It's not the end of the world stupid...

It's the end of the growth...

Το ότι η λύση όχι μόνο στο Ελληνικό αλλά και στο παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα βρίσκεται στην επίτευξη μιας πραγματικής και βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, αυτό νομίζω ότι το έχει καταλάβει ακόμη και ο Αλέξης.

Κατά συνέπεια λοιπόν η εμφάνιση στο άμεσο μέλλον μιας Ελληνικής, Ευρωπαϊκής αλλά και μιας παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης θα είναι και ο κύριος παράγοντας ο οποίος θα καθορίσει κατά την γνώμη μου όχι μόνο τις διεθνείς κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, αλλά ακόμη και το αν το blog αυτό όλο αυτόν τον καιρό έλεγε ανοησίες ή προφητείες.

Και αυτό γιατί όσο πιο γρήγορα εμφανιστεί μια πραγματική αλλά και μια έντονου ρυθμού οικονομική ανάπτυξη, τόσο πιο γρήγορα θα λυθούν σχεδόν όλα τα προβλήματα όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ και έτσι όχι μόνο η τωρινή κρίση θα αποτελέσει σύντομα παρελθόν, αλλά ακόμη και τα όσα “τρομερά” και “φοβερά” για τα οποία “φοβερίζουν” τώρα οι διάφοροι “προφήτες της συμφοράς”, σε λίγο καιρό και αυτά δεν θα αποτελούν παρά μια “ειρωνική” ανάμνηση και ένα σημείο αναφοράς για να γελούν και να κοροϊδεύουν οι τωρινοί αισιόδοξοι.

Όμως όσο αυτή καθυστερεί, τόσο πιο πολύ θα πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην τελική κατάρρευση και έτσι κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον αντί οι παραπάνω οικονομίες να απογειωθούν όπως πιστεύουν τώρα κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι, το πιο πιθανό είναι κατά την γνώμη μου αυτές να “γκρεμοτσακιστούν” στην κυριολεξία είτε με την εμφάνιση μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης, είτε με το ξέσπασμα ενός μεγάλου πολέμου είτε και με τα δύο.

Βέβαια και τίποτε από αυτά να μην συμβεί, το παράδειγμα της Ιαπωνίας μας δείχνει κατά την γνώμη μου πως στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε ακόμη μπροστά μας αρκετά χρόνια οικονομικής στασιμότητας.

Και όλα αυτά γιατί το σημαντικότερο πρόβλημα σήμερα όπως έχω ήδη αναφέρει, είναι δυστυχώς το γεγονός ότι οι περισσότεροι διοικούντες αλλά και οι οικονομολόγοι σύμβουλοί τους τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Αμερική, δεν έχουν κατά την γνώμη μου καταλάβει ακόμη τι είναι πραγματική και βιώσιμη ανάπτυξη, και έτσι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν πως μπορεί να επιτύχει κανείς αυτό το πολυπόθητο για όλους οικονομικό και όχι μόνο growth.

Όμως το ακόμη χειρότερο όχι μόνο για αυτούς αλλά και για όλους εμάς, είναι κάτι το οποίο ελάχιστοι ακόμη και σήμερα έχουν κατά την γνώμη μου προσέξει, ότι δηλαδή αυτό το μεγάλο και εντυπωσιακό growth που γνώρισε τα τελευταία διακόσια και πλέον χρόνια η ανθρωπότητα, στην πραγματικότητα δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.

Και αυτό γιατί αν μελετήσει κανείς προσεκτικά την παγκόσμια οικονομική ιστορία, θα διαπιστώσει πως η ανάπτυξη μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα μετρημένη πάντα με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, ήταν σχεδόν αμελητέα σε σχέση με την τεράστια ανάπτυξη η οποία ακολούθησε κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και μετά.

Αυτός είναι κατά την γνώμη μου και ο λόγος που οι περισσότεροι σε αυτόν τον πλανήτη έχουν συνηθίσει και θεωρούν πια ως δεδομένο και αυτονόητο πως ο πλανήτης πρέπει να απολαμβάνει συνεχώς μεγάλα διαστήματα με αυξημένο growth, διακοπτόμενα πάντα από σύντομα διαστήματα προσωρινής οικονομικής συρρίκνωσης.

Βέβαια στην πραγματικότητα αυτό κατέστη δυνατό εξαιτίας των πολλών και συνεχόμενων σημαντικών επιστημονικών ανακαλύψεων από το ξέσπασμα της βιομηχανικής επανάστασης και μετά σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς και ειδικά στην τεχνολογία των υπολογιστών, με την βοήθεια των οποίων η ανάπτυξη κατάφερε όχι μόνο να συντηρείται συνεχώς αλλά και να μεγαλώνει διαρκώς, λόγο της συνεχόμενης αύξησης της παραγωγικότητας αλλά και της όλο και πιο αποτελεσματικότερης χρήσης των διαθέσιμων οικονομικών πόρων.

Όμως θα ήταν πολύ μεγάλη αφέλεια κατά την γνώμη μου κάποιος να πιστεύει πως η ραγδαία αυτή ανάπτυξη μπορεί να συνεχιστεί ή ακόμη και να συντηρηθεί εις τον αιώνα τον άπαντα, με ατελείωτες αλλά και ακόμη πιο αποτελεσματικές και πιο παραγωγικές επιστημονικές ανακαλύψεις σε νέους καινοτόμους τομείς.

Το θέμα λοιπόν κατά την γνώμη μου δεν είναι το εάν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, αλλά το πότε θα συμβεί αυτό και το αν αυτό θα προλάβουμε να το δούμε εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια ή τα δισέγγονα μας.

Βέβαια εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως και εγώ πιστεύω στην ανθρώπινη επινοητικότητα και εφευρετικότητα, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που αυτές αποδειχθούν πως είναι όντως ανεξάντλητες στην πράξη, το μόνο σίγουρο κατ' εμέ είναι πως οι φυσικοί πόροι και τα υποκατάστατα που διαθέτει και μπορεί να μας προσφέρει “απλόχερα” αυτός ο “ταλαίπωρος” πλανήτης, είναι σίγουρα πεπερασμένα.

Γιατί όπως έχω ήδη αναφέρει, όσο μια κοινωνία αναπτύσσεται και γίνεται συνεχώς όλο και πιο πολύπλοκη, τόσο μεγαλύτερη “ενέργεια” αλλά και φυσικούς πόρους απαιτεί όχι μόνο για να αναπτυχθεί περαιτέρω, αλλά ακόμη και για να παραμείνει στα ίδια επίπεδα, άρα κατά συνέπεια όλο και πιο σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις απαιτεί για να μην καταρρεύσει κάποια στιγμή υπό την πίεση του όλου και αυξανόμενου “βάρους” της.

Άρα λοιπόν κατά την γνώμη μου αυτό που χρειάζεται επειγόντως αυτή τη στιγμή η παγκόσμια οικονομία και όχι μόνο για να καταφέρει να αναπτυχθεί περαιτέρω, αλλά ίσως ακόμη και για διατηρήσει τα οικονομικά “κεκτημένα” των πολιτών της ειδικά στην Δύση και να μην καταρρεύσει με “πάταγο”, είναι μια ή περισσότερες σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις σε διαφορετικούς τομείς από αυτούς που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια, ανακαλύψεις οι οποίες θα μπορέσουν να ταράξουν τα “λιμνάζοντα ύδατα” της τωρινής Δυτικής οικονομικής στασιμότητας, δημιουργώντας έτσι έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, ο οποίος και θα καταφέρει κάποια στιγμή να επαναφέρει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών σε μεγαλύτερο από τα προ κρίσης επίπεδα.

Όμως από ότι φαίνεται, η τελευταία “νέα” σημαντική επιστημονική ανακάλυψη της Δύσης και όχι μόνο είναι το “printing press” του Ben, η οποία όμως δυστυχώς όχι μόνο για τον Ben αλλά και για όλους εμάς ούτε νέα είναι, ούτε επιστημονική είναι, ούτε ανακάλυψη είναι και αυτό γιατί στην πραγματικότητα είναι τόσο παλιά “ανακάλυψη” όσο σχεδόν και ύπαρξη του χάρτινου χρήματος.

Το ακόμη χειρότερο όμως για την παγκόσμια οικονομία είναι πως μάλλον ούτε αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά και έτσι το έργο αυτό της υπερπαραγωγής του χρέους δια του χάρτινου χρήματος για την δημιουργία ενός τεχνητού growth, θα τελειώσει πιθανόν όπως τέλειωσε και όλες τις άλλες φορές στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, δηλαδή με την ολοκληρωτική κατάρρευση των εμπλεκομένων fiat χαρτονομισμάτων.

Το μόνο άπειρο είναι η ανθρώπινη ανοησία ....

Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν κατά την γνώμη μου στις μέρες μας εκτός των πολλών άλλων στα οποία έχω κατά καιρούς αναφερθεί, είναι πως το υπάρχων παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δηλαδή ο υπαρκτός σοσιαλο-καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον γνήσιο καπιταλισμό, με αυτή την υποτιθέμενη “νέα” μέθοδο του “printing press”, είναι σαν να δέχεται ότι το χρήμα δηλαδή το πιο βασικό οικονομικό κεφάλαιο είναι ουσιαστικά άπειρο.

Κατά συνέπεια λοιπόν υποθέτει ότι εξίσου άπειροι είναι και οι υπόλοιποι οικονομικοί πόροι και ιδίως οι φυσικοί πόροι αυτού του πλανήτη και όλα αυτά σε αντίθεση με το αυθεντικό σύστημα του καπιταλισμού το οποίο εξ' ορισμού δέχεται ότι οι οικονομική πόροι δεν είναι άπειροι και ως εκ τούτου θα πρέπει το ίδιο το σύστημα να “φροντίσει” έτσι ώστε να επιτευχθεί μια βέλτιστη χρήση αυτών.

Έτσι λοιπόν ένα τεράστιο πρόβλημα στο οποίο κατά την γνώμη μου δεν έχει δοθεί σήμερα ιδιαίτερη βαρύτητα ακόμη και από τους απανταχού οικονομικούς σχολιαστές, είναι πως αυτή η τεράστια χρηματοπιστωτική φούσκα με τα “άπειρα” fiat χαρτονομίσματα αλλά και τα χαμηλά επιτόκια, στην πράξη είχε και έχει σαν αποτέλεσμα την αλόγιστη και χωρίς μέτρο χρήση αλλά και κατασπατάληση των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτού του πλανήτη.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως αν δεν αλλάξουμε σύντομα από μόνοι μας νοοτροπία και συνήθειες όσον αφορά την κατασπατάληση των πόρων αυτού του ταλαίπωρου πλανήτη, πιθανόν μάλλον κάποια στιγμή θα αναλάβει ο ίδιος ο πλανήτης να μας “συνετίσει” και να μας βάλει μυαλό, δημιουργώντας μας μεγάλα προβλήματα όχι μόνο στην ενέργεια και στα διάφορα άλλα ορυκτά μέταλλα, αλλά και ακόμη στην τροφή ίσως και στο νερό.

Η πραγματική ανάπτυξη μάλλον θα αργήσει λίγο...

Στις μέρες μας η οικονομική ανάπτυξη ειδικά στην Δύση κατά την γνώμη μου δεν είναι πια πραγματική, αλλά βασίζεται κυρίως στην συνεχόμενη πιστωτική επέκταση του χρέους και των άπειρων δανεικών με τα fiat χαρτονομίσματα και τα μηδενικά επιτόκια.

Τελευταία όμως και μετά από το σκάσιμο της Αμερικανικής στεγαστικής φούσκας, η όποια παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη ιδίως στα περισσότερα δυτικά κράτη  βασίζεται στην πραγματικότητα πάνω στα χρέη και στα ελλείμματα του κράτους, καθώς και στα διάφορα κρατικά stimulus.

Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη και η Ευρωπαϊκή λιτότητα είναι καταδικασμένη να αποτύχει τελικά και αυτό γιατί μετά από τόσα χρόνια κρατικών παρεμβάσεων και επιχορηγήσεων, η διαφορά των μισθών μεταξύ Δύσης και Ανατολής είναι τόσο μεγάλη πια, που κατά την γνώμη μου μόνο με πόλεμο μπορεί να “γεφυρωθεί”, για να μην μιλήσουμε και για τις διαφορές στην φορολογία αλλά και στις κοινωνικές παροχές.

Στις μέρες μας λοιπόν η όποια οικονομική ανάπτυξη όχι μόνο της Δύσης αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της Ανατολής και ειδικά της Κίνας, βασίζεται κατά την γνώμη μου στα μηδενικά επιτόκια, στα “άπειρα” fiat χαρτονομίσματα, αλλά τώρα πια κυρίως στα κρατικά ελλείμματα των περισσότερων Δυτικών κρατών και ειδικά των Αμερικανών με το έλλειμμα του 1 trillion και κάτι το χρόνο, το οποίο όπως και τα υπόλοιπα ελλείμματα και χρέη των περισσότερων κρατών της Δύσης είναι απλά μη διατηρήσιμα και ας “χτυπάνε τον κώλο” τους κάτω και ο Μπέν και ο Μπάρακ, αλλά και όλοι μαζί Αμερικανοθρεμένοι εκπρόσωποι της “νέας” οικονομίας.

Έτσι λοιπόν τώρα πια για να καταφέρει να αναπτυχθεί πραγματικά η παγκόσμια οικονομία και ειδικά οι Αμερικανική, θα πρέπει κατά την γνώμη μου πρωτίστως να σκάσει αυτή η τεράστια και παγκόσμια πιστωτική φούσκα και κατόπιν η αγορά να αφεθεί ελεύθερη και ανεπηρέαστη να αποφασίσει αυτή πόσο χρήμα χρειάζεται και ποιες είναι οι επενδύσεις που πρέπει να διατηρηθούν αλλά και ποιες πρέπει να ρευστοποιηθούν γιατί απλά δεν είναι μη διατηρήσιμες, πράγμα όμως το οποίο κρίνεται ως μη αποδεκτό πια από την υπάρχουσα γενική νοοτροπία τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών, διότι όπως είναι φυσικό αυτό θα επιφέρει μεγάλο βραχυπρόθεσμο “πόνο”, κάτι στο οποίο δεν έχει συνηθίσει σχεδόν κανείς τα τελευταία χρόνια ειδικά στην Δύση.

Όμως αντίθετα αυτό που βλέπουμε τώρα στην πραγματικότητα τόσο σε Ευρώπη όσο και στην Αμερική είναι αντί να απελευθερώνονται οι οικονομίες και να μειώνονται οι φορολογίες, αυτές να αυξάνονται, τα ελλείμματα να διατηρούνται τα χρέη να μεγαλώνουν και ο έλεγχος να γίνεται όλο και πιο κρατικός αλλά και όλο και πιο κεντρικοποιημένος, όπως δηλαδή γινόταν και παλαιότερα στα κομουνιστικά κράτη, με τις Ευρωπαϊκές τράπεζες να αποτελούν το τελευταίο και τρανό παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Και φυσικά επειδή το κράτος είναι ο κατ' εξοχήν ειδικός στα πεταμένα λεφτά και επειδή στην πράξη τίποτε δεν είναι άπειρο, ανακαλύπτουμε κάποια στιγμή “ξαφνικά” ότι τα λεφτά μας τέλειωσαν ξανά, μαζί φυσικά με την εικονική πληθωριστική ανάπτυξη και αυτό γιατί το ΑΕΠ παύει να αυξάνεται περαιτέρω και αυτό ξανά σύμφωνα με τους απανταχού “παιχταράδες” διοικούντες αλλά και τους cheerleaders οικονομολόγους τους, επειδή μάλλον δεν τυπώσαμε από την αρχή αρκετά.

Με αυτά και με αυτά όμως, το κάλπικο χρήμα που κυκλοφορεί εκεί έξω με την μορφή χρέους και δανεικών είναι τόσο πολύ τώρα, που ίσως ούτε και με μια σημαντική επιστημονική ανακάλυψη να μην μπορεί να “απορροφηθεί” ομαλά πια και έτσι να μπορέσουμε τελικά να γλιτώσουμε από την ολοκληρωτική κατάρρευση.

Μια επιστημονική ανακάλυψη που ούτως ή άλλως κατά την γνώμη μου δεν έχει φανεί ακόμη ή και να υπάρχει ήδη στα “σκαριά” το πιο πιθανό είναι να αργήσει να δώσει απτά οικονομικά αποτελέσματα και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο εγώ προσωπικά θεωρώ ως πιο πιθανό το να καταρρεύσουμε οικονομικά στο αμέσως προσεχές διάστημα, παρά να δούμε να εμφανίζεται η πραγματική και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη την οποία “οραματίζονται” οι αφελείς και μόνιμα “χαζοχαρούμενοι” οπαδοί των μετοχών.

Άρα για το ότι αυτός ο κύκλος θα τελειώσει πάρα πολύ άσχημα, γι' αυτό είμαι βέβαιος πια.

Αυτό που ψάχνω ακόμη να βρω είναι, το αν κοιτώντας κάποια στιγμή το πώς ζούσαμε και το πως ζούμε τώρα ειδικά εμείς οι Δυτικοί, θα νομίσουμε απλά ότι ήρθε το τέλος του κόσμου και ότι τελικά οι Μάγιας και ο Νοστράδαμος είχαν δίκιο σε αυτά που έλεγαν ή αν θα έχει έρθει όντως το τέλος του κόσμου δια του τέλους της οικονομικής ανάπτυξης ιδίως για εμάς τους Δυτικούς, έτσι όπως την ζήσαμε από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και μετά.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Or maybe it's only the end of the blog...

Με την παρούσα ανάρτηση ολοκληρώνεται ουσιαστικά ο πρώτος κύκλος του blog αυτού, μιας ανάρτησης η οποία θεωρώ ότι τοποθετεί και τα τελευταία κομμάτια σε αυτό το παγκόσμιο οικονομικό “παζλ” έτσι όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τώρα κατά την άποψή μου, αλλά κυρίως όπως αναμένω περίπου αυτό να διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον.

Αν κάποια στιγμή από από εδώ και πέρα η παγκόσμια οικονομία αντί να συντριβεί όπως εγώ και πολύ άλλοι αναμένουμε “απογειωθεί” στην κυριολεξία παρουσιάζοντας μια πραγματική και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, τότε το πιο πιθανό είναι πως δεν θα ξαναγράψω ποτέ και έτσι αυτό το blog θα “αυτοκαταστραφεί”.

Εάν και εφόσον όμως αρχίσουν να γίνονται σταδιακά αυτά για τα οποία εγώ και πολλοί άλλοι έχουμε “προειδοποιήσει” εδώ και καιρό, τότε μάλλον θα επανέλθω “δριμύτερος” προσπαθώντας αυτή τη φορά να συνθέσω ένα άλλο “παζλ”, αυτή τη φορά (ελπίζω) ενός κύκλου μετοχών και μιας πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης.

Καλή χρονιά σε όλους σας...

Αυτό το blog ήταν από την αρχή “καταδικασμένο”..

Από την αρχή της δημιουργίας αυτού του blog γνώριζα πως αυτό δεν είχε καμιά τύχη για να υπάρχει και μετά από αρκετά χρόνια.

Και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά κυρίως επειδή ο δημιουργός του ήταν και είναι ένας “υπέρμαχος” και φανατικός υποστηρικτής των κύκλων τόσο στις αγορές όσο και στην ίδια την ζωή και κατά συνέπεια γνωρίζει πολύ καλά πως όλα σχεδόν τα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος.

Γι' αυτό λοιπόν και από σήμερα 22/12/2012 αυτό το blog σταματά να προβλέπει οικονομικές καταστροφές και συστημικές καταρρεύσεις, συντασσόμενο με τα Κέλτικα ημερολόγια τα οποία από σήμερα σταματούν και αυτά να προβλέπουν το μέλλον αυτού του “μάταιου” κόσμου.

Γιατί όχι μόνο από κερδοσκοπική διαίσθηση αλλά και από κοινή λογική μιλώντας, εγώ προσωπικά αν ήταν να ποντάρω τα λεφτά μου στον Αντώνη, στην Άγγελα, στον Μπάρακ στον Μπέν ή στον Νοστράδαμο, θα τα πόνταρα αναμφισβήτητα όλα στο Νοστράδαμο, δηλαδή όλα στο μαύρο.

Και αυτό γιατί μπορεί να μην είμαι σε θέση να γνωρίζω αν έχουμε μπροστά μας μια παγκόσμια πυρηνική ή φυσική καταστροφή ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αλλά πάντως μια παγκόσμια οικονομική καταστροφή θεωρώ ότι την έχουμε ήδη στο “τσεπάκι” μας.

Μια καταστροφή που μπορεί βέβαια να μην είναι και το τέλος του κόσμου στην κυριολεξία, αλλά το τέλος του κόσμου της ανάπτυξης όπως τον ξέρουμε τώρα ειδικά εμείς οι Δυτικοί από το ξέσπασμα της βιομηχανικής επανάστασης και μετά, είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα πια.

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι σταματώ κυρίως γιατί έχω κουραστεί αρκετά και θέλω να ασχοληθώ λίγο και με τα βιβλία μου, τον γιο μου και το διάβασμα του, καθώς και με την προετοιμασία των μαθημάτων μου (αυτό και αν είναι ένδειξη ότι μπορεί τελικά και να σωθούμε ως έθνος).

Όμως η ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι μετά από εκατό και πλέον αναρτήσεις θεωρώ πως ότι ήταν να πω και να γράψω το έχω ήδη πει και γράψει και έτσι από εδώ και πέρα κινδυνεύω να γίνω κουραστικός επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα, αλλά με διαφορετικά λόγια.

Παρ' όλα αυτά το blog αυτό θα μείνει ανοικτό για όποιον θέλει να επικοινωνεί μαζί μου και δεσμεύομαι πως όταν με το καλό ξεκουραστώ το πιο πιθανό είναι να επανέλθω “δριμύτερος” ανάλογα με τις διεθνείς και όχι μόνο εξελίξεις, αν φυσικά μέχρι τότε δεν με έχει προλάβει ο Νοστράδαμος ή ο θεός ο ίδιος.

Κάνοντας ένα πρόχειρο “ταμείο” για όλον αυτόν τον ενάμιση χρόνο που έγραφα σε αυτό το blog ότι μου “κάπνιζε”, νομίζω πως δεν μπορώ μεν να ξέρω αν και τι πρόσφερε αυτό στην “ανθρωπότητα” και στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αλλά αυτό που ξέρω καλά είναι ότι όλο αυτό τον καιρό εγώ πέρασα καλά.

Επιπλέον για αυτό που δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς, είναι πως άλλαζα απόψεις συχνά και ανάλογα με το ποιο πλευρό ξυπνούσα κάθε πρωί ή με βάση το πως κυμαινόντουσαν οι δείκτες του χρηματιστηρίου.

Από την άλλη μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι έγραφα μπούρδες και ανοησίες, αλλά νομίζω ότι πρέπει ταυτόχρονα να παραδεχθεί ότι τις έγραφα με μέθοδο που θα έλεγε και ο Κοστολάνι και έτσι νομίζω πως στο τέλος κατάφερα να κατασκευάσω ένα ολοκληρωμένο οικονομικό μπουρδο-μοντέλο.

Απόδειξη γι' αυτό είναι πως αντίθετα με ότι πίστευα στην αρχή όταν κατασκεύαζα αυτό το blog, δεν βρέθηκε ούτε ένας “Αμερκανοθρεμένος” ή μη εκπρόσωπος της “νέας” ή μη οικονομίας για να με “κοντράρει” έντονα με οικονομικά επιχειρήματα, δείγμα πως το οικονονομολο-μπουρδο-μοντέλο μου ή ήταν δύσκολα αντιμετωπίσιμο ή εντελώς ανάξιο σχολιασμού ή και τα δύο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως νομίζω ότι μέχρι το 2015 θα ξέρουμε όλοι μας αν το blog αυτό έλεγε τόσο καιρό μπούρδες και ανοησίες ή κατάφερε τελικά να αποδείξει πως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το τι περίπου θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, εξαιρουμένου του χρόνου βεβαίως βεβαίως.

Πάντως και αντικειμενικά μιλώντας εμένα μου φαίνεται πως κάθε μέρα που περνά μας φέρνει περισσότερο κοντά σε αυτά που πιστεύω ότι θα γίνουν τελικά παρά μας απομακρύνει, με τα τεράστια κατά την γνώμη μου οικονομικά και όχι μόνο προβλήματά μας να μεγαλώνουν αντί να βρίσκουν λύση και αυτό παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των απανταχού διοικούντων μας, οι οποίοι προσπαθούν όλο αυτό τον καιρό να μας πείσουν ότι τα χειρότερα πέρασαν τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Αμερική.

Όμως όπως και να έχουν τα πράγματα, το μόνο σίγουρο είναι ότι τον ενάμιση αυτό χρόνο παρά την γενική αλλά και την δική μου απαισιοδοξία, εγώ τουλάχιστον το διασκέδασα και αυτό εύχομαι και δια υμάς.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχηθώ ολόψυχα στον Αντώνη καλή επιτυχία στο έργο του, αν και εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως η οικονομία δεν είναι μόνο θέμα ψυχολογίας και πως δεν αρκεί απλά κανείς να είναι αισιόδοξος για να λυθούν τα προβλήματα από μόνα τους, την στιγμή μάλιστα που αυτά είναι από πολύ σοβαρά έως συστημικά και κυρίως όταν δεν έχει καταλάβει κανείς ποιο πραγματικά είναι το πρόβλημα.

Ακόμη θα ήθελα να τον προειδοποιήσω πως αν συνεχίσει τις μειώσεις στο μισθό μου και υποψιαστώ ότι τελικά θα πάμε εκεί που θα πηγαίναμε και με την δραχμή και ότι τόσο καιρό απλά χάσαμε τον χρόνο μας, τότε θα γίνω και εγώ τραβεστί φιλελεύθερος και θα ψηφίσω τον Αλέξη στις επόμενες εκλογές.

Τέλος κλείνοντας τον πρώτο κύκλο αυτού του blog, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που αφιερώνατε κάποιο από τον χρόνο σας για να διαβάσετε αυτά που ούτε η γυναίκα μου δεν ήθελε να διαβάσει και να στείλω ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που τόσο καιρό ψήφιζαν ως αστείες τις αναρτήσεις μου είτε το εννοούσαν είτε όχι:

Από εδώ και πέρα τέρμα τα αστεία...

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Εύχομαι σε όλους εσάς καλά Χριστούγεννα και κακή τύχη στους Μάγιας και στον Νοστράδαμο..

Σύντροφοι δυστυχώς ηττηθήκαμε...

Την δεκαετία του '70 οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα ηττήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ από τους Κινεζο-Βιετναμέζους Βιετκόνγκ, παρ΄ ότι ήταν κατά γενική ομολογία πολύ ισχυρότερη στρατιωτικά δύναμη από τους αντιπάλους της.

Όμως ότι δεν κατάφεραν τότε οι ΗΠΑ δια της βίας και με την ισχύ των όπλων τους, δηλαδή να αναγκάσουν τους αντιπάλους τους να απαρνηθούν το κομουνιστικό σύστημα, το κατάφεραν λίγο αργότερα με την ισχύ και την ανωτερότητα του οικονομικού τους συστήματος, του καπιταλισμού.

Και αυτό γιατί όπως αποδείχθηκε περίτρανα για άλλη μια φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, το κίνητρο για πλούτο και άνοδο του βιοτικού επιπέδου ήταν και είναι πάντα ισχυρότερο και από το πιο δυνατό πολεμικό όπλο.

Όμως αυτός θα είναι κατά την γνώμη μου και ο λόγος που σε λίγο η Ανατολή και το οικονομικό της σύστημα, θα επικρατήσει κατά κράτος έναντι του τωρινού οικονομικού συστήματος της Δύσης.

Και αυτό γιατί θεωρώ πως μετά από την περίτρανη αυτή οικονομική της νίκη, η Δύση “επαναπαύτηκε” στις δάφνες της και έτσι τώρα οι ρόλοι στην πραγματικότητα έχουν κατά την γνώμη μου αντιστραφεί.

Έτσι λοιπόν τώρα ενώ πχ στην Κίνα και στο Βιετνάμ έχει αρχίσει πια να εφαρμόζεται ο καπιταλισμός στα πρώτα νηπιακά του στάδια και το μόνο που έχει μείνει για να θυμίζει το παλαιό κομουνιστικό σύστημα είναι κάποια ονόματα και τα σύμβολα στις σημαίες, στα περισσότερα δυτικά κράτη αντίθετα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ο σοσιαλισμός και το μόνο που έχει μείνει πια σε αυτά από το καπιταλιστικό σύστημα, είναι η φήμη πως οι χώρες αυτές είναι ακόμη καπιταλιστικές, καθώς ακόμη και μερικοί ηλίθιοι οι οποίοι συνεχίζουν να διαλαλούν σε κάθε τόνο ότι “είναι ο καπιταλισμός που καταρρέει ηλίθιε”.

Η παρακμή της Δύσης...

Έτσι λοιπόν μετά και από την κατάρρευση του κομουνιστικού συστήματος, αυτό που ουσιαστικά καρπώθηκε η Δύση ως “λάφυρο” για την νίκη της αυτή ήταν το άνοιγμα πολλών και νέων “παρθένων” αγορών, με καταναλωτικά “στερημένους” πελάτες έτοιμους για να καταναλώσουν με μανία τα παντός φύσεως προϊόντα που παρήγαγαν οι Δυτικές πολυεθνικές.

Ταυτόχρονα όμως η κατάρρευση αυτή του κομουνισμού έδωσε μια τεράστια ώθηση και στην αγορά εργασίας, απελευθερώνοντας άφθονο εργατικό δυναμικό και κυρίως πάμφθηνο σε σχέση με τους μισθούς της Δύσης.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα κέρδη των περισσότερων Δυτικών εταιριών να απογειωθούν στην κυριολεξία, γιατί από την μία αυτές αύξαναν συνεχώς τους τζίρους τους βρίσκοντας διαρκώς νέους πελάτες, ενώ από την άλλη μπορούσαν να παράγουν πια με μικρότερο κόστος φθηνότερα προϊόντα, μια που σταδιακά άρχισαν να μεταφέρουν την παραγωγή τους στην Ασία.

Όμως ενώ τα κέρδη των Δυτικών εταιριών αυξανόταν διαρκώς και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Δύσης ανέβαινε συνεχώς και ραγδαία όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, τα οικονομικά θεμελιώδη της άρχισαν σιγά σιγά να διαβρώνονται και να εξασθενούν.

Έτσι και με την παραγωγή να έχει μεταφερθεί ουσιαστικά στην Ασία, τα οικονομικά προβλήματα στην Δύση δεν άργησαν να φανούν, με την ανεργία να αρχίσει να αυξάνεται και τον αποπληθωρισμό να αρχίζει πια να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, τόσο στους μισθούς όσο και στα διάφορα άλλα περιουσιακά στοιχεία.

Όμως επειδή στις περισσότερες χώρες της δύσης ήταν και είναι ανεπίτρεπτο να μειώνονται οι μισθοί αλλά ακόμη και αυτές οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων γιατί αυτό κάνει τους πολίτες φτωχότερους άρα και δυσαρεστημένους, οι οικονομικές υφέσεις που μοιραία εμφανίστηκαν για την αποκατάσταση της ισορροπίας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θεωρήθηκαν “μιάσματα” και έτσι “καταπολεμήθηκαν” δια του κρατικού δανεισμού αλλά και της άκρατης εκτύπωσης κάλπικου χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, με τελικό αποτέλεσμα τώρα κάτω από τα θεμελιώδη της Δύσης να υπάρχει πια το χάος.

Έτσι λοιπόν στα δυτικά κράτη όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί για να διατηρήσουν τις “καρέκλες” τους αλλά και συνεχώς ευχαριστημένους τους ψηφοφόρους τους, μετατράπηκαν ουσιαστικά σε οικονομικοί πρωταγωνιστές, δανειζόμενοι ασύστολα, μεγαλώνοντας υπέρμετρα το κράτος και παρεμβαίνοντας με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσαν στις αγορές, οι οποίες έπαψαν πια να είναι ελεύθερες όπως σε ένα γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα.

Από την άλλη, βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού όπως το ρίσκο, ο ανταγωνισμός, το εταιρικό κέρδος και ο πλούσιος επιχειρηματίας δαιμονοποιήθηκαν και στοχοποιήθηκαν, όπως δηλαδή είχε γίνει και παλαιότερα στα πρώην κομουνιστικά κράτη.

Έτσι σιγά σιγά στα περισσότερα δυτικά κράτη σχεδόν όλοι σύσσωμοι, από μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και επιχειρήσεις μέχρι και πολίτες, άρχισαν να ζητούν και τελικά πέτυχαν στις περισσότερες περιπτώσεις από το κράτος να τους “προστατέψει” και να τους διασώζει συνεχώς σε περιπτώσεις αποτυχίας και όλα αυτά με δημιουργημένες από το κράτος θέσεις εργασίας, με διάφορα προγράμματα επιδοτήσεων και ειδικά προνόμια, ενώ από την άλλη οι πλούσιοι από την Ευρώπη έως την Αμερική έχουν αρχίσει πια να ενοχοποιούνται για τα τωρινά οικονομικά προβλήματα της Δύσης και να φορολογούνται με όλο και μεγαλύτερους συντελεστές .

Με αυτά και με αυτά λοιπόν τελικά το σύστημα που έχει επικρατήσει τώρα πια στα περισσότερα δυτικά κράτη δεν είναι ο καπιταλισμός που ξέραμε, αλλά το σύστημα του “ και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος”.

Και αυτό γιατί τώρα που χάσαμε την παραγωγή, για να μπορούμε να έχουμε μια εικονική ανάπτυξη και να περνάμε καλά με τα παντός φύσεως δανεικά, μετατρέψαμε μεν το τραπεζικό σύστημα σε Fractional, αλλά επειδή θέλουμε και να πολλαπλασιάζουμε το κυκλοφορούν χρήμα, αλλά ταυτόχρονα και να δανείζουμε τα λεφτά των καταθετών ουσιαστικά χωρίς ρίσκο, κάθε φορά που χρεοκοπεί το τραπεζικό σύστημα κάνουμε και ένα bailout για να μην χάσει ο κόσμος τα λεφτά του.

Έτσι οι τράπεζες από βασικοί πυλώνες του πάλαι ποτέ καπιταλιστικού συστήματος, έχουν ουσιαστικά καταλήξει πια να μην είναι ούτε καν ιδιωτικές εταιρίες, αλλά κρατικές και παρακλάδια της εκάστοτε κυβέρνησης, όπως δηλαδή ήταν και παλαιότερα στα πρώην κομουνιστικά κράτη.

Και φυσικά με την FED και την ΕΚΤ να δημιουργούν τελευταία συνεχώς όλο και μεγαλύτερο χρέος για να χρηματοδοτήσουν είτε άμεσα είτε έμμεσα τις διάφορες κρατικές σπατάλες, το σύστημα έχει γίνει πια το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” ή μάλλον ακόμη χειρότερα το “πάντα κάποιος άλλος κερνάει και το Κράτος Γιάννης πίνει”.

Στην πραγματικότητα η Δύση βουλιάζει...

Έτσι τώρα οι περισσότερες από τις δυτικές κυβερνήσεις είναι απίθανο πια να επιστρέψουν ποτέ τα χρέη τους, και έτσι από ότι δείχνουν τα πράγματα η εποχή της ψεύτικης ανάπτυξης με τα δανεικά από τα κάλπικα fiat χαρτονομίσματα πλησιάζει προς το τέλος της.

Κατά συνέπεια λοιπόν το χρέος θα πρέπει πια να αναδιαρθρωθεί στο σύνολό του, πράγμα που σημαίνει ότι πλησιάζει η ώρα που το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Δύσης θα μειωθεί ραγδαία, είτε δια του πληθωρισμού, είτε δια του αποπληθωρισμού και της λιτότητας.

Αυτό βέβαια μπορεί να μην είναι και το τέλος του κόσμου, όμως σίγουρα θα είναι κατά την γνώμη μου το τέλος του μοντέλου του σύγχρονου δυτικού κράτους πρόνοιας και του ψεύτικου πλούτου με τα παντός φύσεως δανεικά.

Όλα αυτά λοιπόν σημαίνουν πως μάλλον η Δύση εισέρχεται πια κατά την γνώμη μου σε μια περίοδο αναταραχών και παρατεταμένης αστάθειας, μπορεί και πιθανών πολέμων και ίσως με τελική κατάληξη την κατάλυση της ίδιας της δημοκρατίας στα περισσότερα κράτη της και την εγκαθίδρυση απολυταρχικών καθεστώτων, όπως δηλαδή είχε συμβεί και στα Ανατολικά κράτη όταν αυτά έχασαν την μάχη της βιομηχανικής επανάστασης, πριν σχεδόν από τριακόσια χρόνια.

Η κατά κράτος επικράτηση της Ανατολής..

Βέβαια από την άλλη μπορεί και η Ασία τώρα να μην διαθέτει και αυτή πραγματικό καπιταλισμό, αλλά σίγουρα διαθέτει ένα πολύ πιο γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα απ' ότι η Δύση.

Η αλήθεια λοιπόν κατά την γνώμη μου είναι πως οι Ασιάτες έχοντας πάρει πια την παραγωγή στο σύνολό της μας έχουν πια στο “χέρι” και πως τόσο η οικονομία των ΗΠΑ όσο και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών σχεδόν όλης της Δύσης, βασίζεται πια κατά κύριο λόγο στους Ασιάτες και κυρίως στους Κινέζους.

Έτσι λοιπόν μπορεί τώρα οι Ασιάτες ουσιαστικά να δουλεύουν για τους Δυτικούς σαν σκλάβοι για σχεδόν δύο δολάρια την ημέρα και χωρίς ασφάλεια και σύνταξη, καθώς ακόμη να είναι και στρατιωτικά κατώτεροι της Δύσης, όμως θεωρώ ότι όποια στιγμή θέλουν μπορούν άνετα να “γονατίσουν” τους Αμερικάνους αλλά και τα υπόλοιπα Δυτικά κράτη, τραβώντας κυριολεκτικά το χαλί κάτω από τα πόδια τους.

Διότι δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν πχ οι Κινέζοι έχουν κάποιο σχέδιο και τώρα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι ΗΠΑ κάνουν πως τους πληρώνουν για τα προϊόντα που τους πουλάνε, ή μήπως θέλουν σπρώχνοντας τις ΗΠΑ όλο και περισσότερο στο χρέος που οι ίδιοι κρατούν στα χέρια τους να τους έχουν στο “χέρι”, αυτό που ξέρω όμως στα σίγουρα είναι πως όταν αυτοί θελήσουν, μπορούν να δώσουν στην Δύση και ειδικά στους Αμερικάνους το τελειωτικό knock out χτύπημα, καταστρέφοντας τους οικονομικά και αυτούς και το δολάριο τους.

Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση τι θα κάνουν οι Αμερικάνοι και οι άλλοι Δυτικοί; Μήπως θα στείλουν τα αεροπλανοφόρα και τα αεροπλάνα τους για να βομβαρδίσουν τα εργοστάσιά τους στην Κίνα;

Και βέβαια μπορεί σε μια τέτοια οικονομική “ανακατωσούρα” αρχικά να υποφέρουν και οι Ασιάτες, όμως πιστεύω ότι με τον πληθυσμό και με την οικονομική ορμή που διαθέτουν, σύντομα θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τους χαμένους από την δύση πελάτες τους, βρίσκοντας νέους μέσα στην ίδια την ήπειρό τους, για να μπορέσουν έτσι να σταθούν πολύ πιο γρήγορα οικονομικά στα πόδια τους από ότι η Δύση, που μην έχοντας πια που να πιαστεί, θα πάει κυριολεκτικά άπατη.

Και όλα αυτά γιατί ουσιαστικά αυτό που αλλάζει κατά την γνώμη μου τώρα, είναι ότι οι Ασιάτες αποκτούν σιγά σιγά την απαραίτητη γνώση και την τεχνολογία που τους έλειπε και έτσι σε λίγο θα μπορούν να κάνουν ότι και οι Δυτικοί και το κυριότερο σε πολύ χαμηλότερες τιμές, με τελικό αποτέλεσμα να στείλουν άπατους τους μισθούς στην Δύση.

Έτσι λοιπόν όταν ακούσει κανείς ότι τα Ασιατικά πανεπιστήμια αρχίζουν πια να αποκτούν φήμη και ότι τα διάφορα επιστημονικά μυαλά ανά τον κόσμο αρχίσουν πια να απαρνιούνται το Harvard και το Yale για να πάνε να σπουδάσουν σε Ασιατικά πανεπιστήμια, τότε το παιχνίδι θα έχει ήδη χαθεί οριστικά για την Δύση.

Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα στην ουσία είναι κατά την γνώμη μου ότι οι περισσότεροι στην Δύση πιστεύουν πως ο καπιταλισμός έπρεπε λέει να αλλάξει γιατί ήταν πολύ σκληρός για τους πολίτες.

Αυτό που έχω να πω εγώ σε όλους αυτούς είναι ότι :

Κάτσε να να δεις πόσο σκληρό θα γίνει αυτό το τραβεστί Δυτικό καπιταλιστικό σύστημα, όταν τελικά καταρρεύσει...

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Προλαβαίνουμε να γίνουμε και εμείς φούσκα πατριώτες;...

Το χρηματιστήριο δίνει πάντα ευκαιρίες για κέρδη. Για την ακρίβεια εδώ που τα λέμε ανάμεσα σε όλες τις διαθέσιμες επενδύσεις, το χρηματιστήριο είναι αυτό που μπορεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να δώσει τα περισσότερα κέρδη.

Όμως επειδή όπως όλοι γνωρίζουμε “ουδέν καλόν αμιγές κακού”, το χρηματιστήριο είναι και αυτό που μπορεί μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να σου πάρει και τα αυγά και τα πασχάλια, δηλαδή και όλο το κεφάλαιο.

Αυτό νομίζω ότι αποδείχθηκε περίτρανα και στο Ελληνικό χρηματιστήριο, αρκετές μετοχές του οποίου αφού πρώτα έχασαν πάνω από το 90% της αξίας τους, κατόπιν μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες έδωσαν αποδώσεις της τάξεως του 500% και άνω και συνεχίζουν ακάθεκτες.

Έτσι αν κάποιος γνώριζε κατά την γνώμη μου απλά τα βασικά της θεμελιώδους αλλά και τεχνικής ανάλυσης, θα μπορούσε τώρα άνετα να έχει ήδη διπλασιάσει το κεφάλαιό του μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο.

Και όλα αυτά γιατί στο χρηματιστήριο τα πράγματα είναι κατά βάση πολύ απλά και έτσι το κυριότερο που πρέπει κατ' ουσίαν να βρει κανείς, είναι αν πράγματα στο άμεσο μέλλον από οικονομικής άποψης θα πάνε καλύτερα ή χειρότερα από ότι ήταν πριν.

Όμως όσο εύκολο και αν ακούγεται αυτό στην θεωρία, άλλο τόσο δύσκολο είναι στην πράξη και αυτό γιατί απαιτεί όχι μόνο οξεία αντίληψη, οξυδέρκεια και γνώσεις οικονομικών, αλλά και γνώσεις ανθρώπινης ψυχολογίας αλλά και συμπεριφοράς όχλου.

Και αυτό γιατί ακόμη και αν τα πράγματα δεν πάνε στα αλήθεια καλύτερα αλλά χειρότερα στο άμεσο μέλλον από οικονομικής άποψης, στην πραγματικότητα για να πάει καλύτερα το χρηματιστήριο αρκεί οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι σε αυτό και ειδικά τα δυνατά χέρια, να πιστέψουν πως όντως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή ότι αυτό που θα βελτιωθεί στο άμεσο μέλλον και θα πάει καλύτερα από ότι ήταν πριν, θα είναι απλά η ανθρώπινη ψυχολογία.

Έτσι λοιπόν ενώ η αντιστροφή της τάσης στο Ελληνικό χρηματιστήριο ήταν κατά την γνώμη μου αρκετά προφανής για να γίνει έγκαιρα αντιληπτή από κάποιον σχετικό, αυτό που ήταν δύσκολο να γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων ήταν αν όλοι αυτοί που αγοράζουν όλο αυτό τον καιρό, αγόραζαν γιατί πιστεύουν ότι τα πράγματα θα πάνε όντως καλύτερα από οικονομικής άποψης στο άμεσο μέλλον ή απλώς κοροϊδεύουν χειραγωγώντας την αγορά προς τα πάνω, όπως δηλαδή έκαναν αρκετές φορές κατά την διάρκεια αυτού του σχεδόν τρίχρονου Ελληνικού bear market.

Νομίζω ότι το σημαντικότερο σημείο καμπής για να συνειδητοποιήσει κανείς αν όλοι αυτοί αγοράζουν στα σοβαρά στο Ελληνικό χρηματιστήριο γιατί ποντάρουν στην Ελληνική σωτηρία ή απλώς κοροϊδεύουν, ήταν η εκταμίευση της επόμενης Ελληνικής δόσης.

Μιας δόσης την οποία φυσικά κάποιος με την στοιχειώδη αντίληψη πιστεύω ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα από τις εκλογές και μετά, γνώριζε φυσικά εκ των προτέρων ότι τελικά θα την πάρουμε.

Και αυτό γιατί με το που βγήκε ο Αντώνης το πιο πιθανό ήταν ότι από την μια θα συνεχίζαμε την γνωστή συνταγή με τα “Yes Sir” και τις κωλοτούμπες, ενώ από την άλλη θα συνεχίζαμε και το γνωστό κόλπο του να κάναμε πως κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στην οικονομία μας (βλέπε απελευθέρωση επαγγελμάτων, αποκρατικοποιήσεις κτλ), ενώ από την άλλη οι “λαχανάδες” των Βρυξελλών θα κάνανε και αυτοί με την σειρά τους ότι κάνουν όλο αυτό τον καιρό, δηλαδή ότι μας ελέγχουν.

Και όλα αυτά γιατί ήδη έχει γίνει πια ολοφάνερο και από τον τελευταίο ανόητο σε αυτή την ήπειρο, πως αυτοί τελικά φοβούνται πιο πολύ από εμάς μην τυχών και καταρρεύσουμε και τους πάρουμε μαζί μας στον “αγύριστο”, τόσο αυτούς και το ελαττωματικό τους νόμισμα, όσο και την ελαττωματική τους ένωση.

Νομίζω λοιπόν πως τώρα πια φαίνεται ξεκάθαρα ότι η τάση στο Ελληνικό χρηματιστήριο συνεχίζει να είναι ανοδική και πως όλοι αυτοί που αγόραζαν από το καλοκαίρι και μετά μάλλον δεν κορόιδευαν, τουλάχιστον όσον αφορά τα χαρτιά με τα καλά θεμελιώδη.

Επειδή λοιπόν δεν βλέπω το λόγο οι μετοχές των καλών Ελληνικών εταιριών (και όχι μόνο) να μην συνεχίσουν να ανέβουν κι άλλο στο αμέσως προσεχές διάστημα, νομίζω ότι αυτό που μένει πια σε όλους εμάς είναι να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους αυτή η άνοδος μπορεί να διακοπεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Διότι αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά κακό στο άμεσο μέλλον, τότε πιστεύω ότι  προλαβαίνουμε ακόμη και φούσκα να γίνουμε που λέει ο λόγος και αυτό μόνο και μόνο επειδή όπως είπαμε, το μόνο σίγουρο είναι πως το χρηματιστήριο μπορεί να δώσει ασύλληπτα κέρδη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Τα ναυάγια σωρό....

Έτσι λοιπόν μπορεί εγώ προσωπικά να μην είμαι σε θέση να γνωρίζω ακριβώς το τι πιστεύουν και κυρίως το πως νιώθουν όλοι αυτοί που τώρα αγοράζουν μετοχές στο Ελληνικό χρηματιστήριο, αυτό που γνωρίζω όμως καλά, είναι πως εγώ νιώθω σαν να χορεύω σε μια ορχήστρα ενός καραβιού το οποίο ξέρω ότι σύντομα θα βουλιάξει και το μόνο που μένει πια να μάθω είναι το πώς, αλλά κυρίως το πότε θα βουλιάξει.

Για αυτό και τώρα στην κυριολεξία “χορεύω” με το ένα αυτί μου στην μουσική και το άλλο σε επιφυλακή μην τυχών και ακούσω τον ήχο από την αναμενόμενη κατ' εμέ σύγκρουση, ενώ ταυτόχρονα το ένα μάτι μου είναι στραμμένο στο πάτωμα για να διαπιστώσω έγκαιρα το πότε η κλίση θα έχει γίνει μη αναστρέψιμη μια που το καράβι ήδη βάζει νερά, ενώ το άλλο μάτι μου το έχω συνεχώς στην πόρτα μην τυχών και αυτή ανοίξει και μπει μέσα ο Αλέξης, για να την κοπανήσω έγκαιρα πηδώντας από το παράθυρο μην τυχών και εγκλωβιστώ.

Το Ελληνικό Ναυάγιο....

Εκτός και αν όλοι αυτοί που αγοράζουν τώρα πιστεύουν ότι μπορεί θα μας σώσει τελικά ο Αντώνης που παλαιότερα μας έλεγε πως είναι κατά της λιτότητας και ότι δεν πρέπει να μειώνουμε λέει τους μισθούς γιατί αυτό μειώνει την κατανάλωση και τα κρατικά έσοδα και έτσι εμποδίζεται η επανεκκίνηση της Ελληνικής οικονομίας.

Ή ότι αν δεν καταφέρει τελικά να μας σώσει ο Αντώνης, θα μας σώσει τελικά ο Αλέξης, κάνοντας και αυτός απλά μια κωλοτούμπα όπως ο Αντώνης, όταν με την σειρά του εκλεγεί πρωθυπουργός.

Η ακόμη-ακόμη αν δεν μας σώσει κανείς από αυτούς, θα έρθει τελικά ο Λιάκος με τα παλικάρια του για να μας σώσει, υποχρεώνοντας μας όλους να κάνουμε από ένα “εγέρθητω” και από μια κωλοτούμπα.

Αυτό λοιπόν που έχω να πω εγώ σε όλους αυτούς που πιστεύουν κάποιο από τα παραπάνω, είναι πως μακάρι να μας σώσει τελικά κάποιος από όλους αυτούς, αλλά δυστυχώς έχω την άποψη ότι πριν έρθει η πολυπόθητη σωτηρία δια της ανάπτυξης για την οποία τώρα όλοι μιλούν και αναζητούν, θα έχει έρθει πρώτα η σύγκρουση με την ίδια την πραγματικότητα και έτσι θα έχει βουλιάξει ήδη το καράβι όχι μόνο αυτής της κυβέρνησης και της επόμενης, αλλά και της ίδιας της χώρας.

Το Ευρωπαϊκό ναυάγιο..

Βέβαια μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς που αγοράζουν τώρα να πιστεύουν ότι τελικά θα σωθούμε λέει, γιατί οι Ευρωπαίοι θέλουν να μας σώσουν, κρατώντας μας τελικά στο Ευρώ.

Ξανά μακάρι, αλλά όπως έχω ξαναπεί και εγώ θέλω να τα φτιάξω με την Σκλεναρίκοβα, αλλά το θέμα δεν είναι το τι θέλω, αλλά το τι μπορώ.

Γιατί από ότι βλέπω εγώ, εμείς μάλλον δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να γίνουμε όχι μόνο Ευρωπαίοι αλλά ούτε καν κράτος, αλλά το μόνο που θέλουμε είναι το ευρώ.

Όμως όταν κάποια στιγμή σύντομα συνειδητοποιήσουμε το πόσο τελικά θα φτωχύνουμε ακόμη και δια του ευρώ, μάλλον δεν θα το θέλουμε ούτε καν και αυτό.

Εκτός και αν όλοι αυτοί που αγοράζουν τώρα πιστεύουν ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θα τα καταφέρουν τελικά εκεί που για τριάντα και πλέον χρόνια απέτυχαν, δηλαδή να μας κάνουν Ευρωπαίους, όταν μάλιστα για σχεδόν τρία χρόνια τώρα δηλαδή από τότε που ξεκίνησε η κρίση, δεν κατάφεραν να μας κάνουν ούτε καν κράτος ακόμη.

Και όλα αυτά χωρίς ακόμη να έχουν κάνει απολύτως τίποτε για την πολυπόθητη Ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά αντίθετα αυτό που μας έχουν κάνει είναι ακόμη πιο μπάχαλο και από δυο χωριά Ευρωπαίους χωριάτες (βόρειοι -νότιοι), με τον έναν να πιστεύει ότι φταίνε οι Βορειοευρωπαίοι και η χοντροκώλα η Μέρκελ, τον άλλον να πιστεύει ότι υπάρχει σχέδιο από τους Ευρωπαίους μασόνους τραπεζίτες για να μας κατακτήσουν, τον άλλον ότι φταίνε οι μετανάστες και η Αλ Κάιντα και τέλος κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι φταίει λέει ο σούπερμαν και ο Μπομπ Σφουγγαράκης.

Κατά συνέπεια λοιπόν με αυτά και με αυτά στην ΕΕ αντί να αυξάνεται το αίσθημα του να “έρθουμε επιτέλους πιο κοντά”, αρχίζουν να πληθαίνουν οι φωνές αμφισβήτησης για την Ευρωπαϊκή ιδέα, κάτι το αδιανόητο για πριν από λίγα χρόνια, με την αντιπάθεια μεταξύ των λαών να αυξάνεται συνεχώς και με τον έναν να ρίχνει την ευθύνη για τα Ευρω-προβλήματα στο άλλον.

Αυτό που βλέπω λοιπόν εγώ είναι πως σε λίγο οι Ευρωπαίοι δεν θα μπορούν να σώσουν ούτε το δικό τους το καράβι, το οποίο απ' ότι φαίνεται βουλιάζει και αυτό με τα προβλήματα σε όλη την Ευρώπη να γίνονται συνεχώς περισσότερα και να διογκώνονται αντί να λύνονται, με τελικό αποτελέσματα κάποια στιγμή να έρθει και για αυτούς η σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Το ναυάγιο της παγκόσμιας οικονομίας...

Αλλά ακόμη και να καταφέρουν να κρατήσουν οι Ευρωπαίοι για αρκετά μεγάλο διάστημα και το Ελληνικό αλλά και το δικό τους το καράβι στην επιφάνεια βάζοντας τελικά μπροστά και αυτοί συνεχώς τις μηχανές (πρέσες) της ΕΚΤ, αυτό που ίσως δεν βλέπουν όλοι αυτοί που τώρα αγοράζουν μετοχές όχι μόνο στο Ελληνικό χρηματιστήριο αλλά και σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου, είναι ότι κατά πάνω μας (τους) μάλλον έρχεται ένα ακόμη μεγαλύτερο παγόβουνο, αυτό της συστημικής κατάρρευσης του παγκόσμιου αυτού ελαττωματικού οικονομικού συστήματος των δανεικών με τα άπειρα fiat χαρτονομίσματα, τα χαμηλά επιτόκια και το fractional banking system.

Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι και να την γλιτώσουμε εμείς προσωρινά, όταν τελικά η παγκόσμια οικονομία “τρακάρει” πάνω σε αυτό αυτό το τεράστιο παγόβουνο, τότε τελικά θα βυθιστούμε αύτανδροι όχι μόνο εμείς αλλά και όλα τα άλλα “ναυάγια” της Δύσης.

Διότι ας μην γελιόμαστε, σχεδόν όλα τα κράτη στη Δύση στο ίδιο καζάνι βράζουν, με την Ελλάδα απλώς να κρατάει την σημαία σε αυτόν τον οικονομικό χορό του Ζαλόγγου, με τα δανεικά από τα κρατικά χρέη και ελλείμματα.

Διότι δυστυχώς δεν ήταν μόνο οι Έλληνες πολιτικοί που “βγήκαν μπροστά” όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και δανείστηκαν ασύστολα προκειμένου να μην πέσουν οι μισθοί των πολιτών της Δύσης όταν η παραγωγή άρχισε σιγά σιγά να μεταφέρεται προς Ανατολή μεριά, αλλά σχεδόν όλοι στην Δύση έσυραν τον χορό των χρεών και των ελλειμμάτων με αποτέλεσμα αυτά τώρα να είναι τεράστια όχι μόνο και στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και στην ίδια την πάλαι ποτέ οικονομική υπερδύναμη του πλανήτη τις ΗΠΑ.

Έτσι έχω την άποψη ότι αν ο δημόσιος τομέας των ΗΠΑ σταματήσει να δανείζεται και να ξοδεύει προσπαθώντας να μειώσει το Αλογοσκούφιο έλλειμμα της τάξεως του 10% του ΑΕΠ που έχει σήμερα, τότε και η κατά τα άλλα “στέρεη” οικονομία των ΗΠΑ αντί να απογειωθεί όπως περιμένουν πολλοί σήμερα, θα σκάσει σαν καρπούζι όπως έσκασε και η Ελληνική και ο Dow Τζώνης θα πάθει ότι και το ΧΑΑ και ακόμη χειρότερα.

Όταν λοιπόν θα αρχίσουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν όλοι, πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας αλλά του παγκόσμιου αυτού οικονομικού συστήματος και πως είτε δια του υπερπληθωρισμού είτε δια του αποπληθωρισμού και της εσωτερικής υποτίμησης το μόνο σίγουρο είναι πως τελικά θα φτωχύνουν σχεδόν όλοι στη Δύση, τότε προβλέπω ότι αυτό που θα επικρατήσει τελικά θα είναι το σύστημα του “σώζων εαυτόν σωθήτω” και έτσι βλέπω πάλι εμείς να βυθιζόμαστε, γιατί τότε κανείς πια δεν θα μπορεί αλλά και δεν θα θέλει να μας κρατήσει στην επιφάνεια.

Τα επιχειρηματικά ναυάγια...

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει κατά την γνώμη μου αυτή τη στιγμή το Ελληνικό χρηματιστήριο, είναι το γεγονός ότι παραπάνω από τις μισές εισηγμένες εταιρίες του είναι πια όχι με το ένα πόδι στον τάφο, αλλά και με τα δύο.

Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα ρίχνοντας απλώς μια ματιά στις τριμηνιαίες οικονομικές καταστάσεις των εισηγμένων εταιριών του, οι οποίες είναι γεμάτες από ναυάγια ακόμη και εταιρειών υπεράνω πάσης υποψίας, που εντός ολίγου πρόκειται κατά την γνώμη μου να βυθιστούν αύτανδρα και ας ανεβαίνουν και οι τιμές αυτών των μετοχών τώρα που η τάση είναι ανοδική.

Με άλλα λόγια λοιπόν το Ελληνικό χρηματιστήριο έχει γεμίσει από εταιρείες “ζόμπι”, τις οποίες προσπαθούν να τις κρατήσουν όρθιες με” νύχια και με δόντια”, είτε οι ιδιοκτήτες τους είτε οι ίδιες οι τράπεζες που τις έχουν δανείσει, για να μην καταρρεύσουν μαζί τους και αυτές.

Από αυτό και μόνο μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει κανείς κατά την γνώμη μου δύο πράγματα:

Πρώτον ότι οι Ελληνικές (και όχι μόνο) τράπεζες θα χρεοκοπήσουν ξανά και δεύτερον ότι η ανεργία στην Ελλάδα πρόκειται σύντομα να περάσει όχι μόνο το 30% αλλά και το 40% και αν συνεχίσουν έτσι όπως πάνε τώρα πριν τελικά βυθιστούμε ολοκληρωτικά, μπορεί ακόμη και το 50%.

Και άντε να πω πως την χρεοκοπία των τραπεζών θα την αντιμετωπίσουν ξανά οι διοικούντες κάνοντάς τις πάλι bailout.

Την μεγάλη ανεργία όμως πως θα την αντιμετωπίζουν πριν αυτή προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές και χάος, μήπως κάνοντάς και τους άνεργους bailout προσλαμβάνοντας τους κάπου στο δημόσιο, όταν πχ εκλεγεί ο Αλέξης;

Και αυτό το λέω γιατί για να πετύχουν ανάπτυξη όλοι αυτοί στην Δύση και να καταφέρουν έτσι να μειώσουν την ανεργία, θα πρέπει πρώτα κατά την γνώμη μου να μάθουν τι είναι ανάπτυξη και πώς μπορεί να την πετύχει κανείς, γιατί ακόμη και αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω την άποψη ότι δεν το γνωρίζουν καν.

Άρα λοιπόν αυτό που νομίζω ότι γνωρίζω καλά πια, είναι πως η τάση στο Ελληνικό χρηματιστήριο θα αλλάξει ξανά όταν θα πλησιάζει η ώρα να βουλιάξουμε.

Αυτό όμως που δεν ξέρω ακόμη και τώρα, είναι το πότε θα γίνει αυτό και κυρίως το εάν τελικά θα βουλιάξουμε εμείς πρώτοι παίρνοντας μαζί μας και τους άλλους Δυτικούς ή θα βουλιάξουν πρώτοι αυτοί παίρνοντας τελικά και εμάς μαζί τους.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”

Τον έχουμε χάσει τον “μπούσουλα” σύντροφοι...

Κατά την γνώμη μου ο βασικός λόγος που κατέρρευσε ο κομουνισμός, ήταν γιατί οι κομουνιστές είχαν καταργήσει εντελώς τις αγορές και έτσι οι πολίτες δεν είχαν κίνητρο ούτε να παράγουν αλλά ούτε ήξεραν και το τι πραγματικά έπρεπε να παράγουν για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες του συστήματος και έτσι ακολουθούσαν απρόθυμα τις εντολές των διοικούντων τους, οι οποίοι και αυτοί στην πραγματικότητα δεν ήξεραν “που πάνε τα τέσσερα”, επειδή απλά όπως είπαμε δεν υπήρχαν ούτε αγορές αλλά ούτε και ο μπούσουλας των τιμών.

Βέβαια έχω την αίσθηση ότι η κύρια αιτία που ο κομουνισμός δεν κατέρρευσε νωρίτερα αλλά επιβίωσε για εβδομήντα και πλέον χρόνια, ήταν μάλλον το γεγονός ότι από την άλλη πλευρά του σιδηρούν παραπετάσματος υπήρχε ο καπιταλισμός και έτσι οι ινστρούχτορες του κομουνισμού είχαν την δυνατότητα να ρίχνουν που και που καμιά κλεφτή ματιά στις διαμορφούμενες από την αγορά τιμές του καπιταλιστικού συστήματος.

Και όλα αυτά φυσικά συνέβησαν και συμβαίνουν, γιατί οι ελεύθερα διαμορφούμενες τιμές των αγορών παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο και είναι άκρως απαραίτητες για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα, διότι στην πράξη αυτές λειτουργούν σαν πυξίδα μεταφέροντας την απαραίτητη πληροφορία και ωθώντας τους συμμετέχοντες για να παράγουν αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη τώρα η οικονομία και γι' αυτό κατά την γνώμη μου “όποιος τις αγορές καταργεί και νύχτα περπατεί και λάσπες και σκατά πατεί”.

Όμως από την άλλη πιστεύω πια ακράδαντα πως αυτός θα είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και το τραβεστί αυτό καπιταλισμό σύστημα που έχουμε σήμερα στην παγκόσμια οικονομία, ο λεγόμενος κομμουνιστο-καπιταλισμός.

Και αυτό το λέω γιατί μπορεί μεν οι σημερινοί τραβεστί καπιταλιστές να μην έχουν καταργήσει εντελώς τις αγορές όπως οι κομουνιστές παλαιότερα, όμως όταν και όποτε αυτές διαμορφώνουν μια τιμή που δεν αρέσει στους διοικούντες μας και ειδικά στους κεντρικούς τραπεζίτες, τότε αυτοί βάζουν σχεδόν πάντα το χεράκι τους (για να μην πω και τίποτα πιο χοντρό) για να διαμορφώσουν τις τιμές κατά το δοκούν, αρχίζοντας στην πραγματικότητα το μπαλαμούτι των τιμών.

Έτσι λοιπόν οι απανταχού γραφειοκράτες και σχεδόν πάντα με το πρόσχημα ότι ενεργούν υπέρ του γενικού συμφέροντος και για να σώσουν τους καλούς και τίμιους πολίτες από τους κακούς κερδοσκόπους και την δικτατορία των αγορών, παρεμβαίνουν είτε άμεσα είτε έμμεσα σε αυτές, διαστρεβλώνοντας τις τιμές και διαμορφώνοντάς τες κατά το δοκούν και όλα αυτά στην πραγματικότητα για να σώσουν πρωτίστως τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Και από την άλλη έχουμε και τους Αμερικανοθρεμμένους εκπροσώπους της “νέας” οικονομίας οι οποίοι από την μία το “παίζουν” υπέρμαχοι και φανατικοί υποστηρικτές των ελευθέρων αγορών κάνοντας συχνά και κήρυγμα στους Ευρωπαίους διοικούντες πως είναι άσχετοι και ότι δεν γνωρίζουν το πως λειτουργούν πραγματικά οι αγορές, αλλά από την άλλη όμως χειροκροτούν και πανηγυρίζουν κάθε φορά που η Fed παρεμβαίνει μπαλαμουτιάζοντας τις αγορές για να διαμορφώσει τις τιμές όπως αυτή επιθυμεί.

Και το μεγάλο μπαλαμούτι αρχίζει...

Και ενώ όλοι αυτοί οι δήθεν φιλελεύθεροι κρατάνε το “φανάρι” στην Fed, αυτή αλλά και οι άλλες κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια ένα αισχρό μπαλαμούτι σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη των αγορών, με σκοπό να διορθώσουν τις "λάθος" τιμές της αγοράς.

Η κυριότερη και βασικότερη παρέμβαση βέβαια από τις κεντρικές τράπεζες για να διαμορφώσουν τις τιμές κατά το δοκούν, είναι αυτή της ρύθμισης των επιτοκίων κατά βούληση.

Όποτε λοιπόν δεν υπάρχει ανάπτυξη ή αρχίζει να μυρίζει έντονα ύφεση, οι διοικούντες έχουν πάντα την λύση στο “τσεπάκι” τους: μηδενίζουν τα επιτόκια και έτσι πιστεύουν ότι βοηθούν την οικονομία να αναπτυχθεί και όλα αυτά δια μέσω του φθηνού και άφθονου χρήματος.

Οι ελεύθερα διαμορφούμενα τιμές των επιτοκίων όμως, είναι πολύ σημαντικές σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, γιατί αυτές μεταφέρουν ίσως την βασικότερη πληροφορία στους απανταχού υποψήφιους επιχειρηματίες για την κατάσταση που βρίσκεται η ίδια οικονομία την συγκεκριμένη περίοδο.

Όταν λοιπόν τα επιτόκια είναι χαμηλά, αυτό κανονικά σημαίνει πως το αποταμιευμένο χρήμα στις τράπεζες που έχει παραχθεί με τον κόπο και την εργασία των πολιτών προσφέροντας ταυτόχρονα και τους ανάλογους οικονομικούς πόρους στο σύστημα, είναι πια αρκετό και έτσι υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να επιχειρήσει κανείς, διότι τότε οι απαιτούμενοι οικονομικοί πόροι είναι πια αρκετοί για να έχει αρκετές πιθανότητες μια επένδυση για να καταστεί κερδοφόρα στο άμεσο μέλλον.

Με το να ρυθμίζουν όμως οι κεντρικές τράπεζες τα επιτόκια κατά το δοκούν ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει κάθε φορά πραγματικά στην “πιάτσα”, αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτοί θεωρούν ότι έχουν τυπώσει το χρήμα που απαιτείται για να επιχειρήσει κανείς και κυρίως να μηδενίζουν τα επιτόκια για να επιτύχουν με το στανιό ανάπτυξη, στην ουσία αυτό που επιτυγχάνουν είναι να “τυφλώνουν” και να “κοροϊδεύουν” τους υποψήφιους επενδυτές οι οποίοι νομίζοντας ότι υπάρχουν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι για να καταστεί κερδοφόρα η επένδυσή τους αυτή, επενδύουν τα δανεισμένα χρήματα για να ανακαλύψουν αργότερα οι περισσότεροι χρεοκοπώντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν τελικά οι κατάλληλες, αλλά απλά είχαν πέσει επάνω σε μια φούσκα πιστωτικής επέκτασης.

Και όταν τελικά αποτυγχάνουν και χρεοκοπούν και αυτοί και οι τράπεζες που τους δάνεισαν, τότε οι κεντρικοί τραπεζίτες αναγκάζονται να εκτυπώσουν τρισεκατομμύρια σε φωτοτυπίες για να στηρίξουν και αυτούς που χρεοκοπούν αλλά και τις τις τιμές που καταρρέουν, αλλά κυρίως για να στηρίξουν το ίδιο το τραβεστί αυτό καπιταλιστικό σύστημα τους, μην τυχών και αυτό “ξεβρακωθεί” και φανεί πόσο τραβεστί είναι στην πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν το μπαλαμούτι Νο 1 (QE1) έγινε όταν έσκασε η Αμερικανική στεγαστική φούσκα, η οποία είχε προκληθεί με τα φθηνά επιτόκια και το άφθονο και τζάμπα χρήμα που είχε δημιουργηθεί για την καταπολέμηση της ύφεσης από το 2000 και μετά, με σκοπό να αγοράσει η FED ότι σαβούρα είχαν οι Αμερικάνικες τράπεζες από ενυπόθηκα δάνεια, παρεμβαίνοντας έτσι κατ' ουσία στην αγορά για να μην ρευστοποιηθούν αυτά από τις τράπεζες στις πραγματικές τους τιμές τις οποίες είχε καθορίσει η ίδια η αγορά και χρεοκοπήσει έτσι όλο το Αμερικανικό τραπεζικό σύστημα.

Και όταν κατόπιν συνειδητοποίησαν ότι μετά από την πρώτη αυτή “κανόνιά” της τραβεστί Αμερικανικής οικονομίας πως σχεδόν όλοι οι επιχειρηματίες είχαν ήδη πάρει πρέφα ότι οι συνθήκες δεν ήταν οι πλέον κατάλληλες για να επενδύσουν στην Αμερικανική οικονομία, διότι αν το έκαναν δεν πρόκειται ποτέ να έπαιρναν πίσω τα λεφτά τους, έρχεται και το μπαλαμούτι Νο2 (QE2) στα κρατικά ομόλογα, ουσιαστικά για να διαμορφώσει χαμηλότερα τις τιμές τους(επιτόκια).

Και αυτό έγινε πιστεύω όχι μόνο γιατί δεν τους άρεσαν οι ήδη διαμορφωμένες τιμές, αλλά επειδή για να διατηρηθεί η φούσκα αυτή της Αμερικανικής οικονομίας θα έπρεπε το κράτος αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν επένδυε πια, να μπορεί να δανείζεται και να ξοδεύει όλο και περισσότερο, χωρίς όμως ο δανεισμός αυτός να αυξήσει τα επιτόκια, γιατί τότε η Αμερικανική τραβεστί οικονομία θα είχε καταρρεύσει μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο.

Κατόπιν έρχεται και η “operation twist” παρέμβαση στην καμπύλη των επιτοκίων από την FED, η οποία πουλώντας βραχυπρόθεσμους κρατικούς τίτλους χρέους και αγοράζοντας μακροπρόθεσμης διάρκειας άρχισε το μπαλαμούτι στην καμπύλη απόδοσης, γιατί προφανώς δεν τους άρεσε η μορφή της και έτσι αποφάσισαν για να την κάνουν από ανώμαλη, “ομαλή”.

Και όταν είδαν πως αυτής της τραβεστί οικονομίας δεν της σηκώνεται πια με τίποτε (η ανάπτυξη βεβαίως-βεβαίως), είπαν να κάνουν και ένα μπαλαμούτι Νο3(QΕ3) παρεμβαίνοντας αυτή τη φορά στις τιμές των σπιτιών, γιατί μάλλον δεν τους άρεσαν ξανά οι διαμορφούμενες από την αγορά τιμές (ποια αγορά, αλλά λέμε τώρα), μια που αυτές ήταν πολύ χαμηλές πια για μπορέσει να τους σηκωθεί (ξανά η οικονομία) και έτσι αποφάσισαν να παρέμβουν ξανά, αλλά αυτή τη φορά σε μια πιο μόνιμη βάση, για να ξαναφτιάξουν εκεί μια φούσκα μπας και σηκωθεί επιτέλους περισσότερο αυτός ο υπέρτατος δείκτης της τραβεστί ανάπτυξης της“νέας” οικονομίας, ο ΑΕΠ.

Και όλα αυτά κάτω από τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα όλων αυτών των τραβεστί φιλελεύθερων οικονομολόγων και μη σε Ευρώπη και Αμερική, οι οποίοι από την μια το “παίζουν” υπέρμαχοι υποστηρικτές των αγορών, ενώ από την άλλη υποκλίνονται μπροστά στο μεγαλείο του “ήρωά” τους του Ben και των άλλων τραβεστί οικονομολόγων των κεντρικών τραπεζών (Αναρωτιέμαι με τόσα τραβεστί που έχουμε μπλέξει, μήπως έπρεπε τελικά να βάλω και κανένα τραβεστί και στον τίτλο αυτής της ανάρτησης...;).

Με αυτά και με αυτά όμως το μόνο που έχει καταφέρει η FED αλλά και η κάθε κεντρική τράπεζα όλα αυτά τα χρόνια παρεμβαίνοντας στις αγορές και διαμορφώνοντας τις τιμές κατά βούληση, είναι πλέον να έχουμε χάσει όλοι μας τον μπούσουλα, από τον κάθε επιχειρηματία μέχρι και τον τελευταίο πολίτη και αγρότη παραγωγό και έτσι να μην ξέρουμε σήμερα ποια τιμή είναι ορίτζιναλ και ποια τραβεστί, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει πια κανείς το τι πραγματικά χρειάζεται να παραχθεί και τι όχι.

Κατά συνέπεια λοιπόν το μόνο σίγουρο είναι πως με όλα αυτά τα μπαλαμουτιάσματα, η φούσκα με τα δανεικά από τα μηδενικά επιτόκια και την χωρίς όριο πιστωτική επέκταση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και άρα όταν αναπόφευκτα κάποια στιγμή αυτή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκάσει, τότε είναι που μάλλον θα την “ακούσουμε” όλοι μας πολύ άσχημα.

Αλλά και από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού η ΕΚΤ δεν πάει πίσω στο μπαλαμούτι και έτσι τυπώνει ευρώ σχεδόν κάθε μέρα με μοναδικό σκοπό την μείωση του κόστους χρηματοδότησης για συγκεκριμένες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή λέει "η αγορά" αδυνατεί να χρηματοδοτήσει αυτές τις χώρες με “κατάλληλα” επίπεδα επιτοκίων.

Έτσι όταν οι της ΕΚΤ βρίσκουν “αδικαιολογήτως” υψηλά τα επιτόκια δανεισμού για τις μεγάλες χώρες του νότου, όπως την Ιταλία και την Ισπανία αρχίζουν και αυτοί το έμμεσο μπαλαμούτι στα επιτόκια δανεισμού τους, δίνοντας φθηνό χρήμα στις τράπεζες για να αγοράσουν αυτές τα ομόλογα, για να ρίξουν τις τιμές στα επιτόκια αλλά και να βγάλουν ταυτόχρονα και κέρδος.

Όμως δυστυχώς για την ΕΚΤ κατά την γνώμη μου, αλλά και για το Ευρώ και την ΕΕ, όλοι αυτοί απλά νομίζουν ότι οι τράπεζες θα βγάλουν τελικά κέρδος, γιατί στην πραγματικότητα με το να επηρεάζουν τις τιμές προς όφελος των κρατών του νότου, τα κράτη αυτά εφ' όσον μπορούν και δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια απ' ότι πρέπει, δεν πρόκειται να διορθώσουν ποτέ τα οικονομικά τους και έτσι στο τέλος θα χρεοκοπήσουν και αυτά και οι τράπεζες που τα δάνεισαν, κάνοντας έτσι την ΕΚΤ να παρέμβει ξανά κάνοντας bailout τους πάντες και τα πάντα.

Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο μπαλαμούτι από τους κεντρικούς τραπεζίτες πέφτει, όταν δεν τους αρέσει η ισοτιμία του νομίσματός τους και έτσι τότε παρεμβαίνουν εκτυπώνοντας ένα κάρο φωτοτυπίες μπαλαμουτιάζοντας την αγορά για να ρίξουν τις τιμές, μην τυχών και χάσει την ήδη χαμένη της παραγωγικότητα, η ήδη τραβεστί οικονομία τους.

Όμως με αυτή την συνεχόμενη και χωρίς όριο εκτύπωση φωτοτυπιών από όλους αυτούς τους “πληθωριστάκηδες”, αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην πράξη είναι οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών να ανεβαίνουν συνεχώς όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.

Και όταν οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών ανεβαίνουν, αυτό σημαίνει ότι στην πραγματική οικονομία κάτι δεν πάει καλά και ότι αυτή μάλλον δεν παράγει αρκετά για να καλύψει είτε την ζήτηση των ανθρώπων προς αυτά, είτε την προσφορά του έξτρα παραγόμενου fiat χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες.

Κατά συνέπεια λοιπόν για να μπορέσει να επέλθει κάποια στιγμή η απαραίτητη ισορροπία στο σύστημα, θα πρέπει να “επιστρατευτούν” επιπλέον κεφάλαιο αλλά και ανθρώπινο δυναμικό έτσι ώστε να αυξηθεί η παραγωγή, για να πέσουν οι τιμές.

Οι πληθωριστάκηδες όμως πληθωρίζοντας και ανεβάζοντας συνεχώς όλες τις τιμές και παντού, στην πραγματικότητα αποπροσανατολίζουν το ανθρώπινο αυτό δυναμικό το οποίο δεν μπορεί να γνωρίζει πια που πραγματικά υπάρχει το πρόβλημα για να παράγει, ενώ από την άλλη αυτό αρχίζει σιγά σιγά να στρέφεται προς τους πιο κερδοφόρους αλλά μη παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, εκεί δηλαδή που οι διοικούντες φουσκώνουν τις φούσκες τους.

Όμως όσο οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών αυξάνονται, τα υλικά αυτά γίνονται όλο και πιο σπάνια αλλά και πιο περιζήτητα και έτσι από την άλλη μεγαλώνει και ο συναγωνισμός και ο ανταγωνισμός τόσο μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ των διαφόρων κυβερνήσεων για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα υλικά και προϊόντα για την επιβίωσή και την ανάπτυξή τους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός το οποίο πρώτος ο Contradieff παρατήρησε, πως οι μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι συμβαίνουν συνήθως κατά την διάρκεια ενός ανοδικού κύκλου των τιμών των εμπορευμάτων, όταν δηλαδή οι συνεχόμενα αυξανόμενες τιμές των πρώτων υλών και των προϊόντων αρχίζουν πια να δημιουργούν εντάσεις, κάνοντας όχι μόνο τους πολίτες αλλά και τους ίδιους τους διοικούντες που ρίχνουν τόσο καιρό “το νερό στον μύλο” της αύξησης των τιμών αυτών, να χάνουν κάποια στιγμή όχι μόνο τον μπούσουλα, αλλά την ψυχραιμία τους.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”