Παρηγοριά στον “καρκινοπαθή”..

Παρατηρώντας τελευταία την συμπεριφορά της Ελληνικής αγοράς και με δεδομένο ότι το χρηματιστήριο προεξοφλεί τα γεγονότα τρεις τουλάχιστον μήνες πιο πριν, εκτιμώ πως ότι αυτή τη στιγμή το χρηματιστήριο προεξοφλεί το τελικό αποτέλεσμα του Ελληνικού προβλήματος.

Έτσι αυτό που θεωρώ ως πιο πιθανό στην περίπτωσή μας είναι ότι μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, όλα θα έχουν “τελειώσει” όσον αφορά το που θα “κάτσει η μπίλια” για το Ελληνικό πρόβλημα.

Ήδη οι αγορές κατά την γνώμη μου δείχνουν ότι γνωρίζουν αυτή τη στιγμή τι ακριβώς θα συμβεί στο Ελληνικό πρόβλημα και βλέποντας και κρίνοντας από την συμπεριφορά τους τις τελευταίες ημέρες, εκτιμώ ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι καθόλου καλό για εμάς του Έλληνες και κατ' επέκταση για την ίδια την κοινωνία μας.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως, είναι ότι τελευταία πολλοί έχουν αρχίσει και βλέπουν διάφορα “όνειρα”. Έτσι θεωρούν λέει ως πιο πιθανή την ολοκληρωτική ενοποίηση των Ευρωπαϊκών κρατών με την κατασκευή των "Ηνωμένων Πολιτιών της Ευρώπης", από την ίδια την χρεοκοπία, την στάση πληρωμών και την διάσπαση της Ευρωζώνης.

Και καλά οι πολιτικοί είναι γνωστό σε μένα ότι έχουν πάρει προ πολλού “διαζύγιο” με την κοινή λογική με αποτέλεσμα να "ζουν" στον δικό τους κόσμο. Τελευταία όμως νομίζω ότι και πολλοί δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει και “τσακώνονται” με την πραγματικότητα και την λογική του εφικτού, “σκηνοθετώντας” έτσι ταινίες με σενάρια που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά η όλη κατάσταση εμένα μου θυμίζει έναν αλκοολικό και καρκινοπαθή στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας, με τις εξετάσεις του να είναι ήδη τραγικές, για την ακρίβεια να μην γίνεται να είναι πιο χάλια.

Και ενώ η ιατρική επιστήμη έχει για την περίπτωσή του “σηκώσει και τα χέρια και τα πόδια ψηλά”, όλοι οι άλλοι τριγύρω του τον παρηγορούν και έχουν αρχίσει να διαδίδουν ότι το “θαύμα” που όλοι περιμένουμε για αυτόν, θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή.

Και ενώ αυτός σηκώνεται τις νύκτες και συνεχίζει υποτίθεται κρυφά τις κακές του συνήθειες, οι “φίλοι” του και οι συγγενείς γύρω του, συνεχίζουν να του λένε ότι όλα θα πάνε καλά και όταν με το καλό θα γυρίσει ξανά στο σπίτι του, θα βάλουν αυτοί τα χρήματα για να ανοίξουν όλοι μαζί μια “κάβα” με ποτά.

Τελικά ή εγώ έχω αρχίσει και “χρωστάω ήδη της Μιχαλούς” από τις ληγμένες κονσέρβες που παίρνω, ή αυτοί πάσχουν από αυτό που ονομάζουμε: “Μειωμένη αντίληψη της πραγματικότητας”.

Αυτό λοιπόν που μάλλον δεν έχω καταλάβει ακόμη είναι, αν τα πιστεύουν αυτά που λένε ή τα λένε απλώς και μόνο για “παρηγοριά” στον άρρωστο.

Διότι αν τα πιστεύουν, τότε λυπάμαι πολύ αλλά μάλλον πάσχουν από αυτό που στην ψυχιατρική επιστήμη ονομάζεται “Άρνηση της πραγματικότητας”.

Δηλαδή έχουμε κάνει το μέγα λάθος και κρίνουμε με βάση το εάν το αποτέλεσμα μας συμφέρει ή όχι και όχι προς τα που μας οδηγούν τα δεδομένα της ίδιας της πραγματικότητας. Και ένα είναι το σίγουρο για εμένα τώρα πια: Ότι το τελικό αποτέλεσμα όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα “συμφέρει” κανέναν μας και ειδικά έναν “Καθηγητή Λυκείου”, που είναι και δημόσιος υπάλληλος.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε όλοι μας να πιστεύουμε στα θαύματα, διότι μάλλον και το πρόβλημα δεν θα λύσουμε, αλλά έτσι το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος μπορεί και να μας μείνει και κανένα ψυχιατρικό “κουσούρι”.

Διότι πιστεύω ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Παγκόσμια οικονομία, μπορεί εύκολα κανείς να αναφέρει καμιά σαρανταριά σενάρια για να την “πατήσουμε” και να “βουλιάξουμε” όλοι μαζί και ένα με δύο για να την “σκαπουλάρουμε” και να σωθούμε.

Και αναρωτιέται κανείς αν αυτό δεν είναι θαύμα τότε ποιο είναι;

Δυστυχώς λοιπόν θεωρώ ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση και το "χάος" που περίμενα τόσο καιρό στην Ελληνική κοινωνία είναι πολύ κοντά και θα πρέπει κανείς να αρχίζει σιγά σιγά να προετοιμάζεται ψυχολογικά για την νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία θα πρέπει κανείς να μάθει να παράγει και να ζει βασιζόμενος κυρίως στις δικές του δυνάμεις και όχι στους άλλους και ιδίως στους μισθούς τους βασισμένους στα δανεικά του κράτους.

Διότι καλή και αναγκαία είναι η παρηγοριά σε έναν μελλοθάνατο καρκινοπαθή, αλλά δυστυχώς αυτή δεν μπορεί να τον σώσει από τον σχεδόν βέβαιο θάνατο.

Και εδώ επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αλλά με οικονομίες, θα πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε ότι όταν μια οικονομία “πεθαίνει”, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι στην επόμενη στροφή δεν παραμονεύει ο “Χάρος”, αλλά η ίδια η πείνα.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”