Τελικά ποιος θα μας σώσει;...

Από την αρχή που ξεκίνησε η Ελληνική κρίση του χρέους, το βασικό επιχείρημα για την σωτηρία μας από την χρεοκοπία ήταν ότι θα μας σώσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, διότι έτσι θα απέτρεπαν την καταστροφή της ΕΕ και του ίδιου του Ευρώ.

Και ως ένα σημείο όλοι αυτοί που το υποστήριζαν αυτό δικαιώθηκαν, διότι ήδη μας έχουν “σώσει” δύο φορές έως τώρα.

Η όλη κατάσταση βέβαια αρχίζει και θυμίζει το “ρητό” που γράφανε παλαιότερα στους τοίχους για το τσιγάρο:

“Το πιο εύκολο πράγμα τελικά είναι να κόψει κανείς το τσιγάρο.

Το έχω κόψει 456 φορές έως τώρα....”.

Μόνο που κατά την γνώμη μου αυτό που διαφεύγει από τους περισσότερους, είναι ότι οι γραφειοκράτες της ΕΕ στην ουσία δεν προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα ή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, αλλά τους εαυτούς τους, τις θέσεις τους και τους παχυλούς μισθούς που παίρνουν, εξαιτίας της ύπαρξης της ΕΕ.

Αργότερα βέβαια προστέθηκε και ένα άλλο επιχείρημα, ότι δηλαδή οι Κινέζοι θα μας σώσουν γιατί λέει δεν τους συμφέρει να χρεοκοπήσουμε, διότι αν καταρρεύσει η ΕΕ και κατ' επέκταση η παγκόσμια οικονομία, θα χάσουν τους πελάτες τους και άντε μετά να ψάχνουν για νέους πελάτες !

Τελευταία όμως παρατηρώ ότι γυρίσαμε στην Αμερικάνικη θεραπεία “δια πάσαν νόσων και δια πάσαν μαλακίαν”, με την εκτύπωση χρήματος είτε από την Ευρωπαϊκή ένωση ή ακόμη και τελευταία από την ίδια την ΤτΕ.

Όλα αυτά πιστεύω ότι συμβαίνουν γιατί οι Αμερικανοθρεμένοι αντιπρόσωποι της νέας οικονομίας και από τις δύο άκρες του Ατλαντικού, δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι το σύστημά τους είναι “ελαττωματικό” και προσπαθούν να επινοήσουν νέες “μαγικές” συνταγές, οι οποίες πάντα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Στερούνται κοινής λογικής.

Αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της νέας αυτής οικονομίας, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι τα οικονομικά ενός κράτους διαφέρουν από τα οικονομικά μιας απλής οικογένειας, γιατί το κράτος μπορεί να έχει το “προνόμιο” να διατηρεί στο “υπόγειο” μια μηχανή που παράγει πλούτο, λύνοντας έτσι όλα τα οικογενειακά προβλήματα.

Αυτό που απορώ εγώ, είναι πως δεν το είχαν σκεφτεί αυτό οι πρόγονοί μας για να αρχίσουν να τυπώνουν χαρτονομίσματα από το 1821, να γεννηθούμε έτσι όλοι εμείς πλούσιοι και να μην έχουμε τώρα τα προβλήματα χρεοκοπίας που αντιμετωπίζουμε.

Λυπάμαι που το λέω αλλά όλοι αυτοί που το υποστηρίζουν αυτές τις λύσεις, πάσχουν από τον ιό της οικονομικής ημιμάθειας και της μειωμένης αντίληψης της πραγματικότητας.

Η κατάσταση λοιπόν θυμίζει έντονα έναν άσωτο και χρεοκοπημένο νέο, που αντί να σταματήσει τις σπατάλες και να στρώσει τον “κώλο” του στη δουλειά, ψάχνει πως θα τα οικονομήσει εύκολα και γρήγορα, περιμένοντας την σωτηρία από την περιουσία του θείου του στην Αμερική που δεν έχει, ή από την κλήρωση του λαχείου που δεν παίζει, ή από κανένα καλοστημένο και έξυπνο κόλπο.

Έτσι και εμείς ωσάν λαός, αντί να κοιτάξουμε αλλάξουμε μυαλά, να κόψουμε τις ανοησίες και να στρωθούμε στην δουλειά μια ώρα αρχύτερα, ψάχνουμε για μαγικές λύσεις μπας και την γλυτώσουμε χωρίς να την “πληρώσουμε”.

Έχω γράψει από τις αρχές του Ιανουαρίου του 11 ότι ο Έλληνας μπορεί να σωθεί μόνο αν αλλάξει νοοτροπία και την χαλασμένη αυτή νοοτροπία μόνο ένα πράγμα μπορεί να την αλλάξει: Ο ΛΙΜΟΣ!

Μόνο η πείνα μπορεί πια κατά την γνώμη μου να “εκπαιδεύσει” τον Έλληνα και να του δώσει “πίσω” την κατάλληλη παιδεία για να προοδεύσει, παιδεία την οποία έχει απολέσει όλα αυτά τα χρόνια της ηθικής παρακμής.

Δυστυχώς πια εκεί που φτάσαμε αυτό που χρειαζόμαστε όλοι μας είναι ένα ισχυρό σοκ, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι με αυτά που κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που καταφέραμε ήταν να βλάψουμε την οικονομία μας σαν σύνολο.

Έτσι τώρα δεν μπορούμε να περιμένουμε την σωτηρία μας από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αν βέβαια είμασταν μόνο εμείς το πρόβλημα, μπορεί και να είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου, μια που θα ήταν δυνατόν και να μας είχουν διασωληνωμένος για καμιά δεκαετία μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε.

Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε πια την “πολυτέλεια” αυτή, διότι δεν είμαστε πια μόνο εμείς το πρόβλημα.

Αν κοιτάξει κανείς στις μέρες μας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, θα διαπιστώσει οι περισσότερες χώρες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, μόνο που αυτοί καταφέρνουν όλο αυτό τον καιρό να τα κρύβουν κάτω από “χαλί”.

Αλλά το θέμα είναι ως πότε;

Ήδη οι αγορές έχουν αρχίσει και δείχνουν ότι η ώρα της τελικής κρίσης ίσως και να μην είναι μακριά.

Αυτό που πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε όλοι είναι, μήπως τελικά έχει έρθει  εκείνη η ώρα που θα “πληρώσεις Γιακουμή”, για όλα αυτά που έκανες τόσα χρόνια;

Ο “Καθηγητής Λυκείου”