The Real Money...

Όλο αυτό τον καιρό που χαρακτηρίζω τα χαρτονομίσματα ως άχρηστες και χωρίς καμιά αξία φωτοτυπίες, οι περισσότεροι συνομιλητές μου με κοιτάζουν αποσβολωμένοι με γουρλωμένα μάτια, σαν να βλέπουν ας πούμε κάποιο γραφικό ή εξωγήινο.

Μάλιστα παλαιότερα κάποιος μου είχε πει: Μα τι χαζομάρες είναι αυτές που λες αγαπητέ μου; Τα χαρτονομίσματα είναι καλυμμένα με χρυσό...δεν είναι παίξε γέλασε!

Οι περισσότεροι όμως κάνουν σαν να βλέπουν κάποιον τρελό και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι από μέσα τους λένε: Α τον καημένο τον Καθηγητή, θα τον τρέλαναν φαίνεται οι μαθητές του όπως και τόσους άλλους εκπαιδευτικούς.

Όμως θεωρώ ότι όπως απέδειξα παλαιότερα πως στις αγορές και ειδικά στο χρηματιστήριο τελικά οι“τρελοί” είναι αυτοί που έχουν δίκιο, έτσι και τώρα θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι και στη ίδια τη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς οι “τρελοί” είναι αυτοί που έχουν δίκιο.

Η έννοια του χρήματος...

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι το χρήμα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου.

Στην πράξη προέκυψε ως ανάγκη για να καταστήσει πιο εύχρηστες και πιο αποδοτικές τις συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων.

Διότι στην αρχή και πριν την επινόηση των χρημάτων, οι άνθρωποι συναλλάσσονταν απευθείας με υλικά αγαθά και προϊόντα (barter economy).

Κάποιος για παράδειγμα που εξέτρεφε κότες, έδινε σε κάποιον που εξέτρεφε κουνέλια πχ δύο κότες και έπαιρνε ένα κουνέλι.

Όμως η ανάγκη για κάτι που να διευκολύνει περαιτέρω τις συναλλαγές προέκυψε όταν κάποιος που εξέτρεφε πχ γουρούνια πήγε να αγοράσει κότες. Τότε αυτός και με βάση την εκτιμώμενη σχετική αξία των δύο ειδών ή έπρεπε να πάρει πχ 5,5 ζωντανά κοτόπουλα ή έπρεπε να πάρει τόσες πολλές σφαγμένες κότες που ίσως και να μην τις ήθελε ή δεν μπορούσε να τις διατηρήσει, μια που τότε δεν υπήρχαν και ψυγεία.

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν αν επιθυμούσε κανείς να ανταλλάξει το περισσευούμενο του γουρούνι, αλλά δεν ήθελε πχ όλες μαζί τις κότες του γείτονα έπρεπε να πάρει μια προφορική υπόσχεση από αυτόν ή ίσως και κάποιο χαρτί που να αναφέρει ρητά πως ο "κοτοπουλάς" έπρεπε να του παραδώσει στο μέλλον κάποιον συγκεκριμένο αριθμό από κοτόπουλα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δημιουργήθηκε ίσως όταν κάποια στιγμή ένας “γουρουνάς” ήθελε να φάει κοτόπουλα, αλλά ο “κοτοπουλάς” της γειτονιάς του ήταν μουσουλμάνος και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να φάει γουρούνι.

Στην περίπτωση αυτή ο “γουρουνάς” ή έπρεπε να βρει κάποιον άλλον “κοτοπουλά” μη μουσουλμάνο που να του αρέσει το χοιρινό κρέας ή έπρεπε να καθίσει και να πείσει τον μουσουλμάνο “κοτοπουλά” ότι θα μπορούσε πχ να πάρει το γουρούνι του και το ανταλλάξει αργότερα με κουνέλια από τον “κουνελά” της γειτονιάς, στον οποίον άρεσαν τα χοιρινά σουβλάκια κ.ο.κ

Έτσι μοιραία δημιουργήθηκε η ανάγκη για κάποιο μέσο συναλλαγής το οποίο θα ήταν όσο το δυνατό πιο αποδεκτό από τους περισσότερους, έτσι ώστε να διευκολύνονται περαιτέρω οι συναλλαγές και οι ανταλλαγές μεταξύ των πολιτών.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι στα Ρωμαϊκά χρόνια το μέσο συναλλαγής που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον και ως χρήμα ήταν το αλάτι και αυτό διότι σχεδόν όλοι τότε το χρησιμοποιούσαν ως μέσο διατήρησης των τροφών ή αργότερα ακόμη και ο καπνός επειδή ίσως στους περισσότερους άρεσε η συνήθεια του καπνίσματος.

Και αυτό συνέβη στην πράξη γιατί και στην ακραία περίπτωση που κανείς δεν ήθελε το αλάτι σου, εσύ μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις για ιδίαν χρήση νοστιμίζοντας το φαγητό σου, ή αν δεν ήθελε κανείς τον καπνό σου εσύ μπορούσες να τον καπνίσεις για να ξεχάσεις προσωρινά την “φτώχεια” σου.

Όμως το χρήμα για να διευκολύνει όσο τον δυνατό περισσότερο τις συναλλαγές θα έπρεπε να είχε και άλλα χαρακτηριστικά, όπως την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαιρετότητα έως σημείου του ενός κόκκου στην περίπτωση του αλατιού, ή την εύκολη διάγνωση μιας πιθανής "παραχάραξης" ή νόθευσης, που στην περίπτωση του αλατιού γινόταν απλά με μια δοκιμή με το στόμα, ή την όσο το δυνατόν πιο εύκολη εκτίμηση της αξίας του με βάση την σπανιότητα του αλλά και το κόστος εργασίας για την παραγωγή του συγκεκριμένου υλικού ή αγαθού.

Όμως ένα σημαντικό μειονέκτημα της χρήσης των τροφίμων ως νομίσματος, ήταν ότι κάποιος μπορούσε στην κυριολεξία να φάει τα λεφτά του όπως στην περίπτωση του αλατιού, μεταβάλλοντας έτσι απότομα την ποσότητα του κυκλοφορούντος "χρήματος" και διαμορφώνοντας έτσι "βίαια" και απροσδιόριστα την αξία του.

Γιατί ως γνωστόν το καλύτερο νόμισμα, είναι το όσο το δυνατόν πιο σταθερό νόμισμα.

Όμως το χρήμα προέκυψε και ως ανάγκη για ένα μέσο αποθήκευσης της επιπλέον παραγωγής και της προσωπικής εργασίας του καθενός, την οποία κάποιος δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει στο παρόν, αλλά επιθυμούσε να την αποθηκεύσει για χρήση στο απώτερο μέλλον.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν η επινόηση του χρήματος κατάφερε να εμπνεύσει για μια μεγαλύτερη εργατικότητα και να δώσει έτσι στον άνθρωπο ένα επιπλέον κίνητρο για επιπλέον παραγωγή, αλλά κατέστησε ταυτόχρονα εφικτή και την δημιουργία κεφαλαίου το οποίο όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε είναι άκρως απαραίτητο για την παραγωγή πλούτου και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου μιας κοινωνίας.

Έτσι, επειδή κάποια στιγμή δημιουργήθηκε η ανάγκη για αποθήκευση της έξτρα αυτής εργασίας ή του κεφαλαίου που δημιουργούσε ο κάθε πολίτης, λόγω της επινοητικότητας του και της αύξησης της παραγωγικότητάς του και έτσι δημιουργήθηκαν οι “αποθήκες” ένα είδος τραπεζών της εποχής στις οποίες πήγαινε ο κάθε πολίτης και αποθήκευε την παραγωγή του, παίρνοντας ως απόδειξη ένα χαρτί το οποίο αποτελούσε και ένα είδος χαρτονομίσματος της αποχής.

Όμως επειδή κάποιος στην προσπάθειά του να γίνει πλούσιος ίσως και να χρειαζόταν να αποθηκεύσει τόνους από αλάτι, έγινε επιτακτική η χρήση ενός πιο σπάνιου και κατά συνέπεια πιο ακριβού “αγαθού” και έτσι κάποια στιγμή άρχισε να υιοθετείται από όλο και περισσότερους ο χρυσός ως νόμισμα και ως μέσο συναλλαγής μεταξύ των πολιτών.

Και αυτό έγινε μάλλον αυθόρμητα και χωρίς κανένα κράτος ή επίσημη εξουσία να υποχρεώσει τους πολίτες να υιοθετήσουν την χρήση του χρυσού ως επίσημου μέσου ανταλλαγής, αλλά έγινε μάλλον επειδή ο χρυσός από τη φύση του διαθέτει τα περισσότερα από τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα υλικό ή ένα προϊόν για να μπορέσει στην πράξη να αποτελέσει ένα επιτυχημένο νόμισμα.

Για την ακρίβεια οι απανταχού διοικούντες ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον χρυσό ως νόμισμα και ως μέσο συναλλαγής μεταξύ των πολιτών και αυτό διότι ο χρυσός αποτελεί στην πράξη έναν σημαντικότατο περιορισμό της εξουσίας των διοικούντων, μια που έτσι αυτοί δεν είναι σε θέση να “βάλουν χέρι” στην μεγαλύτερη εξουσία που μπορεί να έχει κανείς στις μέρες μας: Στην παραγωγή του χρήματος.

Όμως με τον καιρό και με την πρώτη "ευκαιρία" οι διάφορες κυβερνήσεις κατάφεραν τελικά να πάρουν στα χέρια τους το “κουμπί του πιεστηρίου” και να τυπώνουν χαρτονομίσματα χωρίς καμία κάλυψη σε χρυσό ή άλλο υλικό αγαθό, είτε για να χρηματοδοτήσουν κάποιο πόλεμο, είτε απλά για λόγους “εθνικού” συμφέροντος με το πρόσχημα ότι έτσι θα διασφαλίζονταν η εμπιστοσύνη και η εγκυρότητα του συστήματος και έτσι τώρα καταφέρνουν ως και τις μέρες μας να παράγουν κάλπικο πλούτο και να τον μοιράζουν όπου αυτοί επιθυμούν και αυτό πάντα εις βάρος της περιουσίας των ίδιων των πολιτών.

Και αν παλαιότερα στην εποχή των νομισμάτων η παραχάραξη ήταν δύσκολη και λιγότερο επικερδής, διότι για να νοθεύσει κανείς τον χρυσό ή το ασήμι έπρεπε να βάλει κάποιο άλλο μέταλλο όπως για παράδειγμα τον χαλκό που και αυτός είχε κάποια αξία, τώρα πια στην εποχή μας έχουμε όπως έχει πει και ο ίδιος ο Ben μια νέα τεχνολογία που ονομάζεται “Printing Press”, με την οποία μπορούμε πια να "παραχαράξουμε" και να "νοθεύσουμε" γρήγορα, πανεύκολα και με την “βούλα” το νόμισμα μας και όλα αυτά πάντα για το καλό της οικονομίας και των ίδιων των πολιτών.

Όμως με αυτόν τον τρόπο αυτό που γίνεται τελικά είναι να απαξιώνονται και να νοθεύονται οι αποταμιεύσεις και το κεφάλαιο των πολιτών, οι οποίοι για να  κερδίσουν οι ίδιοι το μεροκάματό τους θα πρέπει να μοχθήσουν καθημερινά και να χύσουν κυριολεκτικά τον ιδρώτα τους, για να έρθουν οι “μάγκες” οι διοικούντες και να κόψουν όσο χρήμα θέλουν και να το διοχετεύσουν όπου αυτοί θέλουν, νοθεύοντας ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο όχι μόνο το ίδιο το χρήμα αλλά και τον κόπο και τον μόχθο των ίδιων των ανθρώπων.

Έτσι καταλήξαμε τελικά στο σημείο να ανταλλάσσουμε όλοι μεταξύ μας χαρτιά και φωτοτυπίες που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία εσωτερική και πραγματική αξία, αλλά η αγοραστική τους δύναμη βασίζεται στο τι ο καθένας μας νομίζει ή θεωρεί ότι αυτό αξίζει και κατά πόσον κάποιος κρίνει ως αξιόπιστο το κράτος που το εκδίδει ή ακόμη περισσότερο με βάση τον μέσο όρο αξιοπιστίας κάποιων κρατών, όπως στην περίπτωση του Ευρώ και της Ευρωζώνης.

Τώρα τι αξία μπορεί να έχει κάτι που κάποιος με δέκα το πολύ έντεκα πατήματα πλήκτρων ενός υπολογιστή και το πολύ μέσα σε 5 δευτερόλεπτα, μπορεί να δημιουργήσει πχ 10 δισεκατομμύρια από δαύτα, εγώ προσωπικά θα σας γελάσω.

Πάντως και σε κάθε περίπτωση μάλλον μικρότερη αξία από τον αντίστοιχο αριθμό πχ μαρουλιών, γιατί τα μαρούλια κάποιος πρέπει να πάει να τα φυτέψει, να τα ποτίσει, να περιμένει να μεγαλώσουν για να τα κόψει και πάντα υπάρχει και το ρίσκο κάτι να μην πάει καλά και να μην φυτρώσει τίποτε και να μείνει τελικά κανείς νηστικός και άφραγκος.

Ενώ στην περίπτωση της παραγωγής χρήματος μέσω data entry σε υπολογιστή, αν κάνει κανείς κάποιο λάθος αυτό μπορεί να διορθωθεί εύκολα και γρήγορα με το Back Space ή το πολύ πολύ και να στραμπουλήξει κανείς κανένα δάχτυλο στην προσπάθειά του να γράψει πιο γρήγορα. Not Bad at all... ειδικά αν πρόκειται να παράγει κανείς δισεκατομμύρια κάποιου νομίσματος, έστω και της Ζιμπάμπουε.

Η υπόθεση εμένα προσωπικά μου θυμίζει την μετοχή της Κλωνατέξ το 99, που ο καθένας μας πλήρωνε τότε 80.000 δραχμές την μία χωρίς να σκέφτεται αν αυτή τα αξίζει πραγματικά, αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτό έγραφε το “ταμπλό”, αλλά κυρίως επειδή πιστεύαμε ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος διατεθειμένος να πληρώσει τα ίδια ή ακόμη και ακόμη περισσότερα για την αποκτήσει στο άμεσο μέλλον.

Όμως μια απάτη οσοδήποτε καλοστημένη και αν είναι αυτή, έχει σχεδόν πάντα και ένα τέλος. Γιατί μπορεί η πλειοψηφία του κόσμου να έχει μειωμένη αντίληψη, αλλά κάποια στιγμή ακόμη και ο τελευταίος "ανόητος" που λέει ο λόγος σε αυτόν τον κόσμο θα συνειδητοποιήσει το παιχνίδι που παίζεται στις “πλάτες” του, ιδίως όταν ο πληθωρισμός φτάσει ή και ξεπεράσει το 10% και τότε θα αρχίσει να ξεφορτώνεται με απίστευτη ταχύτητα τις άχρηστες αυτές φωτοτυπίες, δίνοντας ένα τέλος σε αυτήν την "φαρσοκωμωδία".

Όμως μπορεί τα κράτη και οι διοικούντες να τυπώνουν και να κοροϊδεύουν με τα άχρηστα χαρτονομίσματά τους, αλλά όταν το πράγμα φτάσει κάποια στιγμή στο “Real Money”, τότε τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν.

Άλλωστε για αυτό και ο Nixon κατάργησε τον κανόνα μετατροπής του δολαρίου σε χρυσό, στην πραγματικότητα για να μην χάσουν οι ΗΠΑ όλο τον χρυσό τους, μια που με τόσο ακάλυπτο χαρτονόμισμα που είχε τυπώσει, θα έπρεπε να “σκάβουν” ακόμη και τώρα για να βρουν χρυσό για να ξεπληρώσουν τα διάφορα κράτη και τα δισέγγονα του.

Για αυτό και το '41 μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, οι τότε Έλληνες πολιτικοί και διοικούντες, φόρτωσαν μόνο τούς εαυτούς τους και τον χρυσό της χώρας σε ένα καράβι και έφυγαν για την μέση Ανατολή.

Γιατί ο χρυσός πάντα ήταν, είναι και θα είναι : The real money......

Ο “Καθηγητής Λυκείου”