Των Ρωμαίων το “Whatever it takes” το μοντέλο, καταλήγει πάντα σε μπουρδέλο...

Σε έναν πολιτισμό μια κοινωνία ξεκινά πάντα με υπέρτατο αγαθό την ατομική ελευθερία..

για να μεγαλώσει κάποια στιγμή και σε ένα "Big State" να μετασχηματιστεί...

ένα κράτος για το οποίο ο μέγιστος σκοπός του δεν είναι του λαού η ευημερία....

αλλά η δική του η επιβίωση με το “ότι χρειαστεί” και με το “πάση θυσία”...

και με "τον σκοπό να αγιάζει πάντα τα μέσα"...
 

και με αφορμή πάντα κάποια "δύσκολη στιγμή"...

και με το δεδομένο πως κανένα "κεκτημένο και δεδομένο" δεν πρέπει να χαθεί...

 

γιατί σε διαφορετική περίπτωση  η "πλέμπα" θα εξεγερθεί...

 

και μετά κανείς από εμάς δεν πρόκειται ξανά να εκλεγεί... 

 

αρχίζει να παραχαράζει το νόμισμα για να μοιράσει "νέο χρήμα ζεστό" που για όλους είναι αρεστό...

αλλά την ίδια στιγμή αφαιρεί συνεχώς με νόμους και διατάγματα εξουσίες και ελευθερίες από τον ίδιο το λαό...

και μεταφέροντας τες πάντα προς προς την κεντρική εξουσία...

δημιουργεί πάντα στο τέλος μια δικτατορία...

και όλα αυτά πάντα για των ίδιων των πολιτών "το καλό"...

με τον πολίτη όμως να καταλήγει στο τέλος χωρίς να το καταλάβει από "βολεμένος", μαντρωμένος και φυλακισμένος...

και ο ίδιος ο Πολιτισμός του στο τέλος εντελώς κατεστραμμένος...

 

και μετά από πολλά χρόνια από την ίδια την "Ιστορία" εντελώς ξεχασμένος...