Τον έχουμε χάσει τον “μπούσουλα” σύντροφοι...

Κατά την γνώμη μου ο βασικός λόγος που κατέρρευσε ο κομουνισμός, ήταν γιατί οι κομουνιστές είχαν καταργήσει εντελώς τις αγορές και έτσι οι πολίτες δεν είχαν κίνητρο ούτε να παράγουν αλλά ούτε ήξεραν και το τι πραγματικά έπρεπε να παράγουν για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες του συστήματος και έτσι ακολουθούσαν απρόθυμα τις εντολές των διοικούντων τους, οι οποίοι και αυτοί στην πραγματικότητα δεν ήξεραν “που πάνε τα τέσσερα”, επειδή απλά όπως είπαμε δεν υπήρχαν ούτε αγορές αλλά ούτε και ο μπούσουλας των τιμών.

Βέβαια έχω την αίσθηση ότι η κύρια αιτία που ο κομουνισμός δεν κατέρρευσε νωρίτερα αλλά επιβίωσε για εβδομήντα και πλέον χρόνια, ήταν μάλλον το γεγονός ότι από την άλλη πλευρά του σιδηρούν παραπετάσματος υπήρχε ο καπιταλισμός και έτσι οι ινστρούχτορες του κομουνισμού είχαν την δυνατότητα να ρίχνουν που και που καμιά κλεφτή ματιά στις διαμορφούμενες από την αγορά τιμές του καπιταλιστικού συστήματος.

Και όλα αυτά φυσικά συνέβησαν και συμβαίνουν, γιατί οι ελεύθερα διαμορφούμενες τιμές των αγορών παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο και είναι άκρως απαραίτητες για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα, διότι στην πράξη αυτές λειτουργούν σαν πυξίδα μεταφέροντας την απαραίτητη πληροφορία και ωθώντας τους συμμετέχοντες για να παράγουν αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη τώρα η οικονομία και γι' αυτό κατά την γνώμη μου “όποιος τις αγορές καταργεί και νύχτα περπατεί και λάσπες και σκατά πατεί”.

Όμως από την άλλη πιστεύω πια ακράδαντα πως αυτός θα είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και το τραβεστί αυτό καπιταλισμό σύστημα που έχουμε σήμερα στην παγκόσμια οικονομία, ο λεγόμενος κομμουνιστο-καπιταλισμός.

Και αυτό το λέω γιατί μπορεί μεν οι σημερινοί τραβεστί καπιταλιστές να μην έχουν καταργήσει εντελώς τις αγορές όπως οι κομουνιστές παλαιότερα, όμως όταν και όποτε αυτές διαμορφώνουν μια τιμή που δεν αρέσει στους διοικούντες μας και ειδικά στους κεντρικούς τραπεζίτες, τότε αυτοί βάζουν σχεδόν πάντα το χεράκι τους (για να μην πω και τίποτα πιο χοντρό) για να διαμορφώσουν τις τιμές κατά το δοκούν, αρχίζοντας στην πραγματικότητα το μπαλαμούτι των τιμών.

Έτσι λοιπόν οι απανταχού γραφειοκράτες και σχεδόν πάντα με το πρόσχημα ότι ενεργούν υπέρ του γενικού συμφέροντος και για να σώσουν τους καλούς και τίμιους πολίτες από τους κακούς κερδοσκόπους και την δικτατορία των αγορών, παρεμβαίνουν είτε άμεσα είτε έμμεσα σε αυτές, διαστρεβλώνοντας τις τιμές και διαμορφώνοντάς τες κατά το δοκούν και όλα αυτά στην πραγματικότητα για να σώσουν πρωτίστως τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Και από την άλλη έχουμε και τους Αμερικανοθρεμμένους εκπροσώπους της “νέας” οικονομίας οι οποίοι από την μία το “παίζουν” υπέρμαχοι και φανατικοί υποστηρικτές των ελευθέρων αγορών κάνοντας συχνά και κήρυγμα στους Ευρωπαίους διοικούντες πως είναι άσχετοι και ότι δεν γνωρίζουν το πως λειτουργούν πραγματικά οι αγορές, αλλά από την άλλη όμως χειροκροτούν και πανηγυρίζουν κάθε φορά που η Fed παρεμβαίνει μπαλαμουτιάζοντας τις αγορές για να διαμορφώσει τις τιμές όπως αυτή επιθυμεί.

Και το μεγάλο μπαλαμούτι αρχίζει...

Και ενώ όλοι αυτοί οι δήθεν φιλελεύθεροι κρατάνε το “φανάρι” στην Fed, αυτή αλλά και οι άλλες κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια ένα αισχρό μπαλαμούτι σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη των αγορών, με σκοπό να διορθώσουν τις "λάθος" τιμές της αγοράς.

Η κυριότερη και βασικότερη παρέμβαση βέβαια από τις κεντρικές τράπεζες για να διαμορφώσουν τις τιμές κατά το δοκούν, είναι αυτή της ρύθμισης των επιτοκίων κατά βούληση.

Όποτε λοιπόν δεν υπάρχει ανάπτυξη ή αρχίζει να μυρίζει έντονα ύφεση, οι διοικούντες έχουν πάντα την λύση στο “τσεπάκι” τους: μηδενίζουν τα επιτόκια και έτσι πιστεύουν ότι βοηθούν την οικονομία να αναπτυχθεί και όλα αυτά δια μέσω του φθηνού και άφθονου χρήματος.

Οι ελεύθερα διαμορφούμενα τιμές των επιτοκίων όμως, είναι πολύ σημαντικές σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, γιατί αυτές μεταφέρουν ίσως την βασικότερη πληροφορία στους απανταχού υποψήφιους επιχειρηματίες για την κατάσταση που βρίσκεται η ίδια οικονομία την συγκεκριμένη περίοδο.

Όταν λοιπόν τα επιτόκια είναι χαμηλά, αυτό κανονικά σημαίνει πως το αποταμιευμένο χρήμα στις τράπεζες που έχει παραχθεί με τον κόπο και την εργασία των πολιτών προσφέροντας ταυτόχρονα και τους ανάλογους οικονομικούς πόρους στο σύστημα, είναι πια αρκετό και έτσι υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να επιχειρήσει κανείς, διότι τότε οι απαιτούμενοι οικονομικοί πόροι είναι πια αρκετοί για να έχει αρκετές πιθανότητες μια επένδυση για να καταστεί κερδοφόρα στο άμεσο μέλλον.

Με το να ρυθμίζουν όμως οι κεντρικές τράπεζες τα επιτόκια κατά το δοκούν ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει κάθε φορά πραγματικά στην “πιάτσα”, αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτοί θεωρούν ότι έχουν τυπώσει το χρήμα που απαιτείται για να επιχειρήσει κανείς και κυρίως να μηδενίζουν τα επιτόκια για να επιτύχουν με το στανιό ανάπτυξη, στην ουσία αυτό που επιτυγχάνουν είναι να “τυφλώνουν” και να “κοροϊδεύουν” τους υποψήφιους επενδυτές οι οποίοι νομίζοντας ότι υπάρχουν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι για να καταστεί κερδοφόρα η επένδυσή τους αυτή, επενδύουν τα δανεισμένα χρήματα για να ανακαλύψουν αργότερα οι περισσότεροι χρεοκοπώντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν τελικά οι κατάλληλες, αλλά απλά είχαν πέσει επάνω σε μια φούσκα πιστωτικής επέκτασης.

Και όταν τελικά αποτυγχάνουν και χρεοκοπούν και αυτοί και οι τράπεζες που τους δάνεισαν, τότε οι κεντρικοί τραπεζίτες αναγκάζονται να εκτυπώσουν τρισεκατομμύρια σε φωτοτυπίες για να στηρίξουν και αυτούς που χρεοκοπούν αλλά και τις τις τιμές που καταρρέουν, αλλά κυρίως για να στηρίξουν το ίδιο το τραβεστί αυτό καπιταλιστικό σύστημα τους, μην τυχών και αυτό “ξεβρακωθεί” και φανεί πόσο τραβεστί είναι στην πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν το μπαλαμούτι Νο 1 (QE1) έγινε όταν έσκασε η Αμερικανική στεγαστική φούσκα, η οποία είχε προκληθεί με τα φθηνά επιτόκια και το άφθονο και τζάμπα χρήμα που είχε δημιουργηθεί για την καταπολέμηση της ύφεσης από το 2000 και μετά, με σκοπό να αγοράσει η FED ότι σαβούρα είχαν οι Αμερικάνικες τράπεζες από ενυπόθηκα δάνεια, παρεμβαίνοντας έτσι κατ' ουσία στην αγορά για να μην ρευστοποιηθούν αυτά από τις τράπεζες στις πραγματικές τους τιμές τις οποίες είχε καθορίσει η ίδια η αγορά και χρεοκοπήσει έτσι όλο το Αμερικανικό τραπεζικό σύστημα.

Και όταν κατόπιν συνειδητοποίησαν ότι μετά από την πρώτη αυτή “κανόνιά” της τραβεστί Αμερικανικής οικονομίας πως σχεδόν όλοι οι επιχειρηματίες είχαν ήδη πάρει πρέφα ότι οι συνθήκες δεν ήταν οι πλέον κατάλληλες για να επενδύσουν στην Αμερικανική οικονομία, διότι αν το έκαναν δεν πρόκειται ποτέ να έπαιρναν πίσω τα λεφτά τους, έρχεται και το μπαλαμούτι Νο2 (QE2) στα κρατικά ομόλογα, ουσιαστικά για να διαμορφώσει χαμηλότερα τις τιμές τους(επιτόκια).

Και αυτό έγινε πιστεύω όχι μόνο γιατί δεν τους άρεσαν οι ήδη διαμορφωμένες τιμές, αλλά επειδή για να διατηρηθεί η φούσκα αυτή της Αμερικανικής οικονομίας θα έπρεπε το κράτος αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν επένδυε πια, να μπορεί να δανείζεται και να ξοδεύει όλο και περισσότερο, χωρίς όμως ο δανεισμός αυτός να αυξήσει τα επιτόκια, γιατί τότε η Αμερικανική τραβεστί οικονομία θα είχε καταρρεύσει μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο.

Κατόπιν έρχεται και η “operation twist” παρέμβαση στην καμπύλη των επιτοκίων από την FED, η οποία πουλώντας βραχυπρόθεσμους κρατικούς τίτλους χρέους και αγοράζοντας μακροπρόθεσμης διάρκειας άρχισε το μπαλαμούτι στην καμπύλη απόδοσης, γιατί προφανώς δεν τους άρεσε η μορφή της και έτσι αποφάσισαν για να την κάνουν από ανώμαλη, “ομαλή”.

Και όταν είδαν πως αυτής της τραβεστί οικονομίας δεν της σηκώνεται πια με τίποτε (η ανάπτυξη βεβαίως-βεβαίως), είπαν να κάνουν και ένα μπαλαμούτι Νο3(QΕ3) παρεμβαίνοντας αυτή τη φορά στις τιμές των σπιτιών, γιατί μάλλον δεν τους άρεσαν ξανά οι διαμορφούμενες από την αγορά τιμές (ποια αγορά, αλλά λέμε τώρα), μια που αυτές ήταν πολύ χαμηλές πια για μπορέσει να τους σηκωθεί (ξανά η οικονομία) και έτσι αποφάσισαν να παρέμβουν ξανά, αλλά αυτή τη φορά σε μια πιο μόνιμη βάση, για να ξαναφτιάξουν εκεί μια φούσκα μπας και σηκωθεί επιτέλους περισσότερο αυτός ο υπέρτατος δείκτης της τραβεστί ανάπτυξης της“νέας” οικονομίας, ο ΑΕΠ.

Και όλα αυτά κάτω από τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα όλων αυτών των τραβεστί φιλελεύθερων οικονομολόγων και μη σε Ευρώπη και Αμερική, οι οποίοι από την μια το “παίζουν” υπέρμαχοι υποστηρικτές των αγορών, ενώ από την άλλη υποκλίνονται μπροστά στο μεγαλείο του “ήρωά” τους του Ben και των άλλων τραβεστί οικονομολόγων των κεντρικών τραπεζών (Αναρωτιέμαι με τόσα τραβεστί που έχουμε μπλέξει, μήπως έπρεπε τελικά να βάλω και κανένα τραβεστί και στον τίτλο αυτής της ανάρτησης...;).

Με αυτά και με αυτά όμως το μόνο που έχει καταφέρει η FED αλλά και η κάθε κεντρική τράπεζα όλα αυτά τα χρόνια παρεμβαίνοντας στις αγορές και διαμορφώνοντας τις τιμές κατά βούληση, είναι πλέον να έχουμε χάσει όλοι μας τον μπούσουλα, από τον κάθε επιχειρηματία μέχρι και τον τελευταίο πολίτη και αγρότη παραγωγό και έτσι να μην ξέρουμε σήμερα ποια τιμή είναι ορίτζιναλ και ποια τραβεστί, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει πια κανείς το τι πραγματικά χρειάζεται να παραχθεί και τι όχι.

Κατά συνέπεια λοιπόν το μόνο σίγουρο είναι πως με όλα αυτά τα μπαλαμουτιάσματα, η φούσκα με τα δανεικά από τα μηδενικά επιτόκια και την χωρίς όριο πιστωτική επέκταση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και άρα όταν αναπόφευκτα κάποια στιγμή αυτή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκάσει, τότε είναι που μάλλον θα την “ακούσουμε” όλοι μας πολύ άσχημα.

Αλλά και από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού η ΕΚΤ δεν πάει πίσω στο μπαλαμούτι και έτσι τυπώνει ευρώ σχεδόν κάθε μέρα με μοναδικό σκοπό την μείωση του κόστους χρηματοδότησης για συγκεκριμένες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή λέει "η αγορά" αδυνατεί να χρηματοδοτήσει αυτές τις χώρες με “κατάλληλα” επίπεδα επιτοκίων.

Έτσι όταν οι της ΕΚΤ βρίσκουν “αδικαιολογήτως” υψηλά τα επιτόκια δανεισμού για τις μεγάλες χώρες του νότου, όπως την Ιταλία και την Ισπανία αρχίζουν και αυτοί το έμμεσο μπαλαμούτι στα επιτόκια δανεισμού τους, δίνοντας φθηνό χρήμα στις τράπεζες για να αγοράσουν αυτές τα ομόλογα, για να ρίξουν τις τιμές στα επιτόκια αλλά και να βγάλουν ταυτόχρονα και κέρδος.

Όμως δυστυχώς για την ΕΚΤ κατά την γνώμη μου, αλλά και για το Ευρώ και την ΕΕ, όλοι αυτοί απλά νομίζουν ότι οι τράπεζες θα βγάλουν τελικά κέρδος, γιατί στην πραγματικότητα με το να επηρεάζουν τις τιμές προς όφελος των κρατών του νότου, τα κράτη αυτά εφ' όσον μπορούν και δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια απ' ότι πρέπει, δεν πρόκειται να διορθώσουν ποτέ τα οικονομικά τους και έτσι στο τέλος θα χρεοκοπήσουν και αυτά και οι τράπεζες που τα δάνεισαν, κάνοντας έτσι την ΕΚΤ να παρέμβει ξανά κάνοντας bailout τους πάντες και τα πάντα.

Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο μπαλαμούτι από τους κεντρικούς τραπεζίτες πέφτει, όταν δεν τους αρέσει η ισοτιμία του νομίσματός τους και έτσι τότε παρεμβαίνουν εκτυπώνοντας ένα κάρο φωτοτυπίες μπαλαμουτιάζοντας την αγορά για να ρίξουν τις τιμές, μην τυχών και χάσει την ήδη χαμένη της παραγωγικότητα, η ήδη τραβεστί οικονομία τους.

Όμως με αυτή την συνεχόμενη και χωρίς όριο εκτύπωση φωτοτυπιών από όλους αυτούς τους “πληθωριστάκηδες”, αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην πράξη είναι οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών να ανεβαίνουν συνεχώς όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.

Και όταν οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών ανεβαίνουν, αυτό σημαίνει ότι στην πραγματική οικονομία κάτι δεν πάει καλά και ότι αυτή μάλλον δεν παράγει αρκετά για να καλύψει είτε την ζήτηση των ανθρώπων προς αυτά, είτε την προσφορά του έξτρα παραγόμενου fiat χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες.

Κατά συνέπεια λοιπόν για να μπορέσει να επέλθει κάποια στιγμή η απαραίτητη ισορροπία στο σύστημα, θα πρέπει να “επιστρατευτούν” επιπλέον κεφάλαιο αλλά και ανθρώπινο δυναμικό έτσι ώστε να αυξηθεί η παραγωγή, για να πέσουν οι τιμές.

Οι πληθωριστάκηδες όμως πληθωρίζοντας και ανεβάζοντας συνεχώς όλες τις τιμές και παντού, στην πραγματικότητα αποπροσανατολίζουν το ανθρώπινο αυτό δυναμικό το οποίο δεν μπορεί να γνωρίζει πια που πραγματικά υπάρχει το πρόβλημα για να παράγει, ενώ από την άλλη αυτό αρχίζει σιγά σιγά να στρέφεται προς τους πιο κερδοφόρους αλλά μη παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, εκεί δηλαδή που οι διοικούντες φουσκώνουν τις φούσκες τους.

Όμως όσο οι τιμές των προϊόντων και των πρώτων υλών αυξάνονται, τα υλικά αυτά γίνονται όλο και πιο σπάνια αλλά και πιο περιζήτητα και έτσι από την άλλη μεγαλώνει και ο συναγωνισμός και ο ανταγωνισμός τόσο μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ των διαφόρων κυβερνήσεων για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα υλικά και προϊόντα για την επιβίωσή και την ανάπτυξή τους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός το οποίο πρώτος ο Contradieff παρατήρησε, πως οι μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι συμβαίνουν συνήθως κατά την διάρκεια ενός ανοδικού κύκλου των τιμών των εμπορευμάτων, όταν δηλαδή οι συνεχόμενα αυξανόμενες τιμές των πρώτων υλών και των προϊόντων αρχίζουν πια να δημιουργούν εντάσεις, κάνοντας όχι μόνο τους πολίτες αλλά και τους ίδιους τους διοικούντες που ρίχνουν τόσο καιρό “το νερό στον μύλο” της αύξησης των τιμών αυτών, να χάνουν κάποια στιγμή όχι μόνο τον μπούσουλα, αλλά την ψυχραιμία τους.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”