Άντε να “σκοτωθούμε” να τελειώνουμε...

Από το σχολείο ακόμη κάποιοι μας έλεγαν, πως η ιστορία έχει δείξει ότι μια μεγάλη κρίση τελειώνει συνήθως με έναν πόλεμο.

Επιπλέον η εμπειρία μας έχει δείξει, ότι σχεδόν πάντα όταν η παγκόσμια ιστορία φθάνει στα πρόθυρα ενός πολέμου, οι περισσότεροι από εμάς υποστηρίζουν με θέρμη ότι αυτό αποκλείεται να συμβεί στις μέρες μας, διότι απλά “αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Ειδικά μετά και την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι περισσότεροι από εμάς πίστεψαν πως ο κίνδυνος για έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή έχει εξαλειφθεί εντελώς.

Κάποιοι μάλιστα δεν δίστασαν να διακηρύξουν ακόμη και το “τέλος” της ίδιας της Ιστορίας.

Προσωπικά όμως έχω την άποψη ότι δυστυχώς ή ευτυχώς για όλους εμάς, το “τέλος” της ιστορίας δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και πως οι κύκλοι τόσο οι οικονομικοί όσο και αυτοί των λαών, θα παραμένουν περίπου ίδιοι και αυτό απλώς και μόνο επειδή βασίζονται στην ανθρώπινη φύση με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες που αυτή διαθέτει, μια φύση η οποία ελάχιστα έχει αλλάξει με την πάροδο των αιώνων.

Έτσι ένας νέος κύκλος ξεκινά σχεδόν πάντα μετά από έναν πόλεμο η μια μεγάλη καταστροφή, με τις υποδομές διαλυμένες, τους περισσότερους πολίτες φτωχούς και πεινασμένους χωρίς μεγάλες απαιτήσεις αλλά με όρεξη για δουλειά και για παραγωγή και με αποκλειστική επιδίωξη τους, να ξεφύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την φτώχεια και την μιζέρια.

Κάπως έτσι αρχίζει λοιπόν η ανάπτυξη, οι υποδομές αρχίζουν να αποκαθίστανται σιγά σιγά, τα υλικά αγαθά και τα εμπορεύματα λόγω της ειρήνης και της αύξησης της παραγωγής παύουν πια να είναι δυσεύρετα και ακριβά, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται όλο και πιο προσιτά στους πολίτες, οι οποίοι κατά συνέπεια αρχίζουν πια να γίνονται και αυτοί σιγά σιγά όλο και πιο πλούσιοι.

Αυτή η όμως αφθονία και ο πλούτος αρχίζει σιγά σιγά να “διαβρώνει” την νοοτροπία τους, ενώ ταυτόχρονα η έντονη ανάπτυξη αρχίζει να δημιουργεί ανισορροπίες τόσο μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ των κρατών, με αποτέλεσμα κάποια κράτη να “κερδίζουν κατά κράτος” την μάχη της ανάπτυξης, ενώ άλλα να μένουν πίσω.

Έτσι μοιραία λοιπόν όταν κάποια στιγμή η ανάπτυξη αυτή σε κάποιες χώρες γυρίζει σε ύφεση, η ανεργία αρχίζει να αυξάνεται, η παραγωγή πέφτει περισσότερο από την κατανάλωση, τα υλικά αγαθά και τα εμπορεύματα αρχίζουν να γίνονται ακριβά και δυσεύρετα, με αποτέλεσμα το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να αρχίσει να μειώνεται.

Και τότε εμφανίζεται η φτώχεια η οποία φέρνει μαζί της την μιζέρια, την γρίνια ενώ ταυτόχρονα σε όλους σχεδόν τους πολίτες αρχίζουν να φταίνε οι “πάντες και τα πάντα”, και έτσι όλα τα προβλήματα παλαιά και νέα βγαίνουν στην "επιφάνεια".

Και όσο μια κρίση παρατείνεται είτε λόγω κακών χειρισμών των διοικούντων, είτε επειδή πρόκειται για μεγάλη κρίση του συστήματος, τόσο τα προβλήματα αυτά μεγαλώνουν και τότε μοιραία έρχεται ένας πόλεμος για να τελειώσει την κρίση, μηδενίζοντας ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο, “διαλύοντας” τις κακές νοοτροπίες και αλλάζοντας εν μια νυκτί όλα τα κακώς “κείμενα”.

Στις ΗΠΑ

Είναι εξαιρετικά περίεργο αλλά στην παγκόσμια οικονομική ειδησεογραφία, πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που υποδεικνύουν την πληθωριστική πολιτική που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ μέσω της FED, ως την υπεύθυνη σε πολύ μεγάλο βαθμό για την παγκόσμια ακρίβεια στα υλικά αγαθά και τις πρώτες ύλες και κατά συνέπεια για την φτώχεια, τις ταραχές και τους σκοτωμούς οι οποίοι ξεκινώντας αρχικά από την Μέση Ανατολή, επεκτάθηκαν στις μέρες μας σε πολλά σημεία του πλανήτη.

Επιπρόσθετα θεωρώ σχεδόν αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον η δύση και ειδικά οι ΗΠΑ, θα “σκοτωθούν” με το Ιράν.

Και έχω την άποψη ότι αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, διότι απλά οι ΗΠΑ γνωρίζουν καλά πως με μια πιθανή επίθεση στο Ιράν, το πετρέλαιο μπορεί να φτάσει ακόμη και στα 200 δολάρια το βαρέλι και πως τότε η κατά τα άλλα “δυνατή και στέρεη” οικονομία τους θα φανεί το πόσο φούσκα είναι, γιατί θα “σκάσει σαν καρπούζι”.

Όμως πιστεύω ότι όσο πιο αργά γίνει η αυτός ο διαφαινόμενος πόλεμος, τόσο μεγαλύτερη “φασαρία” θα γίνει εν τέλει, γιατί τότε το Ιράν θα έχει προλάβει και θα έχει κατασκευάσει την ατομική βόμβα και τότε προσωπικά εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα προσπαθήσει και να την χρησιμοποιήσει κιόλας.

Και τότε φυσικά η μοίρα του Ομπάμα θα είναι δυστυχώς για αυτόν, να μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως ένας ηγέτης δειλός και χωρίς οξυδέρκεια, όπως ακριβώς έμεινε και ο Τσάμπερλεν ο οποίος “λοιδορείται” ακόμη και στις μέρες μας για την ατολμία του να επιτεθεί ο ίδιος πολύ νωρίτερα στον Χίτλερ, με αποτέλεσμα τα θύματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου να είναι πολύ περισσότερα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι οι ΗΠΑ εισέβαλαν πριν από λίγα χρόνια στο Ιρακ, γιατί λέει κατασκεύαζε όπλα μαζικής κατασκευής, ενώ τώρα που ακόμη και οι “πέτρες” που λέει ο λόγος γνωρίζουν ότι οι Ιρανοί κατασκευάζουν ατομική βόμβα, κάθονται εδώ και χρόνια και τους κοιτάνε άπραγοι.

Είναι μετά να μην πιστεύει κανείς ότι εδώ μάλλον έχει συνωμοτήσει η ίδια η ιστορία “εναντίον” μας, για να καταφέρει να ομοιοκαταληκτήσει ξανά, αλλάζοντας μόνο τους πρωταγωνιστές;

Τέλος σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το ότι η ιστορία μας έχει επανειλημμένως δείξει, πως μια μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία καταρρέει συνήθως με έναν πόλεμο.

Και όπως επανειλημμένως έχω τονίσει, θεωρώ πως τα χρόνια των ΗΠΑ ως παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη είναι μετρημένα πια.

Στην Ευρώπη

Στην Ευρώπη έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, οι Βόρειοι θα “σκοτωθούν” με τους Νότιους.

Και αυτό θα γίνει κατά την γνώμη μου είτε όταν οι Βόρειοι θα καταλάβουν κάποια στιγμή ότι για να μην διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να δουλεύουν αυτοί για να μην “πατώσουν” οι μισθοί των Νοτίων, είτε όταν οι νότιοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρήσουν τους Βόρειους ως υπεύθυνους για το μη “ύψος” των μισθών τους ή και τα δύο ταυτόχρονα.

Και τότε αυτό που προβλέπω είναι ότι στην Ευρώπη αφού “σκοτωθούμε” μεταξύ μας, κατόπιν θα “πάμε όλοι και από εκεί που ήρθαμε”.

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι όταν οι μισθοί ιδίως στον δημόσιο, είτε σε ευρώ είτε σε δραχμές, φτάσουν σε επίπεδα κατώτερα και από αυτά της Μποτσουάνα, ότι τότε δεν θα “σκοτωθούμε” όλοι με όλους.

Εκτός και αν κάποιοι πιστεύουν ότι με αυτή την νοοτροπία, την αύξηση της φορολογίας και τον στραγγαλισμό του ιδιωτικού τομέα, είναι δυνατόν ποτέ να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας να την σκαπουλάρουμε και να μην φτάσουμε σε μισθούς χειρότερους και από αυτούς της Βουλγαρίας.

Εγώ πάντως θεωρώ ως πιο πιθανό να τα φτιάξω κάποια στιγμή με την Μόνικα Μπελούτσι.

Επιπλέον στην Ελλάδα εμείς έχουμε ένα ακόμη θανάσιμο αμάρτημα, αυτό της παραβίασης των νόμων.

Έτσι ξεκινήσαμε από ένα παράνομο παρκάρισμα σε ένα πεζοδρόμιο και στο τέλος έχω την αίσθηση ότι θα φτάσουμε να κάνουμε την κοινωνία πραγματική ζούγκλα, παίρνοντας κατά περίσταση τον νόμο στα χέρια μας και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον στην κυριολεξία.

Και φυσικά αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε για πολύ καιρό ακόμη, στο τέλος είναι σίγουρο πως θα “σκοτωθούμε” μεταξύ μας τόσο για τις τροφές, όσο και για τις πρώτες ύλες, πράγματα που τώρα τα θεωρούμε ως δεδομένα.

Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούμε μέσα σε 3 χρόνια να καταφέρουμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να γίνουμε λέει Ευρωπαίοι, ότι δηλαδή δεν καταφέραμε σε περισσότερα από 30 χρόνια.

Εγώ πάντως πιο πιθανό θεωρώ το να αλλάξουν νοοτροπία οι Γερμανοί και να γίνουν Έλληνες.

Και ενώ η Ελλάδα διαλύεται αργά αλλά σταθερά, αυτό που ενδιαφέρει τους περισσότερους, είναι λέει να μην φύγουμε από το ευρώ.

Τελικά αυτό που αρχίζω να πιστεύω, είναι ότι όλοι αυτοί στην πραγματικότητα αυτό που φοβούνται είναι η ίδια η αλήθεια και το μήπως πάρουμε εν τέλει αυτό που πραγματικά αξίζουμε.

Και αυτό διότι θεωρώ ότι η δραχμή είναι ο καθρέφτης μας και πως στην ουσία αυτή αντιπροσωπεύει αυτό που πραγματικά αξίζουμε αυτή τη στιγμή, ως έθνος και ως κοινωνία.

Μάλλον λοιπόν όλοι αυτοί, αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνται με την έλευση της νέας δραχμής, είναι μήπως αντικρίσουμε το πραγματικό είδωλό μας στον καθρέφτη.

Όμως δυστυχώς για όλους μας, η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι τις περισσότερες φορές από αυτό που φοβάσαι δεν την γλιτώνεις τελικά.

Και αυτό διότι δεν βλέπω άλλη λύση και θεραπεία για την νοοτροπία μας, παρά το να μηδενίσουμε στην κυριολεξία και να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Και ο καλύτερος και συντομότερος τρόπος για να μηδενίσει μια νοοτροπία και μια κοινωνία, είναι κατά την γνώμη μου ο “μηδενισμός” μέσω μιας θεραπείας “σοκ και δέους”.

Διότι θεωρώ πως έτσι όπως πάμε τώρα, ούτε τα προβλήματά μας θα λύσουμε, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και δυνατόν να συνεχίσουμε να “τυραννιόμαστε” έτσι στον “αιώνα τον άπαντα”.

Έτσι όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο αρχίζω και πιστεύω, ότι ειδικά για εμάς τους Έλληνες αυτός ο κύκλος θα τελειώσει με κάποιο πόλεμο.

Όμως αυτό που δεν μπορώ ακόμη να διακρίνω, είναι αν μετά τους Γερμανούς θα “σκοτωθούμε” και μεταξύ μας όπως το 46 ή θα σκοτωθούμε και με τους Τούρκους όπως το 74.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Υ.Γ: Μετά από όλα τα παραπάνω, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι:

Άντε και καλή Ανάσταση.....