Το παιδί του “λαού” και της “νέας” οικονομίας..

Ο Αντώνης αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Αμερικανοθρεμένου εκπρόσωπου της “Νέας” Οικονομίας.

Αυτό γιατί όπου σταθεί και όπου βρεθεί, δεν διστάζει να επαναλαμβάνει πως το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι η έλλειψη ρευστότητας και πως πρέπει με κάθε τρόπο να τονωθεί η κατανάλωση.

Αυτό που δεν μας λέει όμως ο Αντωνάκης, είναι το τι να καταναλώσουμε. Μήπως Κινέζικα προϊόντα, Γερμανικά αυτοκίνητα ή μπριζόλες και λουκάνικα;

Γιατί αν καταναλώσουμε Κινέζικα προϊόντα και Γερμανικά αυτοκίνητα αυτό που θα γίνει στην πραγματικότητα είναι να τονωθούν οι οικονομίες των Κινέζων και των Γερμανών, ενώ αν καταναλώσουμε μπριζόλες και λουκάνικα, το πιο πιθανό είναι πως στο τέλος όλοι εμείς θα “πάμε” από παχυσαρκία, χοληστερίνη και τριγλεκερίδια, ενώ η Ελληνική οικονομία από έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.

Ή μήπως να καταναλώσουμε υπηρεσίες και να πάμε πχ όλοι εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι που κουραζόμαστε και πιο πολύ διακοπές και τον χειμώνα, για να τονώσουμε έτσι τον Ελληνικό τουρισμό όλους τους μήνες του χρόνου, αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο τα κρατικά έσοδα;

Και αν όπως λέει ο Αντώνης το πραγματικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι η ρευστότητα, τότε αυτό που έχω εγώ να του προτείνω, είναι να γυρίσουμε άμεσα στην δραχμή, να τυπώσουμε 1^Ε2.000.000 τρις δραχμές και να δώσουμε στον καθένα μας πχ από 100 εκατομμύρια δραχμές να έχουμε να ξοδεύουμε, για να τονώσουμε έτσι την κατανάλωση και να σώσουμε με αυτόν τον τρόπο τα κρατικά έσοδα.

Αλλά μάλλον ο Αντώνης θα εννοεί να μας δώσουν να ξοδέψουμε από το άλλο το νόμισμα, αυτό που η αγοραστική του δύναμη βασίζεται στους άλλους, τους Βοριο-Ευρωπαίους.

Όλα αυτά ο Αντωνάκης μάλλον θα τα έμαθε κατά την διάρκεια των σπουδών του ως οικονομολόγος στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια.

Τελικά οφείλω να ομολογήσω ότι εκτός από το έξυπνο κόλπο με το δολάριο, αυτοί οι Αμερικανοί έχουν στήσει ένα πολύ έξυπνο κόλπο και στο εκπαιδευτικό τους σύστημα.

Σύμφωνα λοιπόν με το σύστημα αυτό, τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια δέχονται ως φοιτητές τα τέκνα των περισσότερων πρωθυπουργών των κρατών της γης, όπως τον γιο του Καντάφι, του Παπανδρέου κτλ καθώς και τα περισσότερα παιδιά των απανταχού πλουσίων, τους παίρνουν ένα “σκασμό” δίδακτρα και με αυτά χορηγούν υποτροφίες σε όλα τα “κοφτερά” αλλά κυρίως χωρίς λεφτά "μυαλά" όλου του πλανήτη, που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν την δυνατότητα να δουν το Yale, το MIT και το Harvard ούτε από φωτογραφία.

Κατόπιν κρατάνε τα “μυαλά” για τις εταιρίες τους και μας επιστρέφουν τους “άμυαλους” και τα ψώνια, για να τους κάνουμε εμείς πρωθυπουργούς στις χώρες μας.

Μετά από όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς γιατί αυτοί παραμένουν τόσα χρόνια πρώτη οικονομική δύναμη και εμείς πάμε από τον “κακό” στον “χειρότερο”.

Ο Αντώνης λοιπόν μιλάει διαρκώς για την ανάγκη επανεκκίνησης της Ελληνικής οικονομίας.

Αυτό που δεν έχει καταλάβει ακόμη κατά την γνώμη μου, είναι πως τώρα πια στο “όχημα” της Ελληνικής οικονομίας δεν έχει μείνει πια όχι “μίζα” για να την επανακινήσουμε, αλλά ούτε καν μανιβέλα, και πως για την ακρίβεια δεν υπάρχουν πια ούτε καν ρόδες και μηχανή στο “όχημα”, γιατί απλά όλα αυτά ήταν “δανεικά”.

Επιπλέον αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει μάλλον ακόμη, είναι πως εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαθέτουμε ένα νόμισμα το οποίο να αποτελεί ταυτόχρονα και παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα όπως οι Αμερικανοί και έτσι να μπορούμε να το φωτοτυπούμε κατά βούληση, κοροϊδεύοντας με αυτό τον τρόπο τον υπόλοιπο κόσμο.

Εκεί είναι μάλλον που έχει μπερδευτεί λίγο κατά την γνώμη μου ο Αντωνάκης.

Όμως ο Αντώνης εκτός από εκπρόσωπος της Νέας οικονομίας, είναι κατά την γνώμη μου και ένα γνήσιο “παιδί” του λαού.

Αυτό γιατί υποστηρίζει συνεχώς πως δεν πρέπει να μειώσουμε λέει τους μισθούς και τις συντάξεις, γιατί αυτοί είναι ήδη χαμηλά και πως αυτό θα μειώσει την κατανάλωση και θα φέρει και άλλη ύφεση.

Όμως μάλλον ο Αντώνης δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μπορεί αυτή η τακτική με το τυπώνω, αυξάνω μισθούς, ξοδεύω και κοροϊδεύω να δουλεύει στο “Αμέρικα”, αλλά εδώ τα λεφτά είναι με δανεικά και εμείς ως ήδη χρεοκοπημένοι δεν έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε πχ 100 ευρώ στο αντιπαραγωγικό δημόσιο, για να μαζεύουμε μετά από καταναλωτικούς φόρους τα 30 με 40 και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν στους Κινέζους και τους Ινδούς.

Ακόμη όπως είναι φυσικό, ο Αντώνης ως γνήσιος εκπρόσωπος της “νέας” οικονομίας, είναι και φανατικός οπαδός των bailouts μέσω των Ευρωομόλογων, διότι μάλλον εκεί στην Αμερική σκόπιμα δεν θα του ανέφεραν τίποτε για το πρόβλημα του πληθωρισμού, καθώς και για τον “ηθικό κίνδυνο” των διασώσεων.

Αλλά το ακόμη χειρότερο είναι πως εκεί στο “Αμέρικα”, σίγουρα δεν θα του έμαθαν πως η σωστή οικονομία βασίζεται στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση και πως η Ελληνική οικονομία για να μπορέσει να επανακινηθεί σωστά, θα πρέπει να αρχίσει να παράγει εκτός από οικονομολόγους και πρωθυπουργούς της “κακιάς ώρας” και τίποτε προϊόντα της προκοπής σε ανταγωνιστικές τιμές.

Έτσι ο Αντωνάκης φαίνεται πως μάλλον αγνοεί ότι το πρόβλημα με την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας δεν βρίσκεται μόνο στην υψηλή φορολογία, αλλά και στην καταπάτηση των νόμων, την ατιμωρησία, την γραφειοκρατία, την δαιμονοποίηση του επιχειρείν και του εταιρικού κέρδους και πως αν θέλει να φτιάξει ένα φιλόξενο επιχειρηματικό περιβάλλον από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κανείς και όχι μόνο από την φορολογία.

Και πως μπορεί ο Ρήγκαν όταν εκλέχθηκε να μείωσε την φορολογία και να πέτυχε ανάπτυξη, αλλά τότε η Αμερική δεν είχε μεγάλο χρέος και έτσι είχε τα χρονικά περιθώρια για να αυξήσει το χρέος προσωρινά (υποτίθεται), μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, διότι στο τέλος εκτός από ανάπτυξη κατάφερε τελικά να αυξήσει σημαντικά και το ίδιο το χρέος.

Τέλος εκεί στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, μάλλον δεν θα του έμαθαν του Αντώνη πως πολιτικός και οικονομολόγος είναι κατ' ουσίαν δύο έννοιες ασυμβίβαστες.

Αυτό διότι η ίδια η ιστορία και η πραγματικότητα, έχουν αποδείξει περίτρανα πως ο επιτυχημένος πολιτικός είναι τελικά αυτός που ξέρει να “χαϊδεύει” όλα τα αυτιά, ενώ ο επιτυχημένος οικονομολόγος είναι αυτός που ξέρει να τραβάει τα σωστά “αυτιά”.

Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που μας λέει ο Αντώνης, είναι πως είναι σε θέση να μειώσει το χρέος έγκαιρα και όχι πχ σε 10 χρόνια, μειώνοντας μεν την φορολογία, αλλά χωρίς ταυτόχρονα να πειράξει τους μισθούς και συντάξεις.

Συγνώμη αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να το κάνει όχι μόνο ο Αντώνης, αλλά ούτε ο Γιούρι Γκέλερ παρέα με τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ.

Όμως τελικά σε αυτό που οφείλω να ομολογήσω ότι έχει δίκιο ο Αντώνάκης, είναι πως η αυξημένη φορολογία φέρνει τελικά λιγότερα έσοδα για το κράτος, από την χαμηλή φορολογία.

Κατά συνέπεια το μόνο θετικό που μπορώ να βρω εγώ προσωπικά για τον Αντώνη, είναι πως αυτοί οι οικονομολόγοι της τρόικας είναι πολύ πιο άσχετοι ακόμη και από αυτόν, διότι μάλλον πίστεψαν βλακωδώς από την αρχή πως μπορούσαν να μειώσουν το Ελληνικό έλλειμμα δια μέσου της φορολογίας.

Τελικά αρχίζω και πιστεύω πως καλά κάνουν οι πολιτικοί μας και τους κοροϊδεύουν αυτούς τους κουτόφραγκους τους Ευρωπαίους, παίρνοντάς τους συνεχώς τις δόσεις του δανείου, χωρίς όμως ουσιαστικά να κάνουν σχεδόν τίποτε από αυτά που πρέπει.

Έτσι σκέφτομαι στα σοβαρά, στις επόμενες εκλογές να τον ψηφίσω τελικά τον Αντωνάκη.

Και αυτό γιατί θεωρώ πως έτσι και αλλιώς δεν έχει σημασία αν η φορολογία αυξηθεί ή μειωθεί τελικά, γιατί απλά θεωρώ πως τα έχουν χάσει ήδη τα λεφτά τους οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και πως τελικά δεν “τρέχει” και τίποτε να χάσουν και άλλα, με τέτοιους ανόητους πολιτικούς που έχουν και αυτοί.

Έτσι αν τελικά κάτσει καμιά “στραβή” και γίνει ο Αντωνάκης πρωθυπουργός, ποιος ξέρει μπορεί και να πάρουμε καμιά αύξηση και εμείς οι “καημένοι” οι δημόσιοι υπάλληλοι, δια της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της μείωσης της φορολογίας, που μόνο αυτός ο "Μέγας" πολιτικός και οικονομολόγος μπορεί να πετύχει.

Λέω λοιπόν να ψηφίσω και εγώ μια φορά κοιτώντας το προσωπικό μου συμφέρον βρε αδελφέ.

Ίσως λοιπόν τελικά και να μην είχε άδικο ο Τσόρτσιλ που κάποτε είχε πει πως :

“Το μεγαλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι:

Μια πεντάλεπτη συζήτηση με τον μέσο ψηφοφόρο.”


Και των επιλογών "Το μη χείρον βέλτιστον" τύπου Αντωνάκη, θα πρόσθετα εγώ.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”