Τώρα που ακόμη και αυτοί που κάποτε γελούσαν με τους “προφήτες” της Ελληνικής συμφοράς τους έχουν ήδη “κάψει τα κρεμμύδια”, μπορούμε νομίζω να εξετάσουμε και το αν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι ως έθνος, για να γλυτώσουμε από αυτήν την επικείμενη και αναπόφευκτη πλέον κατά την γνώμη μου καταστροφή.
Αν και και ως γνωστόν με τα “αν” δεν γράφεται καμιά Ιστορία, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα πιστεύω πως είναι, ότι έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα στην πράξη και όχι στην θεωρία, δεν μπορούσαμε να είχαμε κάνει και πολλά πράγματα για την αποτροπή της επικείμενης αυτής καταστροφής, παρά μόνο ίσως για να μειώσουμε τις επιπτώσεις αυτής.
Και αυτό επειδή κατά την γνώμη μου είναι πολύ δύσκολο να πάει κανείς “κόντρα” στους οικονομικούς κύκλους και στην ανθρώπινη φύση των μαζών και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μειώσει ή να αυξήσει τον χρόνο διάρκειάς τους και κατά συνέπεια να οξύνει ή να αμβλύνει αντίστοιχα και τις άσχημες επιπτώσεις αυτών.
Αυτό γιατί είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι όσο πιο “ψηλά” φτάσει κανείς σε έναν κύκλο, τόσο πιο πολύ θα “πονέσει” κατά την “προσγείωση” του όταν ο κύκλος αυτός κλείσει, ειδικά αν κατά την “άνοδό” του έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον το “δεκανίκι” των δανεικών.
Και το κακό για εμάς τους Δυτικούς είναι ότι τώρα ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε κατά την γνώμη μου με το κλείσιμο του κύκλου της βιομηχανικής επανάστασης, ενός κύκλου δηλαδή που διήρκεσε περισσότερο από διακόσια χρόνια, και προς το τέλος του συντηρήθηκε κυρίως με την βοήθεια των παντός φύσεως δανεικών.
Για να μπορέσει λοιπόν ένας λαός να αλλάξει ουσιαστικά τον ρου της Ιστορίας του και να πάει κόντρα σε έναν κύκλο τέτοιου μεγέθους, θα πρέπει πρωτίστως να διαθέτει ικανούς ηγέτες που να έχουν από την μία πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας, ενώ από την άλλη θα πρέπει να διαθέτουν έμφυτη την αίσθηση του δίκαιου και του εφικτού, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει και να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το βραχυπρόθεσμο όφελος τόσο το δικό τους όσο και του συνόλου, προς όφελος του μακροπρόθεσμου και αυτό με οποιοδήποτε κόστος.
Όμως στην πράξη δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά επιπλέον απαιτείται οι ηγέτες αυτοί να καταφέρουν να πείσουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τους για το πιο είναι το σωστό και το αληθές τόσο από οικονομικής όσο και από κοινωνικής άποψης, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να “εξουδετερώσουν” τυχών κακές νοοτροπίες και όλα αυτά όταν αυτό το σωστό και το αληθές το οποίο πρέπει να γίνει, δεν συμφέρει σχεδόν κανένα βραχυπρόθεσμα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η ανθρώπινη φύση έχει από μόνη της μια κλίση και μια ροπή προς το εύκολο και το ευχάριστο, ενώ από την άλλη διαθέτει και μια έμφυτη αποστροφή προς τον πόνο και το ξεβόλεμα, σπάνια κάποιος ηγέτης της Ιστορίας κατάφερε κάτι τόσο εξαιρετικά δύσκολο, χωρίς το λιγότερο να χάσει ο ίδιος και ίσως αρκετοί από τους συμπολίτες του την ζωή τους.
Και όλα αυτά διότι κατά την γνώμη μου πιο εύκολα μπορεί κανείς να δείρει ή ακόμη και να σκοτώσει κάποιον στην κυριολεξία, παρά να τον πείσει για κάτι διαφορετικό στο οποίο εκείνος δεν πιστεύει εκ των προτέρων, τη στιγμή μάλιστα που αυτός θεωρεί πως αυτή η συγκεκριμένη αλλαγή δεν τον συμφέρει και καθόλου.
Αν δε ταυτόχρονα στην πλειοψηφία του ένας λαός στερείται και παιδείας, τότε κανείς είναι από "χέρι" χαμένος, διότι στην περίπτωση αυτή η αχαριστία η άγνοια και και ανοησία έχουν γίνει ήδη “ένα με το πετσί” της πλειοψηφίας των πολιτών και τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η διάλυση της κοινωνίας, της οικονομίας και της ίδιας της δημοκρατίας είναι απλά ζήτημα χρόνου.
Διότι τότε με τα χρόνια οι πολίτες-ψηφοφόροι αυτοί “παίρνοντας πρέφα” πως μπορούν να βάλουν “χέρι” δια της ψήφου τους στον δημόσιο κορβανά, αρχίζουν να ψηφίζουν αυτόν που τάζει πάντα τα περισσότερα και έτσι εκλέγονται συνεχώς οι πολιτικοί που το μόνο που ξέρουν είναι να τάζουν τους περισσότερους “λαγούς με τα πετραχήλια” και έτσι το μόνο που μένει ουσιαστικά σε όλους εμάς τώρα πια, είναι να βρούμε αν η κακόγουστη αυτή “παράσταση” θα τελειώσει με μια αριστερού ή με μια δεξιού τύπου δικτατορία.
Η άποψή μου πάντως όσον αφορά την Ελλάδα, είναι πως κατά πάσα πιθανότητα το “έργο” θα τελειώσει μάλλον με μια “χαζού” τύπου δικτατορία.
Βέβαια αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς το γεγονός ότι όχι μόνο οι Έλληνες πολιτικοί αλλά ακόμη και οι περισπούδαστοι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι της τρόικας, έχουν τόσο σχέση με την οικονομική αλήθεια, όση σχέση έχω εγώ με την κοπτική ραπτική, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ήμασταν όχι μόνο από χέρι “χαμένοι”, αλλά και από χέρι “καμένοι”.
Μοιραία λοιπόν την θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις την αναλαμβάνει κάποια στιγμή η ίδια η “μοίρα”, η οποία μέσα από μεγάλα ιστορικά γεγονότα, από αυτά δηλαδή που προκαλούν “σοκ και δέος”, αναλαμβάνει η ίδια να πείσει τους "άπιστους" για το πιο τελικά είναι το σωστό και το αληθές, δίνοντας λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, σπρώχνοντας τις περισσότερες φορές τα πράγματα βίαια προς μια νέα κατεύθυνση, εξαλείφοντας έτσι όλες τις προηγούμενες κακές συνήθειες και μηδενίζοντας με αυτόν τον τρόπο το βιοτικό επίπεδο των πολιτών για να κλείσει έτσι ένας κύκλος για να ξεκινήσει ο επόμενος.
Όταν όμως βλέπει κανείς σπουδαγμένους ανθρώπους με διδακτορικά να σου μιλούν για τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού μας και ότι για την κατάντια μας ευθύνονται λέει οι διεθνείς τοκογλύφοι, όταν με την πρώτη ευκαιρία σου αναπτύσσουν και το σενάριο ότι όλα γίνονται λέει γιατί υπάρχει σχέδιο ξεπουλήματος του Ελληνικού πλούτου και ταυτόχρονα σου “πετάνε” και κάτι για τους κακούς επιχειρηματίες και την ανάγκη κρατικοποίησης των πάντων, ρίχνοντας σχεδόν πάντα το τελικό φταίξιμο στους Γερμανούς και στα μεγάλα οπίσθια της Μέρκελ, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πιστεύω, πως μόλις δούμε αυτό που μας επιφυλάσσει τελικά η “μοίρα” για εμάς τους Έλληνες, μάλλον θα τρομάξει ακόμη και ο “Καθηγητής Λυκείου”, ο οποίος έχει “τρομάξει” τόσο κόσμο έως τώρα.
Γιατί τότε είναι που συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν αξίζουμε όχι μόνο τους μισθούς μας έστω και τους μειωμένους, όχι μόνο το νόμισμά μας, αλλά ούτε καν τα σύνορά μας.
Διότι ως γνωστόν το σύνθημα στο οποίο στηρίζουμε τις ελπίδες μας όλα αυτά τα τελευταία χρόνια δεν είναι άλλο από το “ Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” και πως δεν μπορεί θα μας σώσουν οι άλλοι, επειδή δεν συμφέρει κανένα να διαλυθούμε, από την Ευρώπη, έως την Κίνα και τις ΗΠΑ.
Αυτό όμως που φαίνεται να αγνοούν όλοι αυτοί, είναι ότι πάντοτε υπήρχαν κράτη στην παγκόσμια ιστορία που τώρα πια δεν υπάρχουν και το κυριότερο πως τα σύνορα ενός κράτους συνήθως κατά μέσο όρο αλλάζουν κάθε εκατό χρόνια περίπου.
Τώρα λοιπόν οι περισσότεροι ρωτάνε τον Μπένι και τους άλλους “ειδικούς”, για το πως θα ζήσουν λέει με τα 500 ή 700 ευρώ το μήνα.
Τόσο καιρό όμως που όλοι μας αγοράζαμε τα φθηνά Ασιατικά προϊόντα, κανείς μας δεν ρώτησε πως μπορεί και ζει ένας Κινέζος ή ένας Ινδός με 100 και 200 ευρώ το μήνα.
Ίσως μάλλον επειδή δεν μας ένοιαζε και πολύ, γιατί εμείς καλά περνούσαμε με τα παντός είδους δανεικά.
Το κακό όμως για όλους εμάς τους δυτικούς είναι, ότι μάλλον σε λίγο ούτε τον Κινέζο και τον Ινδό θα τους νοιάζει και πολύ για το πώς θα την βολέψουμε και εμείς από εδώ και πέρα και για το αν ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να δουλεύουμε εμείς για να περνάνε αυτοί καλύτερα.
Κατά συνέπεια λοιπόν η απάντηση σε όλα αυτά ίσως είναι πολύ απλή:
Λυπάμαι κύριοι.. χάσαμε...
Ο “Καθηγητής Λυκείου”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.