Το επόμενο αποτυχημένο πείραμα της ιστορίας....

Από τον Ιανουάριο του 2011, είχα αρχίσει πλέον να αμφιβάλω σοβαρά για την βιωσιμότητα τόσο της Ε.Ε, όσο και του Ενιαίου Ευρωπαϊκού νομίσματος.

Είχα γράψει μάλιστα ότι πιο πιθανό βλέπω το σενάριο η Γερμανία ή κάποια άλλη από τις βόρειες πλεονασματικές χώρες(ή και όλες μαζί) να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, παρά να την εγκαταλείψει η Ελλάδα ή κάποια άλλη από τις ελλειμματικές χώρες του νότου. Σενάριο που τελικά αν επαληθευτεί, θα σημάνει και την αρχή του τέλους για την ίδια την ΟΝΕ.

Αυτό το πιστεύω διότι θεωρώ ότι το ευρώ δεν αποτελεί κατ' ουσίαν ένα νόμισμα, αλλά κατά βάση μια πολιτική απόφαση και κατά συνέπεια στερείται όλων εκείνων των θεμελιωδών τα οποία πρέπει να χαρακτηρίζουν ένα νόμισμα στην σημερινή εποχή. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στην εποχή των “κάλπικων” νομισμάτων (Fiat Money) και έτσι ένα νόμισμα δεν διαθέτει πια “κάλυψη”, αλλά ουσιαστικά αντανακλά την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία της χώρας που το εκδίδει.

Με άλλα λόγια ένα νόμισμα αποτελεί τον “καθρέφτη του λαού του” που έλεγε και ο Κοστολάνι. Άραγε όμως μπορεί κανείς να μου απαντήσει το Ευρώ σαν νόμισμα ποιανού τον καθρέφτη της αξιοπιστίας αποτελεί; Των Ελλήνων ή των Γερμανών;

Προσωπικά δεν θα έλεγα ούτε ότι συμπαθώ ούτε ότι αντιπαθώ τους Γερμανούς (για τις Γερμανίδες δηλώνω προκατειλημμένος), αλλά νιώθω λίγο ότι σαν λαός όσον αφορά το νόμισμα, το παίζουμε “τζάμπα μάγκες” με την αξιοπιστία των άλλων. Και τους τα “χώνουμε” και χοντρά.

Διότι δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς, ότι εάν είχαμε τώρα το δικό μας νόμισμα, δεν θα είχαμε φτωχύνει όλοι ως έθνος δια της υποτιμήσεως πάνω από 50%. Γι' αυτό και τώρα που ως χώρα έχουμε ουσιαστικά χρεοκοπήσει χωρίς να έχουμε το δικό μας νόμισμα(παγκόσμια πρωτοτυπία), τους έχουμε “μπερδέψει” όλους και προσπαθούν λανθασμένα να μας “φτωχύνουν” δια της φορολογίας.

Τώρα λοιπόν είναι πλέον φανερό σε όλους ότι ένα ενιαίο νόμισμα σε διαφορετικά κράτη, δεν μπορεί να “σταθεί” και να επιβιώσει, όταν σε αυτά τα κράτη δεν υπάρχει μια ενιαία οικονομική πολιτική.

Αυτό για το οποίο όμως εγώ απορώ, είναι πως σε μερικούς φαντάζει τόσο εύκολη αυτή η οικονομική και πολιτική Ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Προσωπικά κοιτάζοντας προς την ΕΕ, αυτό που βλέπω είναι μια τεράστια ασυνεννοησία μεταξύ πολλών και εντελώς διαφορετικών κρατών, με άλλα λόγια είναι σαν να κοιτάζει κανείς έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ. Γι' αυτό και θεωρώ πιο πιθανό το να κλειστεί η Τζούλια σε κανένα μοναστήρι(προσοχή όχι σε στούντιο για καμιά ταινία), παρά να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη ένωση, στην οποία όλοι οι αισιόδοξοι βασίζουν πια τις τελευταίες τους ελπίδες για την σωτηρία της ΟΝΕ.

Ακόμη κατά την άποψή μου, αν οι ΗΠΑ δεν πρέπει να έχουν μια φορά κεντρική τράπεζα που να καθορίζει τα επιτόκια, η ΕΕ δεν θα πρέπει να έχει “δέκα”. Αυτό γιατί όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη, έτσι όπως είναι ρυθμισμένα τα πράγματα μέσα στην Ευρωζώνη, είναι δυνατόν άλλες χώρες να βρίσκονται σε ύφεση και κάποιες άλλες σε ανάπτυξη. Έτσι το να καθορίζει λοιπόν κανείς ένα ενιαίο επιτόκιο για όλες αυτές τις χώρες, είναι κατά την άποψή μου μια καθαρή απόπειρα οικονομικής “αυτοκτονίας”.

Κατά την διάρκεια λοιπόν όλων αυτών των καλών εποχών που τα επιτόκια παρέμεναν χαμηλά και σχεδόν όλες οι χώρες βρίσκονταν στην ανάπτυξη, όλα ήταν ρόδινα και ανθηρά με τους Γερμανούς να πωλούν σαν “τρελοί” τις Mercendes τα Audi και τις BMW τους και τους Έλληνες(κράτος και πολίτες) να δανείζονται σαν “τρελοί” για να τις αγοράσουν. Όλα λοιπόν έβαιναν καλώς και τα δημιουργούμενα χρέη, κρύβονταν εύκολα κάτω από το “χαλί” της ανάπτυξης.

Με την πρώτη σοβαρή κρίση όμως, τα προβλήματα διογκώθηκαν και τα χρέη δεν χωράνε πια κάτω από το χαλί, γιατί η ανάπτυξη με τα δανεικά μας τέλειωσε. Έτσι στην ΕΕ άρχισαν οι γκρίνιες και τα βάρη ρίχθηκαν στους “κακούς” κερδοσκόπους καθώς και στις “άπληστες” αγορές, ακριβώς όπως ένα παντρεμένο για χρόνια ζευγάρι, “ανακαλύπτει” ξαφνικά ότι “πάσχει” από την λεγόμενη “ασυμφωνία των χαρακτήρων” και τα ρίχνει στην γειτόνισσα και στον κουμπάρο.

Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή και ο “καρκίνος” του χρέους αφού χτύπησε πρώτα την Ελλάδα και την Πορτογαλία, τώρα έχει ήδη κάνει μετάσταση σε πιο ζωικά “όργανα” της Ευρωζώνης, όπως η Ιταλία η Ισπανία.

Έτσι τώρα τα κράτη της ΕΕ ή θα προσπαθήσουν μέσω περικοπών να μειώσουν τα χρέη τους οδηγώντας έτσι τις οικονομίες τους σε βαθιά και σκληρή ύφεση, ή θα προσπαθήσουν να πείσουν την ΕΚΤ να τυπώσει κάνα δυο ωκεανούς από κάλπικα χαρτονομίσματα για να τους “ξελασπώσει”. Στην πρώτη περίπτωση όμως εκτιμώ ότι θα “ξεσηκωθούν” όλοι οι πολίτες των ελλειμματικών χωρών, ενώ στην δεύτερη των πλεονασματικών, μαζί με τους πολιτικούς τους.

Κατόπιν όλων αυτών λοιπόν, πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενοποίηση αποτελεί στην πράξη μια φιλόδοξη προσπάθεια, ένα όνειρο ορισμένων ανθρώπων(πολιτικών) να οδηγήσουν τους λαούς τους στην ευημερία, ενάντια όμως στην ίδια την οικονομική πραγματικότητα και βαδίζοντας κόντρα στους νόμους της οικονομικής “φύσης”.

Για αυτό και έχω την αίσθηση πως μετά τον κομουνισμό, το επόμενο αποτυχημένο πείραμα που θα καταγραφεί από την ίδια την Ιστορία, θα είναι αυτό της Οικονομικής και Νομισματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο “Καθηγητής Λυκείου”