Η “εκμετάλλευση” της πλουτοκρατίας..

Ένα από τα “σημεία και τέρατα” των καιρών που βιώνουμε, είναι η παρανόηση ότι για όλα φταίνε δήθεν οι πλούσιοι και το κεφάλαιο και ότι η λύση στην παγκόσμια αυτή κρίση του χρέους βρίσκεται στην υπερφορολόγηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Και καλά αυτά να τα λένε οι εδώ Αλεκο-Αλέξηδες. Αλλά τα ίδια να υποστηρίζουν και οι Μπαφετο-Ομπάμες αυτό μάλλον δείχνει ότι η “αρρώστια - καρκίνωμα” του δυτικού συστήματος έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που μάλλον η “ασθένεια” δείχνει να βρίσκεται ήδη στα τελευταία στάδιά της.

Και αυτό το υποστηρίζω, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι οι πλούσιοι είναι άκρως απαραίτητοι για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας και πως όποτε στην παγκόσμια οικονομική ιστορία κάποιοι κατάργησαν την πλουτοκρατία, όπως για παράδειγμα οι κομουνιστές κατηγορώντας την ως εκμεταλλευτή του προλεταριάτου, αυτό που κατάφεραν στο τέλος ήταν να εκμεταλλευτούν το “προλεταριάτο” οι ίδιοι περισσότερο και τελικά να γίνουν “ειδικοί” μόνο σε ένα σε ένα πράγμα: στην φτώχεια.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν το πιο έξυπνο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα κράτος και μια κοινωνία είναι να προσπαθήσει να “εκμεταλλευτεί” την πλουτοκρατία, δημιουργώντας ένα φιλόξενο προς το επιχειρείν περιβάλλον και παίρνοντας έτσι με το “μέρος” της όχι μόνο το ντόπιο κεφάλαιο αλλά και το διεθνές, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να καταστεί ο “πόλος” έλξης των επιχειρηματιών και των πλούσιων όλης της γης.

Και όλα αυτά με κύριο σκοπό όχι για να “ξεπουληθεί” η χώρα όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι, αλλά για να τους βάλει όλους αυτούς να ανταγωνιστούν και επιχειρώντας μέσα σε ένα σωστό νομοθετικό πλαίσιο να “τσακωθούν” μεταξύ τους, προς όφελος τόσο του ίδιου του κράτους όσο και όλης της κοινωνίας.

Διότι οι υποψήφιοι επιχειρηματίες αποτελούν τα “αόρατα χέρια” μιας κοινωνίας όπως έλεγε και ο Adam Smith, τα οποία με κίνητρο το προσωπικό τους όφελος και συμφέρον, συμβάλουν με μια πιθανή επιτυχία τους στην ευημερία όλης της κοινωνίας.

Έτσι κατά την γνώμη μου είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν κάποιοι άνθρωποι παλαιότερα δεν ήταν αρκετά φιλόδοξοι και δεν είχαν όρεξη για πλούτο αλλά και για δόξα, τότε το πιο πιθανό είναι όλοι εμείς τώρα να ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές και να τρώγαμε βελανίδια, άντε και πότε, πότε κανένα μαρούλι.

Σε μια υγιή κοινωνία λοιπόν, οι επιχειρηματίες έχοντας ως κίνητρο το κέρδος και τον προσωπικό τους πλουτισμό, αποκτούν την απαραίτητη όρεξη για δουλειά αλλά και για ρίσκο τα οποία απαιτούνται για να κινητοποιηθούν τα κεφάλαια και το ανθρώπινο δυναμικό τα οποία είναι άκρως απαραίτητα για την δημιουργία πλούτου και την ευημερία μιας κοινωνίας.

Κατά συνέπεια λοιπόν ένα κράτος και μια κοινωνία έχουν απόλυτη ανάγκη από τους επιχειρηματίες και τους μετέπειτα πλούσιους, διότι μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν βέλτιστη χρήση των διαθέσιμων πόρων και έτσι να φτάσουν στην επίτευξη κερδών τα οποία είναι άκρως απαραίτητα για την λειτουργία μιας οικονομίας σε σωστές και στέρεες βάσεις και κατά συνέπεια στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου μιας κοινωνίας.

Διότι αν το κράτος δεν είχε ανάγκη τους πλούσιους και τους επιχειρηματίες και μπορούσε να επιτύχει κέρδη και έτσι να παράγει τον απαραίτητο για μια κοινωνία πλούτο, τότε ο κομμουνισμός δεν θα είχε αποτύχει και τώρα θα ήταν το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Όμως δυστυχώς η πραγματικότητα έχει αποδείξει περίτρανα ότι στην πράξη το κράτος δεν μπορεί να διοικήσει ούτε “περίπτερο” και πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναδιανέμει τον παραγόμενο πλούτο τις περισσότερες φορές με έναν άδικο και αδιαφανή τρόπο και το ακόμη χειρότερο με τους νόμους και τις ρυθμίσεις που θέτει να μειώσει αυτόν που παράγεται από τον ιδιωτικό τομέα.

Και αυτό συμβαίνει κατά την γνώμη μου γιατί οι πολιτικοί ενδιαφέρονται όχι για την βέλτιστη χρήση των πόρων, αλλά για το προσωπικό τους κέρδος δηλαδή για την επανεκλογή τους, οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές για το δικό τους βραχυπρόθεσμο συμφέρον και όχι για την επίτευξη κερδών και κατά συνέπεια για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της εταιρείας και έτσι αυτό που συμβαίνει τελικά στην πράξη είναι οι κρατικές εταιρίες να είναι συνήθως ζημιογόνες και να “επιδοτούνται” από τον κρατικό κορβανά, δηλαδή από τους ίδιους τους φορολογούμενος.

Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα έχει αποδείξει στην πράξη ότι η πλουτοκρατία στην προσπάθειά της για την δημιουργία ακόμη μεγαλύτερου πλούτου και κέρδους, τις περισσότερες φορές επανεπενδύει τα κέρδη της με αποτέλεσμα να παράγεται κατά αυτόν τον τρόπο ακόμη μεγαλύτερος πλούτος, περισσότεροι άνθρωποι να βρίσκουν δουλειά και τέλος το κράτος να έχει μεγαλύτερα έσοδα από φόρους και μικρότερα έξοδα από επιδόματα ανεργίας.

Αλλά ακόμη και αν τα χρήματα αυτά δεν επανεπενδυθούν σε νέες επενδύσεις, τις περισσότερες φορές ξοδεύονται είτε από τους ίδιους τους πλούσιους είτε από τους κληρονόμους τους σε “μποέμικη” ζωή και πολυτελή προϊόντα, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο την οικονομία μέσω της σωστής και ενδεδειγμένης κατανάλωσης.

Τέλος είναι πολύ πιθανόν κάποιοι από όλους αυτούς τους πλούσιους μετά από τόση προσπάθεια και τόσο πλούτο, να συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή πιθανόν στα βαθιά γεράματά τους αυτό που ενοούσε ο Σολομώντας με την φράση “Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης” και έτσι στην προσπάθειά τους να μείνουν για πάντα στην ιστορία να αρχίζουν τις φιλανθρωπίες και τις αγαθοεργίες όπως ο Μπάφετ και ο Μπιλ Γκέιτζ, κάτι που κατά γενική ομολογία είναι προς όφελος όλων των φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων της γης.

Δεν πρέπει λοιπόν να λησμονούμε ποτέ ότι οι επιχειρηματίες και γενικότερα ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που “πληρώνει” και συντηρεί τους μισθούς και στο δημόσιο τομέα και πως όσο μεγαλύτερος και όσο πιο κερδοφόρος είναι ο ιδιωτικός τομέας μιας κοινωνίας και ενός κράτους, τόσο μεγαλύτερους μισθούς μπορεί να πληρώνει το κράτος στο δημόσιο.

Κατά συνέπεια λοιπόν ένα κράτος και μια κοινωνία δεν θα πρέπει να “σφάζει” δια των κανονισμών και της υψηλής φορολογίας έναν επιχειρηματία διότι τότε αυτός είτε θα την “κοπανήσει” παίρνοντας μαζί του τις βαλίτσες του και μεταφέροντας τα κεφάλαιά του και την επιτήρησή του σε “άλλα μέρη και σε άλλες πολιτείες” μια που όπως σωστά έχει πει και ο Μαρξ “Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα”, είτε θα κλείσει την επιχείρηση του και θα “πιάσει” κανένα δέντρο σε καμιά παραλία τρώγοντας από αυτά που έχει μαζέψει και πιθανόν να μπορούν να ζήσουν ακόμη και τα δισέγγονα του, με τελικό αποτέλεσμα το κράτος να έχει να πληρώνει κάποιους επιπλέον ανέργους και ίσως και τον ίδιο τον επιχειρηματία.

Δυστυχώς όμως με αυτά και με αυτά, έχουμε φτάσει ως κοινωνία στο σημείο να έχουμε δαιμονοποιήσει το επιχειρηματικό κέρδος, και έτσι να ζητάμε την “κεφαλή επί πίνακι” ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, ενώ όταν αυτός έχει ζημίες, χάνει την περιουσία του ή ακόμη και αυτοκτονεί οι περισσότεροι να λένε “καλά να πάθει” ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να αδιαφορούν.

Και όλα αυτά πιστεύω ότι συμβαίνουν γιατί οι περισσότεροι υποσυνείδητα (ίσως και όχι εντελώς άδικα) έχουν συνδέσει τον επιχειρηματία με τον κλέφτη και τον διαπλεκόμενο.

Όμως κατά την γνώμη μου τις περισσότερες φορές δεν φταίνε οι επιχειρηματίες για την διαπλοκή, αλλά το κράτος που τους δίνει αυτό το δικαίωμα.

Διότι όταν σε ένα κράτος κυριαρχεί η διαφθορά και η συνδιαλλαγή, ο επιχειρηματίας στην προσπάθειά του να επιτύχει κέρδος και έτσι να διατηρήσει την επιχείρηση του, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιήσει ύπουλες και αδιαφανείς διαδικασίες ακόμη και να δώσει λεφτά κάτω από το τραπέζι σε πολιτικούς και γραφειοκράτες.

Κατόπιν όλων αυτών λοιπόν, το σίγουρο για μένα πια είναι πως σε μια κοινωνία χωρίς πλούσιους επιχειρηματίες, έχει αποδειχθεί περίτρανα στην πράξη ότι οι πολίτες για να καταφέρουν να επιβιώσουν πρέπει είτε να βόσκουν γελάδια ή πρόβατα, είτε να τρώει ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”