Η “εκπαίδευση” δια της Νέας Δραχμής...

Σαν καθηγητής έχω διαπιστώσει ότι μια από τις καλύτερες μεθόδους για να διδάξεις κάποιον για το ποιο είναι το σωστό, είναι να τον αφήσεις να πάρει τον λάθος δρόμο για να “φάει τα μούτρα του”, και να του αποδείξεις έτσι τελικά εκ του αποτελέσματος ότι είχε κάνει λάθος.

Το κακό όμως με αυτή τη μέθοδο είναι, ότι συνήθως αυτοί που την χρειάζονται δεν είναι μόνο ημιμαθείς στο συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά τις περισσότερες φορές έχουν και ένα άλλο μεγάλο ελάττωμα. Είναι εγωιστές και ισχυρογνώμονες. Με άλλα λόγια πρόκειται για τους γνωστούς “ξερόλες”.

Το πρόβλημα όμως με έναν “ξερόλα” είναι ότι μαθαίνει πολύ δύσκολα καινούργια πράγματα, διότι όπως και να το κάνουμε ένας “ξερόλας” δεν έχει ανάγκη από εκπαίδευση, γιατί απλά τα ξέρει ήδη όλα.

Προσωπικά λοιπόν πιστεύω ότι το Ελληνικό πρόβλημα (οικονομικό και μη) θα λυθεί μόνο όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας συνειδητοποιήσει όχι μόνο πως όλα αυτά τα χρόνια “αρμενίζαμε στραβά”, αλλά θα πρέπει ακόμη να καταλάβει και γιατί “αρμενίζαμε Θεόστραβα”.

Όμως θεωρώ πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει πρώτα να μας αφήσουν ως λαό “να φάμε τα μούτρα μας”στην κυριολεξία, μήπως και καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι πρέπει να σταματήσουμε τις ανοησίες.

Το πρόβλημα όμως με τους Έλληνες είναι ότι σαν λαός στην συντριπτική μας πλειοψηφία είμαστε γνήσιοι “ξερόλες”.

Τους Ρώσους κομουνιστές για παράδειγμα, τους πήρε σχεδόν 80 χρόνια για να παραδεχθούν ότι το σύστημα τους ήταν “ελαττωματικό” και ότι δεν δούλευε στην πράξη.

Όμως για τους Έλληνες κομουνιστές έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια και ακόμη δεν έχουν παραδεχθεί ότι το σύστημα που υποστηρίζουν ως σωστό και δίκαιο, ήταν απλά ένα πελώριο “λάθος”, το οποίο το πλήρωσαν εκατομμύρια άνθρωποι, κάποιοι ακόμη και με την ίδια τους την ζωή. Και αυτό γιατί όπως είπαμε στην Ελλάδα είμαστε όλοι “ξερόλες”.

Πως μπορείς λοιπόν να πείσεις έναν “ξερόλα” να αλλάξει νοοτροπίες και συνήθειες τριάντα και πλέον χρόνων, τη στιγμή μάλιστα που αυτές οι συνήθειες και ως αυτονόητες τις είχε και τον βόλευαν κι όλας ταυτόχρονα;

Και αυτό τη στιγμή που δεν διαθέτουμε πλέον ούτε και την πολυτέλεια του χρόνου. Διότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε πια μόνο εμείς οι Έλληνες το πρόβλημα.

Αυτό γιατί θεωρώ ότι στην ίδια θέση με εμάς βρίσκονται και πολλές χώρες της Δύσης, για αυτό πιστεύω ότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο ακόμη και το πιθανότερο είναι πως αυτοί που τώρα μας “σώζουν”, σε λίγο καιρό οι ίδιοι δεν θα είναι σε θέση να σώσουν ούτε το ίδιο τους τον εαυτό.

Η πάγια θέση μου λοιπόν εδώ και καιρό, είναι ότι βρισκόμαστε στο τέλος ενός μεγάλου κύκλου, ενός κύκλου που συμβαίνει περίπου κάθε εκατό χρόνια και συνοδεύεται από μεγάλες αλλαγές και σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Με άλλα λόγια ζούμε σε “ενδιαφέροντες καιρούς”, που λένε και οι Κινέζοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως και σύμφωνα πάντα με την άποψή μου, στο τέλος αυτού του κύκλου θα παραλάβουν την “σκυτάλη” από τις ΗΠΑ, ως η πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη.

Μια από τις μεγάλες αυτές αλλαγές λοιπόν θεωρώ ότι θα είναι και το ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα στην σημερινή του μορφή.

Αυτό κοντεύει πλέον να το καταλάβει ακόμη και η καημένη η γιαγιά μου, η οποία δυστυχώς έχει πεθάνει εδώ και είκοσι χρόνια.

Αυτό που απομένει πια, είναι να το συνειδητοποιήσουν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πράγμα φυσικά αρκετά δύσκολο, διότι θα πρέπει στην πραγματικότητα να παραδεχθούν ότι το πρόβλημα είναι το δικό τους δημιούργημα που είναι “ελαττωματικό” και όχι οι απανταχού κακοί και άπληστοι κερδοσκόποι των αγορών.

Εμείς οι Έλληνες όμως για να καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και το πρέπον μάλλον θα χρειαστεί να εκπαιδευτούμε με την χρήση “ταχύρυθμων σεμιναρίων”, για να μάθουμε έτσι να δουλεύουμε και να παράγουμε περισσότερο, αμειβόμενοι λιγότερο ειδικά εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Και αυτή την “ταχύρυθμη εκπαίδευση” μπορεί κατά την γνώμη μου να την αναλάβει μόνο ένας : Η Νέα Δραχμή.

Γιατί κατά την γνώμη μου μόνο η Νέα Δραχμή είναι αυτή η οποία μπορεί να δώσει και στον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας να καταλάβει ποιοι στα αλήθεια είμαστε, που βρισκόμαστε πια και πόσο “αξίζουμε” πραγματικά ως λαός.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση τελευταία, είναι ότι αυτοί που θεωρούσαν παλαιότερα το ενδεχόμενο να πάμε στην Νέα Δραχμή ως κάτι το αδιανόητο, έχουν αρχίσει τώρα να το εξετάζουν στα σοβαρά.

Μου αρέσει όμως ότι προσεγγίζουν το θέμα λέγοντας ότι : “εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει η δραχμή”, ή “Δεν μας συμφέρει η δραχμή”.

Μάλλον αυτό που δεν έχουν καταλάβει ακόμη είναι ότι την δραχμή δεν θα την “πάρουμε” επειδή μας αρέσει ή όχι. Θα την πάρουμε σαν “τιμωρία”, μήπως και καταφέρουμε επιτέλους και “εκπαιδευτούμε” σωστά.

Την Νέα Δραχμή δεν θα την πάρουμε επειδή μας συμφέρει. Θα την πάρουμε γιατί με την νοοτροπία που έχουμε ως λαός, αυτή είναι που μας αξίζει και όχι το Ευρώ των βορειοευρωπαίων.

Και αν ποτέ αποδείξουμε στην πράξη ότι είμαστε ικανοί να κόψουμε όλες τις κακές συνήθειες και να μάθουμε να σεβόμαστε τους νόμους, τον διπλανό μας και το σύνολο, τότε μπορεί και να δώσουμε αξία στην Νέα Δραχμή, το δικό μας “καθρέφτη” και να βγούμε έτσι επιτέλους από αυτήν την κρίση.

Όταν λοιπόν όλοι αυτοί οι συνδικαλιστές και μη, που τώρα το παίζουν παντοδύναμοι “ξερόλες” πέσουν στα γόνατα και αρχίσουν να παρακαλάνε να βρεθεί κάποιος “χριστιανός” που να ξέρει πως να τους σώσει από την φτώχεια και την έλλειψη προϊόντων, τότε θα έχουμε διδαχθεί πως όλα αυτά που νομίζαμε και κάναμε τα τελευταία χρόνια ήταν απλά ένα πελώριο λάθος.

Παρόλο λοιπόν που εύχομαι ολόψυχα για το αντίθετο, πολύ φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα την “γλυτώσουμε” τελικά αυτή την Νέα Δραχμή.

Αυτό γιατί γνωρίζω καλά από την ίδια την ζωή, πως ότι φοβάται κανείς τελικά δεν το γλυτώνει. Απλά του “έρχεται” όταν δεν το περιμένει και από που εκεί που δεν το περιμένει.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”