και χρήμα δεν εκράτεις...

και χρήμα δεν εκράτεις...
και χρήμα δεν εκράτεις...

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Στο χρηματιστήριο όλα ισχύουν ... και τίποτα δεν ισχύει....


Στο χρηματιστήριο όπως έχουμε ξαναπεί και παλαιότερα, δεν υπάρχει κάποιο σύστημα που να κερδίζει πάντα και κάτω από οποιοσδήποτε συνθήκες.

Διότι αν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα τότε θα το είχε ανακαλύψει κάποιος και τώρα το χρηματιστήριο θα είχε αυτοκαταργηθεί, μια που τότε όλοι θα κέρδιζαν και έτσι δεν θα υπήρχε κανείς για να χάσει τα λεφτά του.

Έτσι αυτό που ισχύει τις περισσότερες φορές στην πράξη είναι ότι μόλις ανακαλύψει κανείς κάποιο κερδοφόρο σύστημα στο οποίο να έχει καταφέρει να ενσωματώσει όλες τις παλαιότερες περιπτώσεις στις οποίες έχασε τα λεφτά του, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι τώρα έχασε ξανά τα λεφτά του απλά γιατί του έχει διαφύγει κάτι άλλο.

Για την ακρίβεια αυτό που ανακαλύπτει κανείς με τα χρόνια είναι ότι στο χρηματιστήριο όσο πιο πολύ κερδίζει κανείς με ένα συγκεκριμένο σύστημα, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ώρα που πρέπει αυτός να το αλλάξει.

Και αυτό γιατί απλά δεν υπάρχει ένα και μοναδικό σύστημα που να κερδίζει παντού και πάντα, αλλά εκατοντάδες συστήματα ανά περίσταση και περίπτωση και εσύ απλά πρέπει να βρεις ποιο είναι αυτό το σύστημα το οποίο κερδίζει με βάση τα ισχύοντα δεδομένα.

Έτσι όποιο από τα υπάρχοντα συστήματα και να εφαρμόσει κανείς, ανακαλύπτει σχεδόν πάντα στο τέλος ότι όλα αυτά που λέγονται κατά καιρούς για το χρηματιστήριο ισχύουν μεν αλλά ταυτόχρονα δεν ισχύει και τίποτε από όλα αυτά, απλά και μόνο γιατί έχει “παίσει” κανείς πάνω σε μια από τις πολλές “εξαιρέσεις” και έτσι τώρα πια ισχύει κάτι άλλο.

Τα θεμελιώδη.

Στο χρηματιστήριο ισχύει ότι κερδίζει αυτός που αγοράζει φθηνά και πουλάει ακριβά.

Και φυσικά αυτό που ισχύει θεωρητικά είναι ότι όσο χαμηλότερος είναι ο λόγος της τιμής μιας μετοχής ως προς τα κέρδη της( PE), ή ο λόγος της τιμής της προς την λογιστική της αξία(PV) ή όσο μεγαλύτερο είναι το επί τις εκατό μέρισμα αυτής, τόσο πιο φθηνή είναι μια μετοχή.

Όμως αυτό που ισχύει τις πιο πολλές φορές στην πράξη είναι ότι όποιος αγοράζει με βάση τους παραπάνω δείκτες, συνήθως τα “κλαίει” τα λεφτά του και αυτό γιατί στο χρηματιστήριο αυτό που ισχύει τις περισσότερες φορές είναι ότι το φθηνό γίνεται φθηνότερο και το ακριβό ακριβότερο.

Και αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί οι δείκτες αυτοί αποτελούν συνήθως παρελθόν και στην πραγματικότητα ίσως η εταιρεία τόσο στο παρόν αλλά κυρίως στο μέλλον να μην τα “πάει” τόσο καλά, με αποτέλεσμα οι δείκτες αυτοί να είναι ήδη “μπαγιάτικοι” και να έχουν ήδη χαλάσει, αλλά εσύ δεν το έχεις πάρει έγκαιρα πρέφα, γιατί ίσως να είσαι απασχολημένος με το γκρινιάζεις παρακολουθώντας τους να γίνονται όλο και πιο φθηνοί, μια που η τιμή της μετοχής γίνεται και αυτή όλο και φθηνότερη.

Όμως από την άλλη αυτό που ισχύει στα σίγουρα είναι ότι όταν αγοράζει κανείς μετοχές με χαμηλό PE και PV προς το τέλος μιας πτωτικής αγοράς και μετά από μια πτώση της τάξης του 70 με 80% και άνω, τότε σχεδόν σίγουρα θα βγει κερδισμένος γιατί τότε όντως αγόρασε φθηνά, διότι το πιο πιθανό είναι οι τιμές να ανέβουν στο άμεσο μέλλον.

Όταν όμως αγοράζει κανείς μετοχές με χαμηλό PE και PV σε μια ανοδική αγορά, τότε αυτό που ισχύει στην πράξη είναι ότι μάλλον αγοράζει τα “κουτσά άλογα” της πιάτσας, για να ανακαλύψει στο τέλος ότι αυτό που πραγματικά ίσχυε για αυτές τις μετοχές είναι ότι όλο και κάποιος λόγος υπήρχε που είχαν χαμηλό PE και PV.

Ακόμη μπορεί στο χρηματιστήριο να ισχύει ότι όποια εταιρία πληρώνει μεγάλο επί τις εκατό μέρισμα και έχει και χαμηλό PE να είναι όντως φθηνή, αλλά αυτό που πραγματικά μπορεί να ισχύει στην πραγματικότητα είναι ότι η συγκεκριμένη εταιρεία ή τομέας μπορεί να βρίσκεται πια στο στάδιο της ωρίμανσης του ή ακόμη και στις αρχές της παρακμής του και απλά πληρώνει μεγάλο μέρισμα γιατί δεν έχει που αλλού να επενδύσει τα κερδισμένα χρήματα του για να “γεννήσουν” και άλλα και έτσι οι μεγαλομέτοχοι απλά τα βγάζουν από την εταιρία για να τα βάλουν στην τσέπη τους, κάτι φυσικά όχι καλό για την εταιρία.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτό που ισχύει τελικά είναι ότι προς το τέλος μιας ανοδικής αγοράς όταν “φουσκώνει” πιο πολύ μια φούσκα, οι πιο φθηνές μετοχές δεν είναι αυτές που έχουν χαμηλότερο ΡΕ και πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρισμα, αλλά αυτές που δεν πληρώνουν καθόλου μέρισμα γιατί δεν έχουν καθόλου PE, διότι όπως έχει αποδειχθεί πάλι στην πράξη αυτές είναι οι “παιχνιδιάρες” οι οποίες ανεβαίνουν και πιο πολύ.

Έτσι λοιπόν στο τέλος το πιο πιθανό είναι να ανακαλύψει κανείς ότι στο χρηματιστήριο αυτό που ισχύει είναι πως φθηνές μετοχές είναι αυτές που μπορεί μεν να έχουν μεγάλο PE και PV, αλλά έχουν ακόμη μεγαλύτερο growth και το ακόμη χειρότερο είναι ότι μπορεί να ανακαλύψει κανείς κάποια στιγμή ότι τα περισσότερα κέρδη βγαίνουν συνήθως από μετοχές που τώρα με βάση τα θεμελιώδη είναι “με το ένα πόδι στον τάφο”, αλλά αύριο εμφανίζουν και growth.

Η τεχνική ανάλυση...

Αφού λοιπόν χάσει κανείς τα λεφτά του μαθαίνοντας ότι αυτό που ισχύει τελικά στο χρηματιστήριο είναι ότι τα PE, τα PV και τα μερίσματα είναι μπαγιάτικα και “τρε-μπανάλ” εργαλεία για να περιμένει κανείς ότι θα κερδίσει με αυτά, αρχίζει να ψάχνει για πιο φρέσκα “κουλούρια”.

Έτσι καταλήγει όχι στα φρέσκα τρίγωνα “πανοράματος” αλλά στα τρίγωνα της τεχνικής ανάλυσης, στις σφήνες, τις στηρίξεις, τις αντιστάσεις και τους κινητούς μέσους όρους.

Και αφού μαθαίνει τελικά τι ισχύει σε κάθε σχηματισμό, εκεί που βλέπει να διαμορφώνεται ένας σίγουρος σχεδιασμός ο οποίος του έχει χαρίσει και στο παρελθόν αξιόλογα κέρδη, ξαφνικά τον “ταράζει” η αγορά στα whipsaws και στις ψευδείς διασπάσεις και χάνει ξανά τον μπούσουλα και τα λεφτά του.

Και αφού χάσει τα μισά του λεφτά στα stop loss και αηδιάσει με την όλη κατάσταση, η αγορά τελικά κάνει την κίνηση που περίμενε τόσο καιρό, μόνο που αυτός τώρα βρίσκεται στην “απέξω”.

Η μπορεί να ανακαλύψει κανείς αφού έχασε πάλι τα χρήματά του, ότι όλα αυτά που έμαθε στα βιβλία της τεχνικής ανάλυσης στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύουν, γιατί απλά δεν έλαβε υπόψιν του ότι οι διασπάσεις έγιναν με μικρό όγκο, ότι η συγκεκριμένη μετοχή λέει είχε μικρή διασπορά και εμπορευσιμότητα ή ότι η αγορά λόγω ενός πολύ σημαντικού και άσχημου γεγονότος είχε γίνει “έρμαιο” των ειδήσεων, κατασκευασμένων ή μη και άρα η τεχνική ανάλυση είναι πια άχρηστη.

Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι μπορεί να ανακαλύψει στο τέλος ότι ο λόγος για τον οποίο την "πάτησε", ήταν γιατί οι “μάγκες” και τα “δυνατά χέρια” είχαν καταλάβει ότι οι περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στην αγορά βάσιζαν τις επενδυτικές τους αποφάσεις στην τεχνική ανάλυση και έτσι είχαν αρχίσει να “ζωγραφίζουν” επίτηδες τις κεφαλές με τις μύτες, τα αυτιά και τους ώμους και όχι μόνο τα τρίγωνα “Πανωράματος”, αλλά ακόμη και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, απλά και μόνο για να πάρουν οι “αληταράδες” τα λεφτά από τους τεχνικο-αναλυταράδες.

Η Αντιθετική στρατηγική ..

Στο χρηματιστήριο ισχύει ότι αν θέλει κανείς να κερδίσει πρέπει να αγοράζει όταν οι πολλοί πουλάνε και να πουλά όταν οι πολλοί αγοράζουν.

Όμως πως να ξέρει κανείς πότε ισχύει ότι όντως οι πολλοί πουλάνε και αν αργότερα αυτό που θα ισχύσει είναι ότι ακόμη περισσότεροι θα αρχίσουν να πουλάνε και αυτοί με την σειρά τους, γιατί τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα;

Και αν στο τέλος ανακαλύψει κανείς ότι όντως ισχύει κάτι πολύ χειρότερο, όπως για παράδειγμα μια “καραμπινάτη” χρεοκοπία ή ένα εταιρικό “λουκέτο” και αργότερα τελικά γίνει και αυτός ένας με αυτούς τους πολλούς που τώρα πουλάνε και πουλήσει και αυτός με την σειρά του τελικά χαμηλότερα;

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι στο τέλος το πιο πιθανό είναι να ανακαλύψει κανείς ότι όντως η αντιθετική στρατηγική ισχύει, γιατί με το που φοβήθηκε και πούλησε τις μετοχές του πάνω στον πανικό νούμερο 13, το χρηματιστήριο άρχισε ξαφνικά να ανεβαίνει και πήγε μέχρι τον “θεό”.

Οι οικονομικοί και τεχνολογικοί κύκλοι..

Στο χρηματιστήριο δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς πως ότι ισχύει τώρα το πιο πιθανό είναι ότι θα ισχύει και αύριο και όλα αυτά μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα και στιγμή αυτό να αλλάξει και να μην ισχύει πια.

Έτσι επειδή κερδίζει κανείς συνεχώς τα τελευταία 2 με 3 ή ακόμη και 21 χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κερδίζει και για τα επόμενα 2, 3 ή ακόμη και 21.

Γιατί αυτό που ισχύει τελικά είναι πως τα πράγματα τόσο στο χρηματιστήριο, όσο στην ζωή αλλά και στην οικονομία δεν κινούνται γραμμικά, αλλά σε κύκλους.

Βέβαια αυτό που ισχύει αποδεδειγμένα στην πράξη είναι ότι μακροπρόθεσμα βγαίνει κερδισμένος κανείς από το χρηματιστήριο.

Αν όμως πέσει κανείς σε κανένα πτωτικό κύκλο μπορεί να κάνει ακόμη και 2 ίσως και 3 χρόνια για να πάρει πίσω τα λεφτά του και αν είναι πολύ άτυχος και αγοράσει προς το τέλος του κύκλου των μετοχών και της ανάπτυξης και πάνω στην μεγάλη φούσκα, μπορεί και να κάνει και καμιά 20αριά χρόνια για να πάρει πίσω τα λεφτά του.

Αν τα πάρει τελικά και δεν πέσει πάνω σε κανένα “ναυάγιο” και τα χάσει όλα.

Και όλα αυτά γιατί ακόμη και η ίδια τεχνολογία μπορεί να εξελίσσεται μεν, αλλά κινείται και αυτή σε κύκλους. Έτσι αν αγοράσει κανείς καμιά μετοχή απαρχαιωμένης τεχνολογίας και την κρατήσει πολύ καιρό, τότε το πιθανότερο είναι να του “φάει” τα λεφτά η “Δημιουργική καταστροφή” του Joseph Schumpeter.

Έτσι λοιπόν με το που ανακαλύπτει κανείς τι τελικά ισχύει στην οικονομία και ότι το χρηματιστήριο συνήθως προεξοφλεί τα οικονομικά “τεκτενόμενα”, ξαφνικά αυτό παύει να ισχύει πια γιατί εμφανίζεται λέει ο “πανίσχυρος Ben” ο οποίος μέσω μιας “καινούργιας” μεθόδου που ονομάζεται λέει “printing press” μπορεί και ανεβάζει και κατεβάζει όποτε θέλει αυτός και την οικονομία αλλά και τα χρηματιστήρια.

Έτσι τώρα που ακόμη και ένα “παιδί για τα θελήματα του χρηματιστηρίου” που λέει ο λόγος, έχει καταλάβει πια τι ισχύει στην παγκόσμια οικονομία αλλά κυρίως το τι θα συμβεί στο προσεχές μέλλον, τα χρηματιστήρια δεν προεξοφλούν πια την πτώση αλλά την άνοδο, γιατί περιμένουν λέει πως ο Ben θα “καθαρίσει” πάλι, τυπώνοντας κανένα “ωκεανό” από τα χαρτονομίσματα του και έτσι από εδώ και πέρα πια θα ισχύει το: “αφού οι αγορές θα ανέβουν ξανά, που να τις ρίχνουμε τώρα”.

Έτσι τι και αν γνώριζε κανείς καλά από το παρελθόν, ότι αυτό που ισχύει είναι ότι τις περισσότερες φορές μετοχές και εμπορεύματα κινούνται τον περισσότερο χρόνο αντίθετα, για σχεδόν εκατό χρόνια τώρα.

Τώρα αυτό δεν ισχύει πια, γιατί τώρα υπάρχει ο Ben, ο οποίος τυπώνοντας και πληθωρίζοντας σηκώνει τις τιμές όχι μόνο των μετοχών, των εμπορευμάτων και των σπιτιών, αλλά ακόμη και της σεξουαλικής διαθέσεις όλων των πολιτών, λύνοντας έτσι ακόμη και τα τυχών προβλήματα υπογεννητικότητας μιας κοινωνίας.

Τι και αν ήξερε λοιπόν κανείς έως τώρα, πως οι οικονομικοί κύκλοι του καπιταλισμού διαρκούν κατά μέσο όρο περίπου 17 χρόνια;

Έρχεται μια “ωραία των ημερών” πάλι ο Ben και με την “νέα” του μέθοδο παρατείνει τον κύκλο αυτό στα 30 χρόνια και έτσι αυτά που ήξερε κανείς μέχρι τώρα, μάλλον θα πρέπει να τα ξεχάσει.

Αλλά και να μην τα ξεχάσει από μόνος του κανείς, το πιο πιθανό είναι ότι έως τότε μπορεί και να τα έχει “τινάξει τα πέταλα”.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που μπορεί και να κατάγεται κανείς από κανένα “κοκορακόσογο” και δεν τα έχει “τινάξει” ακόμη, το πιο πιθανό είναι ότι μετά από όλες αυτές τις ανοησίες τόσο του Ben όσο και των απανταχού διοικούντων, θα ξεσηκωθεί ο κόσμος και θα έρθει κανένα απολυταρχικό καθεστώς όπως πχ ένας κομουνισμός ή ένας φασισμός και τότε πάλι δεν θα ισχύει τίποτε από όσα ήξερε κανείς έως τώρα, για όσο χρόνο χρειαστεί για να τα “τινάξει”.

Μετά από όλα αυτά κατά την γνώμη μου, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί στο χρηματιστήριο τελικά όλοι οι έχουν δίκιο και οι τρελοί ακόμη περισσότερο.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Η “ζητιανιά του γείτονα”...


(The beggar -thy- neighbor)...

Οι οικονομικοί πόλεμοι μεταξύ κρατών είναι τόσο παλιοί όσο και οι κανονικοί πόλεμοι, με τα νομίσματα σε αυτή την περίπτωση να αποτελούν σχεδόν πάντα την “αιχμή του δόρατος” του κάθε κράτους.

Βασική επιδίωξη λοιπόν σε έναν τέτοιο “πόλεμο” ήταν και είναι, το κάθε κράτος υποτιμώντας το νόμισμά του κατά βούληση, να “επιφέρει” ένα ισχυρό οικονομικό πλήγμα στους οικονομικούς του “αντίπαλους”, κάνοντας έτσι πιο ακριβές τις εξαγωγές των άλλων και καθιστώντας ταυτόχρονα πιο φθηνές και άρα πιο ανταγωνιστικές τις δικές του εξαγωγές, για να καταφέρει με αυτό τον τρόπο να “αναζωογονήσει” την εγχώρια οικονομία.

Η αρχή γίνεται σχεδόν πάντα από το κράτος ή τα κράτη που χάνουν τον “πόλεμο” του οικονομικού ανταγωνισμού και συμπίπτει τις περισσότερες φορές χρονικά με μια οικονομική παρακμή και με την ραγδαία αύξηση της ύφεσης και της ανεργίας στο εσωτερικό της χώρας.

Τότε είναι που οι διοικούντες υπό την πίεση των αντιδράσεων της κοινωνίας, αντί να απελευθερώσουν την οικονομία μειώνοντας το κράτος, την φορολογία και τους μισθούς για να καταφέρει αυτή να βρει κάποιο “πάτημα” σε ένα χαμηλότερο επίπεδο από το σημερινό και να μπορέσει έτσι να επανακτήσει την χαμένη της ανταγωνιστικότητα, επιλέγουν σχεδόν πάντα την εύκολη και βραχυπρόθεσμα λιγότερο ανώδυνη λύση, αυτήν της υποτίμησης του νομίσματος.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή κανείς πολιτικός δεν τολμά σχεδόν ποτέ να πάρει μια δύσκολη και βραχυπρόθεσμα επώδυνη λύση, η οποία όμως από μακροπρόθεσμη άποψη είναι η σωστή και η ενδεδειγμένη.

Το σχέδιο λοιπόν που επιλέγεται σχεδόν πάντα για να κάνουμε πιο φθηνά και πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα και της υπηρεσίας μας, είναι αυτό της μείωσης των μισθών δια της πλαγίας οδού, δηλαδή δια της υποτιμήσεως του νομίσματος.

Έτσι αφού δια μέσω της κοπής χρήματος από το πουθενά και δια του πληθωρισμού υποτιμήσουμε στα “μουλωχτά” το νόμισμα μας ας πούμε κατά ένα 30%, κατόπιν δίνουμε και ένα 10% αύξηση στους μισθούς και δια αυτού του τρόπου τους “τουμπάρουμε τους παλιοχωριαταρέους”, που έλεγε παλαιότερα και ο Κωνσταντάρας στην ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο”.

Το πρόβλημα εδώ όμως είναι ότι κανείς δεν έχει πια “φιλότιμο” και έτσι τις περισσότερες φορές αυτό που γίνεται στην πράξη είναι ότι και οι άλλες κεντρικές τράπεζες υποτιμούν και αυτές με την σειρά τους το δικό τους νόμισμα και κατά συνέπεια σχεδόν πάντα στο τέλος καταλήγουμε να πλέκουμε σε έναν πραγματικό νομισματικό “πόλεμο”, με σχεδόν όλους οικονομικά ηττημένους στο τέλος.

Έτσι τις πιο πολλές φορές όλα αυτά συνήθως οδηγούν σε περιορισμούς εισαγωγών, σε δασμούς και κανονικές και με τον νόμο ταρίφες, και έτσι στο τέλος ο οικονομικός αυτός πόλεμος τις πιο πολλές φορές καταλήγει και σε κανονικό.

Όμως αντίθετα με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, η ιστορία και η πραγματικότητα έχουν δείξει στην πράξη ότι ένα κράτος είναι οικονομικά δυνατό και εύρωστο όταν διαθέτει ένα δυνατό και αξιόπιστο νόμισμα.

Όταν η αξιοπιστία και η αγοραστική δύναμη του νομίσματός του “πάρει την κατηφόρα”, τότε αργά ή γρήγορα το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία του, αλλά το πιο σημαντικό και με την ίδια την κοινωνική συνοχή του και έτσι η διάλυση δεν αργεί να έρθει.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι όλοι οι παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες της ιστορίας ήταν και παρέμειναν πραγματικοί ηγέτες όσο το νόμισμά τους ήταν και παρέμεινε ισχυρό και αξιόπιστο και πως όταν άρχισαν οι “παραχαράξεις” και οι υποτιμήσεις, άρχιζε και η οικονομική και όχι μόνον παρακμή.

Και όλα αυτά γιατί είναι γεγονός πως η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ενός κράτους και μιας οικονομίας μέσω της καινοτομίας και της αύξησης της παραγωγικότητας, είναι μια πολύ δύσκολη και επώδυνη υπόθεση, ενώ από την άλλη μια υποτίμηση του νομίσματος μέσω της αύξησης του κυκλοφορούντος χρήματος αποτελεί πάντα μια πανεύκολη και μια σχετικά ανώδυνη βραχυπρόθεσμη λύση.

Το πρόβλημα όμως με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω της υποτίμησης του νομίσματος είναι ότι ελάχιστα αγαθά και προϊόντα παράγονται αποκλειστικά και εξ' ολοκλήρου σε μια χώρα από την αρχή μέχρι το τέλος τους.

Τις περισσότερες φορές στην πράξη για να παραχθεί ένα αγαθό ή ένα προϊόν σε μια χώρα, απαιτείται η εισαγωγή πρώτων υλών και διάφορων άλλων υλικών από άλλες χώρες, προτού το προϊόν ή το αγαθό αυτό πάρει την τελική του μορφή.

Κατά συνέπεια λοιπόν τις περισσότερες φορές μια υποτίμηση του νομίσματος έχει σχεδόν πάντα ως “παράπλευρη“ απώλεια την αύξηση του κόστους παραγωγής και κατά συνέπεια την σχεδόν ισόποση αύξηση της τελικής τιμής του προϊόντος, με αποτέλεσμα ο πιθανός εξαγωγέας να μην μπορεί να καρπωθεί στην πράξη την υποτίμηση αυτήν.

Από την άλλη αυτό που φαίνεται να διαφεύγει από τους περισσότερους υποστηρικτές της μεθόδου αυτής, είναι ότι “εξάγοντας” ύφεση στους γείτονές σου δια τις υποτιμήσεως του νομίσματος σου, μακροπρόθεσμα κάνεις και τους δικούς σου εξαγωγείς πιο φτωχούς, διότι με τις οικονομίες των άλλων χωρών σε ύφεση και την κατανάλωση τους σε πτώση, το πιο πιθανό είναι να μην βρίσκουν πελάτες για τα προϊόντα τους ούτε οι δικοί σου εξαγωγείς, παρόλο που αυτά τώρα έχουν γίνει συγκριτικά φθηνότερα.

Αυτοί είναι ίσως και οι λόγοι που στην πράξη κανένα σχέδιο υποτίμησης ενός νομίσματος με σκοπό την αύξηση των εξαγωγών, την μείωση της ανεργίας και την εν γένει αναζωογόνηση της εγχώριας οικονομίας, δεν πέτυχε τελικά τον στόχο του στο διάβα της οικονομικής ιστορίας.

Διότι εκτός των άλλων για να καταπολεμήσει κανείς την ανεργία του και να τονώσει τις εξαγωγές του, θα πρέπει πρωτίστως να διαθέτει παραγωγή, γιατί αλλιώς “βαρά στον γάμο του καραγκιόζη”, κάνοντας απλά φτωχότερους τους κατοίκους της χώρας του, όπως δηλαδή έκανε και ο Ανδρέας την δεκαετία του '80.

Γι' αυτό λοιπόν οι υποτιμήσεις και οι νομισματικοί “πόλεμοι” δεν παράγουν σχεδόν ποτέ από μόνες τους αυτό που υπόσχονται εξ αρχής, δηλαδή ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας, παρά μόνο πληθωρισμό, φτώχεια και διεθνή “ανακατωσούρα”.

Έτσι στις μέρες μας, χώρες με μεγάλα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο τυπώνοντας απλά χρήμα από το πουθενά και υποτιμώντας με αυτόν τον τρόπο το νόμισμά τους, το μόνο που καταφέρνουν στο τέλος είναι να εξάγουν πληθωρισμό αυξάνοντας το κόστος παραγωγής όλων των εξαγωγικών κρατών και άρα και το δικό της εμπορικό έλλειμμα, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο ελλειμμάτων και χρέους και όχι αυτό που επιδιώκουν, δηλαδή την ανάκαμψη της δικής τους μη παραγωγικής οικονομίας.

Και όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά γιατί από τότε που καταργήθηκε η σύνδεση των νομισμάτων με τον χρυσό, η “άγκυρα” του συστήματος έχει ουσιαστικά χαθεί και τα χαρτονομίσματα έχουν γίνει “φύλο και φτερό στον άνεμο”, αλλά ταυτόχρονα και “όπλα” οικονομικής και κοινωνικής χειραγώγησης του κάθε “πικραμένου” πολιτικού και κεντρικού τραπεζίτη.

Όμως άπαξ και η παραγωγή έχει αλλάξει “χέρια”, δεν είναι τόσο εύκολο να επιστρέψει από εκεί που έφυγε ή και να στηθεί από την αρχή με τέτοια τερτίπια και τέτοιες σοφιστείες.

Ούτε είναι εύκολο να διασώσει κανείς με τέτοιου είδους αλχημείες μια παρακμάζουσα και χαμένη από “χέρι” οικονομία, που λόγω της κακής διαχείρισης και της σπατάλης των οικονομικών πόρων της έχει καταστεί πια μη ανταγωνιστική.

Το γεγονός λοιπόν ότι και στο παρελθόν παρόμοιες πολιτικές υποτίμησης των νομισμάτων οδήγησαν απλά σε πληθωρισμό, οικονομική καταστροφή και τελικά σε συμβατικό πόλεμο, δεν φαίνεται να αποτρέπει σχεδόν καμιά κεντρική τράπεζα ή κράτος από το να το προσπαθήσει ξανά και ξανά.

Γιατί μάλλον και σε αυτή τη περίπτωση:

“Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

“Έχω τη λύση”....


Αν για τους περισσότερους ο Γιώργος θα μείνει στην ιστορία για την φράση “Λεφτά υπάρχουν”, σε εμένα θα μείνει στην μνήμη μου για την φράση του “Έχω τη λύση...”, την οποία ξεστόμισε κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας των εκλογών του 2009.

Βέβαια τότε μάταια περίμενα μπροστά στην τηλεόραση για να ακούσω ποια ήταν η λύση αυτή.

Μάλλον για την ακρίβεια από τότε γνώριζα ότι όχι μόνο την λύση δεν είχε, αλλά ούτε καν γνώριζε ποιο πραγματικά ήταν το πρόβλημα της Ελλάδος, όχι μόνο την δεδομένη στιγμή, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Γιατί στην πραγματικότητα το βασικότερο πρόβλημα μας μάλλον ήταν, ότι αυτό το “τέρας” της ευφυίας που είχαμε για πρωθυπουργό μας για σχεδόν δυόμιση χρόνια, ήταν από μόνος του ένα “μέρος” του προβλήματος μας.

Έτσι ακόμη και τώρα αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το τι ακριβώς είχε μέσα στο “χαοτικό” του μυαλό ο πρώην πρωθυπουργός μας όταν έλεγε την φράση αυτή, νομίζω ότι είμαι βέβαιος πια για το σύστημα που είχε κατά “νου” και πάνω στο οποίο στήριξε όλες του τις ελπίδες για λύση στο Ελληνικό πρόβλημα, όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια.

Το σύστημα λοιπόν ήταν:

“Επειδή τους βαστάμε από τα (άντε να μην πω) ..... κέρατα....
εμείς θα κάνουμε ότι κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στην οικονομία μας..
και αυτοί απλά θα κάνουν πως μας ελέγχουν.........”

Επειδή λοιπόν ακόμη και τώρα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα στο Ελληνικό αυτό σύστημα και συνεχίζουμε ακόμη να κουβεντιάζουμε για τα ίδια και τα ίδια πράγματα, θα επιχειρήσω να αναλύσω τις λύσεις που θα μπορούσαν να δοθούν στο Ελληνικό πρόβλημα με το συγκεκριμένο αυτό σύστημα, ανεξάρτητα του εάν οι λύσεις αυτές είναι σκόπιμες και αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου ή απλά θέμα “σπόντας” και καθαρής τύχης.

Διότι μπορεί τότε όταν ξεστόμιζε τη φράση αυτή, όντως ο Γιώργος να είχε κάποια λύση στο μυαλό του και απλά εμείς οι “κοινοί θνητοί” να μην μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το “μεγαλείο” αυτής της λύσης, ίσως λόγω μειωμένης αντίληψης.

Η υποτίμηση .....

Το σχέδιο-λύση λοιπόν κατά την γνώμη μου μπορεί να ήταν και να είναι, αντί να φύγουμε εμείς από το ευρώ και να γυρίσουμε στην δραχμή όπως μας προτείνουν τελευταία πολλοί οικονομολόγοι, να κάνουμε απλά και μόνο συνεχώς καθυστέρηση χωρίς ουσιαστικά να λύνουμε κανένα πρόβλημα τόσο εμείς εδώ όσο και οι άλλοι στην υπόλοιπη Ευρώπη, και έτσι να μην χρειαστεί να γυρίσουμε εμείς στην δραχμή αλλά να γίνει το ευρώ, δραχμή.

Αυτό μπορεί να συμβεί κατά την γνώμη μου απλά και μόνο συνεχίζοντας έτσι ακριβώς όπως πάμε τώρα, προσποιούμενοι δηλαδή ότι κάνουμε κάτι τόσο εμείς όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, αλλά στην πραγματικότητα απλά να περιμένουμε όλοι μας κάποιο θαύμα.

Τότε λογικά σε ένα με δύο χρόνια από τώρα το θαύμα μπορεί και να έρθει, με το Ευρώ να φτάνει περίπου στο 0,40 με 0,50 του δολαρίου και έτσι να έχει συμβεί η απαιτούμενη υποτίμηση η οποία θα μας φτωχύνει ως έθνος, εκτονώνοντας με αυτόν τον τρόπο την τρέχουσα κρίση και δίνοντας επιτέλους μια κάποια λύση τόσο στο Ελληνικό όσο και στο Ευρωπαϊκό αδιέξοδο.

Και αν ταυτόχρονα το δολάριο έχει υποτιμηθεί και αυτό με την σειρά του ένα 40 με 50% σε σχέση με τα άλλα νομίσματα, τόσο το καλύτερο για εμάς.

Τότε στην περίπτωση αυτή η τιμή της βενζίνης θα έχει πάει πάνω από τα 4 ευρώ το λίτρο, η ψαλίδα των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα θα έχει κλείσει σε μεγάλο βαθμό ειδικά στον δημόσιο τομέα και έτσι θα περάσουμε και την Μποτσουάνα σε παραγωγικότητα.

Κατόπιν μπορούμε άνετα και χωρίς αντιδράσεις να γυρίσουμε όποτε και αν θέλουμε και στην δραχμή ή και στο ρούβλι ακόμη (που λέει ο λόγος), μια που θα είμαστε ήδη φτωχοί και έτσι το ποιο νόμισμα θα έχουμε δεν θα έχει πια καμία σημασία, όπως σωστά έχει πει πρόσφατα και ο φίλτατος Μ. Γλέζος.

Η ανεργία....

Αν συνεχίσουμε για τα επόμενα χρόνια έτσι όπως πάμε τώρα, δηλαδή όπως παλιότερα και ο Σίσυφος, παίρνοντας δηλαδή συνεχώς νέα μέτρα για να μειώσουμε το έλλειμμα με την μεγαλύτερη όμως του αναμενόμενου ύφεση να “απομακρύνει” συνεχώς τους στόχους μας, το πρόβλημα της ανεργίας μάλλον θα έχει λυθεί από μόνο του σε μερικά χρόνια, γιατί οι περισσότεροι από εμάς είτε θα έχουμε φύγει μετανάστες για άλλες χώρες, είτε θα έχουμε πάει στον “άλλο κόσμο”, γιατί απλά θα έχουμε αυτοκτονήσει.

Κατά συνέπεια λοιπόν η ανεργία θα αρχίσει να μειώνεται συνεχώς και σχεδόν αυτόματα για τα χρόνια 10 χρόνια τουλάχιστον και το σημαντικότερο χωρίς ουσιαστικά κανείς να κάνει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό (εκτός βέβαια από εμάς που θα έχουμε αυτοκτονήσει).

Το μνημόνιο...

Αλλά και αυτοί που θα έχουν μείνει στον “μάταιο” τούτο κόσμο ή θα έχουν ξεχάσει το πρόβλημα μας γιατί θα θεωρούν πια την λιτότητα και το μνημόνιο ως κάτι το μόνιμο και άρα κάτι το φυσιολογικό, είτε θα έχουν τρελαθεί στην κυριολεξία και θα χρωστάνε τα “κέρατά” τους όχι μόνο στις τράπεζες αλλά και στης Μιχαλούς και έτσι αφού κανείς δεν θα καταλαβαίνει πια τι του γίνεται, το πρόβλημα πάλι θα έχει λυθεί από μόνο του, γιατί απλά δεν θα υπάρχει καν πρόβλημα.

Η φοροδιαφυγή...

Έχοντας φτάσει το ευρώ στα 0,5 δολάρια και κάτω, ο αναλογούν φόρος σε αγοραστική αξία και όχι σε ονομαστικές τιμές θα έχει μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν θα είναι πια πρόβλημα για κάποιον να τον πληρώσει.

Από την άλλη έτσι όπως πάμε, πιθανόν σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα τα προσωπικά εισοδήματα θα είναι τόσο χαμηλά και τα κέρδη των εταιρειών και των επιχειρήσεων τόσο δυσεύρετα και τόσο σπάνια, που δεν θα είναι πρόβλημα πια για κανέναν να δηλώσει όλα τα πραγματικά του εισοδήματα, γιατί απλά δεν θα υπάρχει τίποτε για να φορολογηθεί.

Έτσι το πρόβλημα της φοροδιαφυγής θα έχει λυθεί και αυτό σε μεγάλο βαθμό από μόνο του.

Η λαθρομετανάστευση..

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης θα έχει στην περίπτωση αυτή λυθεί κατά την γνώμη μου και αυτό αυτόματα, γιατί πιθανόν οι περισσότεροι λαθρομετανάστες θα έχουν φύγει από μόνοι τους από την Ελλάδα, γιατί θα έχουν συνειδητοποιήσει πια ότι το λάθος που κάνανε ήταν που νόμισαν πως ήρθαν σε μια πλούσια χώρα.

Τους υπόλοιπους μάλλον θα τους έχει διώξει “κλοτσηδόν” η Χρυσή Αυγή.

Οι απολύσεις...

Αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε τώρα και με το ευρώ να έχει εξευτελιστεί, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα χρειάζεται πια να απολυθούν ή να μπουν στην εφεδρεία γιατί θα έχουν παραιτηθεί από μόνοι τους, μια που με τον μισθό από την δουλειά τους δεν θα μπορούν καν να επιβιώσουν.

Αλλά και να μην παραιτηθούν, άμα σε πέντε χρόνια θέλει κανείς “χριστιανός” να διοριστεί στο δημόσιο με τέτοιο αρχικό μισθό (που είτε σε ευρώ είτε σε δραχμές κατά την γνώμη μου θα έχει πέσει και άλλο τότε), εμένα να μου “τρυπήσετε τη μύτη”.

Κατά συνέπεια λοιπόν με αυτόν τον τρόπο και θα μειωθούν αυτόματα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τόσο τα έξοδα όσο και το μέγεθος του κράτους, αλλά ταυτόχρονα θα ενισχυθεί και ο ιδιωτικός Ελληνικός τομέας, μια που όλοι αυτοί που θα παραιτηθούν το πιο πιθανό είναι στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν να αναγκαστούν να ιδιωτεύσουν, παράγοντας έτσι τον απαραίτητο πλούτο για την Ελληνική κοινωνία.

Η παραγωγή ...

Με το ευρώ και τους μισθούς τόσο χαμηλά, το πιο πιθανό είναι ότι για να επιβιώσουμε θα αναγκαστούμε όλοι μας να αρχίσουμε να καλλιεργούμε τροφή, όπως για παράδειγμα μαρούλια, ντομάτες, κότες και κουνέλια.

Έτσι λοιπόν μοιραία και δι' αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα θα αρχίσει να παράγει ξανά και έτσι θα έχει λυθεί και το πρόβλημα της χαμηλής Ελληνικής παραγωγής των τελευταίων χρόνων.

Ταυτόχρονα θα μειωθούν και οι εισαγωγές και το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να μας περισσεύει και τίποτε για να το εξάγουμε και σε άλλες χώρες και έτσι θα μειωθεί και το έλλειμμα στο Ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο και όλα αυτά πάλι σχεδόν αυτόματα.

Η παχυσαρκία..

Με το που θα φτωχύνουμε, φυσικά και θα αρχίσουμε όλοι μας να τρώμε λιγότερο και να δουλεύουμε περισσότερο.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο θα αδυνατίσουμε όλοι μας και οι μπάκες μας θα “πέσουν” επιτέλους και έτσι το πρόβλημα της παχυσαρκίας το οποίο έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια θα λυθεί και αυτό αυτόματα, αλλά όχι και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από μέρους μας.

Φυτοφάρμακα και λιπάσματα...

Μια που τα περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα είναι εισαγόμενα, με το που θα συμβεί η υποτίμηση του ευρώ τα περισσότερα από αυτά θα γίνουν και πανάκριβα και δυσεύρετα.

Έτσι μοιραία οι παραγωγοί δεν θα μπορούν να “αντέξουν” το κόστος για να τα χρησιμοποιούν στις καλλιέργειες τους.

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τα παραγόμενα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα να γίνουν ξανά πιο οικολογικά και λιγότερο βλαβερά για την υγεία, άρα και πιο ανταγωνιστικά και όλα αυτά βάση του συγκεκριμένου αυτού σχεδίου.

Ανυπακοή στους νόμους...

Με την ραγδαία υποτίμηση του ευρώ και την πτώση του εισοδήματος μας, όλοι αυτοί που τώρα καπνίζουν κάτω από την ταμπέλα “Απαγορεύεται το κάπνισμα” το πιο πιθανό είναι να μην έχουν λεφτά για να φάνε, πόσο περισσότερο για να αγοράσουν τσιγάρα.

Αλλά και λεφτά να έχουν, με τόσο πληθωρισμό και το ευρώ να έχει γίνει σχεδόν χαρτοπετσέτα, το πιο πιθανό είναι τα τσιγάρα να τα λυπούνται για να τα καπνίσουν μια που θα έχουν γίνει τα ίδια νόμισμα ανταλλαγής δηλαδή πραγματικά λεφτά, όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν σε παρόμοιες συνθήκες.

Έτσι και θα έχει αποκατασταθεί αυτόματα η τάξη και ο νόμος και θα βελτιώσουν οι πολίτες την υγεία τους και θα γλιτώσει και το κράτος κάποια ιατρικά έξοδα που οφείλονται στις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος.

Το μόνο πρόβλημα βέβαια είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή νομίζοντας ότι έχουμε την λύση ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε καταλάβει καν ποιο είναι το πρόβλημα, σε λίγο στην Ελλάδα οι μισοί θα είμαστε με τον Τσίπρα και οι άλλοι μισοί με το Μιχαλολιάκο και άρα πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος το πρόβλημά μας δεν θα έχει λυθεί από “μόνο” του, αλλά δια της βίας.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Στην “υγειά” των κεντρικών τραπεζών....


Εγώ προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν στην Ελλάδα δεν είχε εφαρμοστεί η όποια λιτότητα για την μείωση του δημοσίου χρέους, αλλά αντίθετα η ΕΚΤ μας μοίραζε ακόμη και έως τώρα φωτοτυπίες για να αυξάνουμε συνεχώς την “οροφή” του χρέους μας όπως δηλαδή κάνουν στις ΗΠΑ, το Ελληνικό χρηματιστήριο δεν θα ήταν τώρα στις 600 αλλά στις 3.600 μονάδες.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί όπως έχει πει και ο Κοστολάνι παλαιότερα, η πορεία ενός χρηματιστηρίου εξαρτάται βραχυπρόθεσμα από την ψυχολογία, μεσοπρόθεσμα από την ρευστότητα και μακροπρόθεσμα από τα θεμελιώδη.

Μοιραία και νομοτελειακά λοιπόν αν πλημμυρίσει κανείς με “χαρτί” όλο τον τόπο στην κυριολεξία, κάποια στιγμή η “πλημμύρα” αυτή θα σηκώσει και το χρηματιστήριο.

Αλλά με τόσο νέο χρήμα να έχει “πέσει” και να κυκλοφορεί στην “πιάτσα”, ακόμη και τα κέρδη των εταιριών μοιραία κάποια στιγμή θα αυξηθούν και αυτά, δημιουργώντας έτσι με αυτόν τον τρόπο ένα τεχνητό Boom στην οικονομία και έναν ενάρετο μεσοπρόθεσμο ανοδικό κύκλο για τις μετοχές και τα χρηματιστήρια.

Αυτός είναι κατά την γνώμη μου και ο λόγος που τελευταία κάποιοι “αφελείς” τόσο των αγορών όσο και των κεντρικών τραπεζών, ίσως και να έχουν αρχίσει να πιστεύουν πως με τις ποσοτικές χαλαρώσεις και τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια έχουν ανακαλύψει πια τον τρόπο για να καταργήσουν τις υφέσεις και κατά συνέπεια να οδηγήσουν τις αγορές και τα χρηματιστήρια σε μια συνεχόμενη και παρατεταμένη άνοδο.

Με άλλα λόγια λοιπόν τα πράγματα από δω και πέρα είναι διαφορετικά. Τέρμα πια τα bear markets οι καθοδικές αγορές, οι καταρρεύσεις στις τιμές των μετοχών και οι πανικοί.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν από εδώ και πέρα είναι ότι ο DOW πρόκειται σύντομα να φτάσει στις 40.000 η ακόμη και στις 100.000 μονάδες ή στη χειρότερη των περιπτώσεων πρόκειται να παραμείνει σταθερός στις 13.000 μονάδες, για τα επόμενα εκατό χρόνια τουλάχιστον.

Όμως ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει ότι αυτό είναι “too good to be true” για να συμβεί τελικά, ενώ επιπλέον οι παλιές “καραβάνες” των αγορών γνωρίζουν πολύ καλά ότι όταν ένα χρηματιστήριο αρχίζει και γίνεται πολύ εύκολο και αρκετά προβλέψιμο, τότε είναι που πλησιάζει η ώρα για μια απότομη και ύπουλη αντιστροφή της τάσης.

Και αυτό γιατί για να είναι δυνατόν να διατηρηθεί αυτή η τεχνητή άνοδος και κατά συνέπεια η διαμορφωμένη αυτή καταναλωτική και χρηματιστηριακή φούσκα, απαιτείται όπως και στην περίπτωση ενός ναρκωτικού η δόση να γίνεται όλο και μεγαλύτερη στο μέλλον και έτσι μοιραία κάποια στιγμή στο τέλος εμφανίζεται ο πληθωρισμός, ο οποίος απαξιώνοντας το χαρτονόμισμα μειώνει στην πράξη το όποιο κέρδος αποκομίζει κανείς από το χρηματιστήριο.

Έτσι όταν τελικά αυτός ο πληθωρισμός γίνει πια έντονος και ορατός και δια γυμνού οφθαλμού, επηρεάζονται κάποια στιγμή και τα κέρδη των ίδιων των εταιρειών από την αύξηση των τιμών των υλικών και των πρώτων υλών και από την μετέπειτα αναπόφευκτη αύξηση των τιμών των παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών, μια που τις περισσότερες φορές η αύξηση αυτή υπερτερεί αυτής των μισθών, οδηγώντας έτσι τελικά και σε μείωση της ίδιας της κατανάλωσης.

Για αυτό και συνήθως τα χρηματιστήρια κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια ενός Secular Bear market κινούνται στην καλύτερη των περιπτώσεων πλάγιο-καθοδικά με τον πληθωρισμό να καθιστά την απόδοση των μετοχών ακόμη πιο αρνητική, όπως στην περίπτωση του στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του 70, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων να συμβαίνει ότι και την δεκαετία του 30 με τις μετοχές και τα εταιρικά κέρδη να πηγαίνουν “άπατα” από τον έντονο αποπληθωρισμό, ο οποίος ακολουθεί σχεδόν πάντα το σκάσιμο μιας πληθωριστικής φούσκας.

Έτσι τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο από την πολύ “χαλάρωση” οι αγορές και τα χρηματιστήρια να έχουν πια “μεθύσει” και να έχουν εθιστεί από την πολύ ρευστότητα δια των φωτοτυπιών και των επί μακρόν σχεδόν μηδενικών επιτοκίων σε τέτοιο βαθμό, που κάθε φορά που κάποιος πολιτικός ή κεντρικός τραπεζίτης τάζει ή υπονοεί πως θα αρχίσει να τυπώνει ξανά χρήμα, οι αγορές να ξεκινούν τα “πανηγύρια” και να ανεβαίνουν δυο-δυο τα “σκαλιά” της ποσοστιαίας ανόδου.

Αλλά αυτός είναι κατά την γνώμη μου και ο κύριος λόγος που πολλές φορές οι αγορές και τα χρηματιστήρια δείχνουν με την συμπεριφορά τους σαν να “εκβιάζουν” κιόλας, ζητώντας επιτακτικά και άλλο “ναρκωτικό” από αυτό που τα τελευταία μοιράζουν “απλόχερα” οι κεντρικές τράπεζες στα περισσότερα κράτη.

Έτσι τώρα που η προηγούμενη "δόση" ποσοτικής χαλάρωσης αρχίζει να εξασθενεί και η οικονομία δείχνει να επιβραδύνει σύμφωνα με την παραδοχή ακόμη και των περισσότερων κεντρικών τραπεζιτών, οι αγορές και τα χρηματιστήρια συνεχίζουν να ανεβαίνουν επιταχύνοντας κιόλας, πιθανόν γιατί γνωρίζουν καλά πως όταν έρθει εκείνη η ώρα της ύφεσης, ο Ben και οι λοιποί τραπεζίτες θα “καθαρίσουν” ξανά, αρχίζοντας να μοιράζουν πάλι "φρεσκοκομμένο" χρήμα με “αεροπλάνα και βαπόρια”.

Όμως ότι ανεβαίνει με “πορδές” και με αέρα κοπανιστό, κάποια στιγμή γίνεται μια πραγματική φούσκα και έτσι μοιραία έρχεται πάλι κάποια στιγμή που η φούσκα αυτή “σκάει” απλά και μόνο γιατί έχει γίνει τόσο μεγάλη, που οι προσπάθειες των διοικούντων πολιτικών και των κεντρικών τραπεζιτών να την διατηρήσουν είναι πια λόγω της οικονομικής “βαρύτητας”, χαμένες από "χέρι".

Έτσι όπως και με την Ελληνική φούσκα έτσι και με αυτή των ΗΠΑ, κατά την γνώμη μου όλα εξαρτώνται από τους ξένους δανειστές της και κυρίως από τους Κινέζους και από το εάν και πότε αυτοί θα πάρουν “πρέφα” ότι οι ΗΠΑ έχουν πια σχεδόν χρεοκοπήσει και θα αρχίσουν να απαιτούν από αυτήν όλο και μεγαλύτερα επιτόκια δανεισμού, αναγκάζοντας έτσι την FED να “σαρώνει” πια μόνη της όλο το Αμερικανικό χρέος, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο τον πληθωρισμό στο “άπειρο” και το δολάριο κοντά στο μηδέν.

Τότε αυτό μοιραία θα έχει ως αποτέλεσμα και το σκάσιμο της Αμερικανικής χρηματιστηριακής και καταναλωτικής φούσκας με τα δανεικά και τις κάλπικες φωτοτυπίες και τελικά την αναπόφευκτη κατάρρευση αμερικανικής οικονομίας στο σύνολό της.

Όμως αυτοί που ασχολούνται χρόνια με τις αγορές και τα χρηματιστήρια θεωρώ ότι μπορούν ήδη από τώρα να διακρίνουν τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης χρηματιστηριακής αντιστροφής της τάσης, διότι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως όταν αρχίζουν οι εισαγωγές μετοχών της “μόδας των καιρών” τύπου Facebook, με τιμές εισαγωγής που δίνουν PE από εκατό και πάνω, το τέλος του τρέχοντος ανοδικού κύκλου για τις μετοχές είναι συνήθως πολύ κοντά.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη τις περισσότερες φορές μετά από ένα καλό μεθύσι συνήθως ακολουθεί και ο πονοκέφαλος και το ακόμη χειρότερο είναι ότι μετά από τα πολλά μεθύσια, ακολουθεί και η κίρρωση του ήπατος.....

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Η “εκμετάλλευση” της πλουτοκρατίας..


Ένα από τα “σημεία και τέρατα” των καιρών που βιώνουμε, είναι η παρανόηση ότι για όλα φταίνε δήθεν οι πλούσιοι και το κεφάλαιο και ότι η λύση στην παγκόσμια αυτή κρίση του χρέους βρίσκεται στην υπερφορολόγηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Και καλά αυτά να τα λένε οι εδώ Αλεκο-Αλέξηδες. Αλλά τα ίδια να υποστηρίζουν και οι Μπαφετο-Ομπάμες αυτό μάλλον δείχνει ότι η “αρρώστια - καρκίνωμα” του δυτικού συστήματος έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που μάλλον η “ασθένεια” δείχνει να βρίσκεται ήδη στα τελευταία στάδιά της.

Και αυτό το υποστηρίζω, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι οι πλούσιοι είναι άκρως απαραίτητοι για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας και πως όποτε στην παγκόσμια οικονομική ιστορία κάποιοι κατάργησαν την πλουτοκρατία, όπως για παράδειγμα οι κομουνιστές κατηγορώντας την ως εκμεταλλευτή του προλεταριάτου, αυτό που κατάφεραν στο τέλος ήταν να εκμεταλλευτούν το “προλεταριάτο” οι ίδιοι περισσότερο και τελικά να γίνουν “ειδικοί” μόνο σε ένα σε ένα πράγμα: στην φτώχεια.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν το πιο έξυπνο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα κράτος και μια κοινωνία είναι να προσπαθήσει να “εκμεταλλευτεί” την πλουτοκρατία, δημιουργώντας ένα φιλόξενο προς το επιχειρείν περιβάλλον και παίρνοντας έτσι με το “μέρος” της όχι μόνο το ντόπιο κεφάλαιο αλλά και το διεθνές, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να καταστεί ο “πόλος” έλξης των επιχειρηματιών και των πλούσιων όλης της γης.

Και όλα αυτά με κύριο σκοπό όχι για να “ξεπουληθεί” η χώρα όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι, αλλά για να τους βάλει όλους αυτούς να ανταγωνιστούν και επιχειρώντας μέσα σε ένα σωστό νομοθετικό πλαίσιο να “τσακωθούν” μεταξύ τους, προς όφελος τόσο του ίδιου του κράτους όσο και όλης της κοινωνίας.

Διότι οι υποψήφιοι επιχειρηματίες αποτελούν τα “αόρατα χέρια” μιας κοινωνίας όπως έλεγε και ο Adam Smith, τα οποία με κίνητρο το προσωπικό τους όφελος και συμφέρον, συμβάλουν με μια πιθανή επιτυχία τους στην ευημερία όλης της κοινωνίας.

Έτσι κατά την γνώμη μου είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν κάποιοι άνθρωποι παλαιότερα δεν ήταν αρκετά φιλόδοξοι και δεν είχαν όρεξη για πλούτο αλλά και για δόξα, τότε το πιο πιθανό είναι όλοι εμείς τώρα να ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές και να τρώγαμε βελανίδια, άντε και πότε, πότε κανένα μαρούλι.

Σε μια υγιή κοινωνία λοιπόν, οι επιχειρηματίες έχοντας ως κίνητρο το κέρδος και τον προσωπικό τους πλουτισμό, αποκτούν την απαραίτητη όρεξη για δουλειά αλλά και για ρίσκο τα οποία απαιτούνται για να κινητοποιηθούν τα κεφάλαια και το ανθρώπινο δυναμικό τα οποία είναι άκρως απαραίτητα για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας.

Κατά συνέπεια λοιπόν ένα κράτος και μια κοινωνία έχουν απόλυτη ανάγκη από τους επιχειρηματίες και τους μετέπειτα πλούσιους, διότι μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν βέλτιστη χρήση των διαθέσιμων πόρων και έτσι να φτάσουν στην επίτευξη κερδών τα οποία είναι άκρως απαραίτητα για την λειτουργία μιας οικονομίας σε σωστές και στέρεες βάσεις και κατά συνέπεια στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου μιας κοινωνίας.

Διότι αν το κράτος δεν είχε ανάγκη τους πλούσιους και τους επιχειρηματίες και μπορούσε να επιτύχει κέρδη και έτσι να παράγει τον απαραίτητο για μια κοινωνία πλούτο, τότε ο κομμουνισμός δεν θα είχε αποτύχει και τώρα θα ήταν το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Όμως δυστυχώς η πραγματικότητα έχει αποδείξει περίτρανα ότι στην πράξη το κράτος δεν μπορεί να διοικήσει ούτε “περίπτερο” και πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναδιανέμει τον παραγόμενο πλούτο τις περισσότερες φορές με έναν άδικο και αδιαφανή τρόπο και το ακόμη χειρότερο με τους νόμους και τις ρυθμίσεις που θέτει να μειώσει αυτόν που παράγεται από τον ιδιωτικό τομέα.

Και αυτό συμβαίνει κατά την γνώμη μου γιατί οι πολιτικοί ενδιαφέρονται όχι για την βέλτιστη χρήση των πόρων, αλλά για το προσωπικό τους κέρδος δηλαδή για την επανεκλογή τους, οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές για το δικό τους βραχυπρόθεσμο συμφέρον και όχι για την επίτευξη κερδών και κατά συνέπεια για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της εταιρείας και έτσι αυτό που συμβαίνει τελικά στην πράξη είναι οι κρατικές εταιρίες να είναι συνήθως ζημιογόνες και να “επιδοτούνται” από τον κρατικό κορβανά, δηλαδή από τους ίδιους τους φορολογούμενος.

Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα έχει αποδείξει στην πράξη ότι η πλουτοκρατία στην προσπάθειά της για την δημιουργία ακόμη μεγαλύτερου πλούτου και κέρδους, τις περισσότερες φορές επανεπενδύει τα κέρδη της με αποτέλεσμα να παράγεται κατά αυτόν τον τρόπο ακόμη μεγαλύτερος πλούτος, περισσότεροι άνθρωποι να βρίσκουν δουλειά και τέλος το κράτος να έχει μεγαλύτερα έσοδα από φόρους και μικρότερα έξοδα από επιδόματα ανεργίας.

Αλλά ακόμη και αν τα χρήματα αυτά δεν επανεπενδυθούν σε νέες επενδύσεις, τις περισσότερες φορές ξοδεύονται είτε από τους ίδιους τους πλούσιους είτε από τους κληρονόμους τους σε “μποέμικη” ζωή και πολυτελή προϊόντα, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο την οικονομία μέσω της σωστής και ενδεδειγμένης κατανάλωσης.

Τέλος είναι πολύ πιθανόν κάποιοι από όλους αυτούς τους πλούσιους μετά από τόση προσπάθεια και τόσο πλούτο, να συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή πιθανόν στα βαθιά γεράματά τους αυτό που ενοούσε ο Σολομώντας με την φράση “Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης” και έτσι στην προσπάθειά τους να μείνουν για πάντα στην ιστορία να αρχίζουν τις φιλανθρωπίες και τις αγαθοεργίες όπως ο Μπάφετ και ο Μπιλ Γκέιτζ, κάτι που κατά γενική ομολογία είναι προς όφελος όλων των φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων της γης.

Δεν πρέπει λοιπόν να λησμονούμε ποτέ ότι οι επιχειρηματίες και γενικότερα ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που “πληρώνει” και συντηρεί τους μισθούς και στο δημόσιο τομέα και πως όσο μεγαλύτερος και όσο πιο κερδοφόρος είναι ο ιδιωτικός τομέας μιας κοινωνίας και ενός κράτους, τόσο μεγαλύτερους μισθούς μπορεί να πληρώνει το κράτος στο δημόσιο.

Κατά συνέπεια λοιπόν ένα κράτος και μια κοινωνία δεν θα πρέπει να “σφάζει” δια των κανονισμών και της υψηλής φορολογίας έναν επιχειρηματία διότι τότε αυτός είτε θα την “κοπανήσει” παίρνοντας μαζί του τις βαλίτσες του και μεταφέροντας τα κεφάλαιά του και την επιτήρησή του σε “άλλα μέρη και σε άλλες πολιτείες” μια που όπως σωστά έχει πει και ο Μαρξ “Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα”, είτε θα κλείσει την επιχείρηση του και θα “πιάσει” κανένα δέντρο σε καμιά παραλία τρώγοντας από αυτά που έχει μαζέψει και πιθανόν να μπορούν να ζήσουν ακόμη και τα δισέγγονα του, με τελικό αποτέλεσμα το κράτος να έχει να πληρώνει κάποιους επιπλέον ανέργους και ίσως και τον ίδιο τον επιχειρηματία.

Δυστυχώς όμως με αυτά και με αυτά, έχουμε φτάσει ως κοινωνία στο σημείο να έχουμε δαιμονοποιήσει το επιχειρηματικό κέρδος, και έτσι να ζητάμε την “κεφαλή επί πίνακι” ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, ενώ όταν αυτός έχει ζημίες, χάνει την περιουσία του ή ακόμη και αυτοκτονεί οι περισσότεροι να λένε “καλά να πάθει” ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να αδιαφορούν.

Και όλα αυτά πιστεύω ότι συμβαίνουν γιατί οι περισσότεροι υποσυνείδητα (ίσως και όχι εντελώς άδικα) έχουν συνδέσει τον επιχειρηματία με τον κλέφτη και τον διαπλεκόμενο.

Όμως κατά την γνώμη μου τις περισσότερες φορές δεν φταίνε οι επιχειρηματίες για την διαπλοκή, αλλά το κράτος που τους δίνει αυτό το δικαίωμα.

Διότι όταν σε ένα κράτος κυριαρχεί η διαφθορά και η συνδιαλλαγή, ο επιχειρηματίας στην προσπάθειά του να επιτύχει κέρδος και έτσι να διατηρήσει την επιχείρηση του, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιήσει ύπουλες και αδιαφανείς διαδικασίες ακόμη και να δώσει λεφτά κάτω από το τραπέζι σε πολιτικούς και γραφειοκράτες.

Κατόπιν όλων αυτών λοιπόν, το σίγουρο για μένα πια είναι πως σε μια κοινωνία χωρίς πλούσιους επιχειρηματίες, έχει αποδειχθεί περίτρανα στην πράξη ότι οι πολίτες για να καταφέρουν να επιβιώσουν πρέπει είτε να βόσκουν γελάδια ή πρόβατα, είτε να τρώει ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”