Όλα από “χέρι” χαμένα...

Τώρα που ακόμη και αυτοί που κάποτε γελούσαν με τους “προφήτες” της Ελληνικής συμφοράς τους έχουν ήδη “κάψει τα κρεμμύδια”, μπορούμε νομίζω να εξετάσουμε και το αν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι ως έθνος, για να γλυτώσουμε από αυτήν την επικείμενη και αναπόφευκτη πλέον κατά την γνώμη μου καταστροφή.

Αν και και ως γνωστόν με τα “αν” δεν γράφεται καμιά Ιστορία, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα πιστεύω πως είναι, ότι έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα στην πράξη και όχι στην θεωρία, δεν μπορούσαμε να είχαμε κάνει και πολλά πράγματα για την αποτροπή της επικείμενης αυτής καταστροφής, παρά μόνο ίσως για να μειώσουμε τις επιπτώσεις αυτής.

Και αυτό επειδή κατά την γνώμη μου είναι πολύ δύσκολο να πάει κανείς “κόντρα” στους οικονομικούς κύκλους και στην ανθρώπινη φύση των μαζών και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μειώσει ή να αυξήσει τον χρόνο διάρκειάς τους και κατά συνέπεια να οξύνει ή να αμβλύνει αντίστοιχα και τις άσχημες επιπτώσεις αυτών.

Αυτό γιατί είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι όσο πιο “ψηλά” φτάσει κανείς σε έναν κύκλο, τόσο πιο πολύ θα “πονέσει” κατά την “προσγείωση” του όταν ο κύκλος αυτός κλείσει, ειδικά αν κατά την “άνοδό” του έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον το “δεκανίκι” των δανεικών.

Και το κακό για εμάς τους Δυτικούς είναι ότι τώρα ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε κατά την γνώμη μου με το κλείσιμο του κύκλου της βιομηχανικής επανάστασης, ενός κύκλου δηλαδή που διήρκεσε περισσότερο από διακόσια χρόνια, και προς το τέλος του συντηρήθηκε κυρίως με την βοήθεια των παντός φύσεως δανεικών.

Για να μπορέσει λοιπόν ένας λαός να αλλάξει ουσιαστικά τον ρου της Ιστορίας του και να πάει κόντρα σε έναν κύκλο τέτοιου μεγέθους, θα πρέπει πρωτίστως να διαθέτει ικανούς ηγέτες που να έχουν από την μία πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας, ενώ από την άλλη θα πρέπει να διαθέτουν έμφυτη την αίσθηση του δίκαιου και του εφικτού, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει και να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το βραχυπρόθεσμο όφελος τόσο το δικό τους όσο και του συνόλου, προς όφελος του μακροπρόθεσμου και αυτό με οποιοδήποτε κόστος.

Όμως στην πράξη δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά επιπλέον απαιτείται οι ηγέτες αυτοί να καταφέρουν να πείσουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τους για το πιο είναι το σωστό και το αληθές τόσο από οικονομικής όσο και από κοινωνικής άποψης, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να “εξουδετερώσουν” τυχών κακές νοοτροπίες και όλα αυτά όταν αυτό το σωστό και το αληθές το οποίο πρέπει να γίνει, δεν συμφέρει σχεδόν κανένα βραχυπρόθεσμα.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η ανθρώπινη φύση έχει από μόνη της μια κλίση και μια ροπή προς το εύκολο και το ευχάριστο, ενώ από την άλλη διαθέτει και μια έμφυτη αποστροφή προς τον πόνο και το ξεβόλεμα, σπάνια κάποιος ηγέτης της Ιστορίας κατάφερε κάτι τόσο εξαιρετικά δύσκολο, χωρίς το λιγότερο να χάσει ο ίδιος και ίσως αρκετοί από τους συμπολίτες του την ζωή τους.

Και όλα αυτά διότι κατά την γνώμη μου πιο εύκολα μπορεί κανείς να δείρει ή ακόμη και να σκοτώσει κάποιον στην κυριολεξία, παρά να τον πείσει για κάτι διαφορετικό στο οποίο εκείνος δεν πιστεύει εκ των προτέρων, τη στιγμή μάλιστα που αυτός θεωρεί πως αυτή η συγκεκριμένη αλλαγή δεν τον συμφέρει και καθόλου.

Αν δε ταυτόχρονα στην πλειοψηφία του ένας λαός στερείται και παιδείας, τότε κανείς είναι από "χέρι" χαμένος, διότι στην περίπτωση αυτή η αχαριστία η άγνοια και και ανοησία έχουν γίνει ήδη “ένα με το πετσί” της πλειοψηφίας των πολιτών και τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η διάλυση της κοινωνίας, της οικονομίας και της ίδιας της δημοκρατίας είναι απλά ζήτημα χρόνου.

Διότι τότε με τα χρόνια οι πολίτες-ψηφοφόροι αυτοί “παίρνοντας πρέφα” πως μπορούν να βάλουν “χέρι” δια της ψήφου τους στον δημόσιο κορβανά, αρχίζουν να ψηφίζουν αυτόν που τάζει πάντα τα περισσότερα και έτσι εκλέγονται συνεχώς οι πολιτικοί που το μόνο που ξέρουν είναι να τάζουν τους περισσότερους “λαγούς με τα πετραχήλια” και έτσι το μόνο που μένει ουσιαστικά σε όλους εμάς τώρα πια, είναι να βρούμε αν η κακόγουστη αυτή “παράσταση” θα τελειώσει με μια αριστερού ή με μια δεξιού τύπου δικτατορία.

Η άποψή μου πάντως όσον αφορά την Ελλάδα, είναι πως κατά πάσα πιθανότητα το “έργο” θα τελειώσει μάλλον με μια “χαζού” τύπου δικτατορία.

Βέβαια αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς το γεγονός ότι όχι μόνο οι Έλληνες πολιτικοί αλλά ακόμη και οι περισπούδαστοι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι της τρόικας, έχουν τόσο σχέση με την οικονομική αλήθεια, όση σχέση έχω εγώ με την κοπτική ραπτική, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ήμασταν όχι μόνο από χέρι “χαμένοι”, αλλά και από χέρι “καμένοι”.

Μοιραία λοιπόν την θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις την αναλαμβάνει κάποια στιγμή η ίδια η “μοίρα”, η οποία μέσα από μεγάλα ιστορικά γεγονότα, από αυτά δηλαδή που προκαλούν “σοκ και δέος”, αναλαμβάνει η ίδια να πείσει τους "άπιστους" για το πιο τελικά είναι το σωστό και το αληθές, δίνοντας λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, σπρώχνοντας τις περισσότερες φορές τα πράγματα βίαια προς μια νέα κατεύθυνση, εξαλείφοντας έτσι όλες τις προηγούμενες κακές συνήθειες και μηδενίζοντας με αυτόν τον τρόπο το βιοτικό επίπεδο των πολιτών για να κλείσει έτσι ένας κύκλος για να ξεκινήσει ο επόμενος.

Όταν όμως βλέπει κανείς σπουδαγμένους ανθρώπους με διδακτορικά να σου μιλούν για τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού μας και ότι για την κατάντια μας ευθύνονται λέει οι διεθνείς τοκογλύφοι, όταν με την πρώτη ευκαιρία σου αναπτύσσουν και το σενάριο ότι όλα γίνονται λέει γιατί υπάρχει σχέδιο ξεπουλήματος του Ελληνικού πλούτου και ταυτόχρονα σου “πετάνε” και κάτι για τους κακούς επιχειρηματίες και την ανάγκη κρατικοποίησης των πάντων, ρίχνοντας σχεδόν πάντα το τελικό φταίξιμο στους Γερμανούς και στα μεγάλα οπίσθια της Μέρκελ, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πιστεύω, πως μόλις δούμε αυτό που μας επιφυλάσσει τελικά η “μοίρα” για εμάς τους Έλληνες, μάλλον θα τρομάξει ακόμη και ο “Καθηγητής Λυκείου”, ο οποίος έχει “τρομάξει” τόσο κόσμο έως τώρα.

Γιατί τότε είναι που συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν αξίζουμε όχι μόνο τους μισθούς μας έστω και τους μειωμένους, όχι μόνο το νόμισμά μας, αλλά ούτε καν τα σύνορά μας.

Διότι ως γνωστόν το σύνθημα στο οποίο στηρίζουμε τις ελπίδες μας όλα αυτά τα τελευταία χρόνια δεν είναι άλλο από το “ Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” και πως δεν μπορεί θα μας σώσουν οι άλλοι, επειδή δεν συμφέρει κανένα να διαλυθούμε, από την Ευρώπη, έως την Κίνα και τις ΗΠΑ.

Αυτό όμως που φαίνεται να αγνοούν όλοι αυτοί, είναι ότι πάντοτε υπήρχαν κράτη στην παγκόσμια ιστορία που τώρα πια δεν υπάρχουν και το κυριότερο πως τα σύνορα ενός κράτους συνήθως κατά μέσο όρο αλλάζουν κάθε εκατό χρόνια περίπου.

Τώρα λοιπόν οι περισσότεροι ρωτάνε τον Μπένι και τους άλλους “ειδικούς”, για το πως θα ζήσουν λέει με τα 500 ή 700 ευρώ το μήνα.

Τόσο καιρό όμως που όλοι μας αγοράζαμε τα φθηνά Ασιατικά προϊόντα, κανείς μας δεν ρώτησε πως μπορεί και ζει ένας Κινέζος ή ένας Ινδός με 100 και 200 ευρώ το μήνα.

Ίσως μάλλον επειδή δεν μας ένοιαζε και πολύ, γιατί εμείς καλά περνούσαμε με τα παντός είδους δανεικά.

Το κακό όμως για όλους εμάς τους δυτικούς είναι, ότι μάλλον σε λίγο ούτε τον Κινέζο και τον Ινδό θα τους νοιάζει και πολύ για το πώς θα την βολέψουμε και εμείς από εδώ και πέρα και για το αν ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή στο άμεσο  μέλλον να δουλεύουμε εμείς για να περνάνε αυτοί καλύτερα.

Κατά συνέπεια λοιπόν η απάντηση σε όλα αυτά ίσως είναι πολύ απλή:

Λυπάμαι κύριοι.. χάσαμε...

Γιατί απλά ήταν όλα από “χέρι” καμένα....

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Στ' άρματα... στ' άρματα...

Είχα πει και παλαιότερα, ότι πολλές φορές δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον.

Το δύσκολο είναι να βρει το πώς θα γίνει και το αδύνατο το πότε ακριβώς θα γίνει.

Έτσι νομίζω πως τώρα πια είμαστε σε θέση να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα διαλυθεί η Ευρωζώνη.

Αφού λοιπόν οι υπάρχοντες πολιτικοί και διοικούντες, είτε δεν διαθέτουν την αντίληψη είτε και το ψυχικό σθένος που απαιτείται για να δώσουν ένα τέλος σε αυτό το "έκτρωμα" ή απλά είναι πολύ “βολεμένοι” για να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, θα αναλάβει μάλλον ξανά ο “κυρίαρχος” και “πάνσοφος” λαός, εκλέγοντας κάποια στιγμή αυτόν ή αυτούς που θα δώσουν ένα τέλος σε αυτή την κωμικοτραγική “παράσταση”.

Τώρα το αν αυτόν θα τον λένε Αλέξη, Αλέκα, Παναγιώτη ή Φράνς, νομίζω ότι έχει τόση σημασία όση είχε και το ότι λέγανε Μιχαήλ αυτόν που υπέγραψε την πράξη διάλυσης της πάλαι ποτέ “πανίσχυρης” Σοβιετικής ένωσης.

Αυτό που μας μένει λοιπόν είναι να μάθουμε μια ημερομηνία, την ημερομηνία δηλαδή της διάλυσης της Ευρωζώνης και κυρίως το εάν θα καταρρεύσουμε όλοι μαζί ή οι Έλληνες θα γυρίσουμε νωρίτερα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους στο νόμισμά μας, μπαίνοντας για παράδειγμα εμείς στον “πόλεμο” το 12 και αυτοί πχ το 14, όπως δηλαδή έγινε και στον Α' παγκόσμιο πόλεμο, πριν ακριβώς εκατό χρόνια.

Και όλα αυτά τα πιστεύω διότι είναι ξεκάθαρο πια και “δια γυμνού οφθαλμού” πως στην Ευρωπαϊκή ένωση ισχύει το “κάθε πέρσι και καλύτερα”, με αποτέλεσμα αυτή να έχει μπροστά της καμιά πενηνταριά πιθανούς τρόπους για να διαλυθεί και μόνον έναν για να σωθεί.

Για να σωθεί λοιπόν θα πρέπει κατά την γνώμη μου να αποδεχθούν την μείωση του βιοτικού τους επιπέδου και την φτώχεια τους εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά το κυριότερο και το δυσκολότερο κάποιοι από αυτούς να αλλάξουν ριζικά την νοοτροπία τους.

Και όλα αυτά μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, για μια τέτοιας φύσεως και τέτοιας διάστασης αλλαγή και το κυριότερο κόντρα στην ίδια την ανθρώπινη φύση.

Δυστυχώς όμως για εμάς, αυτά δεν γίνονται κατά την γνώμη μου ούτε στις ταινίες του Σπίλμπεργκ.

Όσο για την Ελλάδα, πιο πιθανό βλέπω στο άμεσο μέλλον να καταφέρνουν οι απανταχού μαθηματικοί να τετραγωνίζουν τον κύκλο και “καπάκι” μετά από λίγο να τριχοτομούν και την γωνία, παρά οι οικονομολόγοι της τρόικας με αυτό το μνημόνιο να μας λύσουν το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας που έχουμε.

Η όλη κατάσταση λοιπόν αρχίζει να θυμίζει πολύ ένα ζευγάρι που ο γάμος του έχει ουσιαστικά “τελειώσει” λόγω οικονομικών προβλημάτων και ασυμφωνία χαρακτήρων και νοοτροπίας, αλλά αυτοί γυρίζουν από εδώ και από εκεί προσπαθώντας να κρύψουν την πραγματικότητα, διαλαλώντας πως συνεχίζουν να είναι αγαπημένοι και ταιριαστοί, ενώ όμως κατ' ιδίαν ο μεν σύζυγος απειλεί ότι θα σταματήσει την χρηματοδότηση της συζύγου, ενώ η σύζυγος από την μεριά της τον απειλεί ότι αν τολμήσει κάτι τέτοιο, θα τα “τινάξει όλα στον αέρα” και θα του πάρει το εξοχικό και μια διατροφή “να με το συμπάθιο”, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο παραδέχονται πως θα ήταν καλύτερο να μείνουν μαζί για το καλό τον παιδιών τους, αλλά και πού να μοιράζεις τώρα περιουσίες!!

Έτσι λοιπόν σε λίγο που ένα Ευρώ θα αξίζει λιγότερο και από μια φωτοτυπία του George Washington, αυτοί μάλλον θα συνεχίζουν να “διαδηλώνουν” σε κάθε τόνο ότι το Ευρώ παραμένει ένα ισχυρό και αξιόπιστο νόμισμα, ενώ όταν θα έχουμε φτάσει και στα πρόθυρα της οριστικής διάλυσης, αυτοί πιθανόν και να συνεχίζουν να φωνάζουν σαν Πασοκτζήδες “παλαιάς κοπής”, τόσο σε ρυθμό χορωδίας όσο και σε ρυθμό τραγωδίας πως: “Το Ευρώ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό”.

Γι' αυτό και τώρα πια πιστεύω ακράδαντα πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα από την αρχή αυτής της κρίσης, ήταν που πίστευα ότι μόνο οι δικοί μας οι πολιτικοί ήταν ανόητοι και εκτός πραγματικότητας.

Δυστυχώς όμως το άσχημο για όλους αυτούς εκεί στην Ευρωπαϊκή ένωση, είναι ότι τώρα πια έχω αρχίσει και τους λυπάμαι, σε σημείο που προτείνω αντί να λένε καθημερινά τις ίδιες και τις ίδιες ανοησίες στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την ήδη χαμένη αξιοπιστία του “αριστουργήματος” τους, να βάλουν στην θέση τους μια ωραία γυναικεία φωνή να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, όπως τα παλιά κασετόφωνα και έτσι και εμείς θα γλιτώσουμε λίγα χρήματα, αλλά και αυτοί θα πάψουν να ξεφτιλίζονται καθημερινά.

Το ακόμη χειρότερο όμως για αυτούς είναι ότι αυτά τα λέει ένας εντός εισαγωγικών Έλληνας Καθηγητής Λυκείου, ο οποίος παραδέχεται ότι δεν αξίζει ούτε καν τον νέο μειωμένο μισθό που του δίνουν.

Αλλά είπαμε.

Money is not a problem..

Για την ακρίβεια..

Money is data entry ..

Όμως τώρα τελευταία μας πρότειναν να κάνουμε ταυτόχρονο δημοψήφισμα με τις εκλογές, για το αν θέλουμε λέει ή όχι το Ευρώ, ότι δηλαδή τους είχε προτείνει και το είχαν απορρίψει αυτό το “τέρας ευφυίας” που είχαμε παλαιοτέρα για πρωθυπουργό μας.

Τελικά μάλλον αυτοί εκεί στα Ευρώπας δεν έχουν καταλάβει ακόμη πως το πρόβλημα στην Ευρωζώνη δεν είναι νομίσματος και οικονομίας, αλλά καλοπέρασης και νοοτροπίας.

Διότι το θέμα κύριοι δεν είναι αν εμείς οι Έλληνες θέλουμε ή όχι να μείνουμε στο ευρώ, αλλά αν μπορούμε να μείνουμε και κυρίως αν το αξίζουμε.

Και στο κάτω κάτω της γραφής, το θέμα σε τελική ανάλυση είναι αν το ίδιο το ευρώ στην σημερινή του μορφή αξίζει ή όχι να είναι νόμισμα.

Και αυτό κύριοι δυστυχώς για εσάς δεν είναι κάτι που θα το αποφασίσετε εσείς, αλλά η ίδια η Ιστορία μέσω της πραγματικότητας.

Και όλα αυτά όταν ακόμη και ο Αλέξης δεν έχει κουραστεί να τους επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, πως το ευρώ και τα λεφτά τους τα θέλουμε. Αυτούς και το μνημόνιο τους δεν θέλουμε.

Άραγε πόσο μυαλό χρειάζεται για να το καταλάβει κανείς αυτό;

Και μετά σου λένε μερικοί πως η ανοησία δεν είναι μεταδοτική.

Να δω όμως τώρα που όπου νάνε θα “ξεβρακωθεί” και η Αμερικάνικη πληθωριστική ανάπτυξη με τις φωτοτυπίες του κώλου (χωρίς εισαγωγικά), τι “καραμέλα” θα μασάνε όλοι αυτοί οι αριστεροί, δεξιοί και Ευρωπαίοι σοσιαλιστές του “κώλου” (με εισαγωγικά).

Η πλάκα όμως είναι ότι στην Ελλάδα οι "μεν" συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το ευρώ μπορεί λέει να μας σώσει.

Αυτό που μάλλον δεν έχουν αναρωτηθεί όλοι αυτοί οι “μεν” ή κατ' άλλους “Yes men” είναι: Το ευρώ ποιος θα το σώσει;

Διότι λυπάμαι πολύ, αλλά έχω την αίσθηση ότι η προς τα κάτω προσαρμογή των μισθών που πρέπει να γίνει στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα ανεξαρτήτως νομίσματος είναι τόσο μεγάλη, που μόνο με πόλεμο εμφύλιο ή μη μπορεί να επιτευχθεί.

Κάποιοι άλλοι δε, πιστεύουν πως τον Αλέξη τον έστειλε λέει ο θεός για να μας σώσει.

Εγώ πάλι πιστεύω ότι όντος τον έστειλε ο θεός, αλλά για να μας "αποτελειώσει"..

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

ΥΓ: Σε όλους εσάς, που είτε συμφωνείτε με αυτά που γράφω είτε όχι, είτε συμφωνείται με τον Αλέξη, με την Αλέκα, τον Αντώνη, ή την Άνγκελα και είτε είστε οπαδοί του χρυσού, είτε των “Χρυσών Αυγών”, αυτό που θα ήθελα εγώ να σας αφιερώσω, είναι το παρακάτω τραγούδι φυσικά με την σημασία των στοίχων:

http://www.youtube.com/watch?v=iW5ufLQs01U

Τελικά μας τα “παίρνουν” ή μας τα “χώνουν” τα χαρτιά;..

Στις αγορές το πιο δύσκολο αλλά συνάμα και το πιο κερδοφόρο, είναι αδιαμφισβήτητα να μπορεί κανείς να αναγνωρίζει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μια μεσοπρόθεσμη κορυφή ή έναν μεσοπρόθεσμο πυθμένα.

Σε μια παλαιότερη ανάρτηση, είχαμε αναφερθεί στο “μοντέλο” κίνησης των μετοχών σύμφωνα με τον Stan Weinstein's, το οποίο σε γενικές γραμμές αποτυπώνεται στο παρακάτω γράφημα:

Το πρόβλημα της μεθόδου Weinstein's, είναι κατά την γνώμη μου ότι αντιμετωπίζει τις περιόδους των συσσωρεύσεων σαν “black boxes”, δίνοντας βαρύτητα μόνο στις άνω ή στις κάτω διασπάσεις αυτών των συσσωρεύσεων.

Μια άλλη μέθοδος όμως, η μέθοδος του R.D. Wyckoff ενός διακεκριμένου κερδοσκόπου ο οποίος “έδρασε” στην Wall Street στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, προσπαθεί εξετάζοντας τις μεταβολές των τιμών σε σχέση με τους όγκους κατά την διάρκεια μιας συσσώρευσης, να διαπιστώσει όσον το δυνατόν γρηγορότερα το εάν στην συγκεκριμένη συσσώρευση πραγματοποιείται μάζεμα των μετοχών ή διανομή τους.

Έτσι κατά συνέπεια κάποιος θα είναι σε θέση σχετικά έγκαιρα να διαπιστώσει αν η επικρατούσα τάση έχει περισσότερες πιθανότητες να συνεχιστεί ή επίκειται αντιστροφή της, με αποτέλεσμα η σχηματιζόμενη συσσώρευση να αποτελεί πιθανή μεσοπρόθεσμη κορυφή ή μεσοπρόθεσμο πυθμένα.

Βέβαια αν και ποτέ δύο κορυφές ή δύο πυθμένες δεν είναι ίδιοι, ο Wyckoff πίστευε πως υπάρχουν αρκετά παρόμοια στάδια τόσο στην διαδικασία σχηματισμού μιας κορυφής, όσο και στην διαδικασία σχηματισμού ενός πυθμένα.

Είναι αποδεδειγμένο λοιπόν στην πράξη πια, πως όταν η μέθοδος Wyckoff συνδυάζεται και με κάποια επιπλέον στοιχεία, όπως για παράδειγμα η παρακολούθηση της τεχνικής κατάστασης της αγοράς ή του συνόλου των μετοχών που ανεβαίνουν ή πέφτουν και πόσο, σε σχέση με εκείνες που πέφτουν ή ανεβαίνουν, είναι σε θέση να δώσει αρκετά καλά αποτελέσματα στην όσον το δυνατόν γρηγορότερη ανίχνευση τόσο των κορυφών όσο και των πυθμένων.

Οι κατά Wyckoff κορυφές ...

Επειδή όλα τα ωραία πράγματα κάποτε έχουν έναν τέλος, έτσι και στις αγορές φθάνει μια στιγμή που μια μεγάλη και παρατεταμένη άνοδος πλησιάζει στο τέλος της, με το αντίστοιχο Bull Market να αρχίζει να πνέει τα λοίσθια.

Είναι η στιγμή που έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται μια μεσοπρόθεσμη κορυφή και αυτό παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των ειδήσεων παραμένουν καλές, τα εταιρικά κέρδη βρίσκονται στο ανώτερο σημείο τους και η αισιοδοξία για την διατήρηση του growth “εις τον αιώνα τον άπαντα”, είναι διάχυτη παντού.

Κάποιοι όμως γνωρίζουν ήδη, πως τα πράγματα από εδώ και πέρα δεν θα είναι όπως πριν και έχουν ξεκινήσει το ξεφόρτωμα και την διανομή των μετοχών τους.

Είναι η στιγμή που τα χαρτιά “ήρεμα” και αργά αρχίζουν να περνάνε από τα δυνατά στα αδύναμα χέρια και από αυτούς που έχουν αγοράσει κατά τα πρώτα στάδια του bull market και σε πολύ χαμηλότερες τιμές, στους “αργοπορημένους” και τους αφελείς που ίσως και να πιστεύουν ότι το χρηματιστηριακό “πάρτι” αυτό θα κρατήσει αιώνια.

Το πρώτο σημάδι λοιπόν της διανομής αλλά και σημείο αναφοράς για μια ενδεχόμενη μεσοπρόθεσμη κορυφή, αποτελεί μια συνηθισμένη για ένα Bull Market διόρθωση, αλλά αυτή τη φορά με μεγαλύτερο από τον συνηθισμένο όγκο από τις προηγούμενες, το λεγόμενο PSY (Preliminary Supply).

Αυτό συμβαίνει συνήθως μετά από μια παρατεταμένη άνοδο κατά την οποία οι τιμές κινούνται υψηλότερα με μικρότερο βηματισμό, αλλά όχι και με ταυτόχρονη μείωση του όγκου συναλλαγών, κάτι που σημαίνει ότι η προσφορά αρχίζει και αυξάνεται.

Όμως παρ' όλο που αυτό είναι ένα πρώτο σημάδι ότι οι θεσμικοί έχουν ήδη αρχίσει την διανομή, από την άλλη δεν είναι προς το συμφέρον τους να ξεφορτώσουν όλα τους τα χαρτιά μονοκοπανιά και σε χαμηλότερες τιμές, αλλά σε όσο το δυνατόν υψηλότερες.

Για τον λόγο αυτό, πρέπει αυτοί να καταφέρουν να “φτιάξουν” την αγορά στα μέτρα τους για να καταφέρουν να εκμεταλλευτούν όλη την διαθέσιμη αγοραστική δύναμη της ίδιας της αγοράς, για να μπορέσουν έτσι να “ξεφορτώσουν” σε όσο το δυνατόν υψηλότερες τιμές.

Γι' αυτό και με τα τελευταία ρευστά διαθέσιμα τους τα “δυνατά χέρια” αρχίζουν να αγοράζουν επιθετικά και σε συνεχώς υψηλότερες τιμές.

Έτσι προκαλούν μια απότομη άνοδο, η οποία τελειώνει συνήθως με μια αγοραστική φρενίτιδα που ονομάζεται Buying Climax και αποτυπώνεται στο γράφημα στο τέλος της με μία ή δύο συνεδριάσεις με τεράστιους όγκους, αλλά και με πολύ μεγάλη διακύμανση από το υψηλό στο χαμηλό της ημέρας, οι οποίες όμως κλείνουν συνήθως στα “ίσα” τους, αποτελώντας έτσι ένα σαφέστατο μήνυμα διανομής.

Κατόπιν ακολουθεί μια απότομη διόρθωση με σχετικά μεγάλο όγκο, που ο Wyckoff ονομάζει AR (Automatic Reaction) και η οποία οποία ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχική φάση της κύριας διανομής των μετοχών, από τα δυνατά στα αδύναμα χέρια.

Όμως αυτό δεν αποτελεί και το τέλος του σχηματισμού της κορυφής, γιατί από την μια υπάρχουν ακόμη αρκετοί στην αγορά που θεωρούν ότι οι τιμές των μετοχών μετά και από αυτή τη διόρθωση αποτελούν πια πραγματικές “ευκαιρίες”, αλλά και επειδή από την άλλη και οι θεσμικοί δεν έχουν προλάβει ακόμη να "σπρώξουν" ακόμη όλα τα χαρτιά τους.

Έτσι κατόπιν το αγοραστικό ενδιαφέρον επανέρχεται και ακολουθεί τουλάχιστον μια ακόμη φάση ανόδου, το ST (Secondary Test) οι όγκοι της οποίας καθορίζουν και τον συσχετισμό μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης.

Αν η ζήτηση παραμένει ακόμη δυνατή, τότε το ST μπορεί να ανεβάσει τις τιμές σε νέα υψηλά, ενώ ταυτόχρονα δίνει και αρκετές πιθανότητες στο να ακολουθήσουν και άλλα STs, ενώ παράλληλα ενισχύει και την πιθανότητα ο σχηματισμός αυτός της κορυφής να διαρκέσει αρκετό διάστημα, ίσως και πάνω από 6 μήνες.

Το κατώτατο σημείο του AR ή της διόρθωσης που ακολουθεί το πρώτο ST, αποτελούν συνήθως και το κατώτατο σημείο της συσσώρευσης αυτής, ενώ το Climax Top με ένα από τα υψηλά των πιθανών ST, το πάνω εύρος του σχηματισμού.

Ο όγκος όμως των αντιδράσεων των ST καθώς και το ύψος τους πρέπει να βαίνουν συνεχώς μειούμενα και τις περισσότερες φορές ακολουθεί μια τελευταία αντίδραση με μέτριο ή μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών η UT (Upthrust), η οποία ενδέχεται να δημιουργήσει και νέα υψηλά στον σχηματισμό, αλλά σύντομα οι τιμές γυρίζουν απότομα προς τα κάτω με μεγαλύτερο όγκο, δείγμα αδυναμίας SOW (Sign of Weakness Reaction) υποδηλώνοντας έτσι έμμεσα ότι ο σχηματισμός διανομής πλησιάζει προς το τέλος του και πως σύντομα οι τιμές πρόκειται να διασπάσουν πτωτικά τον σχηματισμό.

Κατόπιν ακολουθεί μια τελευταία αντίδραση με ακόμη μικρότερο όγκο, η οποία τις περισσότερες φορές δεν καλύπτει ούτε τα μισά τις προηγούμενης ανόδου και η οποία χαρακτηρίζεται ως LPSY (Last Point of Supply) πριν οι τιμές διασπάσουν το κάτω σημείο της συσσώρευσης.

Τέλος μετά την διάσπαση συνήθως πραγματοποιείται και μια τελευταία ανοδική αντίδραση με μικρό όγκο, η οποία φτάνει μέχρι το σημείο διάσπασης, πριν οι τιμές πάρουν για τα καλά την “κατηφόρα” και η η αγορά μπεί και επίσημα σε Bear Market.

Γενικά σε έναν σχηματισμό ανάλογης συσσώρευσης όταν οι διορθώσεις πραγματοποιούνται με μεγαλύτερους όγκους από τις ανόδους, τότε κατά κανόνα το πιο πιθανό είναι να έχουμε πτωτική διάσπαση του σχηματισμού και αντιστροφή της τάσης, ενώ στην αντίθετη περίπτωση είναι πολύ πιθανόν να έχουμε ανοδική διάσπαση με αποτέλεσμα η ανοδική τάση να συνεχιστεί.

Βέβαια παράλληλα με τον υπό διαμόρφωση σχηματισμό, είναι απαραίτητο κανείς να εξετάζει και την τεχνική κατάσταση της ίδιας της αγοράς, όπως για παράδειγμα εάν οι μετοχές “ηγέτες” πραγματοποιούν νέα υψηλά ή αρχίζουν ήδη και σπάνε τα κάτω όρια των δικών τους συσσωρεύσεων, ή το αν για παράδειγμα η αγορά ανοίγει ψηλά αλλά στο τέλος κλείνει είτε στα ίσα της είτε με μικρές απώλειες και με όγκους μεγαλύτερους από τον μέσο όρο δείγμα διανομής, αλλά και το πως η ίδια η αγορά “εκμεταλλεύεται” τις ειδήσεις.

Για παράδειγμα αν η αγορά δείχνει πρόθυμη να ανέβει με “ενθουσιασμό” στις καλές ειδήσεις, ενώ στις κακές δεν αντιδρά ιδιαίτερα αρνητικά, τότε το πιο πιθανό είναι τα “δυνατά χέρια” να προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να “διαγράψουν” από την μνήμη των επενδυτών τις κακές ειδήσεις, με αποκλειστικό σκοπό την περαιτέρω ευκολότερη διανομή.

Και πάντα βέβαια καλό θα είναι κανείς να έχει υπόψιν του, πως σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να έχει σαν αυτοσκοπό του την εύρεση κορυφών και πυθμένων, διότι όπως έχει πει παλαιότερα και ένας από τους Rothschild όταν ρωτήθηκε για το πώς έχει γίνει πλούσιος από τις αγορές, ότι το “μεγάλο” του μυστικό ήταν:

“Ποτέ δεν αγοράζω στον πάτο και πάντα πουλάω πολύ νωρίς...”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Οι Γερμανοί πρέπει να "βοηθήσουν" τους Έλληνες...

Από την αρχή σχεδόν της Ευρωπαϊκής κρίσης έχω την άποψη ότι οι Γερμανοί πρέπει να βοηθήσουν τους Έλληνες.

Και αυτό πρέπει να το κάνουν κατά την γνώμη μου, απλά φεύγοντας αυτοί πρώτοι από το Ευρώ.

Διότι θεωρώ ότι η λύση αυτή δεν αποτελεί μόνο την πιο λογική εξέλιξη των πραγμάτων σύμφωνα και με την κοινή λογική, αλλά συνάμα και την καλύτερη λύση από άποψη λειτουργικότητας, δεδομένων των υπαρχόντων συνθηκών.

Και φυσικά αυτό το υποστηρίζω επειδή από την μια δεν υπάρχει καθορισμένος μηχανισμός υποχρεωτικής “αποβολής” ενός κράτους από αυτό το “αριστούργημα” που έφτιαξαν οι Ευρωπαίοι πρώην και νυν ηγέτες, αλλά και επειδή πιστεύω ότι εμείς πιο πιθανό είναι να τους τα κάνουμε “μπάχαλο” στην Ευρωπαϊκή ένωση, παρά να αποφασίσουμε, να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε μια έξοδο της προκοπής.

Έτσι μόλις φύγουν οι Γερμανοί, το ευρώ θα υποτιμηθεί ένα 40 με 50% σε μια ημέρα και έτσι θα συμβεί και η απαραίτητη υποτίμηση η οποία θα μας φτωχύνει για να μπορέσουμε και εμείς να μηδενίσουμε και να μπορέσουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας μια ώρα αρχύτερα.

Κατόπιν και μέχρι να διαλυθεί εντελώς η ΕΕ και να γυρίσουν ένας ένας όλοι στα νομίσματά τους, θα μας έχει δοθεί ο απαραίτητος χρόνος τόσο σε εμάς όσο και στα κράτη των υπόλοιπων νοτίων, για να οργανώσουμε όλοι μας από μια όσο το δυνατόν ανώδυνη έξοδο.

Και αυτό γιατί μέχρι την τελική επιστροφή μας στη Νέα Δραχμή, εκτιμώ ότι θα έχει συμβεί μια τελική υποτίμηση της τάξης του 80% περίπου σε δύο δόσεις, με την δεύτερη υποτίμηση του 30 με 40% να συμβαίνει σταδιακά, καθιστώντας τον μηδενισμό μας λιγότερο απότομο.

Έτσι από την μια και δεν θα έχουμε σκηνές πανικού στις τράπεζες, και συνάμα θα είναι και μια δίκαιη κατά την άποψή μου λύση, μια που θα την “πατήσουν” και όλοι όσοι έσπευσαν να βγάλουν τα ευρώ τους έξω, μια που θα τους επιστραφούν και αυτά υποτιμημένα, όπως και αυτών των “αφελών” που τα έχουν αφήσει στις Ελληνικές τράπεζες.

Για την ακρίβεια οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι οι Γερμανοί δεν την έχουν “κοπανήσει” ακόμη από το Ευρώ, είναι κυρίως δύο.

Κατ' αρχάς γιατί το ευρώ ουσιαστικά αποτελεί το “σπίτι” τους και όπως να το κάνουμε είναι δύσκολο σε έναν από τους παλιούς “ιδιοκτήτες” να φύγει αυτός, επειδή ο “συγκάτοικος” που έκανε το λάθος και τον έβαλε στο “σπίτι” κυρίως για οικονομικούς λόγους, τον έχει ταράξει στα δανεικά και λίαν προσεχώς και στα “αγύριστα”.

Η κατάσταση δηλαδή για να λέμε και “του στραβού το δίκιο”, θυμίζει έντονα αυτό που λένε ότι: “Ηρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα”.

Αλλά βέβαια κάποιος κάλλιστα μπορεί και να ισχυριστεί ότι “ας πρόσεχαν” που μας έβαλαν στο Ευρώ, αλλά κυρίως που μας δάνειζαν τόσο καιρό ενώ εμείς στην ουσία τους κοροϊδεύαμε.

Όμως ο κυριότερος λόγος που οι Γερμανοί δεν την έχουν “κάνει” ακόμη είτε με “ελαφρά” είτε με “βαριά” πηδηματάκια από το ευρώ, είναι κατά την γνώμη μου επειδή αυτούς δεν τους έχει αγγίξει ακόμη η Ευρωπαϊκή κρίση, και αυτό γιατί ζουν ακόμη τα τελευταία στάδια της εποχής των “παχέων αγελάδων” της Ευρωπαϊκής ένωσης και όχι μόνο.

Σε λίγο όμως που θα μπουν και αυτοί σε ύφεση ή όταν θα τους στείλουμε τον Αλέξη να διαπραγματευτεί μαζί τους τα “αδιαπραγμάτευτα”, εκτιμώ ότι και θα αρχίσουν να το “χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο”, όχι μόνο που μας βάλανε στο ευρώ, αλλά κυρίως γιατί μας δανείσανε και τα πετάξανε τα λεφτά τους και τότε τα πράγματα μοιραία θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αν δε καταφτάσουν από την άλλη μεριά και οι Γάλλοι, εκτιμώ ότι μόνο με το σύνθημα “Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία”, θα τους πάρουμε και τα “σώβρακα”, που τόλμησαν να μας επιβάλουν λιτότητα και να μας μειώσουν το βιοτικό μας επίπεδο, οι φασίστες του κερατά.

Όμως και πάλι: “Ας πρόσεχαν”.

Και αυτό το λέω γιατί το μνημόνιο που μας εγκατέστησαν ήταν για τα “πανηγύρια” μια που “βαράει στον γάμο του καραγκιόζη” και κατά συνέπεια αν συνεχιζόταν όπως μας έλεγε η κ Μέρκελ καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη, στο τέλος προβλέπω ότι θα είχαμε αυτοκτονήσει όλοι.

Πάλι καλά να λέμε λοιπόν που μάλλον θα τελειώσει σύντομα αυτό το “θέατρο του παραλόγου” με τις γεωγραφικές ενώσεις και τα κοινά νομίσματα τραβεστί, για να μηδενίσουμε επιτέλους και εμείς και να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

Και αν δεν διαθέτει το ψυχικό σθένος η κα. Μέρκελ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πολιτικοί να “πατήσουν” το κουμπί της διάλυσης, στο τέλος εκτιμώ ότι θα το κάνει σιγά σιγά ο ίδιος ο λαός, εάν και όταν γίνουν εκλογές στα κράτη μέλη.

Εκτός αν περιμένει κανείς ότι είναι δυνατόν να δουλεύουν και να παράγουν οι Γερμανοί και να μας δανείζουν συνεχώς, για να παίρνουμε κυρίως εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι μισθούς και συντάξεις πάνω από τις δυνατότητές μας.

Πάντως εγώ προσωπικά πιο πιθανό θεωρώ το να μας στείλουν στην Ελλάδα τις γυναίκες τους για υπηρέτριες και όχι μόνο, παρά να δουλεύουν οι Γερμανοί για να απολαμβάνουμε εμείς ένα βιοτικό επίπεδο υψηλότερο από αυτό που πραγματικά “αξίζουμε”.

Βέβαια δηλώνω ανεπιφύλακτα πως εμένα προσωπικά κανένα από τα δύο παραπάνω σενάρια δεν με “χαλάει”. Το αντίθετο θα έλεγα.

Με το ευρώ λοιπόν ειδικά για εμάς τους Έλληνες να αποτελεί πια έτσι και αλλιώς μια τελειωμένη υπόθεση, δηλώνω ανεπιφύλακτα ότι ακόμη και εγώ προτιμώ τα Ευρωομόλογα, την αύξηση της κατανάλωσης μου και τον υπερπληθωρισμό, από αυτή την αποτυχημένη λιτότητα που μας επιβάλουν οι Ευρωπαίοι “παντογνώστες” της οικονομικής επιστήμης.

Νομίζω πως για αυτό δεν τίθεται καν ερώτημα.

Γιατί είναι σαν να ρωτά κανείς κάποιον αν θέλει να πεθάνει από καρκίνο στο νοσοκομείο δεχόμενος μια λανθασμένη χημειοθεραπεία ή από καρδιακή προσβολή “καβάλα” στην Ανδριάνα Σκλεναρίκοβα.

Αυτό που φοβάμαι όμως είναι μήπως τελικά όλοι εμείς “πεθάνουμε” με τον Αλέξη “καβάλα” στην “κασίδα” μας.....

Ο “Καθηγητής Λυκείου”   

Η χρεοκοπία είναι το σύμπτωμα. Η “ασθένεια” είναι η ανοησία..

Σαν καθηγητής γνωρίζω καλά ότι αν κάποιος δεν έχει καταλάβει καλά ένα πρόβλημα, δεν πρόκειται ποτέ και να το λύσει.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν το πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν είναι ούτε η ύφεση, ούτε η έλλειψη ρευστότητας, ούτε η χρεοκοπία μας, όπως ίσως να πιστεύουν οι πιο πολλοί.

Η χρεοκοπία είναι απλά ένα από τα συμπτώματα της ασθένειάς μας.

Η πραγματική ασθένεια είναι η άγνοια και η ανοησία μας.

Η άγνοια όσον αφορά την οικονομική αλήθεια και η ανοησία όσον αφορά την αντίληψη του σωστού, αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας.

Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα τώρα οι περισσότεροι νομίζουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας είναι το σκληρό μνημόνιο ή το ότι μας βάλανε άδικα σε αυτό.

Το πρόβλημα όμως κατά την γνώμη μου δεν είναι το ότι μπήκαμε στο μνημόνιο, αλλά το ότι το μνημόνιο είναι στην λάθος κατεύθυνση και αντί να “βαράει” τον γάιδαρο, “βαράει” το σαμάρι, με άλλα λόγια “προστατεύει” τον δημόσιο τομέα, εις βάρος του ιδιωτικού.

Έτσι αντί να “χτυπάει” την αιτία του προβλήματος που είναι το υπερβολικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο, υπερ-φορολογεί και πνίγει δια της γραφειοκρατίας τον ιδιωτικό τομέα.

Διότι από ότι φαίνεται, πολύ λίγοι σε αυτή τη χώρα έχουν καταλάβει πως αυτοί που ουσιαστικά “πληρώνουν” και συντηρούν τον δημόσιο τομέα δεν είναι ούτε οι πολιτικοί, ούτε το μνημόνιο, αλλά ο ίδιος ο ιδιωτικός τομέας και πως αν αυτός “γονατίσει” τότε ο δημόσιος θα καταρρεύσει στα σίγουρα.

Κάποιοι λοιπόν τώρα πιστεύουν ότι είναι οι πολιτικοί, η τρόικα ή η κακιά η Μέρκελ που κόβουν τους μισθούς τους.

Και όμως αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει είναι, ότι αυτό που μειώνει στην πραγματικότητα τους μισθούς τους είναι η νοοτροπία των περισσότερων πολιτών, η ανυπακοή στους νόμους, η ανοργανωσιά μας και η έλλειψη παιδείας, με άλλα λόγια ο ίδιος οικονομικός νόμος της “βαρύτητας”.

Διότι αυτό που μάλλον δεν έχουν καταλάβει ακόμη οι περισσότεροι στην Ελλάδα, είναι το γιατί ένας γιατρός πχ στην Ελβετία αμείβεται περισσότερο από έναν γιατρό στην Ζιμπάμπουε, παρόλο που ο τελευταίος ίσως και να δουλεύει περισσότερες ώρες την ημέρα και κάτω από χειρότερες συνθήκες.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα μας ήταν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθούσαμε τόσο καιρό και σκοπεύουν λέει να λύσουν το πρόβλημα μας με περισσότερο κράτος.

Και όμως το πρόβλημα μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν που δεν είχαμε ένα φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που θα μας επέτρεπε να παράγουμε ανταγωνιστικά και να είχαμε μια οικονομία η οποία να στηρίζεται στον πλούτο που παράγει ο υγιείς ιδιωτικός τομέας και όχι στα δανεικά του κράτους.

Ακόμη πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι για την κατάσταση μας φταίνε λέει τα κέρδη της πλουτοκρατίας και οι πολυεθνικές και πως η λύση βρίσκεται στην φορολόγησή τους ή ακόμη και στην κρατικοποίηση τους.

Όμως αντίθετα η λύση στο πρόβλημά μας είναι η δημιουργία νέων επιχειρήσεων και η επίτευξη κερδών των υπαρχόντων επιχειρήσεων τόσο των μικρομεσαίων όσο και των πολυεθνικών και πως ο πάτος της ύφεσης θα γραφτεί, μόνο όταν μια δεδομένη στιγμή οι επιχειρήσεις που δημιουργούνται και οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται, γίνουν περισσότεροι σε αριθμό από τις επιχειρήσεις που κλείνουν και τους εργαζομένους που απολύονται.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι θα σώσουν λέει την Ελλάδα κλείνοντας με τα σώματά τους τις μπουκαπόρτες πλοίων και των μαγαζιών των πολυεθνικών, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ναζί στα μαγαζιά των Εβραίων την δεκαετία του 30.

Όμως δυστυχώς, τελικά μάλλον όλοι αυτοί είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και όχι τα κέρδη της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών και πως ο πάτος στην φτώχεια μας θα “γραφεί” μόνο όταν τα κέρδη αυτά πάψουν να αποτελούν “είδος προς εξαφάνιση”, όπως δηλαδή συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας ύφεσης.

Ακόμη οι περισσότεροι νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι στο νόμισμα και άλλοι επιθυμούν την δραχμή, ενώ άλλοι φοβούνται λέει μην βγούμε από το Ευρώ και πάμε στην δραχμή.

Και όμως το πρόβλημα μας δεν είναι το νόμισμα αλλά η νοοτροπία μας και πως είτε με το ευρώ είτε με την δραχμή στο τέλος της διαδρομής μας στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε, φτωχοί ως πολίτες και τριτοκοσμικοί ως χώρα.

Τώρα όλοι διαλαλούν σε κάθε τόνο πως το πραγματικό πρόβλημα μας είναι λέει το ότι δεν έχουμε ανάπτυξη.

Όμως αυτό που φαίνεται να αγνοούν όλοι αυτοί είναι πως για να πετύχουμε ανάπτυξη, θα πρέπει να γίνουμε πιο παραγωγικοί και ταυτόχρονα να αρχίσουμε να γινόμαστε και πιο ανταγωνιστικοί.

Με άλλα λόγια θα πρέπει είτε να ανταγωνιστούμε τους Ασιάτες δουλεύοντας περισσότερο ή βάζοντας λιγότερους φόρους και παίρνοντας χαμηλότερους μισθούς, είτε να ανταγωνιστούμε με τους περισσότερους από τους Δυτικούς στην οργάνωση και την τεχνολογία, αυξάνοντας με αυτόν το τρόπο παραγωγικότητα και μισθούς.

Εγώ πάντως δηλώνω ότι θεωρώ πιο πιθανό ο Μπένι να τρέξει τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, παρά να γίνει κάποιο από τα παραπάνω.

Έτσι τώρα πολλοί νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι λέει η έλλειψη ρευστότητας και η λύση του η έκδοση Ευρωομολόγου.

Όμως το πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι πως με τα υπάρχοντα οικονομικά δεδομένα, τα λεφτά στην πραγματικότητα “πετιούνται από το παράθυρο”, οπότε όσα χρήματα και όσα Ευρωομόλογα και να "τυπώσουν", το μόνο που μπορούν να καταφέρουν οι "εκτυπωτές" είναι να κερδίσουν λίγο επιπλέον χρόνο.

Ακόμη πολλοί ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα μας είναι λέει τα μεγάλα και "ληστρικά" επιτόκια των δανειστών μας όλα αυτά τα χρόνια.

Και όμως το πρόβλημα κατά την γνώμη μου ήταν στην πραγματικότητα τα χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανειζόμασταν όλο αυτό τον καιρό, με αποτέλεσμα να πέσουμε με τα “μούτρα” στα δανεικά, για να πληρώνει το κράτος μισθούς Ελβετίας και εμείς να τα κάνουμε τις Mercedes, BMW και Porsche Cayenne.

Τέλος οι περισσότεροι καταλήγουν σχεδόν πάντα στο ότι οι πολιτικοί μας λέει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα μας στην πραγματικότητα δεν είναι η “ποιότητα” των πολιτικών μας, αλλά η “ποιότητα” και η νοοτροπία του ίδιου του λαού μας, ο οποίος και τους εξέλεξε.

Ένας λαός που με τα χρόνια έγινε κατά την γνώμη μου τόσο “κακομαθημένος”, που μονίμως θέλει “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”.

Και να χρεοκοπήσει δηλαδή, αλλά από την άλλη και να μην “ξεπουλήσει” και την περιουσία του.

Και να κρατήσει το ευρώ, αλλά από την άλλη και να διώξει και το κακό μνημόνιο.

Όμως δυστυχώς για όλους εμάς, αυτό που θα γίνει μάλλον στο τέλος είναι το:

“Όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα”.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”