The Λάκη Guys ...

Εγώ προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό πού έζησα την συγκεκριμένη ιστορικοοικονομική περίοδο, κατά την διάρκεια δηλαδή της μεγάλης αυτής προόδου και της ευημερίας της ανθρωπότητας με τα χρήματα φωτοτυπίες και τα παντός φύσεως δανεικά.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι θα μπορούσα να ήμουν ακόμη πιο τυχερός και να είχα γεννηθεί καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα και τώρα να ήμουν ήδη συνταξιούχος και να είχα τσεπώσει και ένα εφάπαξ τύπου jackpot του joker.

Όμως παρηγοριέμαι από το γεγονός ότι και στην περίπτωση αυτή, το πιο πιθανό είναι είτε να το είχα χάσει και αυτό στο χρηματιστήριο, είτε να το είχα κάνει καμιά τζιπάρα από 3000 κυβικά και πάνω και τώρα να έψαχνα κορόιδο για να του την πουλήσω.

Βέβαια η κυριότερη “παρηγοριά” μου σε όλα αυτά, είναι πως σύμφωνα με την πρόβλεψή μου ο λογαριασμός για όλα αυτά τα δανεικά και τις σπατάλες στην πραγματικότητα δεν έχει έρθει ακόμη ειδικά σε εμάς τους δημοσίους υπαλλήλους, οπότε και συνταξιούχος να ήμουν τώρα μάλλον δεν θα την είχα σκαπουλάρει εξολοκλήρου, όπως συνεχίζουν να πιστεύουν πολλοί ακόμη και σήμερα.

Ο κυριότερος λόγος λοιπόν για τον οποίο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, είναι γιατί πιστεύω πως έζησα κατά την περίοδο της μεγαλύτερης παγκόσμιας φούσκας με δανεικά που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, μια φούσκα μέσα στην οποία μπορούσε κανείς κατά την γνώμη μου να “κτίσει” σχετικά εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μια ευημερία και ένα βιοτικό επίπεδο, που δεν πρόκειται να την ξαναδούν (σύμφωνα πάντα με την γνώμη μου) ούτε τα παιδιά μας, αλλά πιθανόν ούτε και τα εγγόνια μας, ειδικά εδώ στην Δύση.

Και όλα αυτά φυσικά συνέβησαν κυρίως εξαιτίας των εύκολων δανεικών που μπορούσε κανείς να εξασφαλίσει άνετα μέσω της άπλετης και σχεδόν άπειρης ρευστότητας που παρείχε το υπάρχον οικονομικό σύστημα με τις fiat φωτοτυπίες των απανταχού κεντρικών τραπεζών, των επί μακρόν μικρών και τα τελευταία χρόνια σχεδόν μηδενικών επιτοκίων, αλλά και του ισχύοντος fractional τραπεζικού συστήματος του 10%, ο συνδυασμός των οποίων έκαναν τον δανεισμό τόσο άφθονο και φθηνό που κυριολεκτικά μπορούσαν να δανειστούν ακόμη και οι κότες.

Με την “θαυματουργή” αυτή τριπλέτα λοιπόν των τελευταίων αυτών χρόνων, σχεδόν όποιος ήθελε μπορούσε κατά την γνώμη μου να δανειστεί “τα σ(υ)κώτια του” και έτσι να βγάλει τα όποια απωθημένα του, άλλος για να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες του και να υλοποιήσει τα επιχειρηματικά του σχέδια και άλλος για να “γεμίσει” τα καταναλωτικά και ψυχολογικά του “κενά”, επιδιδόμενος σε ένα καθημερινό “shopping therapy”.

Οι κατά καιρούς κυβερνώντες για παράδειγμα, ήταν τυχεροί κατά τη γνώμη μου γιατί με την “θαυματουργή” αυτή τριπλέτα, μπορούσαν πια να κάνουν ελεύθερα το κέφι και τα κουβαρνταλίκια τους, μοιράζοντας κατά βούληση τον ψεύτικο πλούτο του χρήματος από το “πουθενά” που τύπωναν οι κεντρικές τράπεζες τους, τάζοντας σχεδόν ότι ήθελαν χωρίς να είναι αναγκασμένοι να λαμβάνουν δυσάρεστα για τον λαό μέτρα και έτσι ήταν πάντα στην ευχάριστη θέση να μοιράζουν αυξήσεις και ποτέ μειώσεις μισθών, αυξάνοντας ταυτόχρονα συνεχώς και τις υγειονομικές και συνταξιοδοτικές παροχές προς το λαό, με αποτέλεσμα να μπορούν να εκλέγονται άνετα και χαλαρά για κάνα δυο τετραετίες, μέχρι φυσικά κάποιος άλλος να τάξει περισσότερα ή μέχρι να τους ξεσκεπάσει η ίδια η πραγματικότητα όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδος.

Ευνοημένοι όμως ήταν κατά την γνώμη μου και οι “κολλητοί” των πολιτικών οι τραπεζίτες, που με την άφθονη και σχεδόν τζάμπα “πρώτη ύλη” που μπορούσαν να εξασφαλίσουν με τις σχεδόν ατέλειωτες φωτοτυπίες των κεντρικών τραπεζών, σε συνδυασμό πάντα με τα χαμηλά επιτόκια και το πενιχρό fractional reserve banking του 10% , μπορούσαν και αυτοί με την σειρά τους να βγάλουν όλα αυτά τα χρόνια τα “σκώτια” τους από πλευράς κερδών, δανείζοντας και την “Μιχαλού” και όλα αυτά με μια σχετική ασφάλεια, γιατί και να έχαναν τα λεφτά αυτά, αντί να χρεοκοπούσαν και να πήγαιναν στο σπίτι τους ή στην φυλακή, ερχόταν σχεδόν πάντα το κράτος μέσω της κεντρικής τράπεζας του και υπό το φόβο της γενικής κατάρρευσης τους έκανε όλους και όλα bailout, μοιράζοντας ξανά τα λεφτά της “Μονόπολης”, για να ξαναρχίσει έτσι το “παιχνίδι” από την αρχή σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε.

Από την άλλη όμως τυχερός ήταν και ο κάθε επίδοξος και υποψήφιος επιχειρηματίας, ο οποίος μπορούσε πια και πάντα με την “θαυματουργή” αυτή τριπλέτα, να δανειστεί άνετα και εύκολα ένα “κάρο” λεφτά για να πραγματοποιήσει ότι του είχε κατέβει στο κεφάλι, πχ ο Λάκης Γαβαλάς για να στήσει επιτέλους την fashion επιχείρηση που ονειρευόταν, παρόλο που εμένα κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση μου θύμιζε λατέρνα της δεκαετίας του 50 (α.. να χαθείς μπουρτζόβλαχε, άξεστη, άσχετη και απολίτιστη καραβλαχάρα... – και όλα αυτά τα έγραψα γιατί πιστεύω πως πρέπει πάντα να προβάλουμε και την αντίθετη άποψη), άλλος για να χτίσει ξενοδοχείο πέντε αστέρων στο χωριό του στα κατσάβραχα και στα κορφοβούνια και άλλοι για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, μια που τώρα το περιβάλλον ήταν πολύ ευνοϊκό και άκρως καταναλωτικό, διότι και η “κουτσή Μαρία” που λέει ο λόγος μπορούσε πια να δανειστεί και να αγοράζει σχεδόν ότι τραβούσε η ψυχή της, εκδίδοντας μια ντουζίνα πιστωτικές κάρτες για να πληρώνει με την μία, τους τόκους της άλλης.

Όμως και ο κάθε απλός πολίτης ήταν τυχερός, μια που τώρα μπορούσε και αυτός άνετα να δανειστεί και να αγοράσει επιτέλους και σε τιμή “ευκαιρίας” (της τάξεως των πέντε μηδενικών) ένα οικόπεδο της προκοπής για να χτίσει το σπίτι του ή το εξοχικό των ονείρων του, ή να πάει διακοπές με διακοποδάνειο σε εξωτικά μέρη και προορισμούς που δεν είχε πάει ποτέ του, ή τέλος να αγοράσει μια τζιπάρα Μερσεντές ή BMW του κουτιού, για να την “βγεί” με αυτόν τον τρόπο στον γείτονά του ή για να βγάλει επιτέλους καμιά γκόμενα της προκοπής ή απλά για να βγάλει το απωθημένο που είχε από μικρός.

Κατά συνέπεια λοιπόν πριν τα φάμε όλοι μαζί, μάλλον όλοι μαζί τα δανειστήκαμε.

Όμως το κακό είναι ότι όλα αυτά αυτά τα “κουβαρνταλίκια” δεν έγιναν με κάποια παραγωγή, αλλά με δανεικά και με την βοήθεια των fiat φωτοτυπιών, των χαμηλών επιτοκίων και του ισχύοντος fractional τραπεζικού συστήματος του 10%.

Έτσι λοιπόν τώρα που αυτοί που δανείστηκαν όλα αυτά τα χρόνια τα “σκώτια” τους έπρεπε πια να δουλέψουν και να παράγουν περισσότερο για να ξεπληρώσουν τα δανεικά αυτά, οι περισσότεροι άρχισαν ήδη να κάνουν τις πάπιες τις κότες ή στην περίπτωση του Λάκη και των άλλων όμοιων του τον Λούη, “βαρώντας κανόνι” και χρεοκοπώντας, και φυσικά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσουν τώρα να χρεοκοπούν και οι τράπεζες που τόσα χρόνια τους δάνειζαν το 90% των καταθέσεων, αλλά ταυτόχρονα προσποιούνταν πως τα είχαν όλα εύκαιρα ανά πάσα στιγμή στο ταμείο τους για μια πιθανή ανάληψη, όπως δηλαδή επιτάσσει το ισχύον τραπεζικό σύστημα των αποθεματικών του 10%, το οποίο κατά την γνώμη μου ήταν απλά ένα “δώρο” των πολιτικών στους “κολλητούς” τους τραπεζίτες.

Όμως τώρα που φαίνεται πως η τύχη όλων αυτών (μας) τελειώνει, διότι το τεράστιο και τεχνητό boom που δημιουργήθηκε με την “μαγική” αυτή τριπλέτα φαίνεται να φθάνει στο τέλος του οδηγούμενο σε ένα αναπόφευκτο bust, όπως δηλαδή συμβαίνει πάντα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, οι περισσότεροι δείχνουν να μην έχουν καταλάβει σχεδόν τίποτε ή να μην θέλουν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί πραγματικά, οπότε και συνεχίζουν να παραμένουν τυχεροί (προς το παρόν) διότι μάλλον για όλους αυτούς δείχνει να ισχύει το "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".

Έτσι έχουμε από την μια πλευρά τους Αμερικανοθρεμένους και ημιμαθείς της “νέας” οικονομίας οι οποίοι νομίζουν ότι το πρόβλημα λέει στην Ευρώπη είναι ότι αργούν να ανακεφαλαιοποιήσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες τυπώνοντας νέες φωτοτυπίες από το πουθενά, για να αρχίζουν αυτές να δανείζουν ξανά από την αρχή σαν να μην έγινε ποτέ τίποτε, όπως έκανε δηλαδή και ο ήρωας τους ο Ben, σώζοντας όχι μόνο τις ΗΠΑ και το Αμερικανικό τραπεζικό σύστημα από την κατάρρευση, αλλά κατ' επέκταση και όλο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Όμως αυτό που δεν πέρασε μάλλον από το μυαλό όλων αυτών, είναι πως στην πραγματικότητα αυτό που ευθύνεται για όλο αυτό το οικονομικό “χάλι” στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, είναι η τριπλέτα fiat χαρτονομίσματα, χαμηλά επιτόκια και fractional banking system και έτσι μάλλον το γεγονός ότι κατέρρευσαν πρώτα οι τράπεζες στην Αμερική και κατόπιν αυτές στην Ευρώπη, όλοι αυτοί οι “Αμερικανοθρεμένοι” το θεωρούν απλά ως μια κακή σύμπτωση, για κάποιον από τους μαύρους τραπεζικούς "κύκνους" της παγκόσμιας ιστορίας ας πούμε.

Όλοι αυτοί οι ημιμαθείς λοιπόν τώρα, μοιάζουν κατά την γνώμη μου με τον κουτό σε ένα ανέκδοτο που πήγε λέει στον γιατρό του γιατί πονούσε σε όλο του το σώμα και αυτό γιατί όπου και να ακουμπούσε το δάκτυλό του “πέθαινε” από τον πόνο, για να του φανερώσει τελικά ο γιατρός του ότι αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα, ήταν απλά ότι είχε σπάσει το δάχτυλό του.

Έτσι αυτό που δεν βλέπουν τώρα κατά την γνώμη μου όλοι αυτοί οι Αμερικανοθρεμένοι ή μη οικονομολόγοι, είναι ότι πίσω από τις αυτές τις τραπεζικές καταρρεύσεις στην πραγματικότητα βρίσκεται το ελαττωματικό υπάρχον οικονομικό σύστημα που με τα δανεικά του τύπου “πάρε κόσμε” μέσω των άπειρων fiat χαρτονομισμάτων και των μηδενικών επιτοκίων τα οποία σε συνδυασμό με το ισχύον fractional reserve banking σύστημα του 10%, έκαναν τις τράπεζες τόσο καιρό στην πραγματικότητα να δίνουν όχι απλώς δανεικά αλλά δανεικά και αγύριστα.

Και όλα αυτά απλά και μόνο επειδή στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν οι κατάλληλες οικονομικές συνθήκες και οι απαιτούμενοι οικονομικοί πόροι για να καταστούν όλα αυτά τα δάνεια κερδοφόρα και να επιστρέψουν έτσι τα δανεικά τους, οπότε οι περισσότεροι δανειζόμενοι είναι τώρα πια καταδικασμένοι από "χέρι" να αποτυγχάνουν και κατόπιν να χρεοκοπούν όλοι μαζί, από κράτη, επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, μέχρι τις τράπεζες και μετά να παρεμβαίνουν συνεχώς οι κυβερνώντες και οι κεντρικές τράπεζες τους για να τους κάνουν όλους γρήγορα bailout, πριν καταρρεύσουν όλα και μαζί και αυτοί και το οικονομικό τους σύστημα.

Όμως και από την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, οι αφελείς και αιθεροβάμονες Ευρωπαίοι πολιτικοί και γραφειοκράτες, μάλλον και αυτοί δείχνουν να μην έχουν πάρει “πρέφα” τίποτε από το τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα και έτσι πιστεύουν και αυτοί με την σειρά τους πως το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε λέει γιατί δεν υπήρχε τόσα χρόνια κάποιος κεντρικός έλεγχος από την Κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Λες και τόσα χρόνια που στην Ευρώπη υποτίθεται ότι υπήρχε κεντρικός έλεγχος για τόσα πράγματα, όπως για παράδειγμα για τα ελλείμματα και τα χρέη των κρατών, όλα πήγαν μια χαρά και έτσι τώρα δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί όλοι τους (ναι ακόμη και οι Γερμανοί!) παραβίασαν τους κανόνες της συνθήκης του Μάασρτιχτ, χωρίς κανείς ποτέ να κάνει τίποτε.

Ή μήπως αν τόσο καιρό υπήρχε ήδη ένας κεντρικός έλεγχος και αποφάσιζαν οι γραφειοκράτες της ΕΚΤ, δεν θα δάνειζαν όλα αυτά τα χρόνια με τόσα δις και τέτοια επιτόκια την χρεοκοπημένη Ελλάδα αλλά ούτε και τους άλλους, για να κάνουν οι εκάστοτε πολιτικοί το κέφι τους.

Ή ακόμη ότι στο μέλλον με αυτό το κεντρικοποιημένο σύστημα θα πάρουν τελικά απόφαση οι τράπεζες και θα σταματήσουν πια να δανείζουν τα ήδη χρεοκοπημένα Ευρωπαϊκά κράτη και έτσι δεν θα χρεοκοπήσει ποτέ ξανά καμιά τράπεζα και δια αυτού του τρόπου θα σωθούμε και εμείς και η Ευρωπαϊκή Ένωση, “βοήθειά μας”.

Από ότι φαίνεται λοιπόν μάλλον εδώ στην Ευρώπη οι πολιτικοί και γραφειοκράτες τους παίρνουν πιο σκληρά παραισθησιογόνα από ότι οι ομόλογοί τους στην Αμερική και μάλλον τα παίρνουν και με τις χούφτες!

Το κακό όμως κατά την γνώμη μου για το πού θα καταλήξει τελικά όλη αυτή η κωμικοτραγική ιστορία, είναι ότι με την οικονομική ημιμάθεια και την ασχετοσύνη που επικρατεί στις μέρες μας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, σχεδόν όλοι τους συνεχίζουν να πιστεύουν πως είναι δυνατόν να επιτύχει κανείς μια υγιή και στέρεη ανάπτυξη με το “στανιό” απλά και μόνο μηδενίζοντας τα επιτόκια, τυπώνοντας νέο χρήμα και δίνοντάς το είτε στις χρεοκοπημένες τράπεζες για να το δανείσουν ξανά, είτε στα χρεοκοπημένα κράτη για να το ξοδέψουν αυτά, απλά πετώντας το από το παράθυρο και όλα αυτά ακόμη και όταν οι επικρατούσες οικονομικές συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες, αυτές δηλαδή που απαιτούνται για να υπάρξει μια πραγματική οικονομική ανάπτυξη.

Όμως δυστυχώς για όλους αυτούς αλλά και για όλους εμάς, η επίτευξη μιας υγιούς και στέρεης ανάπτυξης είναι μια πολύ λεπτή και ευαίσθητη διαδικασία, η οποία απαιτεί κυρίως τις κατάλληλες οικονομικές συνθήκες, όπως τους σωστούς επιχειρηματίες με τις κατάλληλες ιδέες, τα απαραίτητα κεφάλαια τα οποία όμως να είναι πραγματικές αποταμιεύσεις που έχουν δημιουργηθεί με εργασία και όχι με φωτοτυπίες και έτσι να έχουν συνεισφέρει ήδη τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους στο σύστημα, το κατάλληλα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό με τους κατάλληλους μισθούς, την μικρή φορολογία, την έλλειψη περιορισμών και ρυθμίσεων στην αγορά και φυσικά όλα αυτά στη σωστή και κατάλληλη δοσολογία, για να καταφέρει έτσι να “δέσει” στο τέλος το γλυκό.

Κατά συνέπεια λοιπόν για αυτό που δεν είμαι ακόμη σίγουρος, είναι για το αν θα αισθάνομαι ακόμη τυχερός που έζησα αυτό το παγκόσμιο τεχνητό οικονομικό μπουμ, όταν τελικά θα έχω πληρώσει όλο τον λογαριασμό αυτών των δανεικών μαζί με τον απαιτούμενο “τόκο” τους, δηλαδή όπως εγώ πιστεύω με μια πρωτόγνωρη για εμένα και την γενιά μου φτώχεια, με ελλείψεις βασικών αγαθών και προϊόντων και το χειρότερο αναπολώντας ταυτόχρονα και τις ευτυχισμένες στιγμές που έζησα πρόσφατα τόσο με τα δικά μου δανεικά, όσο και με τα δανεικά των άλλων.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”