Σύντροφοι δυστυχώς ηττηθήκαμε...

Την δεκαετία του '70 οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα ηττήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ από τους Κινεζο-Βιετναμέζους Βιετκόνγκ, παρ΄ ότι ήταν κατά γενική ομολογία πολύ ισχυρότερη στρατιωτικά δύναμη από τους αντιπάλους της.

Όμως ότι δεν κατάφεραν τότε οι ΗΠΑ δια της βίας και με την ισχύ των όπλων τους, δηλαδή να αναγκάσουν τους αντιπάλους τους να απαρνηθούν το κομουνιστικό σύστημα, το κατάφεραν λίγο αργότερα με την ισχύ και την ανωτερότητα του οικονομικού τους συστήματος, του καπιταλισμού.

Και αυτό γιατί όπως αποδείχθηκε περίτρανα για άλλη μια φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, το κίνητρο για πλούτο και άνοδο του βιοτικού επιπέδου ήταν και είναι πάντα ισχυρότερο και από το πιο δυνατό πολεμικό όπλο.

Όμως αυτός θα είναι κατά την γνώμη μου και ο λόγος που σε λίγο η Ανατολή και το οικονομικό της σύστημα, θα επικρατήσει κατά κράτος έναντι του τωρινού οικονομικού συστήματος της Δύσης.

Και αυτό γιατί θεωρώ πως μετά από την περίτρανη αυτή οικονομική της νίκη, η Δύση “επαναπαύτηκε” στις δάφνες της και έτσι τώρα οι ρόλοι στην πραγματικότητα έχουν κατά την γνώμη μου αντιστραφεί.

Έτσι λοιπόν τώρα ενώ πχ στην Κίνα και στο Βιετνάμ έχει αρχίσει πια να εφαρμόζεται ο καπιταλισμός στα πρώτα νηπιακά του στάδια και το μόνο που έχει μείνει για να θυμίζει το παλαιό κομουνιστικό σύστημα είναι κάποια ονόματα και τα σύμβολα στις σημαίες, στα περισσότερα δυτικά κράτη αντίθετα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ο σοσιαλισμός και το μόνο που έχει μείνει πια σε αυτά από το καπιταλιστικό σύστημα, είναι η φήμη πως οι χώρες αυτές είναι ακόμη καπιταλιστικές, καθώς ακόμη και μερικοί ηλίθιοι οι οποίοι συνεχίζουν να διαλαλούν σε κάθε τόνο ότι “είναι ο καπιταλισμός που καταρρέει ηλίθιε”.

Η παρακμή της Δύσης...

Έτσι λοιπόν μετά και από την κατάρρευση του κομουνιστικού συστήματος, αυτό που ουσιαστικά καρπώθηκε η Δύση ως “λάφυρο” για την νίκη της αυτή ήταν το άνοιγμα πολλών και νέων “παρθένων” αγορών, με καταναλωτικά “στερημένους” πελάτες έτοιμους για να καταναλώσουν με μανία τα παντός φύσεως προϊόντα που παρήγαγαν οι Δυτικές πολυεθνικές.

Ταυτόχρονα όμως η κατάρρευση αυτή του κομουνισμού έδωσε μια τεράστια ώθηση και στην αγορά εργασίας, απελευθερώνοντας άφθονο εργατικό δυναμικό και κυρίως πάμφθηνο σε σχέση με τους μισθούς της Δύσης.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα κέρδη των περισσότερων Δυτικών εταιριών να απογειωθούν στην κυριολεξία, γιατί από την μία αυτές αύξαναν συνεχώς τους τζίρους τους βρίσκοντας διαρκώς νέους πελάτες, ενώ από την άλλη μπορούσαν να παράγουν πια με μικρότερο κόστος φθηνότερα προϊόντα, μια που σταδιακά άρχισαν να μεταφέρουν την παραγωγή τους στην Ασία.

Όμως ενώ τα κέρδη των Δυτικών εταιριών αυξανόταν διαρκώς και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Δύσης ανέβαινε συνεχώς και ραγδαία όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, τα οικονομικά θεμελιώδη της άρχισαν σιγά σιγά να διαβρώνονται και να εξασθενούν.

Έτσι και με την παραγωγή να έχει μεταφερθεί ουσιαστικά στην Ασία, τα οικονομικά προβλήματα στην Δύση δεν άργησαν να φανούν, με την ανεργία να αρχίσει να αυξάνεται και τον αποπληθωρισμό να αρχίζει πια να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, τόσο στους μισθούς όσο και στα διάφορα άλλα περιουσιακά στοιχεία.

Όμως επειδή στις περισσότερες χώρες της δύσης ήταν και είναι ανεπίτρεπτο να μειώνονται οι μισθοί αλλά ακόμη και αυτές οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων γιατί αυτό κάνει τους πολίτες φτωχότερους άρα και δυσαρεστημένους, οι οικονομικές υφέσεις που μοιραία εμφανίστηκαν για την αποκατάσταση της ισορροπίας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θεωρήθηκαν “μιάσματα” και έτσι “καταπολεμήθηκαν” δια του κρατικού δανεισμού αλλά και της άκρατης εκτύπωσης κάλπικου χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, με τελικό αποτέλεσμα τώρα κάτω από τα θεμελιώδη της Δύσης να υπάρχει πια το χάος.

Έτσι λοιπόν στα δυτικά κράτη όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί για να διατηρήσουν τις “καρέκλες” τους αλλά και συνεχώς ευχαριστημένους τους ψηφοφόρους τους, μετατράπηκαν ουσιαστικά σε οικονομικοί πρωταγωνιστές, δανειζόμενοι ασύστολα, μεγαλώνοντας υπέρμετρα το κράτος και παρεμβαίνοντας με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσαν στις αγορές, οι οποίες έπαψαν πια να είναι ελεύθερες όπως σε ένα γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα.

Από την άλλη, βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού όπως το ρίσκο, ο ανταγωνισμός, το εταιρικό κέρδος και ο πλούσιος επιχειρηματίας δαιμονοποιήθηκαν και στοχοποιήθηκαν, όπως δηλαδή είχε γίνει και παλαιότερα στα πρώην κομουνιστικά κράτη.

Έτσι σιγά σιγά στα περισσότερα δυτικά κράτη σχεδόν όλοι σύσσωμοι, από μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και επιχειρήσεις μέχρι και πολίτες, άρχισαν να ζητούν και τελικά πέτυχαν στις περισσότερες περιπτώσεις από το κράτος να τους “προστατέψει” και να τους διασώζει συνεχώς σε περιπτώσεις αποτυχίας και όλα αυτά με δημιουργημένες από το κράτος θέσεις εργασίας, με διάφορα προγράμματα επιδοτήσεων και ειδικά προνόμια, ενώ από την άλλη οι πλούσιοι από την Ευρώπη έως την Αμερική έχουν αρχίσει πια να ενοχοποιούνται για τα τωρινά οικονομικά προβλήματα της Δύσης και να φορολογούνται με όλο και μεγαλύτερους συντελεστές .

Με αυτά και με αυτά λοιπόν τελικά το σύστημα που έχει επικρατήσει τώρα πια στα περισσότερα δυτικά κράτη δεν είναι ο καπιταλισμός που ξέραμε, αλλά το σύστημα του “ και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος”.

Και αυτό γιατί τώρα που χάσαμε την παραγωγή, για να μπορούμε να έχουμε μια εικονική ανάπτυξη και να περνάμε καλά με τα παντός φύσεως δανεικά, μετατρέψαμε μεν το τραπεζικό σύστημα σε Fractional, αλλά επειδή θέλουμε και να πολλαπλασιάζουμε το κυκλοφορούν χρήμα, αλλά ταυτόχρονα και να δανείζουμε τα λεφτά των καταθετών ουσιαστικά χωρίς ρίσκο, κάθε φορά που χρεοκοπεί το τραπεζικό σύστημα κάνουμε και ένα bailout για να μην χάσει ο κόσμος τα λεφτά του.

Έτσι οι τράπεζες από βασικοί πυλώνες του πάλαι ποτέ καπιταλιστικού συστήματος, έχουν ουσιαστικά καταλήξει πια να μην είναι ούτε καν ιδιωτικές εταιρίες, αλλά κρατικές και παρακλάδια της εκάστοτε κυβέρνησης, όπως δηλαδή ήταν και παλαιότερα στα πρώην κομουνιστικά κράτη.

Και φυσικά με την FED και την ΕΚΤ να δημιουργούν τελευταία συνεχώς όλο και μεγαλύτερο χρέος για να χρηματοδοτήσουν είτε άμεσα είτε έμμεσα τις διάφορες κρατικές σπατάλες, το σύστημα έχει γίνει πια το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” ή μάλλον ακόμη χειρότερα το “πάντα κάποιος άλλος κερνάει και το Κράτος Γιάννης πίνει”.

Στην πραγματικότητα η Δύση βουλιάζει...

Έτσι τώρα οι περισσότερες από τις δυτικές κυβερνήσεις είναι απίθανο πια να επιστρέψουν ποτέ τα χρέη τους, και έτσι από ότι δείχνουν τα πράγματα η εποχή της ψεύτικης ανάπτυξης με τα δανεικά από τα κάλπικα fiat χαρτονομίσματα πλησιάζει προς το τέλος της.

Κατά συνέπεια λοιπόν το χρέος θα πρέπει πια να αναδιαρθρωθεί στο σύνολό του, πράγμα που σημαίνει ότι πλησιάζει η ώρα που το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Δύσης θα μειωθεί ραγδαία, είτε δια του πληθωρισμού, είτε δια του αποπληθωρισμού και της λιτότητας.

Αυτό βέβαια μπορεί να μην είναι και το τέλος του κόσμου, όμως σίγουρα θα είναι κατά την γνώμη μου το τέλος του μοντέλου του σύγχρονου δυτικού κράτους πρόνοιας και του ψεύτικου πλούτου με τα παντός φύσεως δανεικά.

Όλα αυτά λοιπόν σημαίνουν πως μάλλον η Δύση εισέρχεται πια κατά την γνώμη μου σε μια περίοδο αναταραχών και παρατεταμένης αστάθειας, μπορεί και πιθανών πολέμων και ίσως με τελική κατάληξη την κατάλυση της ίδιας της δημοκρατίας στα περισσότερα κράτη της και την εγκαθίδρυση απολυταρχικών καθεστώτων, όπως δηλαδή είχε συμβεί και στα Ανατολικά κράτη όταν αυτά έχασαν την μάχη της βιομηχανικής επανάστασης, πριν σχεδόν από τριακόσια χρόνια.

Η κατά κράτος επικράτηση της Ανατολής..

Βέβαια από την άλλη μπορεί και η Ασία τώρα να μην διαθέτει και αυτή πραγματικό καπιταλισμό, αλλά σίγουρα διαθέτει ένα πολύ πιο γνήσιο καπιταλιστικό σύστημα απ' ότι η Δύση.

Η αλήθεια λοιπόν κατά την γνώμη μου είναι πως οι Ασιάτες έχοντας πάρει πια την παραγωγή στο σύνολό της μας έχουν πια στο “χέρι” και πως τόσο η οικονομία των ΗΠΑ όσο και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών σχεδόν όλης της Δύσης, βασίζεται πια κατά κύριο λόγο στους Ασιάτες και κυρίως στους Κινέζους.

Έτσι λοιπόν μπορεί τώρα οι Ασιάτες ουσιαστικά να δουλεύουν για τους Δυτικούς σαν σκλάβοι για σχεδόν δύο δολάρια την ημέρα και χωρίς ασφάλεια και σύνταξη, καθώς ακόμη να είναι και στρατιωτικά κατώτεροι της Δύσης, όμως θεωρώ ότι όποια στιγμή θέλουν μπορούν άνετα να “γονατίσουν” τους Αμερικάνους αλλά και τα υπόλοιπα Δυτικά κράτη, τραβώντας κυριολεκτικά το χαλί κάτω από τα πόδια τους.

Διότι δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν πχ οι Κινέζοι έχουν κάποιο σχέδιο και τώρα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι ΗΠΑ κάνουν πως τους πληρώνουν για τα προϊόντα που τους πουλάνε, ή μήπως θέλουν σπρώχνοντας τις ΗΠΑ όλο και περισσότερο στο χρέος που οι ίδιοι κρατούν στα χέρια τους να τους έχουν στο “χέρι”, αυτό που ξέρω όμως στα σίγουρα είναι πως όταν αυτοί θελήσουν, μπορούν να δώσουν στην Δύση και ειδικά στους Αμερικάνους το τελειωτικό knock out χτύπημα, καταστρέφοντας τους οικονομικά και αυτούς και το δολάριο τους.

Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση τι θα κάνουν οι Αμερικάνοι και οι άλλοι Δυτικοί; Μήπως θα στείλουν τα αεροπλανοφόρα και τα αεροπλάνα τους για να βομβαρδίσουν τα εργοστάσιά τους στην Κίνα;

Και βέβαια μπορεί σε μια τέτοια οικονομική “ανακατωσούρα” αρχικά να υποφέρουν και οι Ασιάτες, όμως πιστεύω ότι με τον πληθυσμό και με την οικονομική ορμή που διαθέτουν, σύντομα θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τους χαμένους από την δύση πελάτες τους, βρίσκοντας νέους μέσα στην ίδια την ήπειρό τους, για να μπορέσουν έτσι να σταθούν πολύ πιο γρήγορα οικονομικά στα πόδια τους από ότι η Δύση, που μην έχοντας πια που να πιαστεί, θα πάει κυριολεκτικά άπατη.

Και όλα αυτά γιατί ουσιαστικά αυτό που αλλάζει κατά την γνώμη μου τώρα, είναι ότι οι Ασιάτες αποκτούν σιγά σιγά την απαραίτητη γνώση και την τεχνολογία που τους έλειπε και έτσι σε λίγο θα μπορούν να κάνουν ότι και οι Δυτικοί και το κυριότερο σε πολύ χαμηλότερες τιμές, με τελικό αποτέλεσμα να στείλουν άπατους τους μισθούς στην Δύση.

Έτσι λοιπόν όταν ακούσει κανείς ότι τα Ασιατικά πανεπιστήμια αρχίζουν πια να αποκτούν φήμη και ότι τα διάφορα επιστημονικά μυαλά ανά τον κόσμο αρχίσουν πια να απαρνιούνται το Harvard και το Yale για να πάνε να σπουδάσουν σε Ασιατικά πανεπιστήμια, τότε το παιχνίδι θα έχει ήδη χαθεί οριστικά για την Δύση.

Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα στην ουσία είναι κατά την γνώμη μου ότι οι περισσότεροι στην Δύση πιστεύουν πως ο καπιταλισμός έπρεπε λέει να αλλάξει γιατί ήταν πολύ σκληρός για τους πολίτες.

Αυτό που έχω να πω εγώ σε όλους αυτούς είναι ότι :

Κάτσε να να δεις πόσο σκληρό θα γίνει αυτό το τραβεστί Δυτικό καπιταλιστικό σύστημα, όταν τελικά καταρρεύσει...

Ο “Καθηγητής Λυκείου”