2.500 χρόνια σε παρακμή...

Όταν στην αρχή περίπου της Ελληνικής κρίσης είχα γράψει πως πρόκειται για το “Great Depression” της Ελληνικής οικονομικής ιστορίας και πως στο τέλος θα πέσει “πείνα”, οι τότε πιο “απαισιόδοξοι” μου απαντούσαν:

”σιγά... το πολύ-πολύ να γυρίσουμε πίσω στο 2004 και μετά θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ξανά προς νέες κορυφές (όπως δηλαδή γίνεται κάθε φορά τα τελευταία 40 με 50 χρόνια)”…

Αυτό που μάλλον δεν είχαν καταλάβει όλοι αυτοί, ήταν πως αυτή τη φορά δεν επρόκειτο απλά για μια αλλαγή της βραχυπρόθεσμης ή της μεσοπρόθεσμης τάσης, αλλά της κύριας και μακροπρόθεσμης.
 
Με άλλα λόγια για μια ακόμη φορά “ήταν η τάση ανόητε” και το ακόμη χειρότερο, η κύρια τάση (ανόητε) αυτή τη φορά...

Και όλα αυτά φυσικά γιατί “τα δανεικά τέλος ” επειδή απλά οι αγορές (οι πραγματικές) “πήρανε χαμπάρι” πως δεν πρόκειται να τους επιστρέψουμε ποτέ όλα αυτά που μας δάνειζαν τόσο καιρό.

Έτσι τώρα πια και μετά από σχεδόν πέντε χρόνια, ότι θα τον “πιούμε κανονικά” το έχει καταλάβει ακόμη και ο Σημίτης (ως ένα σημείο φυσικά).

Βέβαια για την ακρίβεια ούτε αυτός αλλά ούτε και οι “άλλοι” έχουν καταλάβει ακριβώς το τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος, αλλά ούτε και “αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά” τελικά, γιατί στην πραγματικότητα η μέγα-μακροπρόθεσμη οικονομική τάση μας παραμένει πτωτική εδώ και 2500 χρόνια περίπου, από την εποχή του “χρυσού αιώνος” δηλαδή, όταν η Ελλάδα ήταν παγκόσμια οικονομική και όχι μόνο “υπερδύναμη”.
 
Το θέμα μας λοιπόν εδώ και ειδικά όσον αφορά εμάς δεν είναι το αν θα φτάσουμε τελικά στον απόλυτο “πάτο” δηλαδή στην πείνα, αλλά το πότε θα συμβεί αυτό και κυρίως το τι θα συμβεί μετά από αυτό.

Γιατί όπως έχω ξαναπεί το μόνο βέβαιο είναι πως αυτή η νοοτροπία και αυτή η ανοησία που “κουβαλάμε” ως λαός και ως έθνος τα τελευταία πολλά χρόνια, μόνο με μια ισχυρή θεραπεία “σοκ και δέους” είναι δυνατόν να θεραπευτεί.

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να θεωρούμε πια ως δεδομένο πως στο επόμενο μεγάλο ιστορικό γεγονός θα πάθουμε κανονικά “σόκ” και είτε θα πεινάσουμε και μετά θα “φτιάξουμε” για να “μεγαλουργήσουμε” ξανά, είτε θα διαλυθούμε εντελώς και το πιο πιθανό είναι να "φάμε" ξανά κανένα “Ban” από αυτά που γίνονται συχνά στην παγκόσμια ιστορία και να πάψουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο κράτος ίσως για καμιά τρακοσαριά χρόνια ξανά.

Διότι παρ' όλα αυτά παραμένω αισιόδοξος και έτσι συνεχίζω να πιστεύω πραγματικά πως αν τα καταφέρουμε και την “βγάλουμε” τελικά μετά από αυτό το μεγάλο “σοκ” αλλάζοντας μυαλά και κυρίως νοοτροπία, τότε το πιο πιθανό είναι να αλλάξει τελικά και η κύρια και μεγα-μακροπρόθεσμη τάση μας ξανά και έτσι μας βλέπω σε καμιά 100αριά με 150αριά χρόνια από τώρα να είμαστε ξανά (και μετά από τους Κινέζους φυσικά) η επόμενη μεγάλη παγκόσμια οικονομική δύναμη.

Και αυτή φυσικά είναι η πιο “ασφαλής” πρόβλεψη που έχω κάνει εδώ μέσα και αυτό γιατί μετά από 100 με 150 χρόνια από τώρα, φυσικά δεν θα ζει κανείς για να δει τι έγινε τελικά και να μου “την πει”(εκτός φυσικά από τον φίλο μας τον Giorgio και τον Μητσοτάκη... βέβαια εδώ που τα λέμε για τον Giorgio -και τα χάπια του- δεν είμαι και τόσο σίγουρος...)

Έτσι λοιπόν τώρα πια μικρή σημασία έχει αν τελικά καταρρεύσουμε από μόνοι μας ή αν θα καταρρεύσουμε όλοι μαζί παρέα με τους δανειστές μας στην επόμενη μεγάλη κρίση ή αν θα πάμε τελικά από “αργό θάνατο” και δια του ευρώ, είτε με “ξαφνικό” και δια της δραχμής.

'Έτσι και αλλιώς όπως έχω ξαναγράψει στο τέλος στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε, ένα "τέλος" που είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο θεωρώ πως είναι πια πολύ κοντά.

Το πιο πιθανό πάντως και έτσι όπως πάμε είναι, πως από “κωλοτούμπα” σωθήκαμε και μάλλον από κάποια “κωλοτούμπα” θα πάμε.

Εκτός αν κάποιος πιστεύει κόντρα στους νόμους της οικονομίας, πώς είναι δυνατόν να ανακάμψουμε και να επιτύχουμε πραγματική ανάπτυξη αυξάνοντας συνεχώς την φορολογία.

Εγώ το μόνο που έχω να του ευχηθώ είναι απλά:

”Καλή τύχη” (κόντρα σε όποιο μοντέλο υπάρχει και δεν υπάρχει)...

To be continued...