Βάστα με να σε βαστώ... για να πάμε στον γκρεμό...

Οι χώρες όπως άλλωστε και οι άνθρωποι, μια που κατά την γνώμη μου οι πολίτες είναι αυτοί που αποτελούν και το κυριότερο συστατικό μιας χώρας, χωρίζονται ουσιαστικά σε δύο κατηγορίες.

Σε αυτές που παράγουν περισσότερα από αυτά που καταναλώνουν και σε αυτές που καταναλώνουν περισσότερα από αυτά που παράγουν.

Με άλλα λόγια και σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζουν οι “Αμερικανοθρεμένοι” εκπρόσωποι της “νέας” οικονομίας, οι χώρες διακρίνονται σε αυτές που τώρα ζουν κάτω από τις “δυνάμεις” τους και οι πολίτες τους ουσιαστικά αποθηκεύουν με απώτερο σκοπό να ζήσουν κάποια στιγμή καλύτερα στο μέλλον και σε αυτές που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, καταναλώνοντας με δανεικά αυτά που παράγουν οι άλλοι και όλα αυτά γιατί “άτυπα” έχουν υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα παράγουν περισσότερο, για να ξεπληρώσουν το χρέος τους αυτό. 

Το πρόβλημα όμως στις μέρες μας με αυτή την “άτυπη συμφωνία”, είναι ότι μετά την κατάργηση της συνθήκης του Bretton Woods, είναι δυνατόν ένα κράτος να δανείζεται ασύστολα μέσω της παραγωγής χρήματος δια μέσω του “αέρα του κοπανιστού” και έτσι να μπορεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα να καταναλώνει πολύ περισσότερα από όσα παράγει, κοινώς ακόμη και να χρεοκοπήσει χωρίς εντωμεταξύ οι πολίτες του να αναγκαστούν κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων και δια της έλλειψης του χρυσού (δηλαδή του πραγματικού χρήματος), να σκάβουν στην κυριολεξία με τα χέρια για να βρουν χρυσό ή για να φυτεψουν μαρούλια και ντομάτες.

Αλλά εδώ που τα λέμε είναι πιο εύκολο να παράγει κανείς φωτοτυπίες πατώντας απλά ένα κουμπί (ή τα πλήκτρα ενός υπολογιστή), παρά να φυτεύει ντομάτες και μαρούλια.

Ή με άλλα λόγια είναι πολύ πιο δύσκολο το να δουλεύει κανείς στην φάμπρικα και να παράγει προϊόντα μες στην μουτζούρα παίρνοντας “τρεις και εξήντα”, από το να κάθεται με το κουστουμάκι του σε ένα γραφείο και συμμετέχοντας σε μια χρηματοοικονομική κρατικοδίαιτη φούσκα μέσω των φωτοτυπιών που Μπεν, να βγάζει μέσα σε ένα μήνα όσα δεν βγάζει ένας Κινέζος εργάτης ούτε σε 30 χρόνια.

Όμως δυστυχώς για όλους αυτούς τους ημιμαθείς της “νέας” οικονομίας, η ιστορία και η πραγματικότητα έχουν αποδείξει περίτρανα πως οι χώρες που βασίζονται κυρίως στην παραγωγή έχουν πιο στέρεες οικονομίες και βρίσκονται συνήθως στην αρχή του κύκλου της ευημερίας τους, ενώ αυτές που παράγουν υπηρεσίες και φούσκες με δανεικά, χρηματοοικονομικά παράγωγα και προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, έχουν τις περισσότερες φορές οικονομίες με “πήλινα πόδια” και συνήθως βρίσκονται κοντά στο τέλος του κύκλου της ευημερίας τους.

Χαρακτηριστικότερο και κυριότερο παράδειγμα μιας τέτοιας ιδιότυπης και παράξενης εμπορικής σχέσης στην σημερινή παγκόσμια οικονομία, είναι η οικονομική σχέση που έχουν στις μέρες μας οι ΗΠΑ με την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Οι ΗΠΑ ουσιαστικά έχουν βρει στο σχιστομάτικο πρόσωπο των Κινέζων τα “κορόιδα” για να κάνουν την “βρώμικη” δουλειά και να παράγουν για αυτούς φθηνά μπιχλιμπίδια και προϊόντα με μισθό το πολύ εκατό δολάρια το μήνα, για να ζουν έτσι αυτοί καλύτερα κάνοντας jogging και παίζοντας γκόλφ και όλα αυτά πληρώνοντας τους ουσιαστικά απλά με μια χούφτα από φωτοτυπίες του George Washington.

Από την άλλη πλευρά όμως και οι Κινέζοι είναι ευχαριστημένοι, απλά γιατί έχουν βρει πολλούς υποψήφιους πελάτες που διαθέτουν “χρήμα με ουρά”, πρόθυμους για να πληρώσουν και να αγοράσουν τα προϊόντα που παράγουν ολημερίς και ολονυχτίς στις φάμπρικες τους, ακόμη και αν το χρήμα αυτό είναι απλά ένα μάτσο από φωτοτυπίες.

Όμως ο κύριος λόγος που κατά την γνώμη μου στην “συνεργασία” αυτή οι Κινέζοι ηγέτες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως οι Αμερικάνοι κάνουν πως τους πληρώνουν, είναι γιατί αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι η ανεργία, οι αναταραχές και οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Και αυτό γιατί οι Κινέζοι διαθέτουν μια “πλούσια” παράδοση στο να σκοτώνονται μεταξύ τους ακόμη και για “ψύλλου πήδημα”, ίσως γιατί είναι πάρα πολλοί και η τροφή τους πολύ λίγη και γι' αυτό τα τελευταία σχεδόν διακόσια χρόνια και βάλε είτε σκότωνε ο ένας τον άλλον σε μια σειρά από εμφυλίους πολέμους , είτε στην κυριολεξία έτρωγε ο ένας τον άλλον σε καιρό ειρήνης, με το Μάο να καθαρίζει στο τέλος και όσους “περίσσευαν”.

Έτσι λοιπόν τώρα αυτό που φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τους Κινέζους ολιγάρχες, είναι κατά κατά την γνώμη μου το να καταφέρουν η οικονομία τους να αναπτύσσεται συνεχώς, να μειώνουν την ανεργία και κατά συνέπεια να αυξάνουν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, έτσι ώστε στο τέλος να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να ξεχάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα το κακό και σκοτεινό τους παρελθόν.

Ο χορός του “θανάτου” ...

Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό ότι όσον αφορά την οικονομική σχέση μεταξύ Αμερικανών και Κινέζων, πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα “ταγκό του θανάτου”, στο οποίο οι μεν είναι αναγκασμένοι να “χορεύουν” με του δε, χρησιμοποιώντας όμως ο ένας τον άλλον για ιδίων όφελος, αλλά και που κάθε τόσο ο ένας κατηγορεί τον άλλον για οικονομικό πόλεμο, χειραγώγηση του νομίσματός του (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα) καθώς και αθέμιτες και παράνομες εμπορικές τακτικές, οπότε μάλλον ευχαρίστως θα του έβαζε και μια “τρικλοποδιά”, αρκεί βέβαια αυτός να καταφέρει να μείνει τελικά όρθιος.

Από την άλλη όμως ακόμη και ένα μικρό παιδί που λέει ο λόγος, μπορεί να καταλάβει εύκολα πως έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα στην παγκόσμια οικονομία, όποιος και από τους δυο να μπουρδουκλωθεί και να πέσει, σίγουρα θα πάρει μαζί του στα “τσακίδια” και τον άλλο.

Μερικοί βέβαια είναι τόσο αφελείς που πιστεύουν ότι μπορεί να “πεθάνει ο ελέφαντας” και να ζήσει ο παρείσακτος ή αλλιώς η “βδέλλα” που ζει τόσο καιρό εις βάρος του ελέφαντα.

Λες και υπάρχουν τόσοι πολλοί και τόσο μεγάλοι οικονομικοί “ελέφαντες κορόιδα” την σήμερον ημέρα, για να πάει και να “κολλήσει” επάνω τους εκ νέου η μεγάλη αυτή “βδέλλα” και έτσι να μπορέσει να επιβιώσει η Αμερικάνική οικονομία, παράγοντας ουσιαστικά μόνο όλο και λεπτότερες παιχνιδο-ταμπλέτες υπολογιστών (που και αυτές στην πράξη αλλού κατασκευάζονται) και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης για παντός είδους “ψώνια”.

Προς το παρόν όμως σε αυτόν τον ιδιότυπο χορό όλοι βολεύονται, με τους μεν να τυπώνουν διαρκώς φωτοτυπίες για να αγοράζουν “τζάμπα” τα προϊόντα των δε, υποτιμώντας ταυτόχρονα και το νόμισμά τους και με τους δε από την άλλη να μην έχουν άλλη επιλογή από να τυπώνουν και αυτοί συνεχώς τις δικές τους φωτοτυπίες, γιατί απλά εδώ και πολύ καιρό έχουν κάνει peg το νόμισμά τους με το δολάριο.

... και ο γκρεμός

Το ιδιότυπο αυτό “γαϊτανάκι” όμως, είναι καταδικασμένο κατά την γνώμη μου κάποια στιγμή να “σπάσει” απότομα και με τραγικές συνέπειες όχι μόνο για τα δύο αυτά κράτη, αλλά και γι' όλη την παγκόσμια οικονομία.

Και αυτό γιατί το πιο πιθανό είναι οι Κινέζοι είτε εξαιτίας της συνεχόμενης υποτίμησης του δολαρίου και πριν τα χάσουν όλα δια του πληθωρισμού, θα απαιτήσουν κάποια στιγμή μεγαλύτερα επιτόκια για τις “καταθέσεις” τους, είτε θα χρειαστούν για κάποιο λόγο τα λεφτά που τόσα χρόνια έχουν αποταμιεύσει σε Αμερικάνικά Assets, ίσως εξαιτίας πχ μιας απόφασης για αλλαγή του αποθεματικού τους νομίσματος, είτε λόγω αντίδρασης σε μια πιθανή γεωπολιτική ένταση τους με τους Αμερικάνους.

Τότε το “ταγκό” αυτό μάλλον θα διακοπεί απότομα και τότε αφενός μεν οι Κινέζοι θα συνειδητοποιήσουν ότι τα “χάσανε” τα λεφτά τους και τις εργατοώρες τους, ενώ οι Αμερικάνοι πιθανόν τότε να ανακαλύψουν και αυτοί με τη σειρά τους ότι τα επιτόκια δεν είναι δυνατόν να μείνουν επ' άπειρο κολλημένα στο μηδέν και ας “χτυπάει κάτω τον κώλο του” ο Μπέν.

Έτσι ειδικά τώρα που η Κινεζική φούσκα φαίνεται να “σκάει” και αυτή, με την οικονομία της να επιβραδύνει συνεχώς και τις τράπεζες της να είναι έτοιμες να καταρρεύσουν από τα πολλά malinvestments που δημιούργησε ο εύκολος δανεισμός και το πολύ κόψε-κόψε για την διατήρηση του peg με το δολάριο, το πιο πιθανό είναι ότι οι Κινέζοι από εδώ και πέρα θα “στηρίζουν” όλο και λιγότερο τους Αμερικάνους, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή σύντομα να σωριαστούν και οι δυο τους.

Βέβαια το αστείο της υπόθεσης είναι πως κάποιοι πιστεύουν ακόμη και τώρα πως είναι δυνατόν να καταρρεύσει η οικονομία της Κίνας εξαιτίας της κατάρρευσης των τραπεζών της από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.

Λες και οι Κινέζοι δεν έχουν “πρέσα” και φωτοτυπικά μηχανήματα και έτσι δεν μπορούν και αυτοί με την σειρά τους να κάνουν bailout όλες τις χρεοκοπημένες τράπεζες τους, όπως δηλαδή έκανε και ο Μπέν όταν κατέρρευσαν και οι δικές του.

Όμως ο κίνδυνος βρίσκεται συνήθως σε αυτό που δεν φοβούνται οι πολλοί. Και αυτό κατά την γνώμη μου είναι το γεγονός ότι τώρα πια οι “πρέσες” σε Αμερική, Κίνα και Ευρώπη δουλεύουν πια στο φουλ και έτσι η κατάρρευση όχι μόνο της Κινεζικής αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας θα προέλθει μάλλον από εκεί.

Γιατί με την παραγωγή του νέου χρήματος να αυξάνεται στο “φουλ” και από την άλλη την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών να μειώνεται διαρκώς με το κλείσιμο όλων αυτών των επιχειρήσεων που βασίστηκαν σε malinvestments τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Αμερική και τώρα πια και στην ίδια την Κίνα, θεωρώ ότι δεν είναι μακριά η ώρα που θα αρχίσουν να αυξάνονται έντονα οι τιμές των προϊόντων και έτσι ο πληθωρισμός θα αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο των διοικούντων.

Έτσι πιστεύω πως όταν τελικά καταρρεύσει αυτός ο ιδιότυπος εναγκαλισμός, το πιο πιθανό είναι ότι αυτός ο κινέζικος “ιός” των αναταραχών των τελευταίων διακοσίων χρόνων, θα χτυπήσει τελικά κάποια στιγμή και τους ίδιους τους Αμερικάνους.

Όμως επειδή θεωρώ πως οι Κινέζοι είναι συνηθισμένοι σε αυτά τα πράγματα, αυτό που θα ήθελα να δω είναι τις “κοιλιές” των Αμερικανών, όταν αδειάσουν τα ράφια των walmart από τα Κινέζικα προϊόντα.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”