O Μεγάλος Πόλεμος

Αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια ιστορία θα διαπιστώσει πως κάθε σχεδόν εκατό χρόνια περίπου γίνεται κάποιος μεγάλος πόλεμος και πως όλες οι μεγάλες κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές αλλαγές της παγκόσμιας ιστορίας (πχ αλλαγή παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη, κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών συστημάτων κτλ), σηματοδοτήθηκαν από κάποιον τέτοιο μεγάλο πόλεμο.

Πριν από μια πενταετία αν μιλούσε κανείς για κάποιο μεγάλο διαφαινόμενο πόλεμο, σχεδόν όλοι τον κοίταζαν σαν "εξωγήινο". Και αυτό γιατί όλα τότε φαίνονταν πως ήταν “ήρεμα”, δεν υπήρχαν σοβαρές αντιπαλότητες και το κυριότερο δεν υπήρχαν διαμορφωμένα ούτε καν αντίπαλα στρατόπεδα.

Αυτό που μάλλον δεν είχαν συνειδητοποιήσει τότε οι περισσότεροι, ήταν πως αυτό που υπήρχε στην πραγματικότητα ήταν μια μικρή και ανεπαίσθητη “τάση” υπέρ του πολέμου και έτσι κάθε μέρα που περνούσε μας οδηγούσε όλο και πιο κοντά σε μια “εμπόλεμη” κατάσταση.

Το ακόμη χειρότερο όμως ήταν (και είναι) πως το ιστορικό μοντέλο “μιλούσε” και “μιλάει” ξεκάθαρα για έναν μεγάλο πόλεμο ως το τέλος αυτής της δεκαετίας.
 
Έτσι τώρα πια και μετά από το πέρασμα μόνο λίγων χρόνων, αν κοιτάξει κανείς γύρω του θα διαπιστώσει πως δεν έχουν μόνο δημιουργηθεί ήδη τα “αντίπαλα στρατόπεδα”, αλλά έχουν ήδη συμβεί και τα “απαραίτητα” εκείνα γεγονότα έτσι ώστε τώρα πια να αρκεί απλά και μόνο μια “σπίθα” για να πάρουν όλα “φωτιά”, όπως ακριβώς έγινε σε όλους τους παγκόσμιους πολέμους της Ιστορίας και ειδικά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα λοιπόν σε παγκόσμιο επίπεδο, το θέμα μας πια δεν είναι αν θα γίνει κάποιος μεγάλος πόλεμος, αλλά το πότε αυτός θα γίνει και κυρίως ποιος θα κάνει το “πρώτο βήμα”. 

Και να 'στε όλοι σίγουροι πως κάποιος, κάποια στιγμή θα το κάνει.

Βέβαια το βασικό επιχείρημα όλων αυτών που πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να γίνει (ποτέ) πόλεμος, είναι πως “ο πόλεμος απλά δεν συμφέρει κανέναν”, ή πως τώρα πια μετά από τόσους και τόσους πολέμους, έχουμε πια “βάλει μυαλό” και έτσι και εδώ “τα πράγματα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά”.

Στην πραγματικότητα όμως ο λόγος για τον οποίο γίνονταν και γίνονται πόλεμοι στην παγκόσμια Ιστορία, είναι επειδή στο τέλος (και ειδικά από κάποιο σημείο και μετά) ο πόλεμος αρχίζει να “συμφέρει”, για να “εκτονωθούν” έτσι εντάσεις και καταστάσεις σε πολλά μέτωπα και το σημαντικότερο είναι γιατί έτσι επιλύονται μεγάλα και “δυσεπίλυτα” προβλήματα, απλά και μόνο δημιουργώντας άλλα πιο μεγάλα προβλήματα. 

Και η αλήθεια είναι πως τα “προβλήματα” σήμερα έχουν γίνει πια τόσα πολλά και τόσο μεγάλα που μόνο με πόλεμο μπορούν να λυθούν πια. 

Έτσι για παράδειγμα εδώ που έχουμε φτάσει τώρα πια, μόνο ένας μεγάλος πόλεμος μπορεί να λύσει προβλήματα όπως η ευκολότερη διαγραφή μέσω του πληθωρισμού του τεράστιου αυτού παγκόσμιου χρέους, των πολύ υψηλών τωρινών μισθών στη Δύση οι οποίοι πρέπει να μειωθούν δραστικά χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, όπως φυσικά και το τεράστιο αυτό “κράτος πρόνοιας” που έχει δημιουργηθεί σχεδόν σε όλη τη δύση, χωρίς σχεδόν κανείς να το πάρει “χαμπάρι”, βοηθώντας έτσι να κλείσει ο υπάρχοντας κύκλος "μηδενίζοντάς" τα όλα, για να αρχίσει έτσι ένας νέος κύκλος από την αρχή . 

Μετά, ακόμη και το διαφαινόμενο αυτό τέλος της δημοκρατίας στα περισσότερα δυτικά κράτη θα γίνει ευκολότερο με την υποχρεωτική και αναγκαία υποβολή ενός στρατιωτικού νόμου πχ, για να μην θίξουμε και το γεγονός ότι τώρα πια έχουμε γίνει αντικειμενικά πολλοί περισσότεροι από όσους μπορεί να αναθρέψει πλουσιοπάροχα αυτός ο “δύστυχος” ο πλανήτης.

Το κυριότερο όμως είναι ότι στο τέλος ένας μεγάλος πόλεμος θα επιτρέψει όχι μόνο στον Αλέξη αλλά μέχρι και στον Μπάρακ να ισχυριστούν ότι: “Δεν φταίμε εμείς για ότι έγινε... απλά έγινε πόλεμος”..  

Και βέβαια αν έχουμε πραγματικά μάθει κάτι από όλους τους παλαιότερους πολέμους της Ιστορίας, αυτό είναι να σκοτώνουμε ευκολότερα και περισσότερους.

Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια και σε αυτόν τον τομέα είναι απλά και μόνο η “παραγωγικότητα” η οποία μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας έχει εξελίξει πάρα πολύ και τον ίδιο τον πόλεμο και έτσι ενώ παλιά έπρεπε πχ να πλησιάσεις κάποιον πολύ για να τον σκοτώσεις ας πούμε με ένα σπαθί, κατόπιν λιγότερο με ένα τόξο και μετά ακόμη λιγότερο με χρήση πυροβόλου κοκ, τώρα η τεχνολογία σου επιτρέπει να “φας” κάποιον μέσω δορυφόρου από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και όχι μόνο αυτόν, αλλά και όλη την γειτονιά του ή ολόκληρη την πόλη του. 

Έτσι λοιπόν αν πχ στον πρώτο ή στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χρειαζόντουσαν πχ 4 με 5 χρόνια για να ισοπεδώσει κάποιος μια πόλη, τώρα μπορεί να το κάνει πχ μέσα σε 4 με 5 λεπτά το πολύ.

Αλλά φυσικά ο πόλεμος παραμένει πάντα πόλεμος, γιατί απλά η ανθρώπινη φύση παραμένει πάντα η ίδια στο “διάβα της ιστορίας”.

Εκτός αν κάποιος είναι οπαδός του Φράνσις Φουκογιάμα και πιστεύει πραγματικά πώς τώρα πια έχει όντως έρθει το “Τέλος της Ιστορίας”.  

Εγώ το μόνο που έχω να του ευχηθώ είναι απλά:

”Καλή τύχη” (και πάντα ενάντια στο Ιστορικό μοντέλο και φυσικά την ίδια την ανθρώπινη φύση)...

To be continued...