Μια αληθινή ιστορία...
"Κάποτε πριν πολλά χρόνια
είχα ένα ιδιαίτερο μάθημα πανελλαδικών.
Ψάχνοντας για ασκήσεις
στο internet, έπεσα επάνω σε
ένα θέμα το οποίο μόλις το διάβασα η
διαίσθησή μου “μου φώναξε” ότι αυτό
είναι ένα πολύ πιθανό θέμα για τις
εξετάσεις.
Πήγα αμέσως στον μαθητή
μου και του το έλυσα, δίνοντάς του μάλιστα
και σε φωτοτυπία την λύση και του τόνισα
ότι αν ήμουν εγώ εξεταστής αυτό το θέμα
θα έβαζα.
Λίγο πριν το τελευταίο
μάθημά μας, του τηλεφώνησα να κρατάει
την λύση για το θέμα αυτό.
Ο μαθητής ήρθε χωρίς
την φωτοτυπία και φεύγοντας του είπα
όταν θα πάει στο σπίτι του να διαβάσει
οπωσδήποτε το θέμα αυτό ξανά, γιατί αν
ήμουν εγώ στην επιτροπή αυτό το θέμα θα
έβαζα.
Φυσικά την επόμενη μέρα
το θέμα έπεσε αυτούσιο, ο μαθητής δεν
το έγραψε γιατί όταν έφτασε στο σπίτι του ξέχασε να το ξανακοιτάξει και τελικά πήρε 9 με άριστα το
20."
Αυτή η ιστορία ήταν ο λόγος για
τον οποίο από τότε σταμάτησα να κάνω
ιδιαίτερα.
Επειδή μάλλον δεν έχω
την απαιτούμενη υπομονή και "κουράζομαι" εύκολα.
Αυτός είναι και ο λόγος
που από εδώ και πέρα σταματάω να γράφω
αλλά και να σχολιάζω στο blog
αυτό.
Μέχρι να “ξεκουραστώ”
ξανά....
Ένα μεγάλο ευχαριστώ
σε όλους εσάς που με διαβάζατε όλο αυτόν
τον καιρό....
Ελπίζω και εύχομαι να
τα ξαναπούμε κάποτε....
Σε καλύτερες εποχές....
“Ο Καθηγητής Λυκείου”