The Euro Tragic....

Τον δεκαπενταύγουστο βρέθηκα στο χωριό της κουμπάρας μου, κάπου στην ορεινή Βοιωτία.

Στο χωριό αυτό, τον χειμώνα μένουν λιγότερα από τριάντα άτομα ως επί το πλείστον ηλικιωμένα, γιατί όπως μου είπανε για να πας από το σπίτι σου στο καφενείο, συνήθως πρέπει να ανοίγεις τούνελ στο χιόνι.

Αυτός ήταν και ο λόγος που παραξενεύτηκα όταν μου είπαν να πάρω μαζί μου και το μαγιό.

Όμως αιφνιδιάστηκα ακόμη περισσότερο όταν με πήγαν σε ένα τεράστιο για το μέγεθος του χωριού ξενοδοχείο στην άκρη του χωριού και στην μέση του πουθενά, το οποίο όμως διέθετε μια μικρή πισίνα.

Έκπληκτος παρατήρησα ότι ο πάτος της πισίνας ήταν κατακόκκινος από το χώμα, δείγμα ότι η πισίνα είχε να καθαριστεί αρκετό διάστημα, ενώ τα εξωτερικά φωτιστικά των δωματίων είχαν κυριολεκτικά “κρεμάσει”, πράγμα που σήμαινε ότι το ξενοδοχείο είχε μάλλον να συντηρηθεί αρκετό καιρό.

Όταν ρώτησα μου είπαν ότι ο ιδιοκτήτης για να το χτίσει είχε πάρει ευρωπαϊκή επιδότηση 500 χιλιάδες ευρώ και είχε βάλει από την τσέπη του άλλα 200, ενώ είχε πάρει και ένα δάνειο άλλα 300 χιλιάρικα.

Τώρα όμως αδυνατούσε να πληρώσει τις δόσεις του δανείου και άρχισε να πίνει και για το λόγο αυτό τον είχαν βάλει σε μια κλινική αποτοξίνωσης στην Αθήνα και έτσι δεν το συντηρεί κανείς πια, γι' αυτό και βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση.

Όταν αναρωτήθηκα γιατί δεν του το έχουν πάρει ακόμη οι τράπεζες, μου απάντησαν τι να πάρουν; Έτσι και αλλιώς ποιος θα έρθει να αγοράσει σε πλειστηριασμό ένα τέτοιο ξενοδοχείο που τον χειμώνα είναι κλειστό και τον δεκαπενταύγουστο δεν έχει πάνω από τρία με τέσσερα δωμάτια κλεισμένα.

Νομίζω ότι το παραπάνω παράδειγμα απεικονίζει με γλαφυρότητα το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στο σύνολο της η παγκόσμια οικονομία, δηλαδή αυτό των πολλών over και malinvestments.

Και αυτό γιατί σε αντίθεση με ένα γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο την τελική απόφαση για το ποια επένδυση θα πραγματοποιηθεί και ποια όχι την λαμβάνει ένας επιχειρηματίας, στην ΕΕ αυτό σε πολλές των περιπτώσεων το αποφασίζει στην πράξη ένας γραφειοκράτης ή μια επιτροπή γραφειοκρατών.

Εγώ λοιπόν θα υποθέσω για χάρη της συζήτησης και της άκρατης αισιοδοξίας που επικρατεί τώρα τελευταία σε Ελλάδα και Ευρώπη, ότι ξυπνάμε πχ ένα πρωί ειδικά εμείς οι Έλληνες και έχουμε αλλάξει την νοοτροπία μας σε τέτοιο βαθμό που έχουμε γίνει όλοι “τέρατα” ηθικής και έτσι το σύστημα δεν κινδυνεύει πια από την παρανομία και την παραβατικότητα.

Όμως εγώ προσωπικά (και όχι μόνο) διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες αν κάποιος γραφειοκράτης ή μια οποιαδήποτε η επιτροπή γραφειοκρατών μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις για το ποιες επενδύσεις πρέπει να επιδοτηθούν και ποιες όχι, έτσι ώστε αυτές να μην “σκάσουν” στο άμεσο μέλλον και έτσι να επιτευχθεί δι' αυτού του τρόπου μια στέρεη και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.

Διότι ανεξάρτητα από το αν το οικονομικό σύστημα στο οποίο αναφερόμαστε είναι ο κομουνισμός, ο καπιταλισμός ή ο μερκαντιλισμός, το να βρεθεί ποια είναι αυτή η επένδυση που δύναται να καταστεί κερδοφόρα στο άμεσο μέλλον, αποτελεί ουσιαστικά “όλα τα λεφτά”, δηλαδή το μυστικό της επιτυχίας του συγκεκριμένου οικονομικού συστήματος στο σύνολό του και κατά συνέπεια της ίδιας της ευημερίας των πολιτών.

Αν λοιπόν ένας οποιοσδήποτε γραφειοκράτης είχε την ικανότητα να γνωρίζει εκ των προτέρων ποια επένδυση είναι αυτή που θα αποδειχθεί επιτυχημένη στο άμεσο μέλλον, καλύπτοντας επιτυχώς τις πιθανές μελλοντικές ανάγκες των πολιτών και ταυτόχρονα αυτή να μπορεί να σταθεί και στον ανταγωνισμό, αποδεικνύοντας στο τέλος ότι τα “άξιζε” και με το παραπάνω τα λεφτά της, δεν θα δούλευε για το κράτος, αλλά θα δούλευε για τον Warren Buffett, τον Bill Gates ή τον Μυτιληναίο και έτσι θα έπαιρνε και ένα “κάρο” λεφτά.

Ή στο τέλος τέλος το πιο πιθανό είναι να είχε γίνει και ο ίδιος ένας νέος Warren Buffett, ένας Bill Gates ή ένας Μυτιληναίος και έτσι πάλι δεν θα είχε ανάγκη από τον “ψωρομισθό” του κράτους.

Κατά συνέπεια λοιπόν μπορεί όντος ένα σύστημα βασισμένο στις κρατικές επιδοτήσεις να φέρνει κάποια αποτελέσματα σε χώρες που διαθέτουν ήδη παραγωγική βάση όπως πχ η Γερμανία γιατί μπορεί και βελτιώνει τις υποδομές  της χώρας με την κατασκευή νέων δρόμων, γεφυρών κτλ, όμως σε χώρες χωρίς παραγωγική βάση όπως πχ η Ελλάδα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να φέρει μια στέρεη και βιώσιμη ανάπτυξη γιατί στην πράξη δεν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του μια παραγωγική υποδομή, παρά μόνο απλά και μόνο ίσως μια πρόσκαιρη οικονομική ανακούφιση, μέσω μιας μικρής αύξησης κάποιων μονάδων στο ΑΕΠ.

Γι΄ αυτό λοιπόν και ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται κυρίως στις κρατικές επιχορηγήσεις, είτε τις άμεσες είτε τις έμμεσες με τα μηδενικά επιτόκια και την άπλετη ρευστότητα με τις “άπειρες” φωτοτυπίες, είναι κατά την γνώμη μου εκ των πραγμάτων ελαττωματικό και καταδικασμένο κάποια στιγμή να καταρρεύσει “μεγαλοπρεπώς” δια της οικονομικής αποτυχίας του.

Άλλωστε αν το καλοσκεφτεί κανείς το μοντέλο αυτό της ανάπτυξης στην ΕΕ είναι παρόμοιο με αυτό που εφάρμοζαν παλαιότερα και στον κομουνισμό, στον οποίο κάποιος γραφειοκράτης του κόμματος η μια “επαναστατική” επιτροπή γραφειοκρατών, αποφάσιζε σε ποιους τομείς της οικονομίας πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πόσα εργοστάσια σιδήρου χρειάζεται η χώρα και το τι θα καλλιεργήσει ο κάθε αγρότης.

Και βέβαια μπορεί στην ΕΕ να έχουν καταλάβει πια την “πατάτα” με τις αγροτικές επιδοτήσεις (πάντως δεν θα έβαζα και στοίχημα) και να έχουν ανακοινώσει ότι θα τις σταματήσουν από το 2013 (εγώ λόγω λαϊκισμού, πολύ αμφιβάλω), αλλά όσον αφορά το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης τους, δεν έχουν παραδεχθεί ακόμη την αποτυχία τους και έτσι αυτό βασίζεται ακόμη κυρίως στις κρατικές επιδοτήσεις των ιδιωτικών επενδύσεων, μέσω των κατά καιρούς διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων στήριξης.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι κατά την γνώμη μου απλά πολιτικό, αλλά είναι ότι αυτοί οι ευρωπαϊστές πολιτικοί και γραφειοκράτες τόσο σε Ελλάδα όσο και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη είναι άσχετοι περί της οικονομικής αλήθειας και έτσι πιστεύουν ότι αρκεί να ρίξει κάποιος λεφτά στην πιάτσα μέσω ΕΣΠΑ για να επιτύχει μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, αλλά μάλλον στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι αυτοί που δεν ξέρουν ούτε καν από ΒΕΣΠΑ!

Διότι αν τα λεφτά τύπου ΕΣΠΑ έφερναν πραγματική και βιώσιμη ανάπτυξη τώρα με τόσα λεφτά που έχουν “πέσει” κατά καιρούς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και παρ' όλη τη ρεμούλα, κάτι θα είχε μείνει τελικά και έτσι δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτή τη κατάσταση ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα, χρεοκοπημένοι και ουσιαστικά χωρίς παραγωγική βάση.

Έτσι λοιπόν αν δεν αλλάξει σύντομα το υπάρχον Ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο, το Ευρώ και η ΕΕ είναι καταδικασμένα κατά την γνώμη μου κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να καταρρεύσουν όχι μόνο εξαιτίας της ελαττωματικότητας του Ευρώ, αλλά κυρίως επειδή όλο σχεδόν το μοντέλο ανάπτυξης είναι ελαττωματικό και εξειδικευμένο μόνο στα “πεταμένα λεφτά”, όπως δηλαδή παλαιότερα και αυτό του κομουνισμού.

Αντί λοιπόν να συσκέπτονται συνεχώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοινώνοντας κάθε φορά πως το έχουν λύσει το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά στην πραγματικότητα να μην έχουν κάνει σχεδόν τίποτε ουσιαστικό παρά μόνο μερικά “μπαλώματα” με εκτύπωση φωτοτυπιών, καλό θα ήταν να κοιτάξουν να αλλάξουν σύντομα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, ή αλλιώς να το διαλύσουν από μόνοι τους το “μαγαζί”, πριν τους ρεζιλέψει και τους το διαλύσει η ίδια η πραγματικότητα μέσω του πληθωρισμού, όπως δηλαδή έκανε και με τον κομμουνισμό.

Έτσι κατά την γνώμη μου τον “κώλο τους να χτυπάνε κάτω” και ο Αντώνης και η Μέρκελ και ο Ζαν Κλοντ Γιούγκερ ή ακόμη και ο ίδιος Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, η Ευρωζώνη και η ΕΕ αν δεν αλλάξουν ριζικά και σύντομα, δεν πρόκειται ουσιαστικά να λύσουν κανένα πρόβλημα, ούτε αυτό του χρέους, αλλά ούτε και αυτό της ανάπτυξης και της ανεργίας και έτσι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, μάλλον θα αναγκαστούν να υπογράψουν και αυτοί την αποτυχία του συστήματός τους, όπως δηλαδή έκανε παλαιότερα και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ με το δικό του σύστημα.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πολιτικό όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι αθεράπευτα αιθεροβάμονες, αλλά ότι το Ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης είναι από τη φύση τους ελαττωματικό, γιατί τελικά στο μόνο που είναι “ειδικό” κατά την γνώμη μου είναι στις αποτυχημένες επενδύσεις και στα “πεταμένα” λεφτά.

Έτσι δεν αρκεί απλά η πολιτική βούληση, η καλή θέληση και η αισιοδοξία για την διατήρηση ενός ελαττωματικού νομίσματος όπως του Ευρώ και μιας ελαττωματικής ένωσης με ένα ελαττωματικό μοντέλο ανάπτυξης, όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολιτική βούληση και θέληση για την διατήρηση του ελαττωματικού συστήματος τους είχαν κατά την γνώμη μου και οι κομουνιστές, αλλά αυτό τελικά δεν τους έσωσε από το ρεζιλίκι και την τελική κατάρρευση.

Άλλωστε πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι κομουνιστές όπως αδιαμφισβήτητα και οι Ευρωπαίοι, πιθανόν να είχαν και αυτοί αρχικά ως πρόθεση τους να φτιάξουν έναν δίκαιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, με το οποίο είχαν ως σκοπό να κατακτήσουν την οικονομική ευημερία, αλλά τελικά κατάληξαν στο να φυλακίζουν και να σκοτώνουν τους πολιτικά διαφωνούντες και στο τέλος τέλος από την πείνα να τρώει ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν μπορεί και οι παλαιοί Ευρωπαίοι ηγέτες να είχαν ως πρόθεση τους να κατασκευάσουν μια ένωση που να δίνει άπαξ δια παντός τέλος στην Ευρωπαϊκή φτώχεια, την Ευρωπαϊκή ανεργία και τους Ευρωπαϊκούς πολέμους, αλλά έτσι όπως “πάνε” τα πράγματα στο τέλος μπορεί τελικά να επιτύχουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκαν αρχικά.

Και όλα αυτά γιατί όπως λέει και το γνωστό ρητό, ακόμη και ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με αγνές προθέσεις.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”