Ας είμαστε ρεαλισταί....

Ας είμαστε ρεαλισταί....

Από την αρχή αυτής της Ελληνικής και όχι μόνο κρίσης και ενώ κάποιοι με χαρακτήριζαν από υπερβολικά απαισιόδοξο έως και “μαυρόψυχο”, απαντούσα μονίμως πως δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, αλλά απλά ρεαλιστής ή τουλάχιστον προσπαθώ για αυτό.

Και αυτό γιατί πιστεύω πως πρέπει κανείς να εξετάζει τα πραγματικά γεγονότα και τα δεδομένα χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς να είναι επηρεασμένος από αυτό που ο ίδιος επιθυμεί, αλλά να διαθέτει την κατάλληλη αντικειμενική κρίση και αντίληψη για να αντιλαμβάνεται το τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα και έτσι να μπορεί ανά πάσα στιγμή να παραδεχθεί την αλήθεια, ανεξάρτητα από το εάν αυτή τον συμφέρει ή όχι.

Για παράδειγμα και εγώ θα ήθελα να τα είχα φτιάξει τώρα με την την Σκλεναρίκοβα, αλλά αν ανεβάσω καμιά φωτογραφία μου στο blog θα καταλάβετε όλοι σας πως αυτό είναι αδύνατο, τουλάχιστον όχι όσο αυτή θα συνεχίζει να κερδίζει χρήματα από το μόντελινγκ, ενώ εγώ θα συνεχίζω να χάνω χρήματα από το χρηματιστήριο.

Η αλήθεια για την Ελλάδα.

Παρ' όλο που αυτό μπορεί να φανεί περίεργο σε πολλούς, εγώ προσωπικά θα ήθελα να παραμείνουμε στο Ευρώ και να φτιάξουμε τόσο την οικονομία μας ως κράτος, όσο και την νοοτροπία μας ως λαός, μέσα στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί όπως έχω ήδη αναφέρει πιστεύω ακράδαντα πως ένα σταθερό νόμισμα είναι πάντα καλύτερο από οικονομικής άποψης από ένα ασταθές και συνεχώς υποτιμούμενο.

Από την άλλη όμως δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι εμείς στην πραγματικότητα δεν έχουμε μάθει να ζούμε με ένα σταθερό νόμισμα και αυτό γιατί μετά από την κατάργηση της κάλυψης των χαρτονομισμάτων από χρυσό, στην πράξη ποτέ δεν είχαμε σταθερό νόμισμα, διότι εδώ που τα λέμε η πικρή αλήθεια είναι πως ένα σταθερό νόμισμα δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία μας.

Και αυτό το λέω γιατί η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει πως ως χαρακτήρες έχουμε έντονες μεταπτώσεις, ενώ από την άλλη δεν φημιζόμαστε για την οργάνωση και την πειθαρχία μας και έτσι είμαστε αρκετά επιρρεπείς προς τις “κουτσουκέλες” και τις παντός φύσεως ανοησίες.

Όμως ενώ παλαιότερα ότι βλακεία κάναμε ως λαός αυτή αποτυπωνόταν οσονούπω πάνω στο ίδιο το νόμισμά μας δια της υποτιμήσεως του και τιμωρώντας μας έτσι με αυτόν τον τρόπο μήπως και συνέλθουμε, τώρα που διαθέτουμε ένα νόμισμα που η αγοραστική αξία του οποίου βασίζεται ουσιαστικά στην νοοτροπία κάποιων άλλων, δεν μπορούμε πια κατά την γνώμη μου να διαχειριστούμε την όλη κατάσταση κόβοντας με το μαχαίρι τις μ@λ@κίες από μόνοι μας, γι' αυτό και μάλλον όπως πάμε στο τέλος θα τιμωρηθούμε συνολικά για όλες τις βλακείες του παρελθόντος πέφτοντας τελικά από κανέναν “ουρανοξύστη” μήπως και βάλουμε μυαλό.

Και αυτό πιστεύω ότι θα συμβεί όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί ενώ όλα αυτά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα υπήρχε ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα, από την άλλη ουσιαστικά είχε πάψει προ πολλού να υπάρχει κράτος.

Έτσι τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κράτος ξανά, να πρέπει στην κυριολεξία να το διαλύσουμε και να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή και όλα αυτά ουσιαστικά ξεχνώντας ότι ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια, αλλάζοντας ριζικά συνήθειες και νοοτροπίες ετών.

Όμως για να είμαστε ρεαλιστές εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε δια της αύξησης της φορολογίας και δια της μείωσης των μισθών με το “σταγονόμετρο”, ιδίως όταν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη από μόνοι μας ότι πρέπει να αλλάξουμε, αλλά θεωρούμε ότι η “τιμωρία” αυτή μας επιβάλλεται αδίκως από κάποια σκοτεινά συμφέροντα ή κάποιους Ευρωπαίους τραπεζίτες μασόνους ή τέλος από κάποιους εξωγήινους για να ξεπουλήσουν την περιουσία μας και να μας αλλάξουν (πάρουν) τα πετρέλαια.

Γι' αυτό λοιπόν εγώ προσωπικά δυστυχώς δεν βλέπω άλλη λύση για να αλλάξουμε πραγματικά και να φτιάξουμε, παρά μόνο δια της τιμωρίας μας από το σοκ που θα μας επιφέρει μια αλλαγή στο νόμισμα, διότι τότε θα αναγκαστούμε επιτέλους να αντικρίσουμε πια κατάματα την αλήθεια και την ωμή πραγματικότητα.

Γιατί η αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι ότι η δραχμή είναι αυτό που μας αξίζει στην πραγματικότητα και γι' αυτό και την φοβούνται όλοι αυτοί που τώρα μιλούν για το υποτιθέμενο λόμπι της δραχμής.

Διότι αυτό που φοβούνται όλοι αυτοί κατά την γνώμη μου, είναι μήπως τελικά χρειαστεί κάποια στιγμή να “κολυμπήσουμε” πια με τις δικές μας δυνάμεις (που τις έχουμε απολέσει από καιρό) και έτσι αναγκαστούμε πια να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα στον “καθρέφτη” της πραγματικότητας, αντικρίζοντας έτσι την πικρή για εμάς αλήθεια για το τι πραγματικά αξίζουμε τώρα ως χώρα.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως το μόνο που κάνουν ουσιαστικά οι διοικούντες σε Ελλάδα και Ευρώπη όλο αυτό τον καιρό, είναι να συνεχίζουν να παίρνουν μέτρα πιστεύοντας ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι λογιστικό, αλλά στην πραγματικότητα κατά την γνώμη μου το πρόβλημά μας έχει γίνει πια κοινωνικό και έτσι η αύξηση των φόρων και οι μειώσεις μισθών και δαπανών το μόνο που θα καταφέρουν τελικά είναι να οξύνουν ακόμη περισσότερο αυτό το κοινωνικό πρόβλημα, στέλνοντάς μας όλους στα “άκρα”.

Η αλήθεια για την Ευρώπη...

Παρ' όλο που μπορεί και αυτό να φανεί περίεργο, στην πραγματικότητα πιστεύω πως ειδικά εμάς τους Έλληνες δεν μας συμφέρει καθόλου, το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή ένωση να διαλυθούν μια ημέρα των ημερών.

Και αυτό όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά κυρίως για γεωπολιτικούς, μια που είμαστε μια μικρή χώρα δίπλα σε μεγαλύτερες μη Ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες παραδοσιακά δεν είχαμε και τις καλύτερες των σχέσεων.

Από την άλλη όμως δεν πρέπει παραβλέπουμε κατά την γνώμη μου πως το ευρώ είναι ένα ελαττωματικό νόμισμα, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι καν νόμισμα αλλά μια πολιτική απόφαση και πως ακόμη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ελαττωματική ένωση, γιατί από την φύση της είναι αρκετά χαλαρή.

Αυτό νομίζω ότι το παραδέχονται όλοι, ανεξάρτητα από το αν είναι Ευρωπαίοι ηγέτες ή απλοί πολίτες, υπέρμαχοι ή όχι του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής ιδέας της ενοποίησης.

Από την άλλη όμως η πραγματικότητα είναι ότι έως τώρα δεν έχουμε δει να εφαρμόζεται τίποτε προς την πλευρά αυτής της πλήρους ενοποίησης και η αλήθεια είναι ότι οι εδώ και τρία χρόνια οι Ευρωπαίους ηγέτες συνεδριάζουν συνεχώς χωρίς ουσιαστικά να λύνουν κανένα πρόβλημα παίρνοντας κάποια σημαντική απόφαση προς αυτήν την κατεύθυνση,  στην ουσία λέγοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα.

Η αλήθεια λοιπόν δυστυχώς είναι πως αν όλοι αυτοί μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα θα το είχαν ήδη λύσει και πως στην πραγματικότητα αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι πως όχι μόνο δεν έχουν βρει ακόμη την λύση για την Ελλάδα όπως και οι ίδιοι παραδέχονται δημοσίως, αλλά μάλλον δεν έχουν ακόμη καταλάβει καν πιο είναι το πρόβλημα.

Η αλήθεια λοιπόν κατά την γνώμη μου είναι πως η Ελλάδα δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το μόνο, αλλά ούτε και το τελευταίο πρόβλημα και πως το πρόβλημα ουσιαστικά βρίσκεται στο ίδιο το ισχύων οικονομικό σύστημα, που με τα fiat χαρτονομίσματα και τα χαμηλά επιτόκια του, επιτρέπει τον άκρατο δανεισμό και τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα και χρέη.

Έτσι ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεδριάζουν αδιάκοπα τρέχοντας συνεχώς πίσω από τις εξελίξεις, τα ελλείμματα των Ευρωπαϊκών κρατών συνεχίζονται, τα χρέη μεγαλώνουν όπως και η ανεργία, αλλά από την άλλη μεγαλώνουν και οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτών στην πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.

Και ενώ λοιπόν όλοι αυτοί Ευρωπαίοι ηγέτες νομίζουν κάθε φορά πως το έλυσαν το πρόβλημα (τουλάχιστον το Ελληνικό), εφαρμόζοντας στην ουσία απλά και μόνο οικονομικά κομπογιαννίτικες θεραπείες λιτότητας, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι τα κόμματα αμφισβήτησης του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής ένωσης να αυξάνουν συνεχώς τις δυνάμεις τους στα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη.

Και αυτό γιατί κατά την γνώμη μου είναι μεγάλη ανοησία το να πιστεύει κανείς πως μπορεί απλά και μόνο με λιτότητα να επιτύχει ανάπτυξη σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, τη στιγμή που ένας Κινέζος παίρνει κατά μέσο όρο 100 δολάρια το μήνα και το βασικότερο χωρίς να έχει σχεδόν καθόλου κοινωνικές παροχές όπως υγειονομική περίθαλψη και σύνταξη, ενώ από την άλλη σε Ευρώπη και Αμερική οι μέσοι μισθοί (μαζί με τις παροχές) παραμένουν πάνω από 1000 δολλάρια, για να μην μιλήσουμε για την φορολογία.

Έτσι λοιπόν αν οι Δυτικοί δεν καταφέρουν κάποια στιγμή μέσω της νέας τεχνολογίας και της καινοτομίας να γίνουν ανταγωνιστικότεροι και να πάρουν πίσω την παραγωγή που έχασαν σιγά σιγά όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα κατά την γνώμη μου για να μειωθεί η ανεργία στην δύση.

Εκτός και αν οι μισθοί στην Κίνα πάνε και αυτοί στα 1000 δολάρια το μήνα και μας φάει η ακρίβεια ή οι μέσοι μισθοί των Δυτικών πάνε τελικά αυτοί στα 100 δολάρια και έτσι θα μας φάει τα λεφτά τελικά η εσωτερική υποτίμηση.

Πάντως για να είμαστε ρεαλιστές και στις δυο περιπτώσεις αυτό που θα μας φάει στο τέλος εμάς τους δυτικούς θα είναι η φτώχεια.

Όμως με αυτά και με αυτά δεν μπορεί κατά την γνώμη μου να αγνοήσει κανείς την πραγματικότητα, η οποία δυστυχώς δείχνει πως το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή ένωση στην σημερινή τους μορφή έχουν πάρει πια πορεία προς την κατάρρευση και την διάλυση και όχι προς την πλήρη ενοποίηση όπως δυστυχώς πιστεύουν πολλοί αφελείς σήμερα.

Και αυτό γιατί όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν κάποτε, ο ορισμός της ανοησίας είναι να βάζει κανείς την ίδια είσοδο σε μια συγκεκριμένη συνάρτηση και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως αν σε Ελλάδα και Ευρώπη συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε τώρα εφαρμόζοντας τις ίδιες και τις ίδιες πολιτικές και περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, στο τέλος όχι μόνο δεν θα λύσουμε κανένα πρόβλημα, αλλά το πιο πιθανό είναι να ψηφίσω και εγώ τον Αλέξη και αυτό απλά και μόνο γιατί παρατράβηξε το “αστείο” και γιατί πιστεύω ότι πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί μια μόνιμη λύση στο Ελληνικό και όχι μόνο πρόβλημα.

Γιατί όπως έχω ήδη τονίσει κατ' επανάληψη, η Ελλάδα για να καταφέρει να αλλάξει πρέπει πρώτα να πεινάσει.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”