Η αρχή για το τέλος του παγκόσμιου “χαρτοπόλεμου”....

Έχω την άποψη πως στην ζωή όπως άλλωστε και στο χρηματιστήριο, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει το τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον. Αρκεί να είναι σε θέση να καταλάβει το τι συμβαίνει ακριβώς τώρα.

Αυτό που απορώ, είναι πως οι πιο πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη το τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος και ελπίζουν ότι αυτή η κρίση τους χρέους έχει ακόμη ελπίδες για να επιλυθεί, πριν οδηγήσει το υπάρχον Κευνσαικό Δυτικό σύστημα στην ολοκληρωτική κατάρρευση.

Και αυτό, όταν ακόμη και η κοινή λογική αποδεικνύει καθημερινά, πως αν το πρόβλημα του χρέους μπορούσε να αντιμετωπιστεί εύκολα και δεν αποτελούσε στην πραγματικότητα μια αρρώστια-καρκίνο για το υπάρχον παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, θα είχαν ήδη βρει την κατάλληλη θεραπεία και η κρίση θα είχε τελειώσει.

Αρκεί λοιπόν κανείς απλά να διαθέτει κατά την γνώμη μου τις στοιχειώδεις οικονομικές και ιστορικές γνώσεις, για να συνειδητοποιήσει αμέσως το πού βρισκόμαστε, αλλά κυρίως το προς τα που πάμε.

Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι αυτό που βλέπουμε τώρα να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, είναι απλά η αρχή του τέλους του συστήματος των fiat χαρτονομισμάτων.

Η αρχή ήδη γίνεται με το Ευρώ, το οποίο είτε θα εξαφανιστεί άμεσα, είτε θα ευτελισθεί πρώτα δια της άκρατης εκτύπωσης και θα εξαφανιστεί λίγο αργότερα αφού πρώτα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας του και θα ολοκληρωθεί κατά την γνώμη μου με το Αμερικάνικο δολάριο.

Ενός δολαρίου, η αξία του οποίου αφού ίσως πρώτα αυξηθεί προσωρινά λόγω της μεταφοράς κεφαλαίων από το Ευρώ (κάτι σαν επιθανάτιο σπασμό), εκτιμώ ότι θα “σβήσει” κατόπιν σταθερά μέσα σε ένα υπερπληθωριστικό σπιράλ, που θα ενεργοποιηθεί από μια περαιτέρω χαλάρωση της ήδη “πλαδαρής” Αμερικανικής νομισματικής πολιτικής .

Για την ακρίβεια αυτό που μου κάνει εντύπωση εμένα προσωπικά, είναι πώς το υπάρχον οικονομικό σύστημα δεν έχει καταρρεύσει ακόμη.

Διότι έτσι όπως είναι αυτό φτιαγμένο, βασίζεται απλά και μόνο στην εμπιστοσύνη των πολιτών.

Και η εμπιστοσύνη πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχε χαθεί προ πολλού, ειδικά στην Ευρώπη, με τον έναν να διαλαλεί ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που θα φύγει πρώτη από το Ευρώ, τον άλλον να λέει ότι το Ευρώ θα πάψει να υπάρχει όταν η Ιταλία θα το εγκαταλείψει πρώτη και κάποιους “κινδυνολόγους” σαν εμένα να υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που θα τραβήξουν τελικά τα “καλώδια” του κλινικά νεκρού ασθενούς.

Όσο για την εμπιστοσύνη στο δολάριο, εκτιμώ ότι όταν οι Κινέζοι καταλάβουν ότι τα έχασαν τα χρήματά τους, και ότι αυτά που στην πραγματικότητα έχουν τώρα στην κατοχή τους, είναι ένα μάτσο από φωτοτυπίες με την φωτογραφία του George Washington, τότε πιστεύω ότι θα αρχίσουν να ξεφορτώνονται επιθετικά τα Αμερικανικά assets, κηρύσσοντας με αυτόν τον τρόπο την έναρξη στο πληθωριστικό σπιράλ που θα οδηγήσει τελικά και στην κατάρρευση του ίδιου του δολαρίου.

Δυστυχώς λοιπόν για όλους αυτούς που ελπίζουν ακόμη και τώρα ότι η κρίση αυτή δεν θα οδηγήσει τελικά στην κατάρρευση, είναι ότι όλα τα μοντέλα  από το ιστορικό έως το οικονομικό συγκλίνουν σε αυτό.

Κατ' αρχάς το ιστορικό μοντέλο, το οποίο εκτιμώ ότι δείχνει πως βρισκόμαστε στην αρχή ενός παγκόσμιου πολέμου. Και όπως είναι γνωστό από την ιστορία οι παγκόσμιοι πόλεμοι σηματοδοτούν συνήθως μεγάλες και ιστορικές αλλαγές στο παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό στερέωμα, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη.

Πριν από εκατό χρόνια λοιπόν ήταν ο 1ος παγκόσμιος παγκόσμιος πόλεμος αυτός που σηματοδότησε την αρχή αυτής της αλλαγής, ενώ τώρα θεωρώ ότι θα είναι ο τρίτος παγκόσμιος.

Τότε ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο που παρέδωσε την “σκυτάλη” στις ΗΠΑ. Τώρα είναι οι ΗΠΑ που σύντομα θα την παραδώσουν στην Κίνα.

Γιαυτό και θα πρέπει κατά την γνώμη μου να προετοιμαστούμε ότι από το 2011 έως το 2015, πως θα δούμε “πράγματα και θαύματα”, δηλαδή ιστορικά γεγονότα τα οποία συνήθως ερευνούν και στα οποία αναφέρονται συχνά οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Κατόπιν το επενδυτικό μοντέλο.

Έχω κατ' επανάληψη τονίσει πως θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μακροχρόνια ανοδικό κύκλο για τα commodities, ο οποίος έχει ξεκινήσει περίπου από το 1999. Με δεδομένο λοιπόν ότι οι κύκλοι αυτοί διαρκούν τουλάχιστον για 15 χρόνια, θεωρώ ότι έχουμε ακόμη μπροστά μας τουλάχιστον άλλα πέντε χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί αυτός ο συγκεκριμένος κύκλος.

Και επειδή οι κύκλοι αυτοί, είτε είναι μετοχών είτε είναι εμπορευμάτων συνήθως ολοκληρώνονται με δημιουργία φούσκας, εκτιμώ ότι στο τέλος του κύκλου αυτού θα πρέπει να περιμένουμε μια τεράστια υπερβολή η οποία και θα συνδυαστεί κατά την γνώμη μου με ελλείψεις προϊόντων και υλικών και με τις τιμές των προϊόντων να έχουν εκτοξευθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, με τον υπερπληθωρισμό να έχει κάνει τα χαρτονομίσματα "χαρτοπετσέτες" και τον χρυσό επίσημο νόμισμα συναλλαγών μεταξύ των πολιτών σε πολλές χώρες.


Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι όλοι οι μεγάλοι κύκλοι των commodities (1900-1921, 1930-1949, 1966-1982) τελείωσαν με έναν εξαιρετικά μεγάλο πληθωρισμό. 

Και τότε θα είναι πιστεύω η στιγμή, που όλοι αυτοί που τώρα μιλάνε για φούσκα στον χρυσό, μάλλον θα "καταπιούν την γλώσσα τους" γιατί θα διαπιστώσουν ότι η φούσκα τελικά δεν ήταν στον χρυσό, αλλά στα ίδια τα χαρτονομίσματα.

Ακόμη όμως και το οικονομικό μοντέλο συγκλίνει σε αυτήν την νομισματική κατάρρευση.

Στην οικονομία όσο πιο μεγάλος είναι ο κύκλος που κλείνει, τόσο πιο μεγάλες είναι οι αλλαγές που αυτός αποφέρει.

Και για να καταλάβει κανείς πόσο μεγάλος είναι ο οικονομικός κύκλος που κλείνει, πρέπει κατά την γνώμη μου να κατανοήσει την αιτία του προβλήματος που δημιούργησε ο κύκλος αυτός. Και είναι προφανές σε όλους τώρα πια ότι η αιτία του προβλήματος για αυτόν τον κύκλο είναι το υπέρογκο χρέος των κρατών.

Ένα χρέος, την δημιουργία του οποίου επέτρεψε η κατάργηση του κανόνα του χρυσού, η οποία άρχισε από τα κράτη κατά την διάρκεια 1ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτή η κατάργηση ήταν που επέτρεψε τελικά στα κράτη να δημιουργούν τεράστια χρέη και να διατηρούν επί μακρόν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις συναλλαγές τους και έδωσε ταυτόχρονα στο τραπεζικό σύστημα την ευκαιρία να πολλαπλασιάζει το παραγόμενο από τα κράτη χρήμα και να δανείζει με αυτό υπέρογκα τους πολίτες.

Γιατί όπως σωστά έχει πει και ο Von Mises πολλά χρόνια πριν: “Δεν υπάρχει τρόπος για να αποτραπεί η κατάρρευση ενός συστήματος το οποίο βασίζεται στην πιστωτική επέκταση και στον άκρατο δανεισμό. Το θέμα είναι αν αυτή θα έρθει μετά από μια οικειοθελή απόσυρση των μέτρων επέκτασης ή με την τελική και ολοκληρωτική κατάρρευση του ίδιου του εμπλεκόμενου νομισματικού συστήματος."

Διότι το μόνο σίγουρο για εμένα τώρα πια είναι τελικά ότι η ιστορία ομοιοκαταληκτεί, απλά και μόνο διότι μπορεί μεν όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια αιώνες τώρα.

Έτσι κάθε φορά που οι άλλοι θα γελάνε μαζί μας και θα μας λένε ότι: “Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”, εμείς θα τους υπενθυμίζουμε ότι:

“Κάθε 100 χρόνια τα ίδια πράγματα γίνονται.

Οι πρωταγωνιστές είναι που αλλάζουν.”

Ο “Καθηγητής Λυκείου”