και να προστατεύσουν αυτούς που έπρεπε να “πληρώσουν” για τις κατά καιρούς κρίσεις, αρχικά κατάργησαν την κάλυψη των χαρτονομισμάτων σε χρυσό, ενώ κατόπιν νόμισαν κιόλας ότι ανακάλυψαν τον τρόπο για να εξαλείψουν άπαξ και δια παντός τις υφέσεις από την οικονομική ιστορία.

Τι κρίμα (θα προσθέσω εγώ) που δεν βρήκαν ακόμη και τον τρόπο να εξαφανίσουν και την αρρώστια και τον ίδιο τον θάνατο και έτσι τώρα όλοι εμείς να ζούμε όχι μόνο σαν βασιλιάδες, αλλά και στον αιώνα τον άπαντα.

Και όλο αυτό το “θαύμα” το κατάφεραν λέει, στην αρχή καταργώντας τον “αναχρονιστικό” κανόνα του χρυσού, και κατόπιν απλά και μόνο μηδενίζοντας τα επιτόκια και τυπώνοντας όσο χρήμα χρειαστεί για να κάνουν bailout όλους αυτούς που αποτυγχάνουν και σύμφωνα με τον παλαιό καπιταλισμό πρέπει να “πληρώσουν”, αλλά σύμφωνα με τον τωρινό “σοσιαλιστικό καπιταλισμό” δεν “γίνεται” να πληρώσουν γιατί έτσι θα γίνει της “Πόπης” και τελικά θα την πληρώσουν όχι μόνο οι πολίτες αλλά και οι διοικούντες και οι πολιτικοί στις επόμενες εκλογές.

Κατόπιν όλων αυτών νομίζω ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια ή προφέσορας στα οικονομικά για να καταλάβει ότι ή βρήκαμε τον τρόπο για να καταργήσουμε τις υφέσεις και τις κρίσεις και θα γίνουμε όλοι πλούσιοι (όλα αυτά φυσικά στην Αμερική γιατί εδώ στην Ελλάδα ας όψεται η χονδροκώλα η Μέρκελ), ή στην επόμενη κρίση στην κυριολεξία “δεν θα βρίσκουμε Παπά για να θάψει.....”

Και αυτό γιατί η επόμενη κρίση ή κάποια από τις επόμενες όταν αυτή υπάρξει, απλά θα “ξυρίσει” αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για αυτήν, δηλαδή τους ίδιους τους πολιτικούς, τις κεντρικές τους τράπεζες και κατ' επέκταση όλο το υπάρχον οικονομικό σύστημα.

Διότι το υπάρχων σύστημα ειδικά στην Δύση τα τελευταία χρόνια και μετά την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, βασίστηκε πάνω στο μοντέλο ανάπτυξης με βάση την πιστωτική επέκταση, τα δανεικά και την συνεχή αύξηση του χρέους.

Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα οι κεντρικές τράπεζες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δίνοντας συνεχώς νέο χρήμα στις τράπεζες για να το δανείσουν και ταυτόχρονα κρατώντας τα υποχρεωτικά αποθεματικά αυτών σε πολύ χαμηλά ποσοστά, στην ουσία δεν τυπώνουν χρήμα, αλλά χρέος και βερεσέ.

Όσοι όμως γνωρίζουν απλά τα βασικά της σωστής οικονομίας, ξέρουν πολύ καλά ότι όλες οι προηγούμενες μεγάλες κρίσεις του καπιταλισμού, “τραβεστί” ή μη, δημιουργήθηκαν εξαιτίας της μεγάλης αύξησης του χρέους και των “δανεικών και αγύριστων”, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα.

Και όσο μεγαλύτερο το χρέος και τα “δανεικά και αγύριστα”, τόσο μεγαλύτερη η κρίση και τόσο μεγαλύτερος και ο “λογαριασμός” ο οποίος πρέπει να πληρωθεί στο τέλος.

Όσο λοιπόν αυτά τα “δανεικά και αγύριστα” δεν πληρώνονται και “καλύπτονται” με καινούργιο χρέος, τόσο αυξάνεται ο λογαριασμός του χρέους και τόσο πιο “ακριβά” πρέπει να πληρωθεί αυτός στο μέλλον.

Και όλα αυτά απλά και μόνο γιατί για να μην σκάσει η τωρινή φούσκα τώρα, ουσιαστικά έχουμε δανειστεί ακόμη περισσότερο και άρα αυτό που έχουμε κάνει στην πράξη είναι την επόμενη φούσκα του χρέους ακόμη μεγαλύτερη.

Έτσι ενώ παλαιότερα ο λογαριασμός ήταν να πληρωθεί πχ στις μετοχές και στα ακίνητα και δεν πληρώθηκε γιατί παρενέβησαν λέει τα κράτη και οι κεντρικές τους τράπεζες και με τα κάλπικα χαρτονομίσματά τους το απέτρεψαν κάνοντας bailout όλο το τραπεζικό σύστημα, είναι λογικό και αυτονόητο ότι τον επόμενο μεγαλύτερο λογαριασμό, θα κληθούν να τον πληρώσουν τα ίδια τα κράτη με τα χαρτονομίσματα τους.

Διότι αντίθετα από ότι πιστεύουν οι “αφελείς” οπαδοί της “νέας” οικονομίας, η οικονομική αλήθεια είναι ότι όταν δανείζεται κανείς και δημιουργεί χρέος, ουσιαστικά ζει καλύτερα στο παρόν εις βάρος όμως του μέλλοντος, στο οποίο πρέπει αυτός να δουλέψει και να παράγει περισσότερο για να μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος αυτό.

Κάποιοι άλλοι ημιμαθείς των οικονομικών βέβαια, πιστεύουν ότι το πρόβλημα αυτό του τεράστιου χρέους μπορεί να λυθεί κάποια στιγμή στο μέλλον απλά χρεοκοπώντας και μηδενίζοντας το κοντέρ, για να ξεκινήσουμε λέει πάλι από την αρχή να δανειζόμαστε σαν να μην “τρέχει” τίποτε, αλλά κατά την γνώμη μου και αυτοί πλανώνται πλάνην οικτράν.

Και αυτό γιατί τώρα πια το παγκόσμιο χρέος είναι τόσο μεγάλο, που μια οποιαδήποτε διαγραφή του μοιραία θα οδηγήσει οπωσδήποτε σε υπερπληθωρισμό, κατάρρευση των νομισμάτων, κοινωνικές αναταραχές καθώς και σοβαρές διαμάχες μεταξύ δανειστών και δανειζομένων.

Η επόμενη κρίση λοιπόν μάλλον θα είναι η κρίση του υπερπληθωρισμού, μια κρίση στην οποία οι κεντρικές τράπεζες δεν θα μπορούν να την αντιμετωπίσουν, μια που τα όπλα τους θα είναι κυριολεκτικά άσφαιρα και οι ίδιες στην πράξη “ευνουχισμένες”.

Για την ακρίβεια στην περίπτωση αυτή, η μόνη επιλογή καταπολέμησης της νέας αυτής κρίσης που θα τους έχει απομείνει, δεν θα είναι άλλη από αυτήν της αύξησης των επιτοκίων και της μείωσης του κυκλοφορούντος χρήματος, δηλαδή σε αντίθεση με την πληθωριστική πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα, αυτής του “σκληρού” αποπληθωρισμού και του σκάσιμου της τρέχουσας φούσκας του χρέους, κάτι που φυσικά θα “αποτελειώσει” στην κυριολεξία τον κοινωνικό ιστό στα περισσότερα κράτη, όπως δηλαδή έγινε και παλαιότερα στην Γερμανία και είχε ως επακόλουθο την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Έτσι κατά την γνώμη μου δεν αργεί η ώρα και η στιγμή που σε κάποια από τα λεγόμενα ανεπτυγμένα και προοδευτικά δημοκρατικά κράτη της δύσης, κάποιοι από τους πολιτικούς θα “πληρώσουν” τον λογαριασμό για τα λάθη του παρελθόντος, είτε με “πολιτικό αφανισμό” λόγω εγκαθίδρυσης απολυταρχικών καθεστώτων, είτε με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που τον πλήρωσε και ο Μουαμάρ Καντάφι.

Όμως σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι μόνο οι διοικούντες και οι πολιτικοί που θα ”πληρώσουν την νύφη και τον λογαριασμό”, αλλά θα την πληρώσουν και οι ίδιοι οι απλοί πολίτες, η πλειοψηφία των οποίων τόσο καιρό τους εξέλεγαν αυτούς ή κάποιους όμοιούς τους.

Τώρα λοιπόν πιστεύω πια ότι είναι κοντά η ώρα, όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες αλλά και για την πλειοψηφία των κρατών της Δύσης, για να “πληρώσουμε” στην πράξη ζώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα χειρότερα από από αυτό που αξίζουμε, μόνο και μόνο επειδή με ένα τεχνητό boom και μια ανάπτυξη η οποία ουσιαστικά βασίστηκε πάνω στα δανεικά και στην επέκταση του credit, ζήσαμε για μεγάλο διάστημα καλύτερα από αυτό που αξίζαμε.

Και όλα αυτά γιατί θεωρώ ότι το υπάρχων οικονομικό μοντέλο, οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου υπερκατανάλωση αγαθών και προϊόντων στις περισσότερες χώρες της δύσης και σε μια τεράστια και χωρίς προηγούμενο κατασπατάληση τόσο των οικονομικών όσο και των φυσικών πόρων του “ταλαίπωρου” αυτού πλανήτη που ζούμε.

Έτσι κατά την γνώμη μου δεν γίνεται να φτάσουμε να καταναλώνουμε σε δύση και ανατολή στο άμεσο μέλλον όλοι μας πχ από ένα βαρέλι πετρέλαιο την ημέρα και αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Διότι στην περίπτωση αυτή ή θα πρέπει να αναλάβει “δράση” η οικονομική φύση αναγκάζοντας έναν από τους δυο μας να φτωχύνει και κατά συνέπεια να καταναλώνει λιγότερο, ή η ίδια η ανθρώπινη φύση μέσω πολέμων και αναταραχών θα αναλάβει να μειώσει τα “στόματα” που καταναλώνουν, έτσι ώστε τα υλικά να φτάσουν για όλους τους υπόλοιπους που θα επιζήσουν και δι' αυτού του τρόπου να καταφέρει να επιβιώσει για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα.

Και φυσικά για όλη αυτήν την κατασπατάληση των οικονομικών και φυσικών πόρων, ευθύνονται κυρίως οι κεντρικές τράπεζες και το σύστημα των fiat χαρτονομισμάτων τους, που με τα χαμηλά επιτόκια και την “άπλετη” και χωρίς προηγούμενο ρευστότητα και το χρέος με τα κάλπικα χαρτονομίσματα, δάνεισαν και την "κουτσή Μαρία" και οδήγησαν ουσιαστικά στην δημιουργία όλων αυτών των malinvestments, την οποία βιώνουμε τώρα με την κατάρρευση των τραπεζών στην Ευρώπη, καθώς και στην υπερκατανάλωση υλικών και προϊόντων από τους πολίτες όλης της γης.

Έτσι κατά την γνώμη μου το μόνο που ξέρουν και κάνουν οι απανταχού κυβερνώντες όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, είναι να αυξάνουν συνεχώς κρίση με κρίση το χρέος και την οικονομική φούσκα της ανάπτυξης με τα δανεικά, καθυστερώντας απλά το μοιραίο, ποιος ξέρει ίσως μόνο και μόνο για να κάνουν “μάγκα” άλλη μια φορά τον Νοστράδαμο και τα Κέλτικα ημερολόγια.

Έτσι τώρα όλοι αυτοί που τόσο καιρό μοίραζαν τον ψεύτικο πλούτο κατά βούληση, έχουν καταφέρει και έχουν μπερδέψει στην κυριολεξία όχι μόνο τους πολίτες αλλά και πολλούς από τους οικονομολόγους γιατί το τι πραγματικά συμβαίνει τώρα στην παγκόσμια οικονομία και έτσι έχουν αρχίσει ήδη και “ξεσηκώνονται” οι κοινωνίες της Δύσης ενάντια λέει στους “κακούς” τραπεζίτες, στην πλουτοκρατία και στο κατάπτυστο κεφάλαιο, που “πίνει” το αίμα του φτωχού λαού κτλ.

Ενώ η κύρια αιτία του “κακού” κατά την γνώμη μου είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί και οι διοικούντες με το οικονομικό σύστημα “έκτρωμα” που δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια, με τα fiat χαρτονομίσματα τους και το τεράστιο χρέος και έτσι τώρα που αυτό αρχίζει να καταρρέει από τα πολλά “δανεικά και αγύριστα”, προσπαθούν εναγωνιωδώς να το διασώσουν κάνοντας bailout σχεδόν τους πάντες και τα πάντα.

Και όλα αυτά πάντα στην προσπάθειά τους για να καταπολεμήσουν τις οικονομικές κρίσεις και τις υφέσεις, δηλαδή όπως και οι κομουνιστές παλαιότερα ουσιαστικά για να καταπολεμήσουν την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Έτσι τώρα κατά την γνώμη μου δεν αργεί η ώρα που θα πληρώσουμε όλοι μας για αυτό το “ατόπημα”, τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Αμερική και όχι μόνο με πληθωρισμό, αλλά και με εντάσεις, κοινωνικές αναταραχές, πολέμους, καθώς και ελλείψεις βασικών αγαθών και πρώτων υλών.

Και φυσικά όταν έρθει εκείνη η ώρα, δηλαδή η ώρα της φτώχειας και της έλλειψης βασικών αγαθών, αλίμονο στον πολιτικό και τον διοικούντα ή ακόμη και στον πολίτη που θα βρεθεί μπροστά στο “μανιασμένο” και πεινασμένο πλήθος.

Τώρα λοιπόν ειδικά στην Δύση φοβούνται τις οικονομικές κρίσεις, γιατί αυτές φέρνουν λέει Bank Runs, προσωπικές καταστροφές, οικονομικούς “θανάτους” μεγάλων για να καταρρεύσουν εταιριών ή τραπεζών και κοινωνικές αναταραχές, αλλά έτσι όπως πάμε αυτό που εκτιμώ εγώ είναι ότι πολύ σύντομα αντί για Bank Runs θα έχουμε τελικά Politic Runs, επαναστάσεις και επαναφορά απολυταρχικών καθεστώτων, καταστροφές υποδομών και οικονομικών πόρων και στο τέλος πολύ χειρότερες αναταραχές με κανονικούς θανάτους ανθρώπων αυτή τη φορά.

Και όλα αυτά, απλά και μόνο γιατί η ίδια η πραγματικότητα έχει πολλάκις αποδείξει, ότι από αυτό που φοβάσαι τελικά δεν γλιτώνεις...

Ο “Καθηγητής Λυκείου”