Η χρεοκοπία είναι το σύμπτωμα. Η “ασθένεια” είναι η ανοησία..

Σαν καθηγητής γνωρίζω καλά ότι αν κάποιος δεν έχει καταλάβει καλά ένα πρόβλημα, δεν πρόκειται ποτέ και να το λύσει.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν το πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν είναι ούτε η ύφεση, ούτε η έλλειψη ρευστότητας, ούτε η χρεοκοπία μας, όπως ίσως να πιστεύουν οι πιο πολλοί.

Η χρεοκοπία είναι απλά ένα από τα συμπτώματα της ασθένειάς μας.

Η πραγματική ασθένεια είναι η άγνοια και η ανοησία μας.

Η άγνοια όσον αφορά την οικονομική αλήθεια και η ανοησία όσον αφορά την αντίληψη του σωστού, αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας.

Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα τώρα οι περισσότεροι νομίζουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας είναι το σκληρό μνημόνιο ή το ότι μας βάλανε άδικα σε αυτό.

Το πρόβλημα όμως κατά την γνώμη μου δεν είναι το ότι μπήκαμε στο μνημόνιο, αλλά το ότι το μνημόνιο είναι στην λάθος κατεύθυνση και αντί να “βαράει” τον γάιδαρο, “βαράει” το σαμάρι, με άλλα λόγια “προστατεύει” τον δημόσιο τομέα, εις βάρος του ιδιωτικού.

Έτσι αντί να “χτυπάει” την αιτία του προβλήματος που είναι το υπερβολικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο, υπερ-φορολογεί και πνίγει δια της γραφειοκρατίας τον ιδιωτικό τομέα.

Διότι από ότι φαίνεται, πολύ λίγοι σε αυτή τη χώρα έχουν καταλάβει πως αυτοί που ουσιαστικά “πληρώνουν” και συντηρούν τον δημόσιο τομέα δεν είναι ούτε οι πολιτικοί, ούτε το μνημόνιο, αλλά ο ίδιος ο ιδιωτικός τομέας και πως αν αυτός “γονατίσει” τότε ο δημόσιος θα καταρρεύσει στα σίγουρα.

Κάποιοι λοιπόν τώρα πιστεύουν ότι είναι οι πολιτικοί, η τρόικα ή η κακιά η Μέρκελ που κόβουν τους μισθούς τους.

Και όμως αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει είναι, ότι αυτό που μειώνει στην πραγματικότητα τους μισθούς τους είναι η νοοτροπία των περισσότερων πολιτών, η ανυπακοή στους νόμους, η ανοργανωσιά μας και η έλλειψη παιδείας, με άλλα λόγια ο ίδιος οικονομικός νόμος της “βαρύτητας”.

Διότι αυτό που μάλλον δεν έχουν καταλάβει ακόμη οι περισσότεροι στην Ελλάδα, είναι το γιατί ένας γιατρός πχ στην Ελβετία αμείβεται περισσότερο από έναν γιατρό στην Ζιμπάμπουε, παρόλο που ο τελευταίος ίσως και να δουλεύει περισσότερες ώρες την ημέρα και κάτω από χειρότερες συνθήκες.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα μας ήταν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθούσαμε τόσο καιρό και σκοπεύουν λέει να λύσουν το πρόβλημα μας με περισσότερο κράτος.

Και όμως το πρόβλημα μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν που δεν είχαμε ένα φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που θα μας επέτρεπε να παράγουμε ανταγωνιστικά και να είχαμε μια οικονομία η οποία να στηρίζεται στον πλούτο που παράγει ο υγιείς ιδιωτικός τομέας και όχι στα δανεικά του κράτους.

Ακόμη πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι για την κατάσταση μας φταίνε λέει τα κέρδη της πλουτοκρατίας και οι πολυεθνικές και πως η λύση βρίσκεται στην φορολόγησή τους ή ακόμη και στην κρατικοποίηση τους.

Όμως αντίθετα η λύση στο πρόβλημά μας είναι η δημιουργία νέων επιχειρήσεων και η επίτευξη κερδών των υπαρχόντων επιχειρήσεων τόσο των μικρομεσαίων όσο και των πολυεθνικών και πως ο πάτος της ύφεσης θα γραφτεί, μόνο όταν μια δεδομένη στιγμή οι επιχειρήσεις που δημιουργούνται και οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται, γίνουν περισσότεροι σε αριθμό από τις επιχειρήσεις που κλείνουν και τους εργαζομένους που απολύονται.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι θα σώσουν λέει την Ελλάδα κλείνοντας με τα σώματά τους τις μπουκαπόρτες πλοίων και των μαγαζιών των πολυεθνικών, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ναζί στα μαγαζιά των Εβραίων την δεκαετία του 30.

Όμως δυστυχώς, τελικά μάλλον όλοι αυτοί είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και όχι τα κέρδη της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών και πως ο πάτος στην φτώχεια μας θα “γραφεί” μόνο όταν τα κέρδη αυτά πάψουν να αποτελούν “είδος προς εξαφάνιση”, όπως δηλαδή συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας ύφεσης.

Ακόμη οι περισσότεροι νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι στο νόμισμα και άλλοι επιθυμούν την δραχμή, ενώ άλλοι φοβούνται λέει μην βγούμε από το Ευρώ και πάμε στην δραχμή.

Και όμως το πρόβλημα μας δεν είναι το νόμισμα αλλά η νοοτροπία μας και πως είτε με το ευρώ είτε με την δραχμή στο τέλος της διαδρομής μας στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε, φτωχοί ως πολίτες και τριτοκοσμικοί ως χώρα.

Τώρα όλοι διαλαλούν σε κάθε τόνο πως το πραγματικό πρόβλημα μας είναι λέει το ότι δεν έχουμε ανάπτυξη.

Όμως αυτό που φαίνεται να αγνοούν όλοι αυτοί είναι πως για να πετύχουμε ανάπτυξη, θα πρέπει να γίνουμε πιο παραγωγικοί και ταυτόχρονα να αρχίσουμε να γινόμαστε και πιο ανταγωνιστικοί.

Με άλλα λόγια θα πρέπει είτε να ανταγωνιστούμε τους Ασιάτες δουλεύοντας περισσότερο ή βάζοντας λιγότερους φόρους και παίρνοντας χαμηλότερους μισθούς, είτε να ανταγωνιστούμε με τους περισσότερους από τους Δυτικούς στην οργάνωση και την τεχνολογία, αυξάνοντας με αυτόν το τρόπο παραγωγικότητα και μισθούς.

Εγώ πάντως δηλώνω ότι θεωρώ πιο πιθανό ο Μπένι να τρέξει τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, παρά να γίνει κάποιο από τα παραπάνω.

Έτσι τώρα πολλοί νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι λέει η έλλειψη ρευστότητας και η λύση του η έκδοση Ευρωομολόγου.

Όμως το πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι πως με τα υπάρχοντα οικονομικά δεδομένα, τα λεφτά στην πραγματικότητα “πετιούνται από το παράθυρο”, οπότε όσα χρήματα και όσα Ευρωομόλογα και να "τυπώσουν", το μόνο που μπορούν να καταφέρουν οι "εκτυπωτές" είναι να κερδίσουν λίγο επιπλέον χρόνο.

Ακόμη πολλοί ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα μας είναι λέει τα μεγάλα και "ληστρικά" επιτόκια των δανειστών μας όλα αυτά τα χρόνια.

Και όμως το πρόβλημα κατά την γνώμη μου ήταν στην πραγματικότητα τα χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανειζόμασταν όλο αυτό τον καιρό, με αποτέλεσμα να πέσουμε με τα “μούτρα” στα δανεικά, για να πληρώνει το κράτος μισθούς Ελβετίας και εμείς να τα κάνουμε τις Mercedes, BMW και Porsche Cayenne.

Τέλος οι περισσότεροι καταλήγουν σχεδόν πάντα στο ότι οι πολιτικοί μας λέει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα μας στην πραγματικότητα δεν είναι η “ποιότητα” των πολιτικών μας, αλλά η “ποιότητα” και η νοοτροπία του ίδιου του λαού μας, ο οποίος και τους εξέλεξε.

Ένας λαός που με τα χρόνια έγινε κατά την γνώμη μου τόσο “κακομαθημένος”, που μονίμως θέλει “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”.

Και να χρεοκοπήσει δηλαδή, αλλά από την άλλη και να μην “ξεπουλήσει” και την περιουσία του.

Και να κρατήσει το ευρώ, αλλά από την άλλη και να διώξει και το κακό μνημόνιο.

Όμως δυστυχώς για όλους εμάς, αυτό που θα γίνει μάλλον στο τέλος είναι το:

“Όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα”.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”