Κόψτε τις ανοησίες για να (μην) πουλήσω τον χρυσό μου...

Ο μακαρίτης ο παππούς μου πεθαίνοντας μου άφησε 2 χωραφάκια και καμιά 20αριά κατοχικές χρυσές λίρες.

Δυστυχώς το ένα το χωραφάκι το “έφαγαν” από μισό η απληστία με την ασχετοσύνη του 99.

Ευτυχώς τα άλλα την γλύτωσαν λόγω έλλειψης αγοραστή, γιατί που να βρεθεί κανένας έξυπνος και λογικός άνθρωπος εκείνες τις “ένδοξες” εποχές.

Τις χρυσές λίρες όμως από τότε που άρχισε η μεγάλη άνοδος της τιμής του χρυσού, ομολογώ ότι μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να τις πουλήσω.

Διότι η ασχετοσύνη μου, με είχε κάνει να επηρεαστώ από όλους αυτούς τους ειδικούς που από τα τα πρώτα στάδια της ανόδου άρχισαν να διαλαλούν αριστερά και δεξιά: “Προσοχή... ο χρυσός είναι μεγάλη φούσκα..” “Ο χρυσός έχει γίνει η φούσκα της δεκαετίας.. όπου νάνε σκάει...” κτλ.

Οι φούσκες όμως βρίσκονται συνήθως εκεί που δεν τις “βλέπουν” οι πολλοί. Αυτό το έχω μάθει καλά από την φούσκα των μετοχών της δεκαετίας του 90, που όσο πιθανό ήταν να βρεις μια χρυσή λίρα στο δρόμο, άλλο τόσο ήταν να ακούσεις τότε κάποιον να χαρακτηρίζει τις μετοχές ως φούσκες. Ίσως βέβαια και να έφταιγε που στη πραγματικότητα κανείς δεν ήθελε να το ακούσει.

Αυτό όμως που με κράτησε ώστε να μην τις πουλήσω, δεν ήταν τόσο η διαίσθησή μου, αλλά το ότι αυτές οι λίρες αποτελούν για εμένα ένα οικογενειακό κειμήλιο.

Τώρα βέβαια θεωρώ ότι γνωρίζω γιατί ο χρυσός ανεβαίνει σαν “πύραυλος”.

Ο χρυσός αποτελεί τον δείκτη τόσο της ανεπάρκειας όσο και της αστάθειας του τρέχοντος πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Όταν οι πολιτικοί δεν κάνουν “ανοησίες” και το οικονομικό σύστημα είναι συμπαγές και γερό, τότε στην καλύτερη περίπτωση ο χρυσός, είναι πιο “ακίνητος” και από έναν πεθαμένο.

Όταν όμως από την μια πλευρά του Ατλαντικού δημιουργούν νομίσματα με πολιτικές αποφάσεις, χωρίς ταυτόχρονα να έχουν μια ενιαία οικονομική πολιτική δημιουργώντας συνεχώς χρέη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάθε φορά που θέλουν να λύσουν ένα πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν τυπώνουν τα χαρτονομίσματα ωσάν χαρτοπετσέτες απλώς δημιουργώντας πληθωρισμό, η τιμή του χρυσού δεν έχει παρά μόνο ένα δρόμο. Επάνω.

Όταν λοιπόν οι πολιτικοί συνειδητοποιήσουν ότι για να λύσουν το πρόβλημα πρέπει να μάθουν πια να συντηρούν από εδώ και πέρα υγιείς και πλεονασματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς, περιορίζοντας τις σπατάλες, ενώ επιπλέον είναι επιβεβλημένο να συνδέσουν πια τα χαρτονομίσματά τους με την πραγματική παραγωγή, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα “καλύψουν” ακόμη με γουρονοκοιλιές, τότε θεωρώ ότι θα είναι η ώρα για να ξεφορτώσει κάποιος τον χρυσό του, διότι τότε το χαρτονόμισμα θα αρχίσει σιγά σιγά να αποκτά την χαμένη του αξιοπιστία.

Όμως δεν πρόκειται να κάνουν κάτι τέτοιο τόσο εύκολα, γιατί ξέρουν ότι αυτό θα φέρει οπωσδήποτε οικονομική ύφεση, κάτι που οι πολιτικοί αποφεύγουν όπως ο “διάολος το λιβάνι”, διότι γνωρίζουν καλά ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, θα τους “φάει το μαύρο φίδι”.

Αυτό όμως που κατά την γνώμη μου αγνοούν είναι ότι είναι ήδη χαμένοι από χέρι, μια που ένας πολιτικός δεν κρίνεται από τους ψηφοφόρους του, αλλά από την ίδια την Ιστορία η οποία τον κρίνει καθορίζοντας την υστεροφημία του. Αυτό νομίζω μπορεί πια να μας το επιβεβαιώσει και ο Κώστας ο Καραμανλής ο νεότερος, όταν με το καλό αποφασίσει να μιλήσει, αν μιλήσει ποτέ.

Όσο λοιπόν οι πολιτικοί συνεχίζουν να θυσιάζουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη της οικονομίας στον βωμό των βραχυπρόθεσμων, μη δεχόμενοι να “κατεβάσουν” την ταχύτητα της οικονομίας η οποία πια τρέχει με την βοήθεια των αναβολικών που παράγει η εκτυπωτική μηχανή, τόσο ο χρυσός θα ανεβαίνει, διότι όλο και περισσότεροι θα διαισθάνονται ότι ο “δρομέας” όπου ν' ναι θα “κλατάρει”.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι όταν όλοι αυτοί που τώρα γελούν με την φούσκα του χρυσού, ανακαλύψουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός παγκόσμιου πολέμου πολύ φοβάμαι ότι θα τους “κοπεί το γέλιο” και αμέσως θα αρχίσουν να ψάχνουν για χρυσό στη φυσική του μορφή. Τότε όμως το πρόβλημα δεν θα είναι η μεγάλη του τιμή, αλλά το ότι δεν θα υπάρχει πια χρυσός σε φυσική μορφή, διαθέσιμος προς πώληση.

Έτσι πολύ φοβάμαι ότι με την ανοησία που “δέρνει” τους απανταχού πολιτικούς μας, θα αναγκαστώ και εγώ σε λίγο, να κάνω αυτό που σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να κάνω.

Να πουλήσω δηλαδή μια-μια τις λίρες του παππού μου για λόγους επιβίωσης.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”